Ik wilde nog even hierop reageren. Dit is een goed bericht, en het klopt. Je kunt als ouders wel ontlast worden goddank. Wij worden ook goed begeleid,onze kinderen gaan op logeerweekend af en toe etc. Goud waard!!! Maar, wat je niet noemt en ook niet kunt weten gelukkig, is de mentale belasting. (Ik zie dat je een mk hebt gehad, vat dit niet verkeerd op he!) En die is niet weg te nemen en bijna niet te verminderen. Ik heb 8 jaar als gezinsbegeleider gewerkt voor ik kinderen kreeg en realiseerde me dit ook niet. Pas nu ik zelf zorg kinderen heb merk ik wat een gewicht op je schouders rust. Ik merkte ook, maar dat is persoonlijk, dat ik het slecht aan kan. Viel me best tegen van mezelf eigenlijk. Dus ontlasting en ondersteuning: ja dat bestaat zeker en is onmisbaar! Maar in je hoofd... men dat is heftig en veel! Het mooie is dan wel dat je het over hebt voor je kinderen, en dat ze toch fantastisch zijn zoals ze zijn. En daarom heb ik enorm respect voor de keuze van to. Hoe kl*te het ook moet zijn..
Helemaal mee eens dat de mentale draagkracht belangrijk is! Ik draag vooral praktische oplossingen aan omdat TS hier vooral over lijkt te piekeren en te twijfelen en hierdoor angstig wordt. M’n boodschap was vooral dat ze niet in blinde paniek vanwege praktische dingen een besluit moet maken, maar juist met wat meer rust zodat ze kan reflecteren over de situatie. Met blinde paniek kun je niet helder nadenken over of je überhaupt de mentale draagkracht hebt
Wat ontzettend verdrietig voor jullie. Ik wens jullie heel erg veel sterkte toe en ik hoop dat jullie heel veel steun bij elkaar hebben.
Laten we stoppen met discussiëren en ons medeleven uiten aan ts..... Sterkte in deze tijd. Je hebt gedaan wat voor jullie in deze situatie het beste was, maar dat wil niet zeggen dat je niet verdrietig mag zijn. Neem de tijd om je verdriet een plekje te geven.
Het was geen discussie hoor, tenminste voor mij niet. Ik vond Flamingo's reactie juist zinvol maar wilde iets toevoegen Maar het draait idd om to.
Wat ontzettend verdrietig voor jullie. Heel erg veel sterkte voor de aankomende tijd. Zoek ook nu nog hulp bij de verwerking.
Oh TS, ik zie nu pas dat je de zwangerschap officieel hebt afgebroken. Hopelijk voelt het als de juiste keus en kunnen jullie dit nu gaan verwerken. Sterkte met alles!
Juist is een groot woord. Ik vind het een naar idee dat ik het leven heb beëindigd. Dat het nog in mijn buik zit. Maar het is wel de goede keus. Afgelopen dagen werd ik steeds misselijke, gister al veel gespuugd en vandaag ben ik niks. Hou niks binnen en lig alleen maar op bed. Zei vanmiddag tegen mijn partner dat als dit zo door zou gaan, ik volgende week in het ziekenhuis lag voor een infuus. Vrijdag kan ik een tablet inbrengen wat de boel op gang brengt. Lijkt me echt verschrikkelijk. Ik haat mezelf, ik haat mijn partner. Die doet net alsof er niks gebeurd is. Geen knuffel, geen begrip..niks
Het is ook een intens verdrietige situatie waarbij er eigenlijk alleen een keuze is tussen twee kwaden. Ik hoop dat je jezelf met de tijd kunt vergeven.. jullie hebben volgens mij een hartstikke weloverwogen keuze gemaakt. Soms betekent liefde voor een kindje ook loslaten.. hoe naar het dan ook voelt.. Het is allemaal ook nog vers, je zit er nog midden in dus alles wat je voelt is begrijpelijk en mag er zijn. Vooral nu je er lichamelijk zoveel kwalen bij hebt helpt ook niet mee om de verwerking op gang te brengen. Hopelijk gaat dat snel over. Sterkte!
Och meid toch, heb alsjeblieft geen haat aan jezelf. Deze beslissing heb je gemaakt uit liefde. Voor je kindjes die er al zijn en voor het kindje in je buik. Je mag hier om verdrietig zijn en rouwen. Ik heb ooit voor dezelfde keuze gestaan en het daar ook erg moeilijk mee gehad. Het heeft mij geholpen om er echt om te rouwen. Ik heb een beeldje gekocht dat nu nog steeds in de kast staat. En het vruchtje heb ik begraven op een mooi plekje. Het voelde dubbel, want had ik wel het recht om zo verdrietig te zijn terwijl ik dit zelf had gedaan? Maar achteraf heeft het mij heel erg geholpen om bewust afscheid te nemen. Ik vond het proces zelf, na het inbrengen van de pillen, heel erg mee vallen. Ik heb niet veel pijn gehad en de volgende ochtend kwam er een vruchtzakje uit met een vruchtje erin. Daarna was de pijn helemaal over. Het verdriet heeft langer geduurd en ik heb echt een paar weken nodig gehad om me weer mezelf te voelen maar je zal merken dat het straks langzaam beter zal gaan. Probeer jezelf niet teveel verwijten te maken. En ook je partner niet. Een hele dikke knuffel....
Pff wat een gedoe Ben kots misselijk, zo erg dat ik de huisarts moest bellen voor medicijnen. Daar alles moest uitleggen.. en ik nu als het goed is zware medicijnen krijg die ik tijdens de zwangerschappen ook kreeg. Tegen hyperemesis gravidarum. De misselijkheid duurt waarschijnlijk nog een week Hoe ga ik dat overleven.. normaal werd ik opgenomen voor vocht en meditatie. Net de tabletten ingebracht, cytotec. Gelijk veel kramp Wat een rot dag. Gelukkig is mijn partner vandaag en morgen vrij.
Heel veel sterkte Flinn, hoe je ook achter deze keuze staat, het proces blijft gewoon heel naar en dat gevoel mag er zijn.
Ik vind het best erg om reacties te lezen als; je 3 kinderen gaan voor, enz... Het 4e kindje is er nou eenmaal ook al. Als ze niet zwanger was, had ik dat begrepen, maar niet in dit geval. Was je wel aan de anticonceptie ts? Zo niet, dan snap ik het niet. Zo wel, dan zou ik je ha echt vragen naar andere mogelijkheden zodat je niet meer zwanger kan worden. Edit; ik lees nu dat je het al weg hebt laten halen. Sorry..
Ik denk dat ik het al verloren ben. Nu even kijken wat we ermee kunnen doen ♡ Bedankt voor de steun, doet me goed. Blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, niemand weet er verder van behalve mijn partner.
Veel sterkte! Wees lief voor jezelf, je hebt gedaan wat voor jullie het beste was. Je mag rouwen, echt. Straf jezelf niet want dat verdien je niet! Beterschap!
Ik zou het persoonlijk niet over m'n hart kunnen verkrijgen. Je geeft ook aan "ik wil het niet 'zomaar' weg doen". Ik zie dit niet als 'zomaar'. Wat een klotesituatie! Sterkte met je keuze. Hoe ver ben je als ik vragen mag? Is adoptie een mogelijkheid? Met misschien op enige wijze ondersteuning tijdens de zwangerschap? Misschien wil je dat helemaal niet maar ik wou het toch even noemen als optie!