Kindje verloren 21 weken, ervaring gezocht

Discussie in 'Vlindertjes van 17 - 24 weken' gestart door Meimama2015, 30 okt 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Hallo allemaal,

    Lang heb ik getwijfeld of ik hierover iets zou zou pisten. Maar ik zoek herkenning en ga dat in mijn omgeving niet vinden. Vandaar dat ik het toch maar eens probeer.

    In mei 2015 is onze 1e dochter geboren. In april 2017 zijn we onze 2e dochter verloren na een zwangerschap van 21 weken, en in februari 2018 is onze 3e dochter geboren.

    Onze dochter had geen kans, het was beter zo. Ze had ernstige afwijkingen bleek met de 20wkn echo, vele onderzoeken en gesprekken volgden. Wat gaan we foen? Uiteindelijk is ze overleden, en hebben we die keuze niet hoeven maken.
    Daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Maar het verdriet en gemis wordt er natuurlijk niet minder van.

    Het ging best aardig, af en toe moeilijke momenten. De zwangerschap die volgde was er een vol spanning.
    Uiteindelijk heb ik antidepressiva gekregen, ik had veel harde buiken en was op van de spanning.
    Ze werd te vroeg geboren, en moest na de bevalling op gang geholpen worden..ze was blauw en slap..dood eng en uiteraard paniek. Gelukkig trok ze snel bij.
    Hoe blij ik ook was dat ze bij ons was, mistte ik opeens mijn buik, zwangerschap. Een gevoel dat ik na de eerste niet had.
    De tijd die volgde ging met pieken en dalen. Veel verdriet maar ook genieten.

    We moeten ons meisje al 1,5 jaar missen. Ik vind het moeilijk om te zoeken dat het goed met me gaat, dat voelt verkeerd. Hoe kan het nou goed met je gaan?

    Ik heb veel moeite met andere zwangerschappen..jaloezie...het voelt zo oneerlijk. Waarom moeten wij ons meisje missen en gaat het bij anderen wel goed?

    We willen nog wel graag een kindje...maar niet nu. De jongste is 8 maanden, dus alles op zijn tijd.
    Maar het voelt zo leeg, het lijkt wel ongeduld wat ik voel.

    Herkent iemand mijn gevoel? (Ik heb het nodig te weten dat bepaalde gevoelens normaal zijn, vaker voorkomen.) Wat deden jullie er mee?
     
  2. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Twee keer gepost..deze mag weg/slotje.
     
  3. MammaBS

    MammaBS Actief lid

    29 jan 2015
    290
    8
    18
    Beste meimama2015,

    Sommige dingen herken ik wel. Wij hebben ons dochtertje met 18,5 week verloren. Dat was ook heel zwaar en ik voelde me ook heel leeg en miste mijn buikje en het zwanger zijn. Het was onze eerste zwangerschap en het gevoel overheerste dat ons geen kindje meer gegund was. Gelukkig was dat niet zo en hebben we nog 2 prachtige kindjes mogen krijgen. De zwangerschap na het verlies was ook erg spannend.

    Ons heeft echt geholpen dat we na het verlies van ons dochtertje psychologische hulp hebben gezocht. Zelfs toen ik weer zwanger werd, zijn we blijven gaan en heb ik steeds al mijn angsten kunnen bespreken. Geen idee of je dat misschien ook al overwogen hebt? Ik(wij) heb er echt wat aan gehad. Veel sterkte!
     
  4. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8

    Ik heb inderdaad psychische hulp gehad (ook emdr). En dat is nu net afgerond. Het heeft me veel geholpen.
    Dit is nog wat er over is zeg maar..
     
  5. MammaBS

    MammaBS Actief lid

    29 jan 2015
    290
    8
    18
    Dat is fijn dat je hulp hebt gehad! Ik heb ook erg veel aan dit forum gehad. Er was toen een topic 'weer zwanger worden na het verlies van een kindje'. Ik weet even niet meer de exacte titel. Er kwamen allemaal meiden kletsen die hetzelfde hadden meegemaakt. De pijn, het verdriet, de angst door het verlies, en ook de onzekerheid, angst, spanning maar ook de blijdschap bij de volgende zwangerschap. Er was daar zoveel begrip, dat was heel fijn. Ik hoop dat je ook iets aan het forum hebt.
     
