En lag dat aan jezelf of kwam het door een ander? Was het een medische misser of verloor je een dierbare? En hoe heeft dat nu nog invloed op je leven? Heb je er iets mee gedaan? Ik trap af: Na een jaar ‘leuren’ bij de huisarts en ziekenhuis, na talloze telefoontjes dat mijn zicht slechter werd en steeds maar weer afgescheept worden met bepaalde medicijnen en geen plek bij de oogarts, werd ik blind aan één oog. Achteraf zou ik tegen mijn 32-jarige ik willen zeggen: ga op je strepen staan. Ga krijsen bij de balie bij de oogarts dat je nú geholpen wil worden, doe dit bij alle oogartsen in Nederland, kláág meer bij je naasten en zorg dat zij je helpen en vooral: trek die ene receptioniste in het ziekenhuis over de balie die tegen je zei: ‘Tja mevrouw. Met u gaat het met een heleboel mensen niet goed dus de wachtlijst is lang helaas.’ Ben nu een aantal jaren verder en het is wat het is. Therapie gehad en mijn leven is nu zo. Maar toch blijf ik vanbinnen zo verschrikkelijk kwaad. Al was het alleen maar omdat de angst dat m’n goede oog ook aangetast wordt uiteindelijk gegrond blijkt te zijn... Ik weet dat dit niet echt een gezellig topic is, maar soms helpt het, mij in ieder geval, om het van je af te schrijven.
Mijn vader kwam met vage klachten en benauwdheid in het ziekenhuis te liggen. Hij had twee weken er voor nog een marathon gelopen en was kerngezond. Op woensdag werd hij opgenomen en op zaterdag is hij gestikt in ons bijzijn. Helaas was er op dat moment een dermate grote paniek en tumult dat wij niet weg gestuurd zijn door de artsen die werkelijk alles uit de kast hebben getrokken om hem te redden. Na minuten lang injecties en schokken van de klapkar en het opensnijden van zijn luchtpijp op een beademingsbuis in te brengen hebben we de artsen verzocht te stoppen. Hij was weg. Pas drie dagen later kregen we na de obductie te horen dat hij kanker had. Een slijmvormige tumor die zich in razend tempo om de buitenkant van zijn longen heeft gewikkeld waardoor hij prima kon ademen maar de zuurstof simpelweg niet werd afgegeven in zijn bloed.
Mmm ik heb wel een paar dingen mee gemaakt die ik echt heel erg vond... Maar ik zou niet weten welke ik het ergste vond qua impact op mn leven; Ons icsi traject. Dit heeft mij als vrouw echt een knauw gegeven. Ik kon mijn man geen kind geven. Daar heb ik een vreselijke ego deuk van opgelopen. Het overlijden van mijn oude beste vriendin. Dat was rauw verdriet. Heel confronterend ook, ik was (en zij ook) 25 jaar oud. De scheiding van mn ouders en vervolgens alle ellende die dr bij kwam omdat ze niet normaal met elkaar door 1 deur konden heeft mij als kind en opgroeiende volwassene best beschadigd. Ik heb ook echt veel moeite met mensen die scheiden en er een vechtscheiding van maken. En die leraar die zn handjes niet thuis kon houden toen ik 11 jaar was. Door hem kwam ik op het speciaal onderwijs, omdat geen enkele "normale" school mij nog onderwijs wou bieden omdat ik zogenaamd ADHD zou hebben. Resultaat is dat ik door die lapzwans (omdat ik m eindelijk na al die jaren een lel verkocht) voor elk niveau en elke opleiding heb moeten knokken als een dolle. En nog mensen die dan zeggen "jeetje wat knap dat je van dat niveau je niveau 4 behaald hebt" Die mensen hebben geen idee hoeveel ik daarvoor heb moeten praten, en overtuigen dat k dat niveau prima aan kan. Ik heb zelfs HBO vakken gevolgd naast mn mbo en dit ging perfect. Ik heb alleen geen energie meer voor HBO Al met al voor mij zijn dit de dingen met het meeste impact op mn leven. Ik heb alles een plek gegeven, dat wel. Maar het heeft mij wel gevormd tot wie ik ben.
