Toch even getwijfeld om dit topic (ook echt) onder mijn eigen naam te plaatsen, maar ik doe het toch. Mede omdat veel van jullie me ergens wel een beetje kennen door de jaren heen en een stukje 'voorgeschiedenis' kennen. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen (waarvan 5 jaar getrouwd) en feitelijk gezien heb ik alles wat ik hebben wil. Een lieve zorgzame man, een toegewijde vader, een harde werker en overall een geweldige vent. Iets waar ieder vrijgezel van droomt, zeg maar . Onze relatie is altijd best hectisch geweest. Na vier maanden 'samen' bleek ik zwanger van onze eerste. We moesten hals over kop op zoek naar een plek voor onszelf en uiteindelijk bleek ons zoontje met 28 weken geboren te worden en is 8 dagen later overleden. Iets wat veel impact had op ons, maar misschien vooral op mij als persoon destijds.Ik kreeg vanaf dat moment te kampen met een heftige paniekstoornis, die eigenlijk pas 'over' is sinds de geboorte van onze dochter (2). Ons derde kind. Je kan dus veilig stellen dat ik in de tussentijd nooit 'mezelf' ben geweest in tussenliggende jaren. Ook in die periode heb ik veel steun en geduld gehad aan mijn man. Wat ik al eerder zei: het is echt een geweldige man. Punt. Maar ik ben in heel erg veranderd sinds ik weer enigszins 'mezelf' begin te worden. Vol levenslust, veel sociale contacten, mijn hobby (paardrijden) en sinds kort ook weer echt werk buiten de deur < Iets waar ik dus ook veel energie van krijg. Waar ik van schrok, twee jaar geleden, is dat ik plotseling gevoel kreeg voor een andere man. Dit contact ging online van 'kwaad naar erger' en heb dit ook allemaal in die jaren opgebiecht aan mijn man. In een poging hierover te praten, onze relatie te verbeteren en te werken aan wat er fout zat. Hij reageerde in de eerste instantie heel nonchalant. Waardoor ook dat contact nog van kwaad tot erger ging. Iets wat ik ook heb opgebiecht, hem kwetste, maar uiteindelijk verder onbesproken: dus verder bleef gaan. Zelfs eindigde in een zoen, waarbij ik erachter kwam dat ik 0,0 schuldgevoel tegenover mijn man en er dus echt wat moest gaan gebeuren. We hebben hierna ook veel hele diepe dalen gehad. Veel ruzie, veel gedoe... Tot dit dus stopte en we prima met elkaar door een deur gingen. Het is gezellig, normaal en gemoedelijk. Echter zijn we in de tussentijd veel meer van elkaar blijven vervreemden. Ik geef onwijs veel om hem, maar als een goede vriend. We praten tegenwoordig over 'ditjes en datjes'. Maar seks moet ik niet eens aan denken (en dat is nogal a-typisch voor mij zeg maar). Daarnaast probeer ik voor hem én de buitenwereld op te houden dat het prima gaat. Een toneelstukje wat me langzaamaan begint op te breken. Ik ben namelijk niet gelukkig in mijn huwelijk, want ik voel niets meer voor mijn man. Maar dan natuurlijk de overige aspecten: We hebben twee (eigenlijk drie) prachtige kinderen. Een fijne rijtjeswoning in een leuke buurt, ik heb een zusje die gaat trouwen met zijn broer, de feestdagen in het verschiet. Het feit dat ik hem geen pijn wil doen en ga zo maar door. En in de tussentijd blijf ik mezelf maar doodongelukkig voelen, wetende dat een potentiële scheiding ook voor de nodige stress gaat zorgen. Dus wat doe ik nu? Ik heb geen idee... P.s. oja en relatietherapie weigert man pertinent. Dus dat is sowieso geen optie, haha.
