Het is weer de jaarlijkse dag van de mantelzorg, 10 november. Niet iedereen die voor een naaste zorgt beschouwt zichzelf mantelzorger, of noemt zichzelf zo, maar er zijn veel mantelzorgers in Nederland. Het aantal wordt geschat op 4,4 miljoen. En of je nu mantelzorger bent uit noodzaak of omdat je dat zelf graag zo wil, het is een belangrijke taak die mensen (vaak met veel liefde) vervullen. Er zijn een aantal festiviteiten in verschillende gemeenten om de dag van de mantelzorger de vieren en de mantelzorgers even in het zonnetje te zetten, maar ik denk dat er veel van hen zorggebonden zijn en helemaal niet kunnen komen Of het niet iets vinden dat een feestje waard is. Of juist wel, wat denk jij? Ben je mantelzorger? Wil je het delen? Mocht het in de toekomst nodig zijn, voor wie zou jij dan willen mantelzorgen? Is mantelzorg een mooi ding of juist een onwenselijk bijproduct van een uitkleding van de zorg? Brengt het mensen dichter bij elkaar? Draagt het bij aan de participatiemaatschappij of juist niet? Kortom: topic over mantelzorg.
Mijn man is mijn mantelzorger <3 ik hoop dat het volgend jaar niet meer hoeft en dat ik iets terug kan doen voor hem
Wij mantelzorgen over onze meervoudig beperkte zoon. Het klonk mij eerst raar in de oren, om de zorg voor je eigen kind 'mantelzorg' te noemen. Maar de zorg en het regelen ervan werd zo'n grote (vooral ook administratieve) taak, dat we doorkregen dat het wel de normale zorg voor een kind oversteeg. Zeker naarmate hij ouder wordt, wordt het duidelijker dat de zorg voor een handicapt kind echt flink afwijkt van de zorg van een gezond kind. Maar we doen het met liefde en we bemoeien ons met fanatisme met gemeentelijk beleid. Ik overweeg nu een clinic te geven voor andere ouders met een zorgkind over hoe je je weg kunt vinden in de jungle van bureaucratie om uiteindelijk passende zorg in te kopen. Verder mantelzorgen wij voor mijn schoonmoeder. Ze is ernstig depressief en heeft anorexia en verslavingsproblematiek. We brengen haar meerdere keren per week naar het GGZ en indien nodig naar het ziekenhuis. Mijn man is ook aanspreekpunt voor de behandelaren en overlegt regelmatig met haar psychiater. Er moet voor haar ook regelmatig schoonmaak en andere zaken in en om het huis geregeld worden, dat kan ze allemaal niet zelf. Nogmaals, alles gebeurt met liefde (en natuurlijk een zucht hier en daar, maar dat hoort erbij)...
Ik vind mantelzorg normaal en ik vind het raar dat er een speciale dag voor is. Maar dat is denk ik de Nederlandse cultuur. Niemand heeft meer tijd of energir, en het draait vooral om jou als individu. Wanneer je zorgt voor je eigen familie dan wordt dat gezien als knap en speciaal. Iets wat in mijn ogen normaal is, je bent familie en dus zorg je voor elkaar. Altijd fijn als je erkenning krijgt voor je harde werken, maar toch.. mantelzorg hoort bij het leven. Mijn zwager heeft een aantal jaar geleden een hersenbloeding gehad. Hierdoor heeft hij permanente lichamelijk en geestelijke schade en heeft dus veel hulp nodig. Hij kan niet zelfstandig wonen, heeft hulp nodig bij de administratie, en er moet altijd iemand mee wanneer hij afspraken heeft dokters of therapeuten. Mijn schoonmoeder kan niet werken, dus wij (als familie) zorgen voor haar.
