Ik ben het eens met @duikster Terug naar de huisarts en je vraag breder stellen; vragen om diagnostiek bij gedragsproblemen. Vanuit de GGZ bestaat de mogelijkheid om een iq-bepaling doen, maar wel in het kader van een breder onderzoek. Geef concreet de klachten aan en aan hen de taak om te onderzoeken wat de oorzaak hiervan is. Ik heb zelf de afgelopen 12 jaar binnen de k&j-psychiatrie gewerkt. Als we de vraag kregen om enkel een iq-bepaling ivm vermoeden hb werd de verwijzing afgewezen, maar bij de vraag voor diagnostiek bij gedragsproblemen starten we wel een onderzoekstraject. Als onderzoeker bedenk je nav jullie verhaal wel dat er verdiepende diagnostiek nodig is in de vorm van een iq-bepaling en dan wordt dit erbij aangevraagd. Je zoekt als diagnosticus naar een verklaring van het gedrag en er wordt dan veel breder gekeken dan enkel de ‘bekende’ ontwikkelingsstoornissen. Er wordt zeker wel gekeken naar omgevingsfactoren en andere factoren van het kind zelf, zoals in dit geval iq. Andere optie is toch aan de orthopedagoog op school te vragen om eerder de wisc af te nemen. Het argument om te wachten, vind ik op basis wat jij schrijft echt een kulargument van school. Ik heb genoeg 6-jarige met de wisc getest, terwijl ze sociaal-emotioneel achterlopen of een afwijkende sociaal-emotionele ontwikkeling hebben. Eventueel, (mits noodzakelijk) een aantal kleine aanpassingen, zoals meerdere korte testmomenten of als het echt nodig is niet alle extra subtesten afnemen.
Wat raar dat je ook bij het CJG bot vangt. Scheelt dan echt per gemeente en wie je helpt denk ik. Bij de oudste is er iemand 2 keer komen observeren en vandaar uit een gezinsplan opgesteld waar we mee contact hebben opgenomen met een praktijk hier. Na de vragenlijsten en een intake gesprek kregen we direct als voorstel om het hele uitgebreide onderzoekspakket te doen. Onderzoek naar ADHD, ASS en een iq test. Zij was wel 8 toen al. Nu as we speak papieren voor de jongste ingevuld, waar begonnen wordt met speltherapie omdat hij nog maar 5 is en ze deze onderzoeken pas doen vanaf groep 3.
Ik herken het wel van dochter. Zij is uiteindelijk begin dit jaar via de orthopedagoog die school heeft ingehuurd getest. Het idee was een IQ-test en vervolgens een test meer gericht op het sociale vlak. Uiteindelijk kwam is alleen de IQ-test gedaan (hier met net 6 de WISC-III gedaan), omdat daar HB uitkwam en dat voor school en de orthopedagoog voldoende verklaring zou zijn voor haar gedrag. Nu merken wij thuis eigenlijk weinig verschil; het gaat even goed, maar nu al weer een poos niet. Binnenkort wordt ze weer geconsulteerd door de orthopedagoog en dan gaan we toch bespreken of we niet verder moeten kijken. Verder komt er elke week een pedagoog van het wijkteam op school en daar heeft ze ook gesprekjes mee. Dat heeft haar vorig jaar ook wel geholpen.
Hij is bijna 6 toch? Vanaf 6 jaar kan de WISC gedaan worden. Hier was dochter ook net 6 en dat ging prima. (andere testen durf ik niet te zeggen).
Ja bijna 6 (januari). Het vermoeden is dat er meer dan een iq test gedaan moet worden dus ik denk dat ze daarom tot iig na de zomer willen wachten.
praat met je kind, vraag hem waarom hij zus en zo is. samen, een gezinsgesprek, iedereen mag vertellen wat ze van elkaar verwachten. tips en tops aan elkaar geven. hartelijk en open gesprek met doel dat het veel beter gaat als gezin. toekomst gericht ook. wat wilt hij, hoe voelt hij en waar heeft hij last van, iedereen dus. en je kunt daarna op schrijven wat voor afspraken het zou helpen. een vorm van n contract?
