Ik heb 2 zoons (9 en 4). Beide zijn hooggevoelig of hoog sensitief. We hadden hier al langer het gevoel dat dat zo was. Gisteren een gesprek gehad met een psycholoog, die jongste ook een aantal keer heeft gezien ivm zindelijkheid. En zij bevestigde ons hierin. Dit topic is bedoeld voor andere moeders met hsp kinderen. Waar loop je tegenaan? Wat doe je anders? Hoe help je je kind omgaan met prikkels. Maar ook. Waar genieten jullie juist extra van. Hsp is een talent. Hoe gebruik je het ook op die manier Gewoon wat sparren dus over hsp.
Ik heb ook 2 zoons van 8 en 4. Beiden zijn heel gevoelig maar de probleemgebieden liggen bij beiden wat anders. Onze jongste heeft ook een zindelijkheidsprobleem, dat is heel erg gerelateerd aan hoe hij in zn vel zit. Bij drukte slaapt hij slecht en gaat de zindelijkheid ook minder. Bij de oudste gaat het op school super goed, hij zit lekker in zn vel. Maar thuis wil hij altijd knuffelen met papa en mama, hij is heel aanhankelijk. We mogen niet weg van hem, er mag geen oppas komen, hij gaat al huilen als we het voorstellen. Als mijn man 2 dagen weg moet voor zn werk is hij intens verdrietig. Wat ze gezamenlijk hebben is dat ze veel behoefte hebben aan rust. Aan pyjama ochtenden met een stapel boeken. Lezen en voorlezen is heel belangrijk voor ze. De werkweek met school, bso, sport, zwemles is voor hun druk zat. Ik hoef ze niet in het weekend nog mee te nemen naar een pretpark. Hooguit een museumpje in de buurt. Ik geniet er enorm van als ze savonds lekker gebadderd zijn en we zitten op het grote bed en ik heb een cool geschiedenisboek of boek over landen en we gaan dat dan lezen en uitpluizen en over fantaseren. Dat vind ik het heerlijkste moment van de dag.
Pyjama dagen zijn hier ook favoriet. En lezen. Oudste vind het nog heerlijk om voorgelezen te worden. Dat is ons momentje samen. Ik merk bij oudste ook dat hij nog maar zelden na school met vriendjes afspreekt. Hij heeft er genoeg, maar hij is liever alleen na school. Met BSO hebben we afgesproken dat hij eerder (zelf) naar huis mag fietsen. Ik of mijn man is dan thuis aan het werk. BSO vind hij te druk. Jongste vind het er juist heerlijk en wil nooit mee naar huis. Maar eenmaal thuis is het vaak drama. Huilen om niks, of alles. Boos. Duidelijk overprikkeld dus. We proberen dan alles zo rustig en gestructureerd mogelijk te laten lopen. Wat best moeilijk is voor een chaoot als ik
Hier 2 hooggevoelige kinderen, ben het zelf ook. Maar zie het niet als een probleem of als een talent. Het is gewoon je karakter. Ik doe dus ook niets speciaals, ze zullen toch echt in deze wereld moet leren leven. Het enige waar ik zelf behoefte aan heb en de kinderen ook, is na een drukke ochtend/dag, even een uurtje rustig/stil terug kunnen trekken.
Euh tja, een beetje zoals @suus1983 . Zelf HSP en mijn dochters zijn het ook. Ik heb geen ervaring met niet-HSP kinderen dus...? Doe niets speciaals, behalve mijn gevoel volgen. Wat boeken gelezen over HSP (en strongwilled) waarbij ik mijn aanpak heb kunnen fine-tunen. Ik zorg voor regelmatige pyjamadagen en niet te druk programma, maar dat geldt dus niet alleen voor mijn kinderen, ook voor mezelf. Leren omgaan met prikkels, verwachtingen, emoties, interacties, (eigen) grenzen, dat lijken me allemaal 'standaard' dingen in opvoeding van ieder kind of het nu HSP is of niet. Ik denk waar ik het meest 'tegenaan' loop, is dat mijn man (ws autistisch, onderzoeken lopen nu) die 'voelsprieten' mist, onduidelijk, onredelijk en te principieel kan zijn en moeite heeft om perspectief van dochters te zien (laat staan te begrijpen), waardoor er regelmatig botsingen ontstaan en hij zegt nogal eens het verkeerde (op verkeerde toon) op het verkeerde moment, waar de meisjes dan juist weer erg gevoelig voor zijn ...
