Nanowrimo 2018!

Jammer, maar wel begrijpelijk hoor. Mag ook via pb als je feedback wil.

Waarom krijg ik steeds goede ideeen als ik niks op kan schrijven. Ben aan het koken en weet precies hoe ik moet beginnen aan het andere boek. Heb de punten in mijn telefoon gezet, maar weet precies hoe het dialoog tussen beide hoofdpersonen moet beginnen.

 

Begrijpelijk hoor

Heb een boekje, maar die had ik toevallig niet bij de hand.

Ik zal eens kijken of ik een stukje van het andere boek kan kopiëren. Heerlijk begin van een erotisch stukje. Maar hier maken ze net kennis, dus er is nog geen seks. Maar dat wil ze wel graaag

 

‘Wat heb je gezegd? Ik bedoel, wat heb je verteld waarom je mijn telefoon opnam?’ Vraag ik voorzichtig.
Hij lacht zachtjes.
‘Dat je nu even geen tijd had om op te nemen, omdat je druk was.’
Ik slik en ik maak de fout om hem aan te kijken. Meteen schieten er kleine bliksemschichtjes door mijn lichaam. De warmte die ik voel in mijn onderbuik breid zich langzaam uit naar het plekje tussen mijn benen. Ik zie zijn mijn gezicht naar beneden glijden. Bij mijn borsten blijft zijn blik hangen, mijn tepels drukken door de stof van mijn beha en T-shirt heen.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen en sla vlug mijn armen over elkaar heen om mijn borsten te bedekken.

 

Best een goed begin met een flink aantal uren slaap tekort

 

misschien blijkt het wel een seriemoordenaar te zijn

 

Och, hij heeft momenteel geheimen genoeg, dus dit kan er ook nog wel bij haha.

 

DANIEL

Vlug ga ik naar huis om te douchen en om te kleden. De afgelopen drie dagen waren zwaar. Niemand kon me vertellen of ze weer wakker zou worden en als ze wakker werd, had de arts geen idee hoe ze er aan toe zou zijn. De scans zagen er goed uit, maar dat hoefde niks te zeggen begreep ik. Sowieso waren de afgelopen maanden loodzwaar. Ik kan me geen eens voorstellen hoe dat voor haar moest zijn geweest. En hoe graag ik haar ook wil beschermen, ik heb het haar niet makkelijk gemaakt. Ze heeft gelijk. Ik heb haar heel wat leugens verteld. Maar als ik haar alles vertel, raak ik haar huis kwijt.
Zo snel mogelijk kleed ik me om, scheer mijn baard af en binnen een kwartier zit ik weer in de auto. Ik kijk op mijn telefoon en met een beetje geluk en ik net op tijd. Ik de parkeerplaats op van de plaatselijke golfbaan. ‘Nieuw! Moonlight-golf.’ Staat er op een groot spandoek op de gevel van het gebouw. Ik wacht in de auto tot Tommy aan komt rijden, hij is precies op tijd. De man die we zoeken moet hier zijn vanavond. In de verte zien we gekleurde verlichte balletjes door de lucht vliegen. Zo te zien is het druk op de baan, dus ik weet dat we voorzichtig moeten zijn. Ik wil niet gezien worden, zeker niet met Tommy naast me. Langs de zijkant van de golfbaan lopen we naar achteren, ondertussen zoekend naar de man die we moeten hebben.
Ik voel de woede als ik terugdenk aan de aanval van Jenny. Ik wist zeker dat ik haar kwijt was. Toen wisten we nog niet wat we nu weten. Zodra duidelijk was waardoor ze zo was geworden, ben ik na gegaan wat ze gegeten en gedronken had die dag. Dat was makkelijk te achterhalen, omdat ik wist dat ze die dag sinds haar ontbijt niks meer had gegeten. Alleen gedronken, de kruidenthee die ze het liefst drinkt naast haar dagelijkse koppen koffie.
Ik heb Tommy gebeld zodra ik de kans had en hij is rond gaan vragen. Vanmorgen had hij eindelijk de persoon gevonden die lithiumtabletten doorverkoopt.

