Super heftige verhalen allemaal, veel sterkte voor iedereen! Wat mij altijd erg is bij gebleven is een schietpartij 20 jaar geleden. Ik was 5/6 jaar en op een meter of 2 werd iemand neergeschoten, ik zag het gebeuren en heb hem zien vallen en zien sterven.
Teveel. Mijn vader overleed onverwacht toen ik 11 jaar was. Acute hartstilstand op 43 jarige leeftijd. Mijn moeder bleef achter met drie kinderen. Mijn jongste broer was toen al ziek en hij overleed 3 jaar later op 20 jarige leeftijd. Erfelijke bloedziekte. Zijn laatste dagen thuis zal ik nooit vergeten. Hij kreeg bloedingen in zijn hoofd en kon niet meer uit zijn woorden komen. Heeft nog 6 weken in het zh gevochten voor zijn leven en is toen uitgeput overleden. Een jaar nadat hij overleed kreeg mijn oudste broer klachten. Veel bloedneuzen, rare plekken op zijn benen en een hoest die maar niet over wilde gaan. Naar de huisarts en toen werd er ' s avonds aangebeld en stond de huisarts voor de deur. Dan weet je genoeg. Ook mijn oudste broer had deze ziekte. Hij overleed ruim 3 jaar later op 25 jarige leeftijd. Ik was toen 18 jaar. Hij overleed aan de complicaties van de beenmergtransplantatie. Die laatste dagen aan zijn ziekbed zijn voor mij erg traumatisch geweest. Een snikhete kamer, mijn broer aan het ijlen en gillen om onze vader, nu zoveel jaren later kan ik nog ziek worden wanneer ik hieraan terugdenk. Heeft dit invloed op mijn leven gehad? Een luide ja. Eer dat we zelf kinderen konden krijgen allerlei erfelijkheidsonderzoeken. Het is een weinig voorkomende ziekte. In Engeland wel meerdere getroffen gezinnen. Nu hebben we drie kinderen maar die angst blijft er altijd en vooral om mijn zoon omdat het vaker bij jongens voorkomt. Opzich kan ik er redelijk goed mee omgaan maar toen hij als peuter vaak boedneuzen had kon ik echt ziek worden van angst. Het leven zoals het nu is is goed maar door al deze ellende vormt het je wel en je draagt het altijd mee als een zware last.
1. Dat mijn kind verbrandde in bad (ik was niet in de badkamer toen het gebeurde maar had die middag de thermosstaatkraan heet gezet ivm schoonmaken) 2. Mijn eerste bevalling. Ik ga dit niet verder toelichten om mensen niet bang te maken 3. Daarna komen dingen als autoongeluk, diagnose chronische ziekte, in een ravijn gestort, tweede baby die bijna stikte etc
Poeh ik heb gewoon even zitten huilen van alle ellende die ik heb gelezen. Veel sterkte en knuffels allemaal!
Ik ken gelukkig vrij weinig drama in mijn leven, maar toen mijn dochter een kop hete thee over haar heen kreeg en brullend in een plas thee op de grond lag dacht ik "dit gaat dus niet met een sisser aflopen en nu moet je goed handelen". Uiteindelijk was het een vrij kleine tweegraads brandwond op haar buik (waar je niets meer van ziet) en wist ik in alle commotie precies wat te doen, maar het idee dat ze zich onder mijn verantwoordelijkheid mogelijk ernstig verwond had heeft me nog een paar nachten wakker gehouden En de miskraam + het jaar dat het duurde om weer zwanger te worden. Uiteindelijk heeft het ons hechter gemaakt als stel en heb ik veel geleerd over vertrouwen en geduld hebben, maar dat jaar onzekerheid vond ik heel onzeker en verdrietig. Het lijkt me dan ook zo heftig om in een jarenlang fertiliteitstraject te zitten
Wat een heftige verhalen! Hier een fijne jeugd gehad en eigenlijk geen vreselijke dingen mee hoeven maken. Eenmaal volwassen en getrouwd heb ik vaak tegen m'n man gezegd, alles gaat zo voor de wind, er komt een periode dat wij het ook zwaar te verduren krijgen. Hierbij dacht ik dan aan ziekte of overlijden van onze ouders. Het was helaas ons dochtertje van net 1 die 6 weken geleden de diagnose leukemie kreeg. Zo onvoorstelbaar, je onbezorgde leven is opeens niet onbezorgd meer, je leeft tussen hoop en vrees en kijkt niet verder dan een paar dagen vooruit. We hopen dat de behandelingen uiteindelijk tot genezing mogen leiden, maar ze heeft een zeldzame vorm waar zelfs gespecialiseerde artsen niet veel ervaring mee hebben.