Ik heb een zoon van 8, ook hsp en ik zelf ook. Hij is erg aanhankelijk, veel knuffelen, hij gaat de ene week woensdag t/m zondag naar zijn vader en de andere week donderdag en vrijdag, als hij vanaf woensdag weg is geweest wil hij altijd heel graag bij mij in bed, heeft dat echt nodig. In het weekend dat hij bij mij is plannen we weinig, niet te veel drukte.
Ik herken je hele stuk. Ook mijn man wordt binnenkort misschien onderzocht op een autisme verwante stoornis en lijkt maar niet te begrijpen (en kan dat dus waarschijnlijk ook echt niet), dat een bepaalde toon hier heel veel uit kan maken. Ik begrijp inmiddels dat hij het niet kwaad of vervelend bedoelt (en vind het dan nog wel eens moeilijk), maar voor de kinderen is dat heel lastig.
Mijn man en ik zijn beide ook hsp. Opvoeden heb ik altijd vanuit mijn intuïtie gedaan. Maar waar ik in het verleden vaak tegenaan liep waren vooral de adviezen/oordelen uit de omgeving. Zeker in moeilijke periodes met veel driftbuien en slecht slapen. Ik zou te soft zijn, strenger moeten optreden, de supernanny methode toepassen. Dat werkt dus totaal niet. En dat maakte mij onzeker. De psycholoog heeft gisteren de breinwerking van een hsp uitgelegd. Dat was heel verhelderend. Niet alleen is de verwerking van prikkers sterker. Een hsp wil ook eerst alles ophangen aan 'kapstokjes' . En heeft ook meer kapstokjes dan een normaal gevoelig persoon. En een groot verschil is de zelfreflectie die bij een hsp sterker is. Daardoor zie je ook vaak faalangst ontstaan. Ik vond het heel interessant. Ik ga hier zeker meer over lezen.
Zelf hsp en onze zoon (4.5) voelt wel echt alles heel goed aan, ook erg zorgzaam en knuffelig. Hij is hoogstwaarschijk HB dus of het nu daar mee te maken heeft of ook hooggevoelig is weet ik niet. het blijft een slim gevoelig mannetje.
Hier hetzelfde. Ik had al vaker dingen over HSP gelezen en vond dat vaak wat... tja... overdreven allemaal. Ik ben juf en krijg dan wel eens te maken met ouders die dat erg belangrijk maken en allemaal aanpassingen verwachten en willen dat er voor hun kind andere regels gelden. Terwijl ik dan dacht... jouw kind is echt niet zo anders dan de mijne hoor. En dat klopt ook wel, inmiddels is duidelijk dat de oudste ook hooggevoelig is. Van de ‘strong willed’ categorie. Dat laatste ben ik trouwens ook. En hoogsensitief? Ach, aangezien er bij mij een combinatie zit met hyperactief heet het dan adhd. Maar de prikkelgevoeligheid zit er zeker in. Onze oudste is trouwens op school redelijk rustig en thuis ook zeer druk. Maar dat noemen wij thuis liever enthousiast . Of soms “zou je alsjeblieft iets minder luidruchtig enthousiast willen zijn En wat ik daar voor bijzonders mee doe, met dat gevoelige mannetje dat zulke wisselende stemmingen kan hebben en dat totaal overprikkeld kan raken? Nou, niks. Bij mijn beide kinderen & bij al mijn leerlingen is er aan de ene kant ruimte om te praten, waarbij ik vraag naar redenen van gedag en gevoelens erken. En aan de andere kant stel ik duidelijke grenzen. Bij voorkeur positief geformuleerd, trouwens. Dus wat verwacht ik van je, in plaats van een waslijst van dingen die niet mogen. HSP of niet, strong willed of niet; dit is de wereld en daar moet je het mee doen. Zorg dat je een bijdrage levert om die wereld wat mooier te maken. Onze oudste heeft trouwens wel een poosje met zichzelf in de knoop gezeten. Hij is daarvoor bij een psycholoog geweest. Het mooie was dat zij gewoon heel veel dingen hetzelfde deed als wij. GGG-model uit de cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld. Of