Kind testen, wat vertellen?

Wij hebben verteld dat we hem graag willen helpen omdat we zien dat hij het moeilijk heeft op school (met vriendjes maken, werk afkrijgen, sociale vaardigheden etc) en dat we daarvoor naar een psycholoog (soort praatdokter) met hem gaan. Mijn zoon van 9 pakte dat heel goed op. Hij vond het spannend, maar ook wel interessant. Daarna nog een gesprek met een jeugdpsychiater, vond hij ook allemaal prima.
Wij wachten nu op een adviesgesprek. Altijd spannend zo'n traject, maar vooral benadrukken dat het is om hem te helpen en het makkelijker te maken.

 

De tweede keer hebben we gezegd dat we graag wilden weten wat er aan de hand was en dat we naar iemand toe gingen die ons daarbij zou helpen. En zo hebben we hem toen door elk gesprek en de testen heen voorbereid op wat ging komen. Wel benadrukt dat er geen goed of fout was en dat we vooral zijn boosheid wilden begrijpen.
De eerste keer was hij nog maar 2 met een giga taalachterstand. Toen hebben we niet zoveel verteld.
Bij de tweede hebben we gezegd dat we gingen kijken of we zijn vermoeidheid aan konden pakken en zijn verdrietige gevoelens. Dat een jongetje van 6 vol energie hoort te zitten en niet vanuit school het liefst op bed gaat. Hij vulde het zelf aan met dat het misschien ook wel een beetje raar was dat hij niet naast andere kinderen wilde zitten en dat zijn oren altijd alles horen en dat hij daardoor vaak niet meer hoorde wat juf vertelde.
En dat het altijd zo druk is in zijn hoofd.
Bij hem hebben we ook elke nieuwe afspraak voor besproken. Het praten en vertellen, de observaties, concentratie testen en IQ testen. Zolang zijn knuffel maar mee mocht vond hij alles goed.

 

Onze kinderen vinden het heel gezellig bij de ggz (ze zijn ook top!) Dus nu vertellen we gewoon de waarheid. Toen de jongste getest werd kende hij het al van zijn broer, alleen gezegd toen dat er werd gekeken of hij misschien ook autisme heeft en spelletjes mocht doen.
De oudste was 5 bij diagnose, toen hebben we weinig verteld. Soms kan het helpen om te vertellen dat jullie als ouders wat adviezen nodig hebben om hem goed te kunnen begeleiden, en dat ze alles van zoon willen weten om die adviezen te krijgen. Dat is natuurlijk ook gewoon waar.

 

Dit. En om zelf adviezen te krijgen hoe we (en school) hem beter kunnen helpen/begeleiden.
Wij zijn overigens net begonnen. Ik vind het persoonlijk zelf best heftig maar mijn zoon heeft een goede klik met de orthopedagoog en gaat daar graag ‘spelen’.

 

Oudste was 8, toen gewoon gezegd dat ze er achter willen proberen te komen waarom ze het zo moeilijk vindt om op te letten op school, waarom ze zo snel bang is van dingen etc. Ze was heel blij dat daar iemand naar ging kijken.

De jongste is 5 en nu eigenlijk weer eerlijk uitgelegd dat ze dmv oefeningen en spelletjes hem proberen te helpen met een manier vinden dat het niet zo druk in zn hoofd is.

 

Dochter moest een keer testen bij een psycholoog doen.
Wij vertelde dat we graag wilde weten waarom ze altijd zo moe is en waarom ze wat meer moeite heeft om met andere kinderen om te gaan.

Gewoon basic, ze ging daar vooral spelletjes doen.

Zoon(4) moet binnenkort getest op autisme, hem vertellen we dan dat we naar een mevrouw (of meneer) gaan en daar even gaan praten en spelen.

 

Gewoon de waarheid, hij is bijna 9.
Ik denk dat je er te moeilijk over denkt en er al te ver in zit.

Samen even zitten of desnoods zodat je elkaar niet aan kijkt (in de auto ofzo) en gewoon vertellen dat je een afspraak hebt gemaakt en dat we eens gaan kijken of dit iets is wat we kunnen verhelpen en hoe papa en mama jou meer kunnen steunen.

