Dat had hij goed gedacht. In voor en tegenspoed hebben we elkaar beloofd. Ik kan Daniel niet laten opdraaien voor iets wat ik heb gedaan. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet weet wat ik heb gedaan. Het is in elk geval niet iets goed. Mijn stalker leunt tegen een tafeltje en slaat zijn armen over elkaar. Zijn mond vertrekt in een gemene glimlach. Als ik hem nu maar herkende, denk ik bij mezelf. ‘Wie ben je?’ Vraag ik hem. Hij lacht een kort lachje. ‘Ben je me nu al vergeten Jenny?’ Vraagt hij. Ik staar hem vol ongeloof aan, maar ik kan hem nog steeds niet plaatsen. Hoewel hij wel iets bekend over zich heen heeft. ‘Ik wist wel dat je slecht nieuws was. Zodra ik hoorde dat hij een vriendin had, wist ik dat het voorbij was.’ Vervolgt hij. Ik begrijp er niks van. Het gaat dus toch niet om mij, maar om Daniel? Ik hoor hem lachen. ‘Jaren was ik zijn beste vriend. We ontmoetten elkaar tijdens onze studie en wat wij wel niet hebben meegemaakt samen.’ Zegt hij. Hij loopt naar me toe en buigt zich naar me toe. ‘Na onze studie wilde hij een eigen zaak beginnen. Maar daar was hij mij niet bij nodig. Nee hij ging het zelf wel doen. Zelf zijn eigen bedrijf starten, zonder partner.’ Gaat hij verder. Hij begint door de kamer te ijsberen. ‘Na al die jaren dat ik voor hem heb klaargestaan, was hij mij niet meer nodig. Maar daar had ik me overheen gezet, echt waar. Maar toen kwam jij.’ Hij draait zich om en duwt zijn wijsvinger tegen mijn borst. ‘Och, wat was hij toch verliefd. En ineens had hij geen tijd meer voor mij. En dat is nu afgelopen.’ Zegt hij. ‘Jij hebt hem bij me weggehouden.’ Schreeuwt hij. Ineens weet ik wie hij is. Daniel heeft weleens over hem verteld toen we foto’s tegenkwamen van zijn studententijd. Later heb ik hem een keer vluchtig ontmoet tijdens een avondje stappen in de kroeg. Ik kan me alleen zijn naam niet meer herinneren. Ik weet nog dat Daniel vertelde dat hij zicht steeds meer begon op te dringen, altijd willen weten waar hij was en met met wie hij was. In die tijd durfde hij er weinig van te zeggen, hij liet steeds minder van zich horen en heeft het contact uiteindelijk laten verwateren. Ik vraag me af of Daniel hem wel altijd als beste vriend heeft beschouwt. Uit zijn verhalen klonk hij altijd al als een enge vent en blijkbaar zat er niet ver naast. Zal Daniel weten dat hij het al die tijd was? Blijkbaar denkt hij dat ik de reden ben dat ze geen vrienden meer zijn. Ik zie dat hij zijn telefoon pakt en een nummer intoetst. Als ik me nu maar kon herinneren hoe hij heet. Ongeduldig loopt hij heen en weer terwijl hij in zijn telefoon praat. ‘Ik heb haar. Rij de auto voor, we zijn er over vijf minuten.’ Zegt hij met tevreden stem. Het gevoel van angst buldert als een storm door me heen. Ik weet wat dat betekend. Hij heeft een handlanger. Hij stopt de telefoon in zijn zak en langzaam loopt hij op me af. Van de tafel achter me pakt hij een lang, dik touw en pakt mijn handen ruw vast. Hij gaat me vastbinden weet ik. Ik wiebel hard heen en weer op de stoel en sla om me heen. Ik spuug in zijn gezicht en terwijl hij in een reflex zijn gezicht schoonveegt, grijp ik mijn kans en ren bij hem weg. Ik duik naar de deur, maar ik ben te laat. Hij rukt me aan mijn schouder bij de deur weg en met een zwaar voorwerp slaat hij op mijn rug. Ik schreeuw het uit van de pijn en zak op de grond, terwijl de wereld om me heen steeds zwarter word. Duizelig probeer ik weg te kruipen, maar ik weet dat het geen zin heeft. Hij is sneller, groter en veel sterker. Ik ben totaal geen uitdaging voor hem. Opeens voel ik me uitgeput en zwak. De gebeurtenissen van de laatste maanden beginnen zijn tol te eisen, maar ik mag er niet aan toegeven. Daniel zit hier nog en hij zit hier vanwege mij. Met het laatste restje kracht, sta ik op en strompel naar de deur. Achter me hoor ik hen zachtjes lachen. ‘Waar ga je heen? Je komt hier niet weg. Tenminste, niet levend.’ Zegt hij zacht. Ik hoor zijn zwarte voetstappen achter me en in mijn hoofd bereid ik me voor op een nieuwe aanval. Maar die komt niet. Net op het moment dat ik me om wil draaien, hoor ik een harde klap en meteen daarna gekraak. Vliegensvlug draai ik me om en zie zijn zware lichaam met een bons op de grond vallen. Aan zijn voeten staat Daniel. Blijkbaar heeft hij de kans gekregen om zich los te maken. Veel tijd om na te denken is er niet. Daniel grijpt mijn hand en roept: ‘rennen!’ Hij rukt de deur open en sleept me mee de trap af. De pijn lijkt om te slaan in adrenaline en zo snel we kunnen rennen we het gebouw door op weg naar buiten. Achter ons horen we de deur dichtvallen en voetstappen die van de ijzeren trap naar beneden achtervolgen ons. Eindelijk zijn we bij de uitgang en ik gooi de deur open en samen rennen we naar buiten. Na een paar meter sta ik abrupt stil als ik iemand zie staan. ‘Tanja! Oh wat ben ik blij om jou te zien! Hoe wist je dat we hier waren?’ Opgelucht vlieg ik haar om de hals. Maar ze duwt me van me af en ik val op de grond. Als ik opkijk hou ik mijn adem in. Ik kijk recht in de loop van een pistool.
Ik heb nog geen einde haha. Ik twijfel nog steeds. Moet ook nog editen natuurlijk dus er zal nog wel het een en ander veranderd worden.
Ik borduur hier op verder denk ik. Het vervolg waarin Daniël dood bleek te zijn klopt sowieso niet meer, want daar komt Tanja nog in voor.
Ik kijk omhoog naar Ranja en ik zie tranen in haar ogen. Vlug kijk ik naar Daniel en ik zie dat hij net zo verbaast is als ik ben. ‘Het spijt me Jenny.’ Zegt ze met een snik en op dat moment weet ik dat ze hier helemaal niet wil zijn. Achter ons vliegt de deur open en ik draai me om. Daar staat hij, in de deuropening met bloed op zijn gezicht. Daniel heeft hem flink te pakken gehad. ‘Breng ze naar de auto.’ Blaft hij naar Tanja. Tanja verzameld moet en richt het pistool op hem. ‘Nee.’ Zegt ze met trillende stem. Ze kijkt ons even aan voor ze weer naar hem kijkt. ‘Rennen. Zo vlug je kan!’ Zegt ze zacht. We bewegen ons niet. Laat ze ons nu gaan? ‘Nu!’ Schreeuwt ze. En we rennen. Zo snel we kunnen rennen we weg. Ik voel een steek in mijn zij, maar we blijven rennen. Ik durf niet achterom te kijken, het enige waar ik aan denk ik om hier ver vandaan te komen. ‘Geef me je telefoon.’ Zegt Daniel. Al rennend haal ik de telefoon uit mijn zak en geef het aan hem. Vlug belt hij de politie en op dat moment hoor ik een knal en zie Daniel op de grond vallen. Bloed spreidt zich in rap tempo uit over de achterkant van zijn shirt en ik plof naast hem neer. In een reflex trek ik mijn vest uit en druk deze stevig op de wond. Ik hoor voetstappen achter me, maar het kan me niks schelen. Zachter praat ik tegen Daniel. Met glazige ogen kijkt hij me aan. ‘Ren. Ren Jenny. Ga!’ Zegt hij zacht. En op dat moment voel ik iets hards op mijn achterhoofd, gevolgd door een klik. ‘Sta op en draai je om.’ Beveelt hij me. Langzaam sta ik op en draai me om. Achter sluipt Tanja dichterbij, maar hij merkt het niet. Ik moet hem afleiden. Vlug kijk ik naar Daniel. De vlek met bloed wordt alsmaar groter. In een vlaag van woede haal ik naar hem uit. Ik vol iets kraken onder mijn vuist en hij schreeuwt het uit van de pijn. Hij laat zijn pistool vallen en ik duik er op af, terwijl Tanja bovenop hem springt. Ik richt het pistool op hen en schreeuw: ‘Stoppen!’ Ze kijken op en verbaasd stoppen ze met vechten. ‘Ga staan’ beveel ik ze. ‘Ik weet niet hoe het zit en waarom jullie dit doen, maar dit stopt nu.’ zeg ik met trillende stem. Weer kijk ik snel naar Daniel. Hij ligt doodstil en bleek op de grond. Ik dring mijn tranen terug en richt mijn aandacht weer op Tanja en mijn stalker. In de verte hoor ik sirenes, eindelijk. Mijn stalker loopt langzaam naar me toe. ‘Blijf staan!’ Roep ik. Maar hij blijft doorlopen en ik zie hem dichterbij komen. Ik sluit mijn ogen en schiet.