  6. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Sinds het verlies van ons meisje ben ik heel erg onzeker geworden.
    Op alle gebieden eigenlijk.
    Ik voel me niet meer bekwaam...als mama, vrouw, op het werk, als vriendin etc.. het gevoel dat ik niet meer voldoe aan de eisen.
    Door het verdriet dat ik bij me draag, voel ik me anders dan de rest. Alsof ik er niet meer bij pas.
    Maar ook dat anderen niet meer op mij zitten te wachten..ik voel me overal teveel.
    Ik lijk mezelf wel kwijt, alsof ik een ander persoon ben sinds haar overlijden.
    Herkent iemand dit? Ging dat over?
     
  7. qwerty123

    qwerty123 Fanatiek lid

    16 nov 2015
    1.569
    902
    113
    NULL
    NULL
    Heel veel sterkte. Praat er eens met de huisarts over. Gun jezelf wat tijd het is niet niks.
     
  8. Petra13

    Petra13 Niet meer actief

    Ik herken je gevoel helaas. Wij zijn onze eerste zoon verloren na 22 weken zwangerschap, vanwege een ernstige hersenafwijking is de zwangerschap afgebroken.

    In de weken na de bevalling 'voelde' ik hem nog weleens bewegen in mijn buik, echt heel gek en kan natuurlijk niet. Het gevoel van falen als vrouw en moeder ken ik ook. Voor mij begon dat pas bij te trekken toen ik een gezond kind op de wereld heb gezet.

    Ik kreeg voor dit alles al psychische hulp en kon gelukkig bij de zelfde behandelaar terecht met dit verlies. Het gemis gaat nooit weg, maar heeft inmiddels wel een plaatsje gekregen. Wat ik wel weer confronterend vond was dat tijdens mijn huidige zwangerschap toch steeds weer die eerste wordt benoemd. Dat helpt mij niet bepaald om deze zwangerschap wat zorgelozer mee te maken. Gelukkig kan ik er met mijn man goed over praten, wij hebben in de omgeving ook geen mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Soms verbaas ik me ook over de ongevoeligheid van sommige mensen. Ze lijken niet te beseffen wat een dergelijke ervaring voor invloed heeft op je leven. En nee, na twee maanden was ik er nog niet overheen, gek hè?

    Als ik jou zo hoor denk ik dat het goed is om toch eens met iemand te gaan praten, al is het maar een keer. Het kan echt enorm opluchten om met iemand te praten die er emotioneel niet bij betrokken is.
     
  9. Dansprinsesje

    Dansprinsesje Fanatiek lid

    15 mrt 2014
    2.913
    3.417
    113
    sterkte , is verschrikkelijk
     
  10. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Och wat verdietig!
    Ook bij ons een ernstige afwijking, maar ze is zelf overleden. 'gelukkig' hebben wij geen keuze hoeven maken.

    De mensen zijn inderdaad erg ongevoelig, bot soms.
    Om ons heen wordt ze niet meer genoemd, er wordt verwacht dat we nu klaar zijn met rouwen. Dat was al tijdens de derde zwangerschap zo...je bent weer zwanger, dan ben je er wel over heen.
    Van Sommige opmerkingen valt je de mond gewoon open.

    Ik heb al die tijd hulp gehad. Het verdriet en gemis zal niet weg gaan, ze hoort bij ons. Maar ik heb regelmatig confronterende, pijnlijke, verdietige momenten.

    En ja inderdaad rondom mezelf...
    Kan dat allemaal hier door komen?
    Ik loop bij iemand om de hormonen in balans te krijgen en zij kan ook op psychisch vlak het nodige betekenen. Zal haar eens vragen, en anders de huisarts.
     
  11. RoGiJuLi

    RoGiJuLi VIP lid

    15 apr 2011
    53.452
    15.008
    113
    Nabij Utrecht
    #11 RoGiJuLi, 6 nov 2018
    Laatst bewerkt: 6 nov 2018
    @Meimama2015

    Ik zou idd eens met iemand gaan praten.
    Ondanks dat je dat eerder hebt gedaan, blijkt het toch nog niet te "werken,".