oke het is een heel verhaal en mijn eerste reactie zou zijn, ga voor jezelf. Vraag jezelf af of je op deze manier 80 wil worden. Ik denk ook dat je meer van dit soort reacties zult krijgen. De andere kant van het verhaal ken ik ook uit eigen ervaring. Ik heb nl ongeveer in dezelfde situatie gezeten, ben gescheiden en jaren erna hertrouwd. En als je het mij vraagt maakt het weinig uit met wie ik getrouwd ben. Strubbelingen en dat je niet meer echt verliefd bent, sleur etc etc...ik had het met mijn eerste man (en ben daar dus ook om gescheiden) en nu met mijn huidige man loop ik eigenlijk tegen dezelfde dingen aan. Ik heb dus wel eens het gevoel dat ik net zo goed met mijn eerste man getrouwd had kunnen blijven En ik heb voor mezelf zoiets van: ik ga niet weer om die reden scheiden, we hebben het op zich best leuk en gezellig hoor, maar het spannende, het verliefde, het echte "wij" gevoel, nee, dat is er niet echt. Daarnaast hou ik ook van hem ondanks dat het niet allemaal super loopt zeg maar. En ook voor de kinderen wil ik het niet. En zeker in jouw geval: je zegt dat je eigenlijk de perfecte man hebt, doet veel, helpt veel, is een prima vent en een goede vader. Hoe raar het ook klinkt, ik zou bij hem blijven en proberen er nog iets leuks van te maken. En misschien komt het moment dat je weer wat romantischer wordt naar elkaar toe vanzelf wel weer terug. Blijf praten en blijf er samen aan werken.
@sleutelbloem Dat 'het gras lijkt groener' is ook iets wat ik in de afgelopen 2 jaar wel in overweging heb genomen. Maar is het is gewoon een 'gok', denk ik... Wat wil ik, neem ik genoeg met..., gaat het nog lukken zo... etc. etc.
Oke het is 2u dus vergeef mij voor taal of andere (aangeschoten) feiten. Ik mis heel erg in je verhaal wat jij er aan doet? Je sluit af met haha over relatietherapie, dit komt over alsof dat de remedie is. Ik lees alleen maar dat er iets binnen jou is wat je nu mist. Klopt dat? Een geborgenheid, affectie? Kan het niet plaatsen(ken je alleen virtueel ) Een sleur, gevoel van is dit het is er denk ik altijd in een relatie. Ook het houden van is een “normaal” iets, zeker na een lange tijd. Je moet er beide wel voor gaan en het blijft hard werken elke dag weer. Geef jij nog die energie zelf eraan? Wil je dat nog? Want als je dat niet wil/kan houdt het natuurlijk op. Maar zoals Sleutelbloem al schreef: is het gras wel groener? Ik denk dat misschien therapie/meditatie voor jezelf nu iets kan zijn. Ga bij jezelf ten rade wat dit gevoel is. En wat je er mee kan. Valt er nog wat te redden? Zoals ik lees zijn jullie door een zwangerschap bij elkaar gebleven en van daaruit ook verder gegaan. Zoiets meemaken is natuurlijk heel heftig en kan je samen verder brengen of samenhouden. Welke is het? Sorry voor alle wedervragen; ik heb het antwoord gewoon niet voor je. Maar van wat ik lees denk ik alleen maar dat jij heel veel zaken moet uitzoeken voor jezelf. Jouw man staat daar los van. Misschien ook nog een stuk (rouw)verwerking? Je hoeft mij deze vragen niet te beantwoorden hoor maar ga met de vragen (als je dat kan) echt op zoek naar jezelf. Want tussen de regels door lees ik een beetje alsof je jezelf bent kwijtgeraakt in dit alles. Als ik de plank helemaal mis sla, sorry
Ik snap je. Zowel je praktische overwegingen als je gevoelsmatige. Ik heb destijds gekozen voor mijn gevoel. Ik heb daar geen spijt van, omdat er ook meerdere dingen meespeelde dan wat ik bij jou lees. Maar bij mijn huidige partner loop ik op bepaalde punten echt tegen compleet hetzelfde aan (gelukkig niet op alle punten). Laat ik het anders zeggen: jij zegt in feite dat je de ideale man hebt, maar jullie leven als broer en zus. Dan heb je een paar keuzes: Of je accepteert dat en je leven blijft zoals nu. Op zich een goed leven, behalve het gevoel. Of je probeert er samen aan te werken Of je gaat toch uit elkaar en dan moet je het toch alleen doen en evt afwachten bij een nieuwe partner hoe dat dan op den duur loopt. Geloof me: de perfecte man bestaat niet. Echt niet. Jouw huidige man komt naar jouw zeggen in de buurt. Dat is al heel wat. Ik begrijp dat je het gevoel er weer bij wil hebben: liefde, sex, het vlindergevoel. En dat is lastig. Daar zul je echt beiden weer wat voor moeten doen. Steek, als je dat wilt, meer tijd in elkaar. En dit klinkt gek, maar schrijf voor jezelf eens op waarom je toen verliefd op hem bent geworden en probeer dat terug te vinden. Doe dingen samen, ga eens een weekendje samen weg etc.