Ik lees wel wat herkenbare dingen. De bevestigingsdrang herken ik niet maar ik lees daar een heel onzeker faalangstig kind in. De drang naar autonomie had mijn dochter ook heel sterk. Heel lastig is dat om mee om te gaan. Inderdaad belangrijk om daar duidelijke grenzen in aan te geven en daarbinnen keuzemogelijkheden. Probeer 'nee' te vermijden. Leg uit waarom a niet kan maar je mag wel kiezen uit b en c. Geef eigen verantwoordelijkheden maar ook weer duidelijke logische consequenties als hij zich niet aan afspraken houdt. Probeer niet te complimenteren voor een eindresultaat maar voor het proces. Veel complimenten krijgen voor een eindresultaat (zeker als er weinig moeite voor is gedaan) maakt faalangst. Bij het voorbeeld van het eten zou ik op zijn vraag naar een compliment gewoon vragen 'vind je het lekker jongen?' 'Fijn!'. Zoiets, en zo gewoon voorbij gaan aan zijn vraag naar een comlpiment. Ik zou ook zeker de vraag breder neerleggen. Met de vraag of hij hoogbegaafd is of niet is het probleem niet opgelost. Ik snap wel de angst dat ze zich (voornamelijk) gaan focussen op een ander etiket. Dat gebeurde bij mijn dochter ook maar zij zat in jeugdpsychiatrie en niet in een fijne kliniek vond ik. Je moet kijken naar een psychologenpraktijk waar je een goed gevoel bij hebt waar ze meer oplossingsgericht werken en niet in eerste instantie diagnostiserend. Volgens mij zit daar best wel verschil in per praktijk.
een soort kringgesprek met alle gezinsleden (of jullie 3, zonder dochter? ). Ik denk dat hij naar n goed contact met jou verlangt -net als jij-. gezamenlijke doelen om het gezinsleven te verbeteren werken beter dan steeds op 1 persoon te richten. zo heb je een teamwerk, een gezinsraad dus. en laat de gewone opvoed methodes los (2 keuzes of niets etc) want voor 'HB' heb je daar weinig aan. de regels moet je niet te eenzijdig neerzetten, bepalen. dus democratischer worden. bijvrbeeld: 'water of ranja?' 'NEE ik wil melk' = 'ok melk, gezond genoeg voor mij. kom dan zelf inschenken en mee nemen etc' en 'vraag aan je zus of zij ook melk wilt' DUS de derde keus, zijn eigen keus, moet voor hem extra WERK betekenen, realiseren van zijn eigen wil moet hij nu beter snappen. eigen wil hebben is OK, doorzettingsvermogens=geweldig! maar jij moet dus, als moeder, ervoor zorgen dat hij niet tegen jou doordramt, maar leert zelf door te zetten om zijn eigen doelen te bereiken, om zijn eigen keuzes te realiseren. hij wilt iets anders, zelf halen dan, ipv zitten en ruziën en zeuren dat hij melk wilt en niet ranja of water. Jij bent er niet om hem tegen te houden. jij moet jezelf niet als 'de doel' of de muur instellen waartegen hij door 'doorzetten' zijn eigen doelen probeert te bereiken. (zoontje ging een keer pannenkoek maken, wat ik maakte vond hij niet lekker, en daarna zaten wij lekker te eten en hij met zijn mislukte pannenkoek, recept heeft hij zelf gevonden, op internet, keuken daarna netjes achterlaten( wil jij koken? de regel 1 keuken netjes achter laten) ; maar bakken heeft hij dus niet goed opgezocht, werd een dikke pannenkoek) 'mama mag ik ook een beetje van jullie eten? want mijn pannenkoek is niet zo lekker'; maar wel een blij kind, en grapjes maken over zijn mislukte pannenkoek. foto gemaakt; mijn eerste pannenkoek. ) bij 'HB' dus; zeggen dat hij dan pech heeft als hij geen van jouw 2 keuzes wilt, die jij aangeboden heeft, kan zeer schadelijk zijn en absoluut niet effectief. -grenzen aangeven JA, maar alleen wegens veiligheid, spaarzaamheid, duurzaamheid, vrede en onmogelijkheid. DUS niet je eigen persoonlijke huis grenzen/regels die jij eenzijdig bepaalt - hij moet welkom zijn om zijn eigen drank te maken en mee te nemen. dus werken voor wat je wilt; 'ik ben geen blokkade, of muur waar tegen je moet vechten, hier is de weg vrij, ga en maak daar wat van.' (wel toezicht,begeleiding zonder dat het te merken is, en nooit in de steek laten om een 'lesje' te leren, en veiligheid verzekeren.) zijn neiging om van alles wedstrijd te maken kun je echt overal voor gebruiken. dat tegen zijn zus steeds? haal dan altijd puntjes eraf wegens de leeftijd van de zus. rennen? dan begin jij 5 meters er achteraan omdat jij groter bent en ouder (rechtvaardigheid leren!) 'wat eet ik goed' tijdens eten is om je te laten merken dat hij zijn best doet. hij zoekt van jou positief aandacht denk ik. samen opstap gaan of 1 op 1 tijd met hem zou goed helpen. bouw een knikkerbaan met hem. geef complimenten aan de knikkers die goed rollen.