Wat een heftige verhalen zeg. Ik hoop echt dat het jullie ook helpt om het op te schrijven en wat mooi dat jullie het willen delen! Sterkte allemaal! Bij veel verhalen denk ik echt tijdens het lezen: jeuzus minaa.... Wat een ellende is er toch
Het zeer onverwachte overlijden van onze zoon, een uur voor zijn geboorte, wachtend op de ok in de laatste zwangerschapsmaand (36 wkn) Onze dochter overleed 2 jaar daarna in de buik met 27 wkn, echter zagen we die "aankomen", waardoor de klap minder hard aankwam dan bij onze zoon. Hoe ga je daar mee om.... tja wat kan ik zeggen.. we leefden in een roes en dit heeft een zeer zware domper achtergelaten, ook in financieel oogpunt. Daar wij het gewoon hartstikke goed hadden voor het verlies, interesseerde de financien ons daarna niks meer waardoor we aan de grond zaten. Hier zijn we zowel geestelijk als ook financieel weer helemaal goed uitgekomen. Het heeft nu geen (grote) invloed meer op ons leven, maar het blijft raar om te zeggen dat ik gewoon een zoon van bijna 18 jr en een dochter van ruim 15 had kunnen hebben (naast de 3 mooue wonders die ons daarna zijn gegeven).
Welk oog is het bij jou? En rij je wel gewoon auto enzo? Ik kan me nu niet eens meer voorstellen hoe het is om met twee ogen te kunnen kijken. Ga me wel laten opereren binnenkort om het blinde oog recht te laten zetten en ooglid te laten liften. Als ik er niets meer door zie, hoeft een ander dat ook niet aan de buitenkant te zien vind ik. Mag wel pas als ik ‘klaar’ ben met borstvoeding geven.
Dat ik een tijd last heb gehad van seksueel misbruik rond mijn 7de en dat die vent van die mooie verhaaltjes had en ik hem jaren later heb gezien met een nieuwe vriendin met nog jongere meisjes dus pressies weet dat hun het zelfde meemaakte en nu dus hebben meegemaakt . Ik had rond die leeftijd de keus bij mijn vader te zijn met veel huislijk geweld en dierenmishandeling of thuis betast worden door mijn stiefvader.
In mijn jeugd best veel, maar dat ligt achter mij en heeft me gemaakt wie ik nu ben. Iets wat op de dag van vandaag nog gebrand staat op mijn netvlies is het overlijden van mn beste vriend. 8 juli 2005 rond 12.00 krijg ik een belletje van een vriendin. Ik hoor haar niet vanwege een probleem met mijn telefoon en sms dat ik naar het speeltuintje verderop kom. Zij staat al te wachten en vertelt me dat mijn maatje is omgekomen bij een auto ongeluk. Letterlijk voel ik m'n benen niet meer en zak ik op de straat al schreeuwend dat dit niet waar kan zijn. Een vriendin van mijn moeder, twee blokken verderop, hoort me en neemt me mee naar huis, belt mijn moeder en vervolgens gaan we naar de ouders van m'n beste vriend. Eenmaal daar zit de hele familie binnen en dan weet je het 100% zeker. Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoelt. Inmiddels is het meer dan 13 jaar geleden, maar nog steeds denk ik vaak aan hem. Zelfs onze zoon is naar hem vernoemd, dus dat zegt wel hoe onze band was.
Alles. Wil niet te veel in detail treden, maar hou het op een manipulatieve moeder en jeugdzorg die daarin is meegegaan zonder verder onderzoek.
Wat heftig allemaal.... Waar ik toch wel het meeste last van heb gehad: dat ik verkracht en in elkaar geslagen ben (gebeurtenissen vlak achter elkaar)toen ik 13 was. Jaren bepaald onderdeel voor mezelf ontkend, ik wilde het niet weten. 10 jaar later aangifte gedaan. Ik kwam hem ineens tegen op hyves, en alles kwam in 1 klap terug....toen wist ik ook ineens zijn hele naam. ivm de leeftijd van de dader was dit nog niet verjaard. Echter zou het een zijn tegen mijn woord worden en uiteindelijk hebben ze hem nooit oo het bureau uitgenodigd. Het was niet zo’n fijne gozer en was bang dat er ineens iemand aan mijn deur zou staan..ik heb het toen dus laten gaan. Echter blijft het wel geregistreerd staan dus mochten er nog eens meldingen komen met zijn naam dan kan t wel zijn dat ik weer benaderd wordt. Toen ik aangifte had gedaan heb ik hulp gezocht bij een gespecialiseerde psycholoog (had ik jaren eerder moeten doen). Ik bleek PTSS te hebben en zij heeft mij heel goed geholpen. Tijdens het jaar van therapie heeft t mij goed duidelijk gemaakt wat voor gevolgen oa dit trauma heeft gehad op mij als persoon. Hoe dit mij gevormd heeft. Bij de politie toen de echte aangifte opgenomen werd ik letterlijk woord voor woord moest vertellen wat er was gebeurd en alles bij naam moest noemen en ze geen genoegen konden nemen met een beschrijving als ‘toen drong hij naar binnen’. Nee dat moest echt gezegd worden als dat hij met zijn piemel mijn vagina in ging. Toen brak ik. Datgene wat je