Ik ben mantelzorger voor mijn dochter. Een vriendin tipte mij hier vorig jaar over. Ik vond het eerst maar raar en voelde me bezwaard, maar ik merk dat ik de extra's nu wel fijn vind. Komende week kan ik vanuit de mantelzorg naar een musical. Ik ga er eigenlijk maar heel weinig op uit omdat mijn dochter heel slecht zonder mij kan. Als ik dit aanbod niet had gekregen was ik ook niet gegaan, maar nu ga ik dus wel en ik heb er echt zin in. Ik wist trouwens niet dat het de dag van de mantelzorger is. Ik ben ook niet op de hoogte van festiviteiten hier in de gemeente. Ik ga het zo wel even opzoeken. Ben benieuwd.
Ik vond het ook een raar begrip in de eerste instantie, maar ik denk dat het wel fijn is dat er aandacht voor is. Natuurlijk moet het normaal zijn dat we zorgen voor elkaar, maar sommige zorg is wel heel erg intensief, en vaak niet zichtbaar voor de buitenwereld. Dat er dan af en toe wat aandacht aan wordt besteed, mantelzorgers die dat willen in contact met elkaar worden gebracht, dat er aandacht is voor de zorger en niet alleen voor de patiënt, dat vind ik wel goed.
Heftig verhaal hoor Manque! Ik ben nu mantelzorger voor mijn vader. Hij heeft hartfalen en copd en komt niet zelfstandig zijn huis meer uit. Ik doe de boodschappen, was, administratie, doktersbezoeken en alle andere dingen waarvoor hij naar buiten moet. Mijn ouders zijn allebei tegelijk hulpbehoevend geworden toen mijn jongste een dreumes was. Ik ben enigskind. Het was een loeizware tijd, maar ik ben blij dat ik ze heb kunnen helpen. Ik heb netgens spijt van. Mijn moeder is inmiddels overleden. Nu heb ik het in feite makkelijk in vergelijking met voorheen. We redden ons wel. Mijn werkgever is behoorlijk flexibel en financieel hebben we geen probleem , dus ik kan altijd extra vrije dagen bij kopen. Ik heb thuis 3 mannen en mijn vader is in feite de 4e man voor wie ik zorg zeg ik altijd Alleen ben ik nu zelf aan het doktoren en ook met mijn jongste zoontje (en opa dus ook nog erbij in de agenda) en ik loop er wel tegenaan hoe verschrikkelijk star een ziekenhuis is qua afspraken. Spreekuren die alleen op donderdag tussen 11 en 13 zijn bijvoorbeeld (hele werkdag naar de filistijnen)... artsen die ook niet werken op woensdag en vrijdag... behandelingen die uitsluitend op dinsdagen kunnen worden gegeven... het gaat heel hard met de vrije dagen zo. Ervaren andere mantelzorgers dat ook? Hoe gaat jullie werkgever daar mee om?
Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je jezelf om elkaar bekommerd. Maar als je meerdere dagen per week voor een ander zorgt omdat dat noodzakelijk is, dan vind ik dat het de 'normale' zorg voor de ander wel overstijgt. Als je zelf minder moet gaan werken omdat iemand anders afhankelijk van je is (en blijft) bijvoorbeeld. Ik vind het juist goed dat er zo'n dag is, omdat het goed is om over dit soort dingen te praten met elkaar. Wat vinden we een normale inzet om te vragen van elkaar, waar vinden we dat er een taak van de overheid ligt, in hoeverre dient een werkgever rekening te houden met mantelzorg? Wat is het maatschappelijk belang? Wat mij betreft gaat het niet alleen om erkenning krijgen of jezelf speciaal vinden omdat je iets voor een ander doet. Er zijn ook mantelzorgers waar zo'n groot beroep op gedaan wordt dat zij zelf in de zorg belanden. Het is wel iets om bespreekbaar te houden, denk ik.