leren ‘met een andere bril’ te kijken. Allemaal dingen die wij ook al hadden geprobeerd. Eerst maakte het mij verdrietig dat ik blijkbaar niet zelf kon zorgen dat het emotioneel goed ging met ons kind. Maar nu snap ik dat hij daar gewoon met een ander over moest praten dan met papa of mama. De ouder-kind relatie is prachtig, maar heeft ook heel veel facetten. En soms kunnen bepaalde facetten in de weg zitten als je iets wil bereiken. En dat is prima: ik ben inderdaad zijn moeder en niet zijn therapeut. Dingen die ik niet uitgelegd kreeg of die hij van mij niet wilde aannemen, werden voor hem bij de psycholoog duidelijk. Dat is echt fijn geweest. En nu een jaar later merk ik nog steeds verschil.
Ik heb er nog even over nagedacht... Op zich sta ik er zo in als de andere dames dat gevoeligheid een karaktertrek is en ik ben ook een beetje allergisch voor de term HSP... Maar als kind was ik heel verlegen, ik durfde vreemde volwassenen en kinderen niet aan te kijken laat staan aan te spreken, ik durfde niks alleen... en mijn ouders hebben me daarin altijd vreselijk beschermd... pas toen ik naar de middelbare school ging hoefde ik alleen naar school te fietsen. Pas eind van de middelbare school was ik een paar uurtjes alleen thuis. Toen ik op mn 25e uit huis ging, ging ik voor het eerst alleen een supermarkt in Dat zijn wel echt dingen die wij anders proberen te doen, vanaf kleins af aan. Ik ga bewust mijn kinderen niet afschermen tegen de boze buitenwereld, ze moeten er middenin staan en zichzelf kunnen redden. Dus ondanks de drukte kiezen we bewust wel voor Bso, wel mee op kamp met de sportclub ookal is dat spannend, wel afentoe oppas ookal hebben ze er een hekel aan. Je moet er mee dealen met die gevoeligheid en sommige punten zijn ook een beetje “eelt kweken” op je ziel, die ervaring moet je toch zelf opdoen van jongs af aan. Dus ik heb toch iets gevonden wat ik bewust doe in de opvoeding
Sommige dingen zijn echt herkenbaar hier. Ons zoontje was als baby al snel overprikkeld, terwijl ik dacht dat een kind tot op zekere hoogte ook wel ‘maakbaar’ was. Dus lekker overal mee naar toe en laten wennen aan drukte. Nou niet dus... een overprikkelde baby is echt niet leuk, voor niemand. Rust ritme regelmaat (wat ik zelf ook prettig vind) bood uitkomst. Kind floreerde hierbij. Ons zoontje zocht naarmate hij ouder werd ook zelf zijn ‘terugtrek’ momenten. Hoorde dat ook terug van het kdv: ging ie even rustig in een hoekje zitten met n boekje of speeltje en na het ‘opladen’ kon ie weer verder. Heel duidelijk bezig met zijn eigen grenzen. Kon ik nog een voorbeeld aan nemen . Nu op de basisschool hoor ik terug dat zoon snel afgeleid en/of dromerig overkomt. Maar intussen ontgaat hem weinig. Hij hoort, ruikt en ziet alles, maar dat trekt soms ook een wissel, het kost energie. Gevoelig voor harde geluiden, kindjes die lawaai maken of ‘stout’ zijn, voor dingen die anders gaan dan anders. Vaak ook heel erg onder de indruk van een standje, dat komt hard bij hem binnen. Daar komt dan bij dat hij op cognitief gebied al wat verder is dan zijn leeftijdgenootjes, maar sociaal emotioneel juist meer aansluiting heeft bij de jongere kinderen in de groep. De grote jongens vindt hij vaak te druk en te fysiek. Thuis doen we veel rustig aan, niet te veel verplichtingen. Hoe het zich gaat ontwikkelen weet ik niet, ik ben zelf ook wel een gevoelig persoon, maar ook van het type ‘niet lullen maar poetsen’. Zoeken naar een balans dus wat best lastig is. Ik moet dus zowel mijn eigen grenzen als die van zoon in de gaten nemen.
