Ik heb niet alle reacties gelezen, omdat ik sommige reacties misschien als kwetsend kan ervaren... Ik ben nu 2 keer ontvanger geweest van 2 verschillende super lieve vrouwen Dit omdat mijn man en ik 2 kindjes kregen in 2008 en 2011 die ernstig ziek geboren werden, en stierven toen ze een paar weken oud waren. Mijn man en ik bezitten een fout in hetzelfde gen, waardoor wij drager zijn maar dit elke keer doorgeven als wij op de natuurlijke manier zwanger werden, en daardoor geen gezonde kindjes samen op de wereld kunnen zetten.... Ik kan jullie allemaal vertellen dat er geen verschil is tussen zwanger zijn van je eigen eitje, of zwanger zijn van het eitje van een donor, mijn dochter van 4 is gewoon mijn dochter, en mn nog ongeboren dochter is ook gewoon mijn dochter. Elk kind dat in mijn buik groeit is mijn kind en de donoren zien dit precies hetzelfde... Als deze lieve vrouwen niet in mijn leven waren gekomen, dan had ik geen raad met mijn leven geweten, ik ging kapot van verdriet om het overlijden van mijn zoontje en dochtertje en heb nu gewoon weer een toekomst Ik weet niet echt wat ik wil met mijn reactie, maar het is misschien ook wel eens leuk een andere kant van een verhaal te lezen
Ik heb er veel bewondering voor dat er vrouwen zijn die dit doen. Hoe graag ik ook een ander wil helpen, ik zou het niet kunnen. Het voelt voor mij verkeerd dat "mijn" kind opgroeit bij een ander gezin.
Pure nieuwsgierigheid. Ik lees vaker bij ECD dat vrouwen naar het buitenland gaan. Heeft dat te maken met de lange wachtlijsten hier of is er een andere reden? Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap trouwens!
Een lastige vraag daar mijn eicellen inmiddels waarschijnlijk niet in veel betere staat verkeren dan een doosje rozijntjes, maar ik zou het voor het juiste doel en de juiste persoon zeker hebben overwogen. Persoonlijk heb ik een cel uit mijn lichaam nooit als een levend wezen gezien, dus voor mij zou het niet voelen als 'een kind weggeven'. Wat ik wél zou willen overwegen, is de procedure. De hormonen etc, en wat dat zou betekenen voor mijn lichaam en mijn functioneren qua werk/dagelijks functioneren. Maar voor het juiste doel zou ik het zeker hebben overwogen.
Ik denk eventueel wel als onze kinderwens ooit vervuld raakt. Ik weet niet precies hoe de hele procedure werkt en of je zelf nog invloed hebt naar wie je eicel gaat. Ik moet eerlijk bekennen dat, hoewel ik ieder een kindje toe wens, ik er toch ook wel invloed op zou willen hebben. Dat een kind zeker weten in een stabiel en liefdevol gezin opgroeit (maar dat de ouders bijvoorbeeld ook financieel alles op de rit hebben). Als dat goed zit zou ik er voor open staan en het dan (denk ik nu) ook toe vertrouwen aan een koppel. Hier wil ik in de toekomst zeker wel over nadenken. Maar dat is nu nog moeilijk om denk ik echt een oordeel over te hebben.
Mooie post. ♡ Wat heftig dat je 2 kindjes verloren bent . En groot gelijk dat je niet alles leest hier. Xx
Yes, ik zou het graag doen, maar heb eens samen met een vriendin erover zitten googlen nadat we op dat gesprek uitkwamen. Volgensmij kan het niet als je autisme hebt (Ik heb McDD/PDD-nos) Ook zei ik zelfs in mijn puberteit al dat ik graag draagmoeder zou willen zijn (omdat iemand in mijn directe omgeving dit nodig had om hun kindje te kunnen krijgen eindelijk na 16!! Jaar) Vond dit zo prachtig dat haar vriendin dit voor haar deed! Maarja wat blijkt nu, ik kan zelf niet eens zwanger blijven. Dus draagmoeder zijn wil ik niet meer , En als het genetisch aan mij ligt , valt óók de eiceldonatie af.... dat volgensmij sowieso al afviel , omdat ik autisme heb.