Maar dat is het leven vind ik. En daarom is het belangrijk dat iedereen voor elkaar zorgt. Niet 1 dochter voor 1 ouder terwijl ze een voltijd baan en een eigen gezin heeft. Maar ook de andere kinderen, broers/zussen van de moeder, en ook deels de zorgverlener, ja. Zeker als het om gespecialiseerde zorg gaat is betaalde zorg nodig. Maar om volledig te rekenen op een betaalde zorgverlener vind ik niet goed. Het blijft familie en daar zorg je voor, hoe moeilijk ook. En bij het leven hoort dat je keuzes moet maken, soms is dat minder geld verdienen (minder werken), minder tijd voor jezelf om te kunnen zorgen voor de mensen van wie je houdt. Ik ben van mening dat je als familielid een verantwoordelijkheid hebt naar je familieleden toe. Die verantwoordelijkheid is niet altijd leuk of makkelijk, maar het is belangrijk.
Dus eigenlijk is de discussie overbodig, vind je? Mensen moeten gewoon op hun verantwoordelijkheid gewezen worden en meer niet? Ook wanneer mantelzorgers daardoor zelf overbelast raken of een uitkering moeten aanvragen omdat het werken niet meer met zorgen gecombineerd kan worden? Niet iedereen heeft een grote familie waardoor de lasten verdeeld kunnen worden, zie het verhaal van @cowgirl80 bijvoorbeeld.
Vergeet niet dat het niet alleen om tijd en omzien naar elkaar gaat, maar ook om mentale belasting. Die kan bij mantelzorg extreem hoog zijn. Mantelzorg is wel iets anders dan 'omzien naar elkaar', en ik vind het goed dat er aandacht voor is.
Ja, ergens vind ik van wel. Men moet gewoon doen en niet zo zeuren. Als het teveel wordt, want men draagt de zorg alleen of het gaat om gespecialiseerde (medische) zorg dan vind ik zeker dat er betaalde hulp moet komen (daar betalen we ook voor met zijn allen), maar de 'gewone' zorg: moeder wordt oud of broer heeft geen been meer. Zorg voor elkaar, je bent familie in de goede tijden en in de slechte tijden. Ik ben dus niet perse voor een 'dag van de mantelzorg', ik vind dat mantelzorg normaal moet zijn, het moet in onze cultuur gaan zitten om voor elkaar te zorgen ipv het uit te besteden. Door het een dag te geven zet je het op een voetstuk, alsof het iets speciaals is.
Ik ben het nog niet maar grote kans dat ik het wel word. Ik heb een (verstandelijk) gehandicapt zusje, woont wel in een begeleid wonen huis maar is nu 1x in de 2 weken weekend bij pa en ma. En alle administratie doet ma nog. En ik wil dat pa en ma zo lang als ze willen en mogelijk is zelfstandig kunnen blijven wonen dus daar zal in de toekomst dan ook mantelzorg voor nodig zijn
We gaan er een leuk avondje uit van maken! ♡ En I. kan zich geen betere mantelzorger wensen. Als een leeuwin krijg jij haar waar ze moet wezen. Zoveel geduld (elsoms ook niet, en dat mag), liefde en energie steek jij in haar. Natuurlijk, het is je eigen kind, maar daar mag soms best bij stilgestaan worden vind ik!
Ik ben inmiddels 10 jaar mantelzorger van mijn ex man (nierpatient en geheugenproblemen), samen met onze dochter. Wij hoeven niet een speciale dag maar het is fijn om gewaardeerd te worden.