Heel vreemd dat ze geen iq testen. Hier beide kinderen getest en iq is gewoon meegenomen hierin. School kan hem niet begeleiden alsik het zo lees, klopt dat? laat hun ook nood inzien van testen. Hebben ze geen zorgoverleg over jullie zoon op school? Hierin kunnen meerdere mensen (juf, ib-er en hulpverleners meedenken) Anders toch vis huisarts of Jeugdgids (gemeente) Wij zijn via kinderarts terecht gekomen bij orthopedagoog/psycholoog. Normaal mag je kind oas na 2 jr opnieuw testen maar gezien ons verhaal is ze eerder opnieuw getest. Met eerste hulpverleners kwamen we er niet uit (zelf ook hulpverlener) Heel veel sterkte, vertrouw op je moeder gevoel. En goede zorg krijgen kost soms een hele lange adem (ervaring mee)
ik dacht dat hij gr3 overgeslagen had? hij is doorgestroomd naar gr3 bedoelde je? qua leeftijd zit hij tussen verschillende iq toetsen. dus kan wel heel goed. mijn zoontje met 7 jaar en paar maanden oud, deed een iq test tot 17 jaar oud; met 4 jaar oud deed hij er een tot 11 jaar oud. het is net wat voor n kind het is en wat je met de test wilt. je moet ook weten dat bijna 50% van de HB kinderen ook adhd hebben. sommige daarvan vallen dus op met hun intelligentie en sommigen met hun adhd gedrag. Je kunt een kind met adhd testen maar het si handiger dat je eerst iets met adhd doet om zijn iq correcter te kunnen testen. OF je kiest iemand die daarin zeer deskundig is(er zijn maar een paar in het land) en zeer ervaren. adhd/hb combi is echt een moeilijke combi voor opvoeden en opleiden.
Ja hij is aan het eind van groep twee, in groep drie geplaatst. Na de zomervakantie naar groep vier doorgestroomd en nu in groep 5. Hij heeft dus maar een paar weken groep drie gedaan, dus om het makkelijker te maken zeggen we altijd maar dat hij deze heeft overgeslagen. Anders wordt het zo'n lang verhaal Het ADHD labeltje is iets waar ik me niet volledig in herken. Hij kan druk en stuiterig zijn, en met andere dingen bezig zijn in zijn hoofd dan waar hij op dat moment fysiek mee bezig is (100 stappen vooruit) maar hij kan ook uren stilzitten en met ministeck of technisch Lego spelen, of drie uur in de bioscoop zitten zonder drukte. Nou ben ik geen expert uiteraard, en misschien is het juist wel typerend voor ADHD hoor! Maar vanuit meerdere mensen die er mee te maken hebben vanuit hun vakgebied is me gewaarschuwd voor de misdiagnose omdat HB en ADHD veel overlap vertonen. Als de rust in huis (baby, KS) iets terug is gekeerd, zit ik zsm bij de huisarts om het traject opnieuw op te starten.
Dank je! Ik heb nu een beter beeld van wat mijn vraagstelling moet zijn. We waren te veel gefocust op het HB gedeelte omdat dit zo benadrukt werd door school, maar waar het op spaak loopt is zijn gedrag thuis. Dit behoeft hulp, HB is geen ziekte immers, maar zijn gedrag is wel iets wat hij kan leren aanpassen aan ''de norm' om ook mede daardoor beter in de groep te liggen op school. Hij voelt zich vaak een buitenbeentje. De orthopedagoog op school werkt via een soort ggz instelling die de wisc niet afneemt helaas. Maar n.a.v. jullie verhalen begin ik nu overal aan te twijfelen...
Observeren levert een totaal vertekend beeld ben ik bang. Pas wanneer iemand hier geregeld over de vloer komt doet hij zoals hij normaal doet. Iemand die al jaren bijvoorbeeld 2 of 3 keer per jaar langs komt, zelfs daarbij gaat meneer stuiteren en aandacht zoeken/eisen. Bij een onbekende houd ik helemaal mijn hart vast. Die video registratie klinkt eigenlijk best aantrekkelijk als ik het zo bekijk. Speltherapie ga ik me in verdiepen. Wel van gehoord en het wordt hier aangeboden dus lijkt me zeker een optie.
