Nee, na zelf een ivf traject te hebben doorlopen zou ik dit niet nogmaals willen. Het stimuleren en de punctie brengen risico's met zich mee. Gezien ik zelf een gezin heb, wil ik deze risico's niet nemen.
Voor mijn zus of dochter zou ik het meteen doen. Ons gezin is compleet en ik zou dat hun ook gunnen. Voor andere bekenden weet ik het niet, ligt er aan wie het zou zijn. Voor onbekenden zou ik het niet doen. Ik ken een koppel die kinderen hebben gekregen middels eiceldonatie van familie. Maar het zijn écht hun kinderen. Het is het grootste cadeau wat je iemand zou kunnen geven.
Ik heb eicellen gekregen. En hoewel mijn donor zelf de ontvanger wilde uitzoeken zodat ze zeker wilde zijn dat haar eicellen op de goede plek kwamen voelt zich verder niet verantwoordelijk voor de geschonken eicellen. Het voelt voor haar ook niet alsof ze kinderen heeft weggeven. En dat heeft ze tenslotte ook niet gedaan. Ze heeft bouwsteentjes weggegeven waarmee mijn man en ik onze kinderen hebben kunnen krijgen. Ik zelf kan geen eicellen afstaan omdat ik dus zelf geen goede eicellen heb. Voordat ik wist dat ik zulke slechte eicellen had heb ik wel eens aan eicellen doneren gedacht en mijn man aan zaadcellen doneren gedacht.
Ik speel met het idee sinds ik zwanger werd dmv icsi. Ik vond de punctie echt heel afschuwelijk, dus zou wel er bij uithouden dat ik een roesje krijg oid. Anders zou de angst voor die pijn me er van weerhouden. En ik zou het alleen doen voor een stel dat niet te dicht bij me staat, maar ook niet voor een anoniem stel (dus de eicelbank oid). Enerzijds omdat ik toch zeker wil weten dat mijn eitje bij een geschikt stel komt, maar ik wil er niet te ver verbonden mee zijn. En sowieso zal ons gezin eerst echt compleet moeten zijn. Onze embryos doneren kan ik dan weer niet, dat is teveel ons kind. Draagmoeder ook geen optie voor mij, zowel gevoelsmatig niet als lichamelijk gezien de moeizame bevalling.
Ik zou het doen voor familie of heel dierbare vrienden. Het is gewoon een super heftig en pijnlijk traject en dat zou ik niet voor een willekeurig vreemde willen doen. Ik ben dan wel weer stamcel donor en dat is ook pittiger dan gewoon bloed geven, maar weer niet zo heftig met hormonen en zo.
Mooi om je ervaring te lezen. Hebben jullie dit in NL gedaan of in het buitenland? En heeft de donor jullie kinderen ook ontmoet? Of komt dat eventueel later als de kinderen daar zelf vragen over hebben?
Nee, en ik denk dat dat mede komt doordat ik eigenlijk zelf nog een kindje wil maar ons gezin nu compleet is. Ik heb dus zelf toch nog een kinderwens. Het idee dat ‘mijn’ kindje er dan toch zal zijn, maar niet bij mij, maakt me nu al heel verdrietig. Emotioneel zou ik dat niet aankunnen. Als ik die kinderwens niet zou hebben (en wie weet gaat dat vanzelf over met de tijd), is het antwoord mogelijk anders.
Graag gedaan. We hebben de behandeling in Nederland gedaan. De donor is samen met haar gezin op kraambezoek geweest, maar in de zwangerschap hebben we elkaar ook 2 x gezien. Verder proberen we elkaar 1 x per jaar te zien. We kenden elkaar voor de eiceldonatie niet maar hebben elkaar nu op FB zodat we via de zijlijn een beetje op de hoogte van elkaars leven zijn
Ja dat zou ik wel willen doen. Niet perse alleen voor familie/vrienden/bekenden. Wij overwegen ook embryodonatie wanneer wij compleet zijn en staan daar voor nu positief tegenover.
Ik ben zelf ontstaan uit een anonieme zaaddonor (toentertijd was het anoniem enzo, helaas), en daardoor overweeg ik het zeker om eiceldonor te worden. Ik weet hoe schrijnend een kinderwens kan zijn. Dus ja, ik ben erover aan het denken nu ons gezin compleet is, mijn partner denkt mee. Enige waar ik tegenop zie zijn de hormonen en punctie, maar goed, dat kan wel een mooie uitkomst bieden voor een stel, en dan is het ‘maar’ een maand van je leven dat je erdoorheen gaat, meerdere maanden als je vaker doneert natuurlijk. Maar toch.
Hier hetzelfde. Al ben ik bang dat door 3 eerdere keizersnedes het laatste misschien ook geen optie is.
Rationeel gezien zou ik het graag belangeloos voor een ander willen doen, maar ik denk niet dat ik mijn emoties zou kunnen uitschakelen. Het zou voor mij dan voelen alsof ik mijn eigen kind weggeef. Draagmoederschap zou ik daarentegen wel voor mijn zus of zwager willen overwegen.
Ik heb gestemd op ja, alleen voor vrienden/kennissen/familie. Ik zie een eicel niet als een kind. Zoals maartje84 al zei, het is maar een bouwsteentje om een kind mee te maken. Als het niet zo'n ingrijpend proces zou zijn, en mijn eigen gezin, werk, familie er dus ook best me te maken krijgt, zou ik ook willen doneren voor onbekenden.
Mag ik vanuit mijn ervaring erop in haken? Ik vind dat dat heel erg verschilt in de manier waarop dingen gebeuren. Ja, donorkinderen zijn prima om daarvoor te willen gaan, maar ik vind het niet in het belang van het kind als erover gezwegen wordt vanuit welke grond dan ook. Mijn ouders wilden het ons (mijn broer en ikzelf zijn van een donor, verschillende ook nog) niet vertellen terwijl de omgeving het wel wist. Wij zijn er via via achter gekomen. Dat is niet denken uit het belang van het kind, daarmee weerhoudt je je kind van hun genetische achtergrond en afstamming.
Ja. Ik wilde dit graag doen als mijn gezin compleet is maar ik heb PCOS en voor zover ik weet mag het dan niet. Vond het voelen als een soort bedankje voor de MMM, ook al hebben wij geen donor nodig gehad. Voor familie zou ik het sowieso doen, ik denk dat ik dan zelfs het kindje zou dragen. Voor we uberhaubt eens een gyn gezien hadden zei ik ook altijd dat ik het niet zou doen en mijn man ‘mocht’ het van mij ook niet. Nu ik weet hoe diep een kinderwens zit, is mijn mening hier in veranderd.
Dit heb ik ook gestemd. Zo'n ingrijpend proces heb ik alleen voor een naaste over. Draagmoeder zal ik nooit worden. De vroeggeboorte van mijn dochter heeft nog littekens achter gelaten, ik vind het al doodeng om voor een 2e te gaan.
Dit dus. Ik heb zelf, zoals de meesten hier wel weten, aan de andere kant gestaan en uiteindelijk via ecd een kind mogen krijgen. Ja, als het mogelijk zou zijn had ik hetzelfde gedaan. Geen twijfel over mogelijk.