Bijzonder zeg! Was het, met alle hormonen die tijdens een zwangerschap en bevalling vrijkomen, niet moeilijk om te bevallen maar daarna geen baby te hebben? Of sta je daar gewoon heel anders in als je vanaf het begin af aan al weet dat je zwanger bent voor een ander?
Ja, maar wel als ik weet waar mijn eicel terecht komt. Het zelfde met draagmoederschap. Ik heb bij een vriendin gezien hoe ze onder haar onvruchtbaarheid doorging, en ik weet zeker dat ze een fantastische moeder zou zijn, dus voor haar zou ik het zeker doen. Helaas ben ik niet zo'n geschikte draagmoeder, maar een eicel zou ik zonder twijfel afstaan.
Ik zou het doen, als mijn gezin compleet zou zijn. Wij zijn aangewezen op donoren, dus mocht het lukken zou ik er wel iets voor ‘terug’ willen doen.
Ik zou het voor mijn zusje of goede vriendin heel makkelijk doen denk ik. Vreemden voelt dan weer anders. Niet omdat ik ze geen kindje gun (mijn moeder heeft 8 jaar gedaan om uiteindelijk met IVF mij te krijgen en vaak verteld hoeveel verdriet dit geeft), maar het voelt toch te eigen.
Jeetje wat heftig om 2 kindjes te verliezen wat mooi dat jullie nu ook echt je kinderen mogen zien opgroeien. Zijn de donoren bekenden, of via een eicelbank?
Ja precies, ik stond daar al de hele zwangerschap anders in. Ik wilde de zorg voor een baby en het grootbrengen daarvan zelf niet meer. Ik werd zwanger omdat ik dat voor hen wilde en niet omdat ik dat voor mezelf wilde. Ik koesterde de baby in mijn buik zeer zeker, maar niet met het idee dat het kindje voor mij was. Psychisch een hele andere insteek blijkbaar. Daar ging ik al vanuit, en bleek ook zo te zijn.
Ik heb GEEN IDEE. Als de situatie zich voor zou doen of de vraag zou komen, zou ik er zeker over nadenken en uitzoeken of ik dat zou kunnen. Als ik kan helpen doe ik dat altijd heel graag, maar ik zou wel goed moeten nadenken en onderzoeken of ik het aan zou kunnen, lichamelijk en geestelijk (ik ben geen vriendjes met hormonen dus het proces lijkt me een hel op aarde).
Het lijkt mij erg mooi om te doen maar ik weet niet of het zou kunnen voordat ik te oud ben. Ik ben nu 33 en sinds de geboorte van mijn zoontje nog niet ongesteld geworden omdat ik nog steeds bv geef. Ook hebben wij misschien nog een wens voor een tweede (cryo) kindje. Hier moet je ook een aantal proeven ondergaan met een half jaar tijd ertussen dus dan gaat de tijd wel dringen. Het zou dan moeten denk ik voor ik evt zelf weer zou proberen zwanger te worden. Ik heb zelf 1 ivf behandeling ondergaan en behalve de punctie vond ik het erg meevallen. Ik had ook veel eitjes dus daar kan ik vast iemand heel blij mee maken. Het scheelt ook dat ik de pijn ken van het jarenlang niet zwanger worden. En hoe gelukkig je kan worden als het dan wel lukt om een kindje te krijgen.
Ja, ik zou dit zeker doen. Wij zijn ook geholpen met sperma (ik ben met een vrouw getrouwd) en ik zou graag iemand anders helpen. Ik overweeg het ook al een tijdje maar ik heb eerst even wat rust nodig in mijn leven.