Wat heftig allemaal.. knuffel voor jullie allemaal Met stip op 1 mijn ergste ervaring het verlies van ons zoontje (12 dagen oud) door domme pech Een goede gedeelde 2e het verlies van mijn vader na een ziekbed (kanker) , het verlies van mijn beste vriendin (hersentumor,overleed toen we beide 22 waren)
Dank he wel! Zijn wij ook heel blij mee. Deze operatie draait echt om t litteken wat nu zo trekt maar wordt uitgesteld zolang t kan om hem niet te veel te belasten. Zodra hij zijn pink niet meer helemaal kan strekken of krom groeit gaan ze ingrijpen.
Jeetje wat een verhalen, heb ze met tranen in de ogen zitten lezen. Sterkte toegewenst aan ieder die het nodig heeft. Het ergste wat ik heb mee gemaakt: - overlijden van mijn vader na een ziekbed van 3 maanden ( Ik was toen zelf net bevallen) - jarenlange pesterijen in mijn jeugd, zowel lichamelijk als geestelijk.
Dat mijn allerliefste meisje vocht voor haar leven op de IC na haar hartoperatie. Dat ze huilde omdat ze pijn had... en ik haar niet kon en mocht oppakken. Ik toen het beste weg kon gaan.. omdat dat beter voor haar was.. ze raakte te overstuur van mijn stem en aanwezigheid. Het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Maar wel voor haar... Het ging compleet tegen mijn moedergevoel in. Dit was echt het aller moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Heb veel meegemaakt en ook veel moeten doorstaan en al op mijn pad gehad. Maar dit was voor mij echt het aller aller ergste.
Ja het is ook allemaal vreselijk. Mijn moeder is ook een gebroken mens, Ze kan gelukkig nog wel genieten van de kleine dingen in het leven. Toen het allemaal net was gebeurd en mijn oudste broer ook was overleden heeft ze ook vaak gezegd van het is dat ik jou nog heb want anders had ik er direct een einde aan gemaakt. Ik vind het dan ook een wonder dat we allebei op de been zijn gebleven. Dankjewel voor je reactie,
Wat een ontzettend heftige verhalen Mijn dochtertje heeft deze week hartritmestoornissen gehad (ze heeft een erfelijke hartritmestoornis) en ze is nu erg angstig. Het breekt mijn hart om haar zo te zien. Het is voor het eerst dat ze zelf zo duidelijk klachten aan geeft. Ik ben heel dankbaar dat het goed gegaan is en dat ze nu weer intensief in de gaten wordt gehouden, de gedachte dat het ook anders had kunnen lopen ben ik keihard aan het negeren.
Ja is het ook. Als je er midden in zit dan beleef je het allemaal in een soort van roes. Je gaat gewoon door, ik ging gewoon naar school, deed mijn dingen maar ik voelde me altijd ongemakkelijk, bang wanneer er werd gesproken over broers en zussen. Tijd haalt wel de scherpe randen weg maar er zijn ook momenten die je toch niet meer kwijtraakt en die me nu zoveel jaren later op een zwak moment weer in tranen kunnen brengen. Het is min of meer gewoon bagage die je altijd met je meeneemt en soms weegt die wat zwaarder dan een andere keer. Dankjewel voor je reactie.
Wat een vreselijk verdrietige verhalen... Ik heb het meeste verdriet gehad toen ik beviel en net bevallen was van mijn eerste zoon. Net 2,5 week eerder betrapte ik mijn ex met een ander. Dat gevoel, dat ik het helemaal alleen moest doen.. dat vergeet ik nooit meer.. die intense emoties die je voelt voor je kind maar er dingen gewoon niet kloppen en zo vol verdriet.. heeft mijn vertrouwen onherstelbaar in mensen beschadigd. Daarna zijn er veel dingen aan mijn jeugd naar boven gekomen. Nu bijna 8 jaar later maar nog altijd aan het zoeken naar wie ik echt ben. Zorgen om een zorgintensief kind.. ondertussen nog bevallen en insulten gekregen tijdens de bevalling.. ondanks alles ben ik zo dankbaar dat we gezond zijn, we mogen leven! Ik wil iedereen dan ook een dikke knuffel geven!
Brand vlak voor de enige deur in een zaaltje in een restaurant in het buitenland waar we met de kinderen van onze hele familie zaten toen ik een jaar of 8 was. Een ruimte vol hysterische en krijsende kinderen, schroei lucht, tranende ogen van de rook... uiteindelijk heeft de brandweer ons bevrijd. Daarna staan blauwbekken in de sneeuw en controle in een ambulance waar ik niets van begreep. Ik weet gelukkig alleen nog flarden en heb de rest verdrongen. Mijn ouders, ooms en tantes hebben ook een trauma opgelopen. Ik ben wel panisch voor alles wat met vuur te maken heeft, zelfs waxinelichtjes gebruik ik niet. Bij een hoop nichtjes en neefjes is dit net zo. Mijn zoon zien stikken en het feit dat ze hem in het streekziekenhuis niet konden helpen. Met 2 artsen en een reanimatieset in de ambulance naar het universitair ziekenhuis en maar hopen dat hij die rit überhaupt zou overleven. Gelukkig is alles goedgekomen. Via mijn opleiding was ik getuige van een longbloeding bij een patiënt. Een ergere manier van overlijden bestaat er volgens mij niet.
