Nee, ik zou het denk ik niet kunnen om een kind te hebben die ik niet zelf opvoed. Het idee dat het echt mijn kind is zou ik heel moeilijk vinden. Ik heb mijn zus wel aangeboden draagmoeder te zijn als hun nog een kind zouden willen ( mijn zus is heel erg ziek geweest en kan daardoor geen kinderen meer krijgen )
Ja. Maar alleen als mijn gezin compleet is. Bekend of onbekend maakt me niks uit. Het is “maar” een eicel, geen kind. En het kindje wat er uit voort komt is niet mijn kindje. Het is het kindje van de mama die het gedragen heeft. Van de papa die verhaaltjes voorleest. Van de moeder die nachtenlang rond loopt om een baby met kraampjes te troosten. En van de vader die samen met zijn dochter op schoot in slaap valt op de bank. Zie je, daar is helemaal niks van mij bij. Draagmoederschap zou ik (denk ik) niet kunnen. 9 maanden lang zwanger zijn en dan een kindje afstaan, ik weet niet of ik dat aan zou kunnen. Ook al is het kindje niet van mij.
@Prj Dit begrijp ik denk ik niet helemaal. 1. Onvruchtbaarheid kan toch niet genetisch doorgegeven worden? Als je genetisch onvruchtbaar zou zijn, betekent dit dat je ouders onvruchtbaar waren. Hoe ben jij er dan gekomen? Waarschijnlijk door eicel- of zaaddonatie en dan wordt er geen genetisch materiaal van je ouders doorgegeven. 2. Met eicel-/zaaddonatie zorg je er toch net voor dat er geen genetische fouten worden doorgegeven? Of begrijp ik je nu verkeerd? Ik kan begrijpen dat jij geen MMM zou doen om kinderen te kunnen krijgen als ze jullie niet "natuurlijk" gegund waren. Maar toch niet om deze redenen? Of bedoel je iets anders?
Voor mij zou het alleen een optie zijn voor eigen familie, en als mijn eigen gezin compleet is. Ik zou het niet zomaar doneren, het is toch mijn kind voor mijn gevoel wat ik dan weggeef.
Nee. Ik heb echt een trauma overgehouden aan mijn eicelpunctie en het om deze reden dus niet meer kunnen....
Nee, en dan met name omdat ik nogal panisch ben voor ziekenhuizen en het een erg pijnlijke ingreep is. Enorm veel respect dus voor degenen die dat wel doen! Daarnaast zou ik het niet zo'n leuk idee vinden dat mijn eigen kinderen 0% aan mij verwant zijn en dat ergens anders dan wel een kind rondloopt dat 50% aan mij verwant is.
Nee, het idee dat je je eigen vlees en bloed weggeeft en een broertje of zusje van je eigen kinderen vind ik te heftig. Ook zijn we er nog niet over uit of we echt compleet zijn. Daarnaast lijkt de ingreep me ook vreselijk.
Maar betekend dat dat jij bewust gekozen hebt je eicellen in te vriezen voor bevruchting? Want normaal vriezen ze embryo's in en dan is het weer een ander verhaal...
Precies! Je kunt pas echt oordelen wat je in een dergelijke situatie zou doen als je eigen enorme kinderwens niet in vervulling gaat.
Ja, als mijn eitjes minder op leeftijd zouden zijn geweest en mijn kinderwens vervuld zou zijn. Zelf ben ik mijn eiceldonor zo enorm dankbaar!
Lastige vraag, ik denk het wel voor directe familie en beste vrienden als dat hun laatste kans op een kindje zou betekenen. Wat ik me afvraag, er is een eicel tekort, volgens mij geen sperma te kort? Zullen mannen makkelijker denken over het idee dat er dan dus ergens of dichtbij een kind van je rond loopt? En hoe zou je er tegenover staan als je man word gevraagd als sperma donor?
Ik heb ja, alleen voor bekenden ingevuld. Als iemand die ik erg goed ken het heel graag zou willen, zou ik het doen. Maar het voortraject (hormonen en oogsten) lijkt me zwaar en pijnlijk. Dat zou ik alleen voor iemand over hebben die ik persoonlijk ken. Ik zou er verder geen moeite mee hebben met het idee dat het ‘mijn kind’ is (voor de helft). Het is in mijn beleving maar een cel die je weggeeft, geen kind. Draagmoeder zou ik niet kunnen, het afstaan van een kind wat je al die tijd gedragen hebt, m’n hart zou breken!
Ik zou zonder twijfel aan mijn zus doneren. Verder weet ik het oprecht niet. Ik hoef er verder ook niet over na denken, want ik voldoe aan bijna geen enkele criterium om te mogen doneren.
Misschien denken mannen er wat minder emotioneel over. Ik lees hier toch vaak dat het je kind is wat je weggeeft. Ik voel dat zelf niet zo, misschien dat mannen er over het algemeen ook niet zo over denken? En het is natuurlijk veel makkelijker dan eiceldonatie. Als vriend gevraagd zou worden, zou het liggen aan wie het vraagt. De criteria liggen dan hetzelfde als in mijn geval voor ecd. Voor vrienden/bekenden/kennissen.
Ik denk dat dit met name te maken heeft met de manier van ‘oogsten’. Een eicel schiet je niet zomaar even naar buiten zoals sperma, daar gaat een traject van hormonen spuiten en pijnlijke ingreep aan vooraf. En van 1 ejaculatie kunnen ze denk ik meerdere ‘rietjes’ maken?