De psycholoog waar Q een tijdje bij gelopen heeft had als een van de conclusies ook hooggevoeligheid. Ik kan er zelf wat lastiger mee om gaan, mijn vriend des te beter omdat hij het zelf ook heeft / is. Alleen qua kleding houd ik er wel rekening mee, eerst passen en als het kriebelt niet kopen, ook let ik wel op met structuren van eten. Op school zijn veel hooggevoelige kinderen (is heel vaak bij hb blijkbaar). Bij een aantal werkt het goed om zo min mogelijk straling te hebben. Dus geen WiFi in huis bijvoorbeeld en vaak naar afgelegen gebieden gaan om tot rust te komen.
Ik ben zelf hsp maar vond het jaren maar onzin. Totdat ik me er meer in ging verdiepen en zoveel herkenning vond. Mede hierdoor maak ik bewustere keuzes voor mezelf. Waar ik voorheen alleen maar deed wat ik leuk vond en uiteindelijk opgebrand / overprikkeld / depri of ziek thuis zat... weet ik nu dat ik niet teveel achter elkaar moet plannen, tijd voor mezelf moet nemen (moeilijk als je fulltime thuis bent met kids) bepaalde activiteiten beter niet kan doen op bepaalde momenten etc.. ook bepaalde voeding een positieve of juist negatieve invloed op mijn gemoedstoestand hebben. Ieder mens is anders en ook ieder mens met hsp. Wat voor de 1 goed werkt hoeft voor de ander niet te kunnen werken.. Mijn dochter is ook hsp maar (tegenover gestelde van mij) juist extravert (en strongwilled). Als baby zat ze te bonken en schreeuwen tegen mijn borst als de melk niet snel genoeg kwam. Ze was snel overprikkeld etc. veel zelfde ritme deed haar goed. Naar mate ze ouder werd kwam de hooggevoeligheid steeds meer naar boven, maar omdat ze juist extravert is herken je dat heel moeilijk. Op school deed ze de eerste twee jaar zo goed op school, maar vanaf het moment dat ik haar dan ophaalde brak ze vaak al op het schoolplein. Dan was ze zo overprikkeld, zo moe. Ze was dan thuis vaak dwars en boos. Zij vind het moeilijk om haar eigen grenzen te herkennen, dus kwam ze thuis en ipv te zeggen "ik ga naar binnen ik bem.moe" wilde ze ook nog buitenspelen. Ze wilde niks missen en aan alles meedoen, waarna ze vervolgens alleen maar kon huilen en overstuir was. Nu herken ik bepaalde signalen van vermoeidheid of honger (ook een belangrijke!) al snel en help ik haar om bewuster bepaalde keuzes te maken, even luisteren naar haar gevoel en haar lichaam. Dus misschien wel buiten spelen, maar maar een half uurtje. Of de mogelijkheid om binnen iets rustigs te doen. Merk dat ze steeds vaker uit zichzelf zegt, ik ga even wat anders doen, ik ben moe oid. Of uit school; ik ga even tot rust komen en dan kom ik buiten. Ze is heel extravert en merk dat zowel volwassenen als kinderen haar daardoor vaak verkeerd inschatten. Ze is niet op haar mondje gevallen, en denken dat ze wel.tegen een stootje kan. Maar ruzies, of onrecht, liegen kunnen haar echt overstuur maken. Als haar vriendin zegt; ik ben nooit meer je vriendin .., dan neemt ze.dat heel serieus en denkt ze dat ze nooit.meer met haar wil spelen bijv. Door uit te leggen begint ze steeds beter te begrijpen dat