Dokter van den Bark blijkt al jaren zwart bij te verdienen door medicijnen illegaal door te verkopen. Nu alleen nog zorgen dat hij verteld aan wie hij de tabletten heeft verkocht. Ik bal mijn vuisten als ik de man herken van een foto die Tommy me heeft laten zien. Van een afstandje kijken we even toe hoe hij de verlichte balletjes de lucht in slaat en wachten tot het donker is voor we op hem af sluipen.
Hij schrikt als ik een golfclub en een felblauw balletje uit zijn tas pak. Ik heb geen idee of ik de goede clubs heb, maar dat interesseert me niet.
‘Hee! Wie zijn jullie?!’ Vaagt hij verschrikt.
Ik kijk even op van mijn balletje. ‘Als je om hulp schreeuwt sla ik je hoofd doormidden met deze club.’ Zeg ik.
Ik kijk even naar de vlag bij de hole en sla mijn opslag. Tommy knikt goedkeurend.
‘Goed bezig kerel.’ Zegt hij.
Ik gooi mijn club naar tommy. ‘Jouw beurt.’ Zeg ik. Van den Bark kijkt verward en terwijl Tommy klaar gaat staan om te slaan, buig ik me naar de arts.
‘Jij hebt iets verkocht en ik wil weten aan wie.’ Zeg ik zacht.
Plok. Daar gaat de bal van Tommy. Dat heeft hij duidelijk eerder gedaan.
Hij pakt de tas van de dokter en we lopen naar het dichtstbijzijnde balletje. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ Stamelt de man.
Dit was te verwachten. Ik pak opnieuw een club en draai het rond in mijn handen. Als ik naar het blad van de club kijk wil ik de arts net zo lang slaan tot hij nooit meer een pil kan verkopen.
‘Oooh jawel. Dat weet je wel.’ Zeg ik. Ik knijp mijn vuist rond het handvat van de club en eerste de drang om zijn hersens in te slaan. De man kijkt eerst naar Tommy en dan naar mij.
‘Wat voor eh, pillen?’ Vraagt hij nerveus.
‘Lithium.’ Antwoord Tommy voor ik iets kan zeggen. Ik zet de club bij het balletje en zoek de hole. Het is pikkedonker en het enige waar ik op af kan gaan is het lampje dat bovenaan de vlag is vastgemaakt.
‘Ik weet het goed gemaakt. Als jij de bal in de hole kan slaan, vertel je de naam en laten we je met rust.’ Zeg ik terwijl ik hem de club aangeef. De arts kijkt me even aan en ik zie zijn handen trillen. Hij is bloednerveus.
‘En eh, als dat niet lukt?’ Vraagt hij.
Ik kijk even naar Tommy en zie dat hij zijn hoofd schudt.
‘Dan vertel je de naam en maak je kennis met het blad van deze golfclub.’ Zeg ik knikkend naar de stok in zijn handen. ‘Mijn vrouw is doelbewust vergiftigd door jouw pillen, dus jij gaat exact vertellen wat je weet.’
Zelfs in het donker zie ik hem slikken. Tommy schudt opnieuw zijn hoofd, maar het kan me niks schelen. Ik wil weten aan wie hij de pillen heeft verkocht waarmee iemand mijn vrouw heeft willen vermoorden. En het kan me niet schelen wat ik daar voor moet doen. Deze man heeft het leven van mijn vrouw in gevaar gebracht. En daar moet hij voor boeten.