Jouw verhaal ook. Zo jammer dat artsen soms echt niet lijken te luisteren en vast zitten in boekenwijsheid
Zo heb ik wel een paar dingen - toen we te horen kregen dat we een miskraam hadden en alles wat erna kwam - toen ik hoorde dat mijn ex onvruchtbaar was en het bijhorende traject - de depressie en dissociatie waarin ik terecht kwam tijdens/na het traject - toen we te horen kregen dat een studiegenote zelfmoord had gepleegd
Wat heftig allemaal!!! Mijn naarste ervaring was het verliezen van mijn ouders op hele jonge leeftijd En nog een aantal dingen die ik liever niet benoem hier maar die tot op heden jammer genoeg impact hebben op mn leven
O wat zuur!! Het stelt mijn teleurstelling afgelopen week, dat ik ondanks veel herkenbare klachten en 1 gesprek van een paar uur te horen kreeg dat ze geen aanwijzingen hadden voor add, weer in het juiste perspectief. Dit is nog vele malen erger! Pff nee een gezellig topic zal dit zeker niet worden. Ik hoop dat het voor betreffende personen wel een uitlaat klep is of het fijn is om het te delen of van zich af te schrijven. Voor mij is het vaak dat ik de moeilijke dingen in mijn leven vaak weer in het juiste perspectief ga zien.
Dat heb ik ook met vechtscheidingen. Daarom zet ik me op m’n werk er ook zo voor in. Ik kan er slecht tegen (ondanks dat ik het uit kwaadheid ook wel eens geroepen heb hoor) wat de één de ander wel niet aan zou doen als er iets heftigs is gebeurd in je relatie. En dan zéker als er kinderen bij betrokken zijn. Die kunnen er toch niets aan doen? En hebben er niets aan als hun ouders elkaar het leven zuur maken...
Ja zeker! Inmiddels door schade en schande ook geleerd dat ik mijn eigen gevoel echt niet mag negeren maar altijd moet kijken of er hulp voor nodig is.
Wil je dat echt weten? Tis hier iets wat normaal alleen in films voorkomt, iets waarvan je nooit had verwacht dat het ooit zou gebeuren. Het lijkt nog steeds niet te zijn gebeurd. Nachtmerrie van elke ouder om je kind op deze manier te verliezen. Ik ben erdoor getraumatiseerd, ik heb ook geen slachtofferhulp gehad. Ik krijg wel psychische hulp ivm angsstoornis. Dagelijks vecht ik ertegen dat het mijn leven niet bepaald. Gaat om mn zusje trouwens. En vindt het te eng om uit te spreken wat er is gebeurd.
-Het verliezen van mijn zoontje. Dat heeft nog dagelijks invloed op mijn leven. Het was een medische misser. -mijn vader, zus en moeder hebben allemaal een heftig ongel uk gehad, allemaal apart van elkaar.. hele heftige jaren gelukkig bij alle 3 "goed" afgelopen.
Mijn kindje in de couveuse zien met heel veel bradycadieen. (bijna om de 2 minuten ging alarm weer af) ik dacht toen echt dat ze sowieso schade zou overhouden of misschien zelfs niet gaan redden. Ik werk als fysiotherapeut in de gehandicaptenzorg, weet watvoor gevolgen zuurstof tekort kan hebben .. Nu kerngezonde dochter. #dankbaar
Onze kinderwens.. de reis naar ins meisje was een echte hel. 7x ok in ruim1,5 jaar tijd, doodziek en t verdriet en de impact op je leven zijn zo heftig. Ook nu we graag ern tweede willen duikt dat gevoel weer op..
Mijn jeugd, de geestelijke en lichamelijke mishandeling, van mij en het zien gebeuren bij mijn broertje vanaf dat hij baby was maar ook hoe mijn moeder mishandelt werd. Ik kom uit een heel verknipt gezin waarvan ik vind dat de 2 mensen die zich mijn ouders noemen nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. Dat ik aan harddrugs verslaafd ben geraakt en mijzelf behoorlijk naar de knoppen aan het helpen was. De geboorte van mijn dochter en dat we haar bijna zijn kwijt geraakt. Vorig jaar toen alle ellende er opeens tegelijk uitkwam en ik tegen een psychose aanliep en suïcidaal werd. Op mijn 27e eindelijk hulp gezocht en in therapie gegaan. Loodzwaar vond ik het, hoewel ik veel herinneringen heb aan de dingen die gebeurd zijn vroeger, had ik ook veel weggestopt en dat kwam ook allemaal omhoog. Zoals de vage herinneringen van misbruik. Na een verkeerde diagnose de uiteindelijke diagnose hebben te gekregen en de acceptatie daarvan. Ik heb nog een lange weg te gaan maar het gaat al zoveel beter met me. Ik heb de boosheid los kunnen laten en kan weer vooruit kijken.