    Ik herken trouwens je gevoel van jaloezie richting andere zwangere.
    Hier onze eerste plots met 36 wkn verloren. Diezelfde dag kreeg mijn schoonzusje te horen dat het hartje van haar baby klopte... haar 2e kindje en wij nog niks.
    Toen ik daarna zwanger werd van de 2e en ook dit kindje overleed met 27 weken raakte een nicht van mijn man onverwachts zwanger van de 2e en haar zus raakte zwanger .... van een 2ling nog wel!!
    Waarom zij allemaal wel en stonden wij nog steeds met lege handen.
    Paars van jaloezie was ik!! Zo erg dat ik het ze ook gewoonweg niet gunde.

    Gelukkig hebben wij hierna nog 3 mooie levende kindjes mogen krijgen, maar het gecoel van jaloezie was pas weg, weken nadat ons eerste levende kindje was geboren.

    Jouw verlies ligt nu nog als een opgeslagen boek op de koffietafel, altijd openlijk in het zicht.
    Daarom mijn advies aan jou... praat nog meer... probeer het nu nog open boek dicht te doen, nog niet uit zicht te leggen, maar ook niet meer direct inzichtelijk! Stap 2 is om het dichte boek in de boekenkast te zetten. Niet volledig uit het zicht, maar ook niet direct meer voor handen :)
    De laatste stap is om de boekenkast dicht te doen, zodat je het boek nog die enkele keer kan pakken wanneer jij het nodig hebt.
     
  12. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Och jeetje...2 keer zelfs heftig!

    Je omschrijft het wel 'mooi' (duidelijk). Het is al/nog maar 1,5 jaar geleden en het voelt nog steeds heel vers, als de dag van gister. Maar het is ook niet zo dat ik er constant mee bezig ben. Het komt op, en gaat weer. Er zijn nog best wel wat triggers...en het verdriet en de pijn zijn dan nog steeds net zo heftig.
    Hoe doe je dat dan? Hoe zorg je ervoor dat je 'het boek dicht kunt doen'?
    Aan de ene kant wil ik dat heel graag, maar tegelijkertijd vind ik dat ook erg moeilijk. Het verdriet is het enige dat ik van haar heb.
     
  13. RoGiJuLi

    RoGiJuLi VIP lid

    15 apr 2011
    53.452
    15.008
    113
    Nabij Utrecht
    #13 RoGiJuLi, 7 nov 2018
    Laatst bewerkt: 7 nov 2018
    Tja... hoe sluit je het boek?
    Dat is voor iedereen weer anders.
    Omdat mijn eerste gezond was en dus toch overleed was de vraag "waarom" een vraag waar ik nooit antwoord op heb kunnen krijgen.
    Die vraag worstel ik nog steeds na zelfs 18 jaar nog wel mee.
    Hadden we maar een reden. Wisten we maar waarom. Hij overleed gewoon ineens. Dat vind ik nu soms wel moeilijk te bekroppen.

    Het verlies zelf kon ik beter mee omgaan door alleen maar praten praten praten.. en dan niet een derde partij, maar met familie, mijn man etc.
    Op die manier kon ik het boek sluiten en wegzetten.

    Helaas wist het boek mij weer te vinden na 10 jaar toen mijn broertje ineens hetzelfde was overkomen met hun eerste kind. Die overleed (gezond en wel) door een bloedprop in de navelstreng op 39 weken.
    Ze was bevallen in dezelfde ziekenhuiskamer als waarin ik te horen kreeg dat mijn zoon was overleden.
    En het kleine boekje van onze tweede ging weer open nadat ik (op moment van bevallen van onze laatste) te horen kreeg dat mijn zus haar kindje verloren was door een chromosoomafwijking.
    Dat zijn momenten waarbij de herinneringen weer vers boven komen na zo'n lange tijd.
     
  14. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Jeetje zeg, wat veel verdriet..
    Dat zijn dan ook wel triggers zeg!
    Wij weten gewoon dat ons meisje geen kans had...ze kon met de afwijkingen niet leven.
    Ik denk dat het verdriet ook nooit helemaal weg zal gaan, en dat is prima.