Jeetje wat krijgen mensen toch veel voor hun kiezen. Hier vooral het verlies van hele dierbare (vaak veel te jonge)mensen. En soms als ik met mijn kleine o'tje op de bank zit. Herinner ik me zo goed hoe het voelde al die jaren. De klap, de hoop, de vrees. Moeder worden was voor mij een allesovertreffende droom. Toen bleek dat ivf de enige optie voor ons was storte mijn wereld in. Wat ben je immers voor vrouw, als je niet eens normaal zwanger kan raken? Dit was denk ik wel het meest moeilijke wat mij persoonlijk getroffen heeft. Gelukkig kan ik nu zeggen, terwijl ik nog eens naar dat mooie mannetje kijk. Dat ik ongelooflijk dankbaar ben dat ik dit mag meemaken.
Een hele zware jeugd met een verslaafde vader die vertrok toen ik 9 jaar was. Een moeder met psychische (borderline) en financiële problemen zodat ik als oudste dochter alle zorg op mij droeg voor mezelf en mijn broertjes. Ik ben al jong uit huis gegaan en heb mijn studie en alles zelf bekostigd. Mijn broertje die acute leukemie kreeg op zijn 18de, kantje boord heeft gelegen en waar ik gelukkig stamcellen voor heb kunnen doneren. Aanrandingen en seksuele intimidatie. Een zwaar auto ongeluk met mijn vriend waar we wonder boven wonder zonder kleur scheuren vanaf kwamen. Mijn moeder die nu ernstig ongenezelijk ziek is en binnenkort is een verzorgingstehuis zal gaan wonen.
Toen me ouders uit elkaar gingen ik vanaf me 10e tot me 19e werd mishandeld lichamelijk en geestelijk en bijna elke week op straat gezet werd als het hem niet in zijn straatje paste en ook zo bij al zijn vriendinnen Ik sinds auto-ongeluk 2010 een lichaam en gezondheid heb van een naatje pet en af en toe wel eens tegen me man zeg dat hy beter verdiend en soms wel is gedachtes heb om er eind aan te maken als zo moet leven met alle beperkingen en lichamelijke ellende
[QUOTE="wenneke20, post: 21904635 Ik sinds auto-ongeluk 2010 een lichaam en gezondheid heb van een naatje pet en af en toe wel eens tegen me man zeg dat hy beter verdiend en soms wel is gedachtes heb om er eind aan te maken als zo moet leven met alle beperkingen en lichamelijke ellende[/QUOTE] Dit maakt me zo verdrietig... Ik hoop dat je voldoende psychische hulp/ondersteuning hebt om met dit soort gedachtes en alle beperkingen om te gaan en er niet naar te acteren...
Het plotselinge overlijden van mijn vader toen ik 18 was heeft er goed ingehakt, ik mis hem nog steeds erg. Maar waar we nu doorheen gaan met de kinderen (erfelijke afwijking) vind ik misschien nog wel meer impact hebben, lastig om 'het ergste' te kiezen.
Een heel verhaal getypt en weer verwijdert. Het komt erop neer dat ik het moeilijkste punt het moment vond waarop ik alle hoop verloor dat het ooit beter zou worden.
Dit maakt me zo verdrietig... Ik hoop dat je voldoende psychische hulp/ondersteuning hebt om met dit soort gedachtes en alle beperkingen om te gaan en er niet naar te acteren...[/QUOTE] Dank je wel ja vaak gaat er een masker op omdat je aan de buitenkant niks ziet. En mensen begrijpen het ook niet .me man gelukkig wel en helpt waar nu kan Heb die gedachtes niet altijd gelukkig kan ik ook genieten zoals vorige week met me kindjes naar de efteling geweest heb super genoten kan alleen dan 2dagen niet lopen van de pijn ..
Ik heb een goed leven, wel dingen meegemaakt, maar weinig dat echt blijvend doorwerkt. In mijn jaren in gezondheidszorg wel heel veel verdrietige en intense verhalen gehoord en meegekregen, ik weet dat er een hoop ellende achter een willekeurige deur in Nederland verscholen kan zijn... Voor nu kom ik 'niet verder' dan: - overlijden van beste vriendin op MH17 - machteloos toekijken hoe depressieve 8-jarige zoon in doodsangst krijste om hallucinaties die alleen in zijn hoofd bestonden (voor dit heb ik EMDR nodig gehad, voor mij was het traumatiserend, het geheel van een zware periode, maar dit moment is voor altijd in mijn geheugen gegrift)