Meis wat heb je veel meegemaakt. Tuurlijk veranderd dat je als mens. En nog extra pijnlijk dat dit het gevolg is. Jammer dat je man relatie therapie weigert. Misschien heb je mijn verhaal mee gekregen maar wij hebben enorm veel aan relatie therapie. Het leert ons beter communiceren en ik praat veel meer over mijn gevoelens iets wat ik heel moeilijk vind. Misschien hem toch nogmaals duidelijk proberen te maken dat dit voor jou heel belangrijk is. Ondanks dat ik veel probeer op mijn huwelijk te redden is het heel hard werken en hele moeilijk. En dat moet echt van twee kanten komen. Heel veel sterkte! Mijn pb staat open als je wil praten.
Een relatie is keihard werken! Van begin tot eind! Hier ondertussen de 8 jaar samen gapsseerd en twee kindjes rijker... toevallig afgelopen jaar dat ik ook t gevoel had van shit!!! Wil ik dit wel echt?? Heb dit ook heel eerlijk verteld en het kwetste hem enorm... maar toch heeft hij mij de tijd gegeven. Ik heb heel veel nagedacht en voors en tegens naast elkaar gelegd ... Persoonlijk ben ik een vd ouderwetse stempel, ofwel je kiest voor iemand of niet! En ik kan heel slecht tegen mensen die Zonaar hun relatie beëindiging (met kids) omdat ze denken beter te kunnen krijgen of het even moeilijk word.... Dit heeft mijzelf ook koh harder laten werken aan mijzelf. En nu een poos later.... zijn alle kriebels zo enorm terug en zo blij dat we er samen continue voor blijven knokken!!! Vergeet niet..... je weet pas wat je mist als het er niet meer is! En een man die echt alleen voor jou gaat is zeldzaam!!!!
Mijn advies. Koop het boek: waarom u wellicht beter bij uw huidige partner kunt blijven. Dit is een boek van een relatie therapeut en heeft mij Heel veel geleerd! Het zijn korte artikelen en toen ik het las dacht ik: hebben ze mijn relatie geobserveerd en daar een boek met tips over geschreven? Je relatie herstellen lukt alleen als je er voor open wilt staan.
Ik zat 3 jaar geleden in bijna dezelfde situatie.... we waren 12 jaar samen en ik voelde niks, noppes voor mijn nu ex man. Sex? Ik gruwelde al bij de gedachte! Ook atypisch voor mij. Het was een broer-zus relatie en ik kwam tot de conclusie dat we bij elkaar bleven a) uit gewenning en b) vanwege ons zoontje van net 1.... Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt na héél veel praten, oplossingen zoeken etc etc maar het zat er dus niet meer in en ik vroeg de scheiding aan. Ik vond mijzelf te jong om nu al ongelukkig te zijn. En nee, ik heb het niet zomaar allemaal opgegeven maar er echt voor gevochten! Soms mag het niet meer baten.... Ondertussen ben ik hertrouwd en ontzettend gelukkig Dus helaas geen tips... alleen maar herkenning....