    Tja en praten...in mijn omgeving is er gewoonweg niemand. Niemand die me niet veroordeeld , die me begrijpt (op z'n minst probeert te begrijpen). Ze vallen stil, weten niet wat te zeggen en komen dan met opmerkingen die kwetsen (die overigens niet zo bedoeld zijn), en gaan me daarna uit de weg. Daardoor houd ik dus weer mijn mond, mensen willen het niet horen, weten ...
    Ik praat af en toe met mijn man, en daar blijft het dan bij.
    Ja en de persoon die met mijn hormonen bezig is. Zo langzamerhand behoorlijk eenzaam.
     
  15. RoGiJuLi

    RoGiJuLi VIP lid

    15 apr 2011
    53.452
    15.008
    113
    Nabij Utrecht
    Heb je wel eens gekeken bij Lieve Engeltjes ??
    Daar zitten ouders die allemaal een kindje zijn verloren. Geen rare/botte reacties daar, maar juist begrip en ondersteuning ;)
     
  16. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Nee , eigenlijk niet..
    Wat is het?
     
  17. RoGiJuLi

    RoGiJuLi VIP lid

    15 apr 2011
    53.452
    15.008
    113
    Nabij Utrecht
    Het is een online forum waar je je hele verhaal kan doen, maar ook lotgenoten kan zoeken om je hart bij te luchten en steun te zoeken.
    En ook handvaten kan krijgen van andere om het verdriet te dealen. Ofwel... het sluiten van het boek of wegzetten er van!
     
  18. Meimama2015

    21 dec 2015
    54
    2
    8
    Hm het overwegen waard dus.
    Heb het al die tijd afgehouden omdat ik door moet, en er niet in wil blijven hangen..
    Ik zal daar eens naar kijken. En vrijdag maar eens aankaarten wat de vrouw, die me hormonaal begeleid, voor me kan betekenen.

    Soms wil ik het gewoon even heel hard uit gillen , maar helaas is het daarna nog steeds de realiteit, dus helpt niet.
     
  19. RoGiJuLi

    RoGiJuLi VIP lid

    15 apr 2011
    53.452
    15.008
    113
    Nabij Utrecht
    Ik zou er zeker naar gaan kijken hoor.
    Als het je niet helpt, dan hoef je ook niet meer terug te gaan naar die site ;)

    Ps... ik zie net dat ons verhaal van de eerste er ook nog bij staat.
    http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/index.php?option=1976
     
  20. poppetje77

    poppetje77 Fanatiek lid

    11 jul 2012
    3.880
    330
    83
    Vrouw
    ambtenaar
    regio rotterdam
    Oh meis, je voelt wat je voelt.. Hier onze eerste dochter los gelaten ivm een ernstige en zeer zeldzame chromosoom afwijking. Daarna een mk, toen door een fout van het zh die mijn gevoel niet serieus namen mijn tweeling verloren, daarna een mk een nu dus zwanger voor de 5e x in 5 jaar.

    In die 5 jaar alle emoties gehad, boos, jaloers (bv als iemand 1 vd tweeling wel nog in leven had of nog levende kindjes), misgunnend bij sommigen, tranen als sommigen zwanger waren voor de zoveelste keer.. kon geen babyshower meer aan..
    Mijn psych zegt ook dat alle emoties mogen, schaam je er niet voor! Ik ben vooral open geweest dat ik kraamvisite en babyshowers niet aan kon. Volg in dit rouwproces je hart. Accepteer ook je emoties die minder netjes zijn. Het is als je jaloers bent vaak niet dat je het de ander niet gunt maar de pijn van je eigen gemis.

    En hoe sluit je het boek.. Ik denk nooit. Ze hoort bij jullie dus waarom het boek sluiten. Het enige is dat je er mee om moet gaan. Hoe, dat is voor ieder anders.. Ik kan eerlijk zeggen dat ik met mijn dochter nu een soort van vrede heb omdat we haar bespaard hebben.. mijn jongens vind ik nog steeds moeilijk omdat het zh zulke fouten heeft gemaakt en in mijn hoofd altijd zit, wat als ze geluisterd en dus goed gehandeld hadden.. Maar wat ik ook doe, dat verander ik niet meer.

    Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen en hoop dat wanneer hetde tijd is, jullie een lief vierde kindje mogen verwelkomen.
     

Deel Deze Pagina