Voor mij geldt ongeveer hetzelfde als dit. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik echt stil ben van dit topic, en de vreselijke dingen die mensen hier te verduren hebben gehad. Daar vallen mijn ervaringen in mijn ogen echt bij in het niet. Maar ik ben dan ook gezegend met het feit dat ik een ontzettend gelukkige jeugd heb gehad. Ik denk dat dat ook veel scheelt.
Dat ik wel zwanger bleek te zijn. Één grote medische f*ck up was dat. Had ik maar meer naar mijn gevoel geluisterd.
Dat denk ik inderdaad ook. Je hebt dan een stevige basis die altijd goed zal blijven staan. Ik heb zelf maar een klein duwtje nodig en ik lig al omver. Gelukkig zelf wel altijd de juiste keuzes gemaakt, dat heeft mijn leven wel makkelijker gemaakt. Kan me voorstellen dat anderen aan de drugs zouden gaan oid.
Ze wilde heel graag zwanger worden en zat in de mmm. Dacht toen zelf dat ze zwanger was, maar artsen zeiden van niet. Daarom moest ze stoppen met medicatie die nodig was om de zwangerschap in stand te houden. Daarop kreeg ze een mk. Achteraf bleek dus dat ze wel degelijk zwanger was en met die medicatie had dat mogelijk ook een gezonde voldragen zwangerschap kunnen worden.
Hier verbaas ik me elke ronde weer over op deze pagina...waarom zou je bewust zoiets willen doen Verder lees ik hier veel verhalen waar ik echt van verschiet. Ik hoop dat diegene die nog midden in het verwerken zitten dit ook zo goed mogelijk kunnen, de dames die dit al door zijn het ook een plaatsje hebben kunnen geven. Ik zie mezelf een beetje als @Juul75 heb echt wel het nodige meegemaakt maar dat heeft me gevormd naar wie ik nu ben. Soms misschien net een beetje te hard maar ook meelevend naar diegene die mijn steun nodig hebben. Het heeft me geleerd dat je als mens veel kunt handelen en soms duurt dit lang en sommige dingen zullen me mijn hele leven bijblijven maar uiteindelijk kom je er wel.
Dat mijn beste vriendin op 18 jarige leeftijd stierf vanwege een medische misser. De arts had weekend en wou niet komen. Daarna zijn er gelukkig protocollen veranderd in het betreffende ziekenhuis. En de mkz crisis vond ik als kind heel vreemd en bizar.
Een heleboel, maar heg meeste is met emdr en schematherapie wel verwerkt. Maar het meest recente is onze zoon die ziek ter wereld kwam en in rap tempo zo veel zieker werd dat we na een halve dag elkaar aan keken en dachten: waar gaat dit in godsnaam eindigen? Zo onverwachts, zo snel schakelen vlak na het euforische van de bevalling, lukte me niet. Ik wil er ook nog steeds niet aan. In mijn hoofd bestaat het daarom vaak ook niet. Gelukkig kwamen ze heel snel achter de oorzaak en door snel handelen van de artsen (veel) erger bespaard gebleven.
Wat @Janna zei Ik las het terug en vond het zo deprimerend, dat ik m'n bericht besloot in te korten. Voor een zwangerschap heb ik diverse medicatie nodig. Ik had een negatieve bloedtest en moest maar met de medicatie stoppen. Een paar dagen later werd ik gebeld dat het ziekenhuis een fout had gemaakt. En uiteindelijk kreeg ik een miskraam. Ook hadden ze gezegd dat ik alleen maar bloedproppen zou verliezen. Maar ik verloor een vruchtzakje met inhoud.
Haha nee, alles waar je niet over praat bestaat niet hè. alles bij elkaar kort maar heel krachtig begin, zeg maar. Het gaat nu echt super met hem!