Aan alleen een diagnose HB heb je ook weinig lijkt mij. Ja misschien voor school omdat ze er op in kunnen spelen wat het kind nodig heeft of juist kan missen qua lesprogramma, maar als het thuis spaak loopt heb je weinig aan dat ene woord. Ik hoop dat er voor jullie een passend aanbod komt!
Gister heel erg open kunnen praten. merk dat hij zich dan ook een stuk meer naar zijn leeftijd gaat gedragen. Vandaag een paar keer herinnerd aan onze afspraken, en zowaar een goede dag hier gehad! Een gesprek met zijn vader erbij zou nog beter zijn inderdaad. Helaas is die vaak pas aanwezig rond bedtijd. Toch maar eens tijd vrij maken in zijn agenda! Klinkt namelijk erg goed wat je voorstelt
Ben ook echt niet op zoek naar een bepaald stempeltje, gelukkig maar! Ik hoop dat met de onderzoeken de juiste aanpak aangegeven kan worden waardoor we hier in het gezin de rust weer terugvinden. Met de tips van gisteren ben ik al aan de slag gegaan (heerlijk, ervaringsdeskundigen!) en merk ook echt al een verschil. Wij dachten altijd, de kop in drukken dat autonome gedrag, en juist geen verantwoordelijkheden geven want hij gaat met je aan de haal. Maar als ik hem nu taken met een bepaalde verantwoordelijkheid geef, mits wel binnen de afspraken, heb ik al een heel ander kind. Ohhhhh... en ik weet zo goed dat mijn mentale toestand zijn uitwerking heeft op ons gezin. Wat dat betreft zal er door iedereen ook keihard gewerkt moeten worden om het hier gezellig te maken hoor. We doen ons best, maar tips zijn altijd welkom. Ik ga speuren naar de juiste praktijk, ook in overleg met de huisarts, maar zij sturen eigenlijk altijd op GGZ aan en niet een gespecialiseerde praktijk. Er is in de provincie een HB vereniging die regelmatig lezingen/cursussen aanbiedt. Misschien kan ik hier informeren naar de juiste praktijk, en anders de een na de ander opzoeken om te kijken wat hun werkwijze is. Heb straks toch een paar dagen in het ziekenhuis en genoeg tijd te doden
Een prachtig voorbeeld van de pannekoek, jullie hebben daar prachtig op gereageerd! Ik ga die zeker onthouden! Ook dat stuk over de blokkade neem ik mee de komende jaren. (Nu nog wat jong om alleen achter het vuur te staan maar hij komt vast van pas) Fijn om deze ervaring te delen met ons om ook wat breder te kijken en wat meer los te laten.
Eerlijk antwoord? Dit zou met mijn perfectionisme echt op drama uitlopen voor mij persoonlijk. Iets waar ik echt nog niet klaar voor ben. Ik snap het principe, maar echt no way dat ik dit in mijn huidige staat überhaupt toe kan laten. Zie allerlei rampscenario's voorbij komen dan. Na de geboorte van hem, zakte ik vrijwel direct af in een pnd. Pas na twee jaar dit naar mezelf en de buitenwereld erkend, en aan de medicatie gegaan. Mij is NL altijd geleerd je eigen boontjes te doppen en je eigen problemen op te lossen. Waar ik bang voor ben is dat er in die twee jaar geen Moeder-Zoon band opgebouwd is, de hechting echt mislukt is. Ik weet dat hij mijn zoon is, maar dat voelde toen echt niet zo. Bang voor hoe hij het ervaart, bang voor wat de schade is, of dit het resultaat is etc. En toch... Wanneer hij met zijn vader een ijsje haalt, verzint zoon het om er ook een voor mij mee te nemen. Hij denkt altijd aan mij... Het gesprek aangaan met hem, met zowel papa als mama, zou hem echt goed doen denk ik. Hij kan zijn input dan inderdaad ook kwijt. Maar voedt dit niet nog meer zijn gevoel van boven ons of onze huisregels staan? Het kan goed uitpakken maar ook totaal verkeerd als ik vriend ook zo in kan schatten, want die is nogal sterk gefocussed op wat er mis gaat in zo'n gesprek, in plaats van te benadrukken wat we goed vinden gaan. Ik vind het nog lastig en ik denk dat hij en ik eerst op dezelfde lijn moeten zitten voordat we deze stap kunnen zetten.