Ik heb vannacht voor het eerst in 3 jaar gedroomd over mijn moeder zonder dat het een nachtmerrie was, en ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken..
Herkenbaar!! Maar echt, gewoon doen!! En dan gaat het vanzelf beter! Ik kijk vaak van te voren even via streetview hoe de straten op onbekende bestemming in elkaar steken, dat helpt bij mij! Fileparkeren kan ik nog steeds niet, maar gewoon vak-parkeren kan ik ondertussen hartstikke goed
Ooooh, zo herkenbaar helaas! Ik durf ook niet te parkeren, want kan het gewoon echt niet. En dat komt weer omdat ik het nooit doe. Als ik ergens naartoe rij met mijn man naast me dan vraag ik of hij wil parkeren als de parkeerplekken in mijn ogen te lastig zijn. En dat terwijl we een auto hebben met camera’s voor en achter... Ik rij ondertussen ook zelden, zo zonde. Goede voornemen voor 2019 is om vaker de auto te pakken én te parkeren .
Ik heb morgen met iemand afgesproken, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Afzeggen kan ook niet, want dan gaat ze op korte termijn vragen wanneer ik wel kan. En ik weet nu al dat de kans groot is dat ik ook dan geen zin heb om af te spreken. Lang verhaal kort, we kennen elkaar uit een periode dat het bij ons allebei hartstikke slecht ging. Ik ben daar al een ruime tijd weer uit, zij alleen nog niet. Contact is vermoeiend voor mij omdat ze de depressie en haar problemen nog steeds uitstraalt. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik zo ongeveer de enige ben die haar nooit heeft laten vallen. En dat iedere vorm waarin ik laat merken meer afstand te willen, ervoor zorgt dat ze enorm terugvalt. Nu spreken/zien we elkaar al bijna niet doordat zij een zwaar traject volgt aan de andere kant van het land ivm de depressie en alles. Alleen dat vind ik eigenlijk dus niet eens zo heel erg. Maar ik wil haar niet laten vallen.
Ik heb zo ontzettend veel zin in morgen! Dan ga ik sinterklaas inkopen doen Helemaal alleen, ohhh wat een rust en ook nog geld uitgeven waar ik deze keer geen moeite mee heb
Ik word gek van mijn vriendinnen die zeggen dat ik moet gaan Tinderen. En eigenlijk schaam ik me gewoon om te zeggen dat ik dat ergens wel wil, maar niet durf. Dus nu kom ik steeds met onzin smoesjes en blijven ze erover beginnen.
Ik ben aangenomen voor mijn droombaan en ik kan niet wachten om te mogen beginnen. Maarrr stiekem vind ik het heel eng! Ik ben bang dat ik het niet kan ook al heb ik ervoor geleerd.
Blaft hij? Haalt hij de krant? Verhaart hij erg? Wil hij steeds wandelen? Springt hij tegen je op? Tilt hij zijn been op bij het plassen? Snuffelt hij aan andermans achterwerk?
Ik heb een paar weken geleden uit frustratie een account aangemaakt. Het is wel grappig. Uiteindelijk bepaal je zelf of je bij een match een gesprek start. Ik biecht in het verlengde op dat ik eerst dacht dat wanneer mannen in hun profiel schreven geen ONS dat ze geen vastigheid wilden..... realiseerde later dat ze precies het tegenovergestelde bedoelen
Ik ken het gevoel. Ben aan de ene kant helemaal blij, aan de andere kant heel erg de angst dat ik straks ontzettend op mijn bek ga. Terwijl daar helemaal geen reden toe is. Gefeliciteerd!
Ahh jij ook gefeliciteerd met je nieuwe baan! We gaan het vast veel beter doen dan we nu zelf denken.
Dat ik een relatie hebben met iemand die depressieve periodes heeft heel pittig vind. En ik soms droom van een eigen plekje waar ik mezelf kan zijn.