Meteen laat ik het pistool op de grond vallen en zak naast Daniel op mijn knieën. De sirenes komen in rap tempo dichterbij en in de verte hoor ik het geblaf van honden. ‘We zijn hier!’ Schreeuw ik. Daniels hartslag is zwak, maar hij leeft nog. Ik sluit mijn ogen en bid. Naast me verschijnen ambulancebroeders en rechercheur van Dam haalt me voorzichtig bij hem weg. ‘Laat ze hun werk doen Jenny.’ Zegt hij zacht. Stil kijk ik toe hoe ze aan de slag gaan met slangetjes en apparaten. Opeens hoor ik kleine snelle piepjes. Zijn hartslag. Ze tillen hem op een brancard en brengen hem naar de ambulance. Snel ik achter ze aan en neem plaats vlak naast Daniel. De rit naar het ziekenhuis lijkt uren te duren en ik zucht van opluchting als het ziekenhuis voor me opdoemt. De ambulancebroeders dreunen de situatie op aan de arts en verpleegsters die al bij de ingang klaar staan. Ik ren met ze mee tot we aankomen bij twee glazen schuifdeuren. Een van de verpleegstershout me tegen. ‘Het spijt me. U mag niet verder.’ Zegt ze en wenkt een collega. Ze knikt naar me vol medelijden en zegt: ‘komt u maar mee mevrouw.’ En ze slaat een arm om mijn schouder. ‘Ze doen wat ze kunnen.’ En ze neemt me mee naar de wachtruimte. En dan begint het lange wachten. Na een paar uur gaat de deur open sta ik op, in de hoop op meer nieuws. Rechercheur van Dam komt binnen en ik zak terug op de stoel. Waarom duurt het zo lang? Hij neemt plaats op de stoel naast me en kucht even. ‘Ik heb een arts gevraagd, maar ze zijn nog met hem bezig. Er is helaas nog geen nieuws.’ zegt hij. ‘Het spijt me, maar ik moet je vragen wat er precies gebeurd is.’ Zegt hij zacht. Ik kijk hem aan. Nu? Daniel ligt te vechten voor zijn leven en ik moet nu een verklaring afleggen? ‘Is hij dood?’ Vraag ik. Van Dam knikt. ‘Mooi.’ Het is even stil. ‘Wie heeft hem neergeschoten Jenny?’ Vaagt hij. Ik richt mijn blik op de deur en zeg: ‘Ik.’ De deur gaat open en een huilende vrouw komt binnen lopen. We kijken elkaar aan als ze plaats neemt tegenover me. Van Dam staat op en zegt dat hij later terug komt. Ik wil hem nog naar Tanja vragen, maar ik hou mijn mond. Zuchtend sta ik open loop heen en weer door de kamer. Van Dam is al uren weg en bezoekers liepen in en uit, terwijl ik nog altijd geen nieuws heb gekregen. Eindelijk gaat de deur open een arts loopt binnen met een verslagen uitdruk op zijn gezicht. ‘Mevrouw Blokhuis?’ Vraagt de arts. Ik knik. De arts haalt een hand door zijn haar en zegt: ‘de operatie is geslaagd. Er waren wel complicaties. Halverwege de ingreep krijg hij een interne bloeding. Zijn milt was gescheurd en die hebben we verwijderd.’ Hij wijst naar de stoel en nemen plaats. ‘We hebben de kogel kunnen verwijderen uit zijn rug. Het is nog niet te zeggen hoe groot de schade is.’ Gaat hij verder. Oke, maar dat is goed nieuws toch? Ik bedoel, hij leeft nog. ‘Wat betekend dat? Gaat hij het halen?’ Vraag ik. De arts knikt. De komende paar uur zijn kritiek, maar als er geen complicaties zijn, haalt hij het wel.’ Opluchting neemt de plaats in van de angst van de laatste uren. De arts staat op en zegt: ‘mevrouw? Er is dus een kans dat uw man nooit meer kan lopen. Beseft u dat?’ Ik kijk hem aan. Nou en denk ik. Hij leeft nog. De rest is niet belangrijk. Ik knik en sta op. ‘Kan ik naar hem toe?’ Vraag hik hem. ‘jazeker. Hij gaat nu naar de uitslaapkamer en zodra hij daar geïnstalleerd is komt iemand u halen.’ Hij geeft me een hand, knikt even en loopt de kamer uit.