Het verlies van mijn zoontje... daar ben ik een jaar behoorlijk van van het padje afgeweest. Dankzij een gespecialiseerde psychotherapeute en EMDR is dit draaglijk geworden en heb ik weer een leuk leven, maar ik kan er nog steeds (bijna) niet over praten. De dag dat we hoorden dat mijn dochter erg weinig bloedplaatjes had en vol zat met blauwe plekken. Het eerste woord dat we hoorden en dat bleef hangen was ‘leukemie’. Alles stond stil op dat moment. Dat was het niet. ‘Gelukkig’ was/is het ITP, een autoimuunziekte die haar bloedplaatjes zo nu en dan aanvallen. Momenteel zit ze weer onder de blauwe plekken en is ze erg moe, maar we weten nu dat we het in de gaten kunnen houden en wat we moeten doen. De periode dat mijn vader darmkanker had en twee van mijn zussen borstkanker was ook een moeilijke periode, en wij zaten op dat moment in het ICSI-traject, mijn zussen Ijn genezen mijn vader overleden. Gevolg voor mij was een burn out. Door deze gebeurtenissen sta ik nu wel mega positief in het leven en relativeer ik veel: het kan altijd erger. Ik ben gelukkig in het leven en ben gelukkig met de mensen om mij heen.
Wat vervelend dat ze er nog steeds zo veel last van heeft! Ik heb er even aan gedacht om het hier ook te vermelden, maar omdat wij het geluk hadden dat het hele proces toen maar een paar weken geduurd heeft heb ik het niet gedaan. Maar inderdaad, zodra het woord leukemie valt staat je leven stil.. Ik hoop voor jullie dat ze er toch nog over heen mag groeien, veel beterschap voor haar!
Wat ontzettend naar deze onzekerheid. De ziekte heet dyskeratosis congenita, het is een syndroom met meerdere kenmerken, verhoorning van de huid oftewel heel veel pigment aanmaken, stoornis in de opbouw van de nagels, broze botten en nog veel meer maar bij het syndroom hoort ook aplastische anemie, een zeer ernstige vorm van bloedarmoede, het beenmerg functioneert nauwelijks, mijn middelste broer had nog maar 5 trombocyten en daarom veel inwendige bloedingen, de bloedneuzen en blauwe plekken. Uiteindelijk zijn zij gestorven aan de aplastische anemie, mijn jongste broer was te zwak voor een beenmergtransplantatie en mijn oudste broer is gestorven aan de complicaties agv de beenmergtransplantatie. Als de artsen zeggen dat het bij jullie niet iets ernstigs isidan gaat het niet om deze ziekte maar nu wel spannend wat het dan wel is. Heftig 3,5liter bloed verloren en vervelend dat je dochter zoveel blauwe plekken heeft, mijn broer had rare plekken op onderbenen en dat kwam door de verhoorning van de huid, perkamentachtige huid met bloedingen in de huid. Sterkte voor jullie vervolgtraject en hopelijk valt het mee.
Heb heel veel meegemaakt in mijn leven. Wat meeste inpact heeft gemaakt is onder bedreiging van mes meegenomen naar veldje en daar misbruikt en verkracht. Zat in groep 6 en was dus eind 8 of net 9 jaar. Ben daarna echt bang geworden van mannen Hij woonde om de hoek dus zag hem dagelijks wekelijks. Op mijn 18e stortte ik in. Eigenlijk geen hulp gezocht tot mijn dochter deze leeftijd kreeg , Dagelijks paniek aanvallen en gronisch hyperventileren, burnout klachten door maar door en door te gaan om zo gevoelens te ontvluchten etc . Uiteindelijk toch hulp gezocht. Ptss. Nu laatste sessie emdr afgerond en voel me stukken beter. Er zijn okk nog wel wat kleine dingen als miskraam met 11wk, verlies dierbare mensen. ook moeder die 3wk in coma lag na zware longontsteking en niet duidelijk was ofze het ging redden maar gelukkig wel gered. Zelf tegenslag na tegenslag, 3 rugoperaties en nog beperkt, zoontje die diagnose na diagnose kreeg (astma, klassieke autisme en type 1 diabetes ) Ik neem de dag zoals hij komt, verwacht niks en geniet. Blijf positief elke dag weer
Ach meid... Wat heftig toch he. Hopelijk is een tweede kleintje jullie gegund! Ik denk dat ik de MMM ook het heftigst vond, of in elk geval, een diepe kinderwens hebben en gewoon NIET zwanger worden vond ik héél verdrietig.