niet wilt weten, wat je meeste onderdrukt en weggestopt hebt hoppa ineens op tafel.... In de tijd dat t allemaal gebeurd was wilde ik niet meer thuis wonen (vanwege voortdurende bedreigingen van degenen die gedaan hadden). Dus enige optie dacht ik was naar mijn vader. Heb alles tot in detail moeten vertellen terwijl ik dit helemaal niet wilde. Puntje bij paaltje wilde vader niet dat ik daar kwam wonen. Jaren later werd glashard ontkend dat ik dat toen tot in de treuren heb zitten vertellen, jankend en al...dat was een erg grote klap in mn gezicht. De scheiding van mijn ouders toen ik 12 was, het feit dat vader weinig interesse leek en lijkt te hebben in zijn kinderen. Alsof t hem niks uitmaaktof hij wel of geen contact met ons heeft. Met mijn broer heeft hij al jaren helemaal geen contact meer en broer heeft ook de achternaam van zijn vrouw aangenomen, mede hierdoor. Dat mijn moeder ten tijde van de scheiding instortte en je als groep 8er ineens een stuk zelfstandiger moet worden. Tijdens therapie een stukje acceptatie kunnen vinden dat t is zoals t is en ik t contact met mn vader neem zoals t komt zonder nog naar t verleden te kijken. Zonder verwachtingen. Dat t jaar daarvoor mijn lievelingsoom darmkanker bleek te hebben en na de operatie alles mis ging wat mis kon gaan. In de maanden en jaren daarna vaak weer vals alarm. Tot hij jaren later toch alsnog aan de kanker overleden is. Ineens werd hij geel en was het al te laat . Emotionele mishandeling van een ex-man van mijn moeder waar wij bij in huis woonden. Waarbij mijn moeder vaak heeft gezegd dat als t niet zou veranderen we zouden vertrekken: maar dat dus nooit deed (wat ik haar ook best nog steeds kwalijk neem maar nooit tegen haar zal zeggen...) pas toen bleek dat hij wederom vreemd ging zette ze eindelijk de stap. Therapie heeft mij goed gedaan, waarbij een groot deel van die immense kasteelmuur die ik om mezelf heen gebouwd had ter bescherming (kom vooral niet te dichtbij) ik ook weer stukje bij beetje neergehaald heb. Ik omschrijf die 10 tussenliggende jaren altijd alsof ik een schaduw van mezelf was. Depressief van binnen maar naar buiten toe een kleurrijk masker alsof alles goed was en ik o zo gelukkig was. Op mn 16e heb ik een zelfportret gemaakt waar deze boodschap eigenlijk in zat. Boodschap werd niet perse opgepikt en mijn moeder heeft hem wel jarenlang boven haar bed gehangen. Op mn 13e zelf zelfmoordneigingen gehad, gelukkig hier nooit iets echt in ondernomen, maar ik droomde er wel heel vaak over en beschadigde mezelf wel. Inmiddels gaat t goed denk ik ik heb het verleden een plekje kunnen geven en ik heb een goede man ontzettend lief en begripvol, daar zit geen kwaad in. Probeert me ook niet neer te halen zoals vorige partners. En ik denk maar zo....alles gebeurt met een reden...had t allemaal niet gebeurd hadden we niet verhuisd naar andere plaats, had ik man niet leren kennen en had ik nu niet samen met hem onze prachtige en heerlijke dochter gehad en had er nu geen 2e onderweg geweest. Sorry voor de lange lap tekst en misschien is t wat warrig neergezet allemaal
De periode rond de scheiding van mijn ouders en vooral hoe iemand die we hadden moeten kunnen vertrouwen daar schandelijk misbruik van heeft gemaakt. Gepest worden jarenlang. Mijn middelste is ooit tijdens het springen op bed gevallen met zijn hoofd tegen de muur of nachtkastje. En toen kreeg hij een ademstilstand. Ik dacht echt dat hij dood zou gaan van een val van het bed. Uiteindelijk bleek het onschuldig, waardoor ik me ook nog een tijd schuldig heb gevoeld dat er 2 ambulances en een traumahelikopter naar ons kwamen. En vorig jaar is diezelfde zoon overreden door een scootmobiel. De blik van mijn zoon krijsend onder het wiel van dat ding vergeet ik nooit meer. Hijzelf en zijn broer hebben er ook nog psychisch last van, gelukkig wel steeds minder. Maar ik krijg nu nog tranen in mijn ogen bij de gedachte aan toen.
Niet 1 ding maar een reeks 'life changing events' in een te kort tijdsbestek. In 2,5 jaar tijd 2 kinderen gekregen, 1 bbz, allebei mijn ouders overleden, contact met schoonvader verbroken en getrouwd. Oké dat laatste was dan wel een hoogtepunt in die periode maar het was veel voor in 2,5 jaar. Mijn ouders waren nooit ziek. En toen ze ziek werden was het ook gelijk ernstig en gingen ze dood. Nu denk ik bij elk pijntje en kuchje dat ik dood ga. Of dat mijn man of kinderen doodgaan.
Jeetje, veel sterkte allemaal zeg. Tranen in mijn ogen van jullie verhalen. Ik heb eigenlijk niks vreselijks meegemaakt als ik jullie verhalen zo lees. heel dankbaar voor.