Zachtjes open ik de deur en loop naar binnen. Ik moet bekennen dat ik schrik van wat ik zie in de kamer. Mijn grote sterke man ligt stil in het ziekenhuisbed met een grote buis in zijn mond. De beademing begreep ik van de verpleegkundige. Ik schuif een stoel naast het bed, ga zitten en neem zijn hand in de mijne. Met mijn duim streel ik zijn hand en ik zie een dunne witte lijn over zijn ringvinger lopen. Een herinnering aan de plek waar zijn trouwring zat. Die hebben ze er op de OK vast afgehaald. Ik kijk naar zijn gezicht en begin te huilen.
Epiloog ‘Het is je gelukt!’ Juich ik en klap in mijn handen. Met een brede grijns kijkt Daniel op van de loopbrug. ‘De hele loopbrug over. Zes stappen meer als vorige week.’ zegt de fysiotherapeute. Ze helpt hem terug in zijn rolstoel en ik vlieg op hem af. Voorzichtig geef ik hem een lange kus. Acht maanden zijn er versterken en ik had nooit kunnen denken dat hij zo ver zou komen. Maar hij heeft laten zien dat hij zich niet zomaar zou neerleggen bij de prognose van de artsen. De verwachting was dat hij nooit meer zou kunnen lopen, door de schade die de kogel had aangericht. Ik denk terug aan het gesprek met van Dam. Mijn stalker bleek Tanja te hebben gechanteerd en haar gedwongen om hem te helpen. Dankzij haar reservesleutel kon hij binnen komen zonder braaksporen achter te laten. Hoewel ik het best begrijp en ze eigenlijk geen keus had, heb ik haar niet meer gesproken. Misschien in de toekomst. Maar nu nog niet. Een paar weken later werd het onderzoek naar de dood van mijn stalker afgerond en zagen ze geen noodzaak mij te vervolgen. ‘Noodweer’ zei van Dam. Ik richt mijn aandacht weer op Daniel. ‘Ga je mee?’ Vraag ik. Hij knikt en glimlachend duw ik zijn rolstoel de gang op.
Geweldig verhaal luuz! Zit er compleet in... bij dit laatste stukje wel even verwarrend als Jenny vraagt “is hij dood? Wie heeft hem neergeschoten? Ik!” Dat lijkt over Daniel te gaan, heb het 3x moeten lezen haha.. Maar ohhh, ga alsjeblieft verder met dit verhaal! Ik wil je boek...
Dat is een goed punt. Ik zie het nu ook. Komt ook omdat ik nog geen pakkende naam hem voor de stalker denk ik.
Ik het uitgeven als ebook. Duurt nog wel heel lang, want ik ben niet goed genoeg om zelf te editen, maar dat komt na de decemberdrukte wel.
Super geschreven en zeker het lezen waard! Succes ermee en laat je het weten als we het helemaal kunnen lezen?
Bedankt Heb het geprint en nagelezen. Vond het zelf spannend Het stikt van de spelfouten, maar op een gegeven moment zie je het zelf niet meer volgens mij.
Ja komt goed. Zit nog enorm te worstelen met de hoofdstukken die er tussen moeten. Heb wel wat punten voor een aantal verhaallijnen, maar nu ik besloten heb om Tanja als handlanger te bestempelen, moet ze iets meer op een subtiele manier voorbij komen.
Ik schrijf niet, maar lees wel erg graag. Volg dit topic mee. Spannend verhaal @Luuz ik kan niet wachten op de rest.
Meeslepend verhaal @Luuz Beter dat Daniel blijft leven. Vooral de spanning opbouwen om wie nu die stalker is.