Vriendin ik wil ontzettend graag je nieuwe huis zien, maar liever niet op een maandagavond als het buiten maar 4 graden is. Dan wil ik liever op de bank zitten met een dekentje.
Lieve vrienden en vriendinnen. Ik wil niet naar jullie toneelstukken, buikdansuitvoeringen, exposities of sportwedstrijden kijken. Als ik interesse had in jullie hobby's, was ik ze zelf wel gaan doen. Of dan hadden we het er vaker over. Stop met mij uit te nodigen.
Van de week zat ik naast manlief terwijl ze echo's maakten van z'n hart. Gewoonlijk ben ik vooral blij dat hij er nog is en dat er een kans is op herstel, maar op dat moment keek ik naar die plaatjes en bedacht ik me dan ik nu zo'n 6 maanden zwanger zou zijn en wilde ik eigenlijk zeggen "Dit zijn niet de echo's die het hadden moeten zijn!"
Nee ik wil niet op je verjaardag komen. Ik wil op niemand zijn/haar verjaardag komen. Zelf vier ik het ook nooit maar moet wel iedere maand 3x komen opdraven met een cadeau voor iemands verjaardag en dan weer wegwezen omdat de jarige het te druk heeft met alles en iedereen. Verjaardagen zijn leuk voor kinderen maar daarna mag het van mij wel ophouden
Te hard en haatdragend om hardop uit te spreken en misschien ook nog wel om op te schrijven maar dat is wel wat ik voel. Als je vandaag nog zou komen te overlijden zou ik staan springen van pure blijdschap. Je bent niets anders dan een kwaadaardig gezwel in mijn leven een ik ben het spuug en spuugzat dat jij er iedere keer de oorzaak van bent dat ik niet verder kan. Je bent een inhalig, egoistisch, arrogant, verrot serpent die over iedereen heen walst. Mijn enige troost is de wetenschap dat karma je ooit te pakken zal krijgen en goed ook.
Ja heel erg om te zeggen en op te schrijven maar denk dat er meer mensen zijn die zo denken. Stiekem met schaamte maar toch. Ik denk dat de realiteit een schok zou bezorgen en de vreugde even uitblijft maar dat er wel opluchting zou zijn. Ik denk soms echt zo over mijn man. De dagelijkse dingen en sfeer gaan goed maar komt omdat ik bewust niet tegen hem in ga, als ik op mijn strepen zou staan is het hier oorlog en chantage. Bij hem weg gaan kan niet. Dan wordt hij ook agressief en ik weet dat de kinderen dan chantage materiaal worden. Dus tja. Als ik morgen bericht krijg dat hij verongelukt is komt er een hele schokkende tijd aan maar denk ook een hoop rust. En dan eindelijk kunnen sparen en rust op seksueel gebied. Verder wil ik niet uit over uitweiden. Maar deze bizarre gedachten zullen meer voorkomen dan je denkt
Wat heftig! Maar wachten totdat hij heel misschien een keer verongelukt? Waarom? Je hebt de keus om bij hem weg te gaan als je niet gelukkig bent.
Volgende week is mijn laatste werkdag bij huidige werkgever. Ze hebben mijn contract niet verlengd en daarom heb ik nu 0.0 motivatie meer. 'Stik er allemaal maar in,' denk ik dus.
Lieve klanten die bij mij aan de kassa voorbij komen: willen jullie allemaal eens ophouden te zeuren over het weer? Dit is al heel jullie leven zo geweest dus wen er verdomme maar eens aan! O,ja en de blaadjes van de bomen geven veel troep: dat doen bomen nou eenmaal in het najaar!
Ik wacht niet. Ik denk dat weleens. Ik weet dat als ik weg ga ik niet gelukkiger wordt en de kinderen al helemaal niet. Weg gaan veranderd niets in wat ik nu doe. Als ik geen vechtscheiding wil zal ik ook dan in zowat alles moeten toestemmen zoals hij dat wil, de sfeer is nu voor de kinderen echt nog te goed. Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen leven te leiden. Maar toch probeer ik wel mezelf goed voor te houden waarom de sfeer goed is, niet omdat er een gelijkwaardige relatie is. Beter als nu kan ik het niet maken. Wel vele malen slechter en daar pas ik voor. Ik neem waar mogelijk al wel maatregelen zo heb ik al bij blijf van mijn lijf geïnformeerd en bewaar ik appjes van hem die getuigen van onder druk zetten etc. (Hij wil dat ik met een andere man sex heb en dwingt dat vaak via app af. Ik verwacht wel dat als ik die aan de politie laat zien er echt wel een zaak is, al weet ik dat niet zeker juist omdat het over zoiets gevoeligs gaat is het moeilijk het zomaar even naar buiten te brengen) Ik geniet elke dag van mijn kinderen. Die zie ik elke dag en hoef ze geen weekenden te missen etc. Als ik weg wil kan dat niet door simpel te zeggen dat het niet meer werkt, hij zal eerst begrip hebben en na een dag me zonder pardon zonder kinderen op straat zetten. Ik weet uit ervaring hoe hij kan zijn en dat is een groot gebrek aan hem. En niet mijn lafheid dat ik die strijd niet aan ga.
Ik vind dit werk wat ik nu doe stom en het liefst neem ik direct ontslag. Maar ik ben zo iemand die altijd maar zegt het werk leuk te vinden heb hier immers mn opleiding voor gedaan en bij ons zit iedereen in de zorg. Ik word gewoon depressief van mn werk
Waarom ben ik altijd degene die alles mag oplossen, bezoeken mag afleggen en alles mag regelen omtrent oudste kind? Ja ik ben zijn moeder maar soms zou ik wensen dat er eens iemand met mij mee kwam om mij te ondersteunen want nee het is niet leuk, ik maak mij bezorgd en ik voel mij vaak hierdoor een slechte moeder omdat ik oudste niet kan bieden wat hij nodig heeft. En voor mijn gevoel is dat omdat er veel te langzaam op alles gereageerd word en ik dus al jaren met mijn handen in het haar zit.