Ik denk dat je misschien zelf met therapie er achter zou kunnen komen wat je mist, of je die vlam weer terug zou kunnen vinden, of er misschien andere dingen op de achtergrond spelen die hierop invloed hebben. Het gevoel (of gebrek daaraan) speelt zo te horen vooral bij jou, dus misschien kan jij zelf eerst wat antwoorden zoeken en die dan bespreken met je man (zonder of met de therapeut). Hoe dan ook zou ik nu nog niet weg gaan, als ik jou zo hoor. Relaties hebben altijd dalen, en een huwelijk vind ik persoonlijk te heilig om op te geven tenzij je álles in je macht hebt gedaan om het te laten slagen.
Word je gelukkiger zonder hem? Denk je dat je iets vindt bij een ander wat je nu niet hebt? En wat is dat dan.
Ik herken wel iets van wat je schrijft, hoewel het bij ons weer heel anders is gegaan. Vanaf de geboorte van onze dochter hebben wij het heel zwaar gehad. We hebben een aantal tegenslagen te verduren gehad, wat er toe leidde dat ik in een chronische depressie terecht ben gekomen. Ik ben ongeveer zes à zeven jaar depressief geweest, waarbij ik echt heel diep heb gezeten, tot en met suïcidaliteit en automutulatie aan toe. Na heel veel therapie en onlangs een wissel in mijn medicatie gaat het de laatste twee à drie maande eindelijk wat beter. Ik heb ook jaren het gevoel gehad dat ik mijzelf niet meer was en begin mijzelf nu eindelijk weer een beetje te worden en terug te vinden. Het gevolg is dat mijn man en ik elkaar ook weer moeten vinden. En dat is niet makkelijk. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, die haast wel móet slagen omdat de belangen zo groot zijn, terwijl dat spannende, passievolle en verliefde gevoel ontbreekt. Ik ben het eens met pimpelmeesje dat je misschien zelf in therapie zou kunnen gaan kijken hoe je hier zelf in staat, wat je mist en of je nog dingen kunt doen om de situeatie te verbeteren en de liefde weer aan te wakkeren. Daarnaast zou ik aan je man vertellen hoe je je nu voelt. Mijn ervaring is dat als je dit soort dingen helemaal in je eentje draagt en ze dus een soort geheim zijn, ze ook veel zwaarder worden. Ik denk dat de stress die je hierdoor ervaart dan minder heftig zal voelen. En misschien kunnen jullie dan samen kijken of jullie meer tijd kunnen vrijmaken om elkaar weer te vinden. Misschien kunnen jullie samen een hobby vinden, of af en toe samen een mooie wandeling maken of lekker uit eten. Even iets zonder de kinderen, zodat jullie niet papa en mama zijn, maar partners.
Ik denk dat je vooral bij jezelf te rade moet gaan wat je precies 'mist'. Een partner is geen aanvulling op jezelf, je man kan bepaalde leegtes niet opvullen. Dat kan geen een man. Zie dus wat je mist. Is het verliefdheid? Spanning? Seks? Waarom zijn jullie zo vervreemd geraakt? Ik denk dat jullie die verdrietige tijden en rouw vooral los van elkaar doorgemaakt hebben. Maar dat betekent niet dat er niks meer inzit of dat jullie elkaar niet meer kunnen teugvinden.