 

Hier kwam de orthopedagoog op school en op haar advies hebben we niets van tevoren verteld, zodat zij dochter zo 'puur' mogelijk zag.

 

Maar als je met je kind van bijna 9 naar een ander, onbekend gebouw gaat naar een onbekend persoon, dan kun je, in mijn beleving niet niets vertellen. Ook als je kind met een onbekend iemand dingen moet doen, dan vind ik dat je dat voor ‘moet’ bereiden.

Hier hebben we het er op gehouden dat we naar iemand toe gingen die ging kijken of ze kon ontdekken waarom ze dingen soms lastiger vindt dan anderen/waarom dingen soms moeilijker of anders gaan en waarom ze zo vaak zo bood en verdrietig is. Dat diegene daarom met haar gesprekjes ging voeren en spelletjes/opdrachtjes ging doen en ze vragenlijsten in moest vullen ed. Nu volgt er een achoolobservatie, dat weet ze heel bewust niet, omdat haar gedrag dan mogelijk verandert. Maar die persoon komt dus inderdaad op school en enkel observeren, dus dat vind ik anders.

 

Dit is inderdaad mogelijk als het via school geobserveerd wordt, echter hadden wij al een verwijzing nodig van de huisarts en daar moest ie bij zijn. En die huisarts had ook de vraag: weet je waarom je hier bent?
Dan is het wel fijn dat we hem dat van te voren verteld hebben.

 

Mijn dochter van toen 7 jaar had zelf veel last van dingen: veel drukte in haar hoofd, vaak hoofdpijn/buikpijn, veel verdrietig, voelde zich heel 'anders' dan de andere kinderen, merkte dat zij veel vaker/sneller huilde dan andere kinderen.

Benoemd dat we naar een dokter gaan om te kijken of hij/zij haar kon helpen zich fijner te voelen. Dochter was vreselijk opgelucht dat er 'actie' werd ondernomen. Uitgelegd dat we moeten praten, spelen en opdrachtjes doen. Dat vond ze prima (en leuk!).

Ik neem aan dat jouw kind ook zelf problemen ervaart en via die insteek kun je kind alles uitleggen.

 

Grappig dat je het zegt, want mijn zoon ervaart geen enkel probleem. (Hij vind dat alles ‘supergoed’ gaat zoals ie zelf zegt. )Maar dat vinden wij als ouders juist wel een probleem

 

Tja, dat kan natuurlijk ook (en lijkt me een stuk lastiger!). Dan zou ik het gooien op dat papa, mama (en juf?) zich wel zorgen maken en dat ik van een dokter zou willen horen wie van ons gelijk heeft, of het echt supergoed gaat...

Ik ging vanuit beschrijving van TO uit van een kind dat zelf ook niet goed in zijn vel zit. Een slimme (prikkel)gevoelige jongen van 9 met negatief zelfbeeld en 'overschreeuwend' gedrag (negatieve aandacht en prikkels zoekend), ik kan me niet voorstellen dat die zou zeggen dat alles 'supergoed' gaat ...

 

Nee dat snap ik.

En het is inderdaad lastig om iemand iets in te laten zien wat ie zelf niet ziet ja.
‘Gelukkig’ is het inderdaad niet alleen ons beeld, maar ook op school. Al zal het uiteraard ook voor een deel aan ons liggen en onze verwachtingen.

 

Nee wij hebben ook niks gezegd toen de gedragsdeskundige voor de jongste kwam. Geen enkele kleuter uit de klas wist wat die mevrouw kwam doen en zeker niet voor wie ze kwamen.
Maar nu we dus apart naar een praktijk gaan moet ik er wel iets van uitleg over geven, anders gaat tie echt niet mee als ik niks wil zeggen.

 

Wij hebben vanuit ons sowieso nooit gepraat alsof het een "probleem" is. Maar meer dat ze proberen te helpen (omdat mijn kinderen dus zelf wel iets ervaren) maar bij de jongste ook gezegd dat die mevrouw wil zien wat voor kanjer het is.
Wellicht kunnen jullie zoiets ook zeggen?

 

Ja inderdaad, dat is hier nog niet aan de orde. En anders zouden wij houden dat we naar een dokter gaan die haar kan helpen met het slechte slapen enz.