mensen soms in boosheid dingen zeggen die ze niet altijd menen. Kan heel erg haar eigen wil doordrijven en niet luisteren, maar van slag raken als ik of iemand anders daar erg boos om worden. Dingen waar ik bij haar rekening mee houd; - Op tijd naar bed - Op tijd (iets) eten of drinken. - Leren luisteren naar haar gevoel en lichaam. - Verrmoeidheids signalen of overprikkeling herkennen en haar op tijd helpen om bepaalde keuzes te maken. - Niet veel dingen achter elkaar plannen. Bijv niet uit school meenemen om grote boodschappen te doen etc. - Rust momentjes gunnen van even niks moeten. - Niet iets beloven wat ik niet waar kan maken. - Leren gevoelens benoemen en herkennen wat je lichaam zegt. - Kleding; ze houdt niet van strakke harde materialen of kriebelstofjes. Dus laat haar nu ook bepalen of ik iets koop of niet, alvorens een berg ongedragen in de kast blijft liggen. - Rekening houden met de manier waarop ik iets overbreng als ze iets doet wat me boos maakt. Niet handelem vanuit emotie bijv.
Dat herken ik ook wel hoor. Bdn zelf ook best beschermend opgevoed. Mijn dochter is in tegenstelling tot mij juist extravert en wil graag dingen zelf doen en ontdekken. Hoewel ik weet dat ze de teleurstellingen vaak zwaarder ervaart dan een ander kindje, laat ik het haar wel gewoon doen. En gaat het mis, dan praten we erover zodat het voor haar ook duidelijk is wat er verkeerd ging en wat ze de volgende keer anders kan doen. Bso zou onze dochter bijv juist geweldig vinden. Maar ik weet dat ze na een dag school en dan ook nog bso zo moe is dat ze waarschijnlijk niet eens dr bord leeg eet of helemaal tegendraads wordt.
Herkenbaar ook. Mijn man (niet hsp) vindt mij te soft met heel veel dingen. Maar ik merk gewoon dat bepaalde dingen niet werken bij haar. Als ik tegen haar schreeuw omdat ik boos op haar ben blokkeert ze helemaal en raakt ze meer overstuur omdat ik zo reageer, dan dat ze snapt dat ze fout is geweest.
Even puur uit nieuwsgierigheid; hebben jullie en jullie kinderen allemaal na onderzoek vernomen dat jullie hooggevoelig zijn? Of gewoon n.a.v. symptomen etc besloten dat jij en/of je kinderen het hebben? Ik vraag dit omdat ik vermoed dat ikzelf, maar ook mijn zoon misschien wel hooggevoelig zijn, maar ik van de psycholoog begreep dat het geen diagnose is. Dus dat het officieel niet erkend wordt?
Een officiële diagnose HSP kun je niet krijgen omdat het niet opgenomen is in de DSM. Zoals @Snoopy1979 al zei (dacht ik) is het een karaktereigenschap en geen stoornis. Het wordt dus idd niet officieel erkend.
Jouw dochter klinkt erg als mijn jongste zoontje. Die gaat net zolang door tot hij omvalt. Je moet hem echt afremmen, want hij kent zijn eigen gens niet. Overprikkeling leidt dan tot enorme koppigheid en driftbuien. Op bso dagen kijkt hij als we thuis komen even rustig een filmpje terwijl ik kook. We eten dan altijd iets wat hij lust, zodat we daar geen strijd om hebben. Na het eten gaat hij direct in een ontspannend kruidenbadje rustig nog even voorlezen en dan slapen. Zo is het net te doen.