Dat is ook een taak zeg! Zonder hulp van broer of zus je beide ouders verzorgen terwijl je zelf een klein kind hebt. Ik vind het knap van je en fijn dat het allemaal gelukt is Ik vind het ook fijn om mijn schoonmoeder te kunnen helpen nu het zo slecht met haar gaat. Je hebt als kind of schoondochter toch een andere band dan een hulpverlener. Mijn schoonmoeder vind het ook fijn dat ze niet uitsluitend van ambulante hulp afhankelijk is. De dokterstijden zijn hier ook wel een ding, ja. Dan betaal je goed geld voor Zorg in de Klas bijvoorbeeld, en dan moet je onder schooltijd naar de dokter én zelf vrij regelen. Onhandig, maar ja wat doe je eraan. Ik kan moeilijk aan de dokter vragen of hij zijn werktijden op mij aanpast. Ik heb gelukkig wel een werkgever die veel begrip heeft en mij altijd flexibel laat werken. Ik mag thuis werken of op kantoor, mag zelf mijn tijden bepalen, als ik uiteindelijk maar mijn uren maak. Ik zou niet weten hoe ik dat anders had moeten doen, met de zorg voor mijn kind. Die flexibele werkgever maakt het wel mogelijk dat ik nog kán werken. Naast zorgen vind ik het fijn om ook zelf nog gewoon mee te kunnen doen, snap je? Dat ik niet alleen utilitair ben voor mijn zoon en schoonmoeder, maar dat ik ook gewoon wat met mijn studie en mijn hersens kan doen. Lang leve meedenkende werkgevers! Zou fijn zijn als voor mantelzorgers een regeling was om gebruik van te maken (voor de mensen die nu nog niet flexibel kunnen werken). Per slot van rekening bespaar je de maatschappij ook veel geld. Betaalde zorg is immers duur.
Nou precies. Ik vind het nogal kort door de bocht om maar te roepen dat het normaal is. Er is nogal een verschil als bijvoorbeeld een zieke ouder mantelzorg kan krijgen van 5 kinderen of dat 1 kind er helemaal alleen voor staat. En of er nog andere familieleden een stukje op zich nemen. Daarnaast is ieders belastbaarheid, zowel lichamelijk als psychisch, anders. De één kan meer hebben dan de ander. Daar kan een ander niet, maar dan ook echt totaal niet over oordelen. Ik heb mantelzorg verleend, maar ik ben er uiteindelijk compleet aan onderdoor gegaan. Nu verleen ik nog steeds mantelzorg, maar ik ga voor niemand meer over mijn grenzen heen. Ik heb namelijk ook gewoon nog een baan, een huishouden en twee auto immuunziektes. Niemand die kan oordelen wat ik aankan.
Ik vond het ook altijd raar om mezelf mantelzorger voor onze dochter te noemen. Ik heb dus altijd voor haar gezorgd ivm haar chronische ziekte. Met alle liefde. Het is wel een behoorlijke dagtaak. Toen ze 2 was ben ik in het ziekenhuis geadviseerd een pgb aan te vragen waardoor ik dus naast mantelzorg ook betaald kreeg als pgb’er in dienst van dochter staat zo grappig op t formulier. Dochter was mijn werkgever In onze gemeente krijg je puntjes waarmee je vanalles leuks kan doen: nachtje weg in een hotel, bowlen, kado bon van een aantal winkels, uit eten. Je mag zelf kiezen wat je wilt en je kan ook meerdere dingen kiezen niet alles kost evenveel puntjes.
Inderdaad. En zelfs wanneer je het met veel liefde doet en niet anders zou willen dan zorgen voor een familielid, zegt dat nog niets over hoe belastend het is. Dingen kunnen best vanzelfsprekend én ontzettend zwaar zijn. Het zegt ook niks over hoe belastbaar jij bent. Ik vind het woord 'gezeur' echt niet passend bij een gesprek hier over (sorry @KleineLai , jij hebt ook gewoon recht op je mening, maar ik kan me er echt niet in vinden). Ik weet hoe het voelt om te willen zorgen, maar tegen je eigen beperkingen aan te lopen. Zo bracht ik 3 ochtenden per week mijn schoonmoeder naar de GGZ voordat ik naar mijn werk ging, maar mag ik nu vanwege mijn eigen beperking geen auto meer rijden. Mijn man heeft dit stukje nu van me over genomen, maar het doet pijn in mijn hart om dat niet meer oor haar te kunnen doen. Gelukkig kan ik nog wel andere dingen voor haar doen.