Uitgekeken zijn op je partner vind ik geen goede reden om uit elkaar te gaan. Als je geen kinderen hebt, sure, doe wat je wil. Maar met kinderen heb je de verantwoordelijkheid om hun wereld bij elkaar te houden. Je zegt dat hij een geweldige man is, waarom is dat niet goed genoeg voor jou? Vind je hem niet meer aantrekkelijk? Is de seks saai? Misschien een goed en leuk idee om jullie seksleven nieuw leven in te blazen door samen nieuwe dingen proberen. Je zegt dat je bent verandert. Waarom denk je dat? Ik geloof namelijk niet zo dat mensen veranderen. Ja, misschien in de kleine dingen; Je wordt volwassener en hebt meer levenservaring. Maar je persoonlijkheid en karakter blijven hetzelfde. Je wordt geen ander mens omdat je een andere baan hebt. Daar naast kun je makkelijk je baan en hobbies veranderen zonder dat je van man moet veranderen. Zo te lezen heb je nog veel liefde voor je man, alleen is de verliefdheid weg. Misschien ga je door een fase waarin je leert dat liefde meer is dan verliefdheid. Dat je samen wil zijn omdat je van hem houdt, en samen een leven en kinderen hebt, en niet omdat je hem woest aantrekkelijk vind. Verliefdheid geeft je energie en motivatie, maar liefde en partnerschap is zoveel meer waard. Namelijk stabiliteit, vertrouwen, veiligheid, geborgenheid. Kan het zo zijn dat jullie die balans weer moeten vinden? En zeker waar: het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Probeer jezelf en elkaar te vinden in de relatie ipv buiten de relatie.
Mee eens. Ik denk dat je eerst voor jezelf uit moet zoeken wat je nou eigenlijk wil en waar het probleem zit. En ik denk dat je dat met een therapeut goed kan ontdekken. Ik kan me ook wel voorstellen dat jullie misschien in een sleur geraakt zijn, ook daar kun je weer uit komen. Misschien een combinatie van relatietherapie en individuele therapie? Mijn man wilde ook nooit wat van relatietherapie weten, was allemaal maar onzin/ dat is voor kneuzen/ we kunnen het zelf toch ook wel, maar achteraf is hij toch blij dat we het toch gedaan hebben. Anders waren we nu namelijk uit elkaar geweest, en ik wilde er alles aan gedaan hebben om toch bij elkaar te blijven. Interesses veranderen, hoe we met dingen om gaan kan veranderen, maar ik geloof niet dat een mens zelf tot diep in de kern echt kan veranderen.
Ik zou niet blijven bij iemand waarmee je eigenlijk een broer/zus relatie hebt. Paar redenen om dit niet te doen: Je eigen geluk Het geluk van je man Voorbeeld voor je kinderen Je leeft maar 1 keer. En passie in een relatie waarbij je echt partners bent is wat mij betreft echt heel belangrijk. TS, denk je dat je ooit weer passie voor je man kan gaan voelen? Nee? Dan zou ik persoonlijk niet meer blijven.
Veel dingen herken ik wel een beetje als in: ik zit soms in periodes dat ik heel ondernemend ben met werk etc ik wil dan vanalles en het lijkt dan ook alsof ik veranderd ben. Ik heb tenminste in de afgelopen jaren dat gevoel ook al eens gehad. Zo van: is dit het nou? Dit leven? Leuk hoor enzo maar zo....zo. Waar zijn de kriebels de spanning etc. Ik kwam er alleen achter dat het dus niet mis zit in mijn huwelijk of relatie maar in mij en mijn verwachtingen. Soort van onrust dat ik altijd projecten of nieuwe dingen wil. Bij mij werkt het om dan te focussen op eigen doelen en vooral ook met mijn man in gesprek te blijven. Ik moet wel daarbij aangeven dat ik wel nog steeds alrijd verliefde gevoelens heb bij mijn man (nou ja niet elke dag de hele dag maar ze kunnen wel nog omhoog komen op momenten) en ik sex met hem nog steeds geweldig vindt (en we ook een goed seksleven hebben) ik heb dus altijd geweten dat het dan aan mijzelf ligt en ik er wat aan moet doen. Als ik jou was zou ik dus eerst daar onderzoek naar doen. Wat mis je dan echt? Wat is je verwachting? Als je echt geen gevoelens meer hebt voor je man dan is het een ander verhaal maar als je denkt dat het er mogelijk nog wel is..dan zou ik daarvoor gaan!