Van den Bark drukt zijn bril weer op zijn neus en gaat bij het felle balletje staan. Net voor hij de bal raakt, geef ik hem een klein duwtje. Het balletje draait af naar links en gaat ver naast de hole.
‘Ach, wat jammer nou.’ Zeg ik en pak de club af.
Nerveus kijkt de man om zich heen. ‘Er is niemand die je komt helpen.’ Zegt Tommy. En hij heeft gelijk. Er zijn geen verlichte balletjes meer die door de lucht worden geslagen, de baan is leeg op ons drieën na.
‘dus.’ Begin ik. ‘Vertel ons aan wie je die pillen hebt verkocht en misschien valt het dan reuze mee voor je.’
Hij slikt en zegt: ‘ik weet niet hoe hij heet. Ik weet nooit hoe de kopers heten. Ik lever niet aan bekenden.’
Er valt een dreigende stilte. ‘Fout antwoord.’ fluister ik.
Hij zet een paar passen achteruit.
‘Hoe ziet hij eruit?’ Vraagt Tommy.
slim. Daar had ik niet aan gedacht. De arts begint te trillen en antwoord: ‘dat weet ik niet. Ik heb het achtergelaten op een afgesproken plek. Daar lag ook het geld.’
‘Gaat dat altijd zo?’ Vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik vond het gek dat het een ruil zou zijn maar…’ hij haalt zijn schouders op, maar maakt zijn zin niet af.
‘Maat het geld was belangrijker.’ Maak ik het voor hem af. ‘Belangrijker dan het leven van mijn vrouw?’ Vraag ik zacht. Er trekt een rode waas voor mijn ogen en haal uit met de golfclub. Ik voel zijn bloed op mijn gezicht spatten en het lichaam van de arts valt op de grond. Ik laat de golfclub vallen en kijk naar Tommy. Met open mond staat hij naar me te kijken. Hij buigt over het lichaam en legt twee vingers in zijn nek. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Ga. Ik regel dit wel. Hij leeft nog, maar ga.’
Ik draai me om en loop weg. Zo snel ik kan stap ik in de auto en rij naar huis. Als ik de grote weg opdraai en in de spiegel kijk, wordt de golfban steeds kleiner.

Voor ik uitstap kijk ik door de straat voor ik naar binnen loop. Ik verwacht dat de politie elk moment aan de deur komt. Maar er wordt niet aangebeld. Opnieuw spring ik onder de douche om het bloed weg te wassen. Ik pak wat spullen voor Jenny in de tas en ga naar de keuken waar ik een glas cognac inschenk voor ik terug ga naar het ziekenhuis. Terwijl het branderige goedje door mijn keel glijdt, gaat de telefoon. Tommy.
‘Het is geregeld.’ Zegt hij.
‘Wat heb je met hem gedaan?’ Vraag ik.
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn.
‘Hij is dood.’ Zegt hij. Mijn handen beginnen te trillen.
‘Dood? Toen ik wegging leefde hij nog zei je.’ Zeg ik.
Tommy zucht even. ‘Als hij gaat praten hebben we een probleem. Hij is arts, een telefoontje is genoeg om erachter te komen wie er is opgenomen met een vergiftiging en dat is weer genoeg om te achterhalen wie jij bent.’
Ik hang op en wil niet aan de gevolgen denken. Ze zullen de man morgen vinden als de spelers de baan op gaan. Omringd door de speciale moonlight balletjes die zijn gebruikt. Ik drink mijn glas cognac leeg en haast me terug naar het ziekenhuis. De angst slaat om mijn hart als ik besef dat ik het zo weer zou doen. Ik heb haar bijna dood zien terwijl ik haar had beloofd haar te beschermen. En dat is me niet gelukt.

Ik ben veel te lang weggebleven, dus ze zal wel boos zijn. Zoals ze de laatste tijd wel vaker boos op me is. Maar het is beter zo. Ik zie haar liever boos dan dood zoals bijna is gebeurd. Ik plak een lach op mijn gezicht en loop naar binnen.

 

haha als ik vast kom te zitten is dit wel een hele gave!

 

DANIEL

Ik kijk ongeduldig op mijn horloge. Tommy is laat. alweer. Ik kijk nog eens op mijn horloge. Verdomme Tommy. Ik besluit nog vijf minuten te wachten, anders ga ik terug naar kantoor. Ik heb al genoeg afspraken afgezegd voor vandaag. Onbewust klopt ik op mijn borst. De kaartjes voor de kunst tentoonstelling zitten in mijn binnenzak. Hopelijk kan het Jenny een beetje doen ontspannen. Ik zie hoe zwaar de stress op haar drukt. Ik zie dat ze gewicht verliest en hoe ze ’s nachts ligt te woelen in bed. Er gaat geen nacht voorbij zonder nachtmerries. Regelmatig wordt ze badend in het zweet gillend wakker. Net als ik besluit dat het tijd is om terug te gaan naar kantoor, valt er een schaduw over me heen.
‘eindelijk. Je bent laat.’ Begroet ik Tommy.
‘Sorry kerel. Ik moet voorzichtig zijn.’
Oke, hij heeft punt. ‘Wat heb je?’ Vraag ik hem zacht.
Tommy kijk even om zich heen voor hij me een grote enveloppe geeft.
‘Alles zit hier in. Ik heb nog wat lijntjes uitstaan, als ik meer weet hoor je van me.’
En zoals gewoonlijk is hij al verdwenen voor ik het goed en wel door heb.

Ik geef aan mijn assistente door dat ik voorlopig niet gestoord wil worden. Ik weet nog niet wat er in de enveloppe zit, maar ik weet wel dat dat alleen voor mijn ogen bestemd is. Ik blij even naar de enveloppe kijken voor ik het open maak. Er zitten een aantal papieren in en een aantal foto’s en langzaam trek ik ze eruit. Op alle foto’s staat Tanja. Blijkbaar had Tommy een reden om haar te volgen, al snap ik niet zo goed waarom. Van alle mensen die ik ken staat Tanja helemaal onderaan, simpelweg omdat Jenny gebeld werd door een man. Ik blader door de foto’s. Behalve boodschappen en werken is er weinig spannends aan het leven van haar. Op twee foto’s is te zien dat ze ons huis binnen loopt en weer vertrekt. Onbewust kijk ik toch naar de data die onderop staat. ik reken even terug en kom tot de conclusie dat het klopt, ze was die dag inderdaad bij ons op bezoek. Ik had haar gevraagd om Jenny gezelschap te houden, omdat ik de hele dag in vergaderingen zat.
Gefrustreerd gooi ik de foto’s op het bureau en pak de rest van de papieren erbij. Er staat tot in detail beschreven wat ze de afgelopen dagen heeft gedaan. Maar ook hier is niks bijzonders te vinden.
En toch kan ik het gevoel dat er iets niet klopt niet van me afzetten. Tommy heeft ze niet zonder reden gegeven, dus er moet iets zijn wat ik nog niet ontdekt heb.
Ik besluit Tommy te bellen, hij moet iets gezien hebben of iets weten dat ik niet weet.
Het duurt niet lang voor hij de telefoon opneemt.
‘Wat mis ik op die foto?’ Ik geef hem geen tijd om me te begroeten.
‘Je hebt ze gezien?’
‘Ja. Maar ik zie niks bijzonders. Wat mis ik?’ Vraag ik nogmaals.
‘Als je goed kijkt zie je iemand steeds terugkomen op elke foto.’
Ik buig opnieuw over de foto’s en hij heeft gelijk. Een man met een donkere hoodie komt op elke foto terug.
‘Wie is het?’ Vraag ik.
‘Daar zijn we nog mee bezig. Een van de lijntjes waar ik het over had.’
‘Goed. Ik spreek je later.’ Zeg ik en hang op. Ik weet dat tommy liever helemaal niet belt, wat ik helemaal begrijp. Ik leun achterover en blijf naar de foto’s kijken. De man in de hoodie staat altijd op de achtergrond, nauwelijks zichtbaar. Maar hij volgt haar duidelijk. Het lijkt erop dat Tanja ook gevolgd wordt. En ik wed al mijn geld dat het dezelfde man is die Jenny volgt.

 

bovenstaande is wat er vooraf gaat aan het moment dat ze s avonds laat de overlijdensadvertentie op de slaapkamerdeur vinden. zo los is het een beetje vreemd. maar als je daarna het stuk vanuit Jenny haar oogpunt leest is het heel logisch.