Maar dat zijn uitzonderingen. De extremen. Die zul je altijd hebben, en bovendien gebeurd het meeste zoals je hier leest op latere leeftijd binnenshuis en niet in het openbaar. Daar vinden kinderen zelf prima een weg in. Dit vergelijken met broekplassen op latere leeftijd vind ik ook een beetje vreemd, want dan zit er 9 van de 10 keer een medische reden achter.
Wie bepaalt wat sociaal gezien wenselijk gedrag is? En sinds wanneer is voldoen aan de verwachtingen van anderen een vereiste? Waarom zou een 9 jarig kind dat binnenshuis nog bv krijgt niet kunnen functioneren in onze maatschappij? Verreweg de meeste kinderen bereiken heus een punt waarop ze zich realiseren dat iets niet erg gepast meer is in het openbaar. Ze maken zich los van bepaalde gewoontes en worden steeds minder afhankelijk van hun ouders. Dat is zoals @Pinkie88 al beschreef een natuurlijk proces en de leeftijd waarop dat proces begint is rond hun 4e jaar, icm wat stimulering vanuit de ouders inderdaad. Maar waarom hun behoeftens helemaal ontzeggen? Als het allemaal binnenhuis gebeurd dan is er toch helemaal geen probleem? Wat maakt het dan uit of je op je 9e nog aan de borst zit of op je 40e nog duimt? Zolang de maatschappij niet bij je in huis woont dan hoef je bepaald gedrag toch niet af te leren? Zegt toch helemaal niets over je functioneren in het dagelijkse leven?
Haha mijn jongste zoontje geeft me regelmatig een knuffel mee naar mn werk: “hier mama dan kun jij met <naam knuffel> knuffelen als het moeilijk is op je werk!” En dan neem ik de knuffel mee naar (interne) vergaderingen en maak ik een paar fotos om thuis aan hem te laten zien. Mijn oudste van 8 neemt ook nog vaak knuffels mee naar de vakantie bso, of op visite ... toen hij pas op kamp ging van de spirtclub was hij even bang dat hij de enige was met een knuffel... maar iedereen had knuffels bij zich, sommigen tassen vol zelfs.
Zoals al eerder gezegd, de kinderen die op die leeftijd nog borstvoeding krijgen, dat zijn uitzonderingen. Ik zit in verschillende groepen met langvoeders, en daar ken ik eigenlijk niemand wiens kindje langer dan 5j drinkt. En 5j is al de uitzondering. De meeste kinderen stoppen ergens tussen 2 en 4 vanzelf met drinken. Ik ben er op alle vlakken een fan van om mijn kind te volgen, ook bijvoorbeeld als het gaat om zindelijkheid. Ik ga ervan uit dat mijn zoon zelf zal aangeven wanneer hij daar klaar voor is en ik werk dan ook bewust niet met beloningskaarten oid. Hetzelfde geldt voor eten, mijn zoon kiest zelf hoeveel hij eet en wat hij eet. Hier zal je nooit 'je moet drie happen groenten eten voor je van tafel mag' horen. Hetzelfde met in een eigen bed slapen. Mijn zoon slaapt tussen ons in, en ik zal hem nooit verbieden om bij ons te slapen. Hij zal zelf wel aangeven wanneer hij behoefte heeft aan z'n eigen plekje, ik heb er alle vertrouwen in dat we geen plaats zullen moeten maken voor z'n vriendin als ie 16 is. Dat betekent niet dat ik hem niet stimuleer in al die zaken he. Hier staat een potje, hij weet waar dat voor dient en ik vraag hem regelmatig of hij op het potje wil. Niet ? Ook goed. Hij krijgt elke avond groenten op z'n bord en ik leef zelf enthousiast voor hoe lekker die zijn, maar ik ga hem niet dwingen. Hij heeft een eigen kamer en een bed met leuke lakens, hij weet dat de mogelijkheid om daar te slapen bestaat, maar ik zal hem niet dwingen. Van dat ideaal is mijn hele opvoeding doordrongen. Mijn zoon weet op heel veel vlakken zelf wat goed voor hem is. Je hoeft het daar helemaal niet mee eens te zijn, ik heb respect voor alle mama's, ook zij die andere keuzes maken. Maar ik vind ook niet dat iemand moet vinden dat ik geen bv meer mag geven in het openbaar aan een peuter, omdat het volgens hun ideeën niet fatsoenlijk os zelfs psychologisch ongezond is voor mijn kind. Mijn opvoeding, mijn kind, mijn keuze. Willen mensen zich echt vasthouden aan het recht op vrije meningsuiting om te mogen roepen dat dat belachelijk, misselijkmakend of walgelijk is, dan moeten ze dat vooral doen. Maar veel respect heb ik daar niet voor.
De maatschappij. Daarom krijg je afkeurende blikken als je boeren laat in een restaurant of met een doorschijnend topje rondloopt waar je borsten half uithangen. Dat vind men in onze maatschappij over het algemeen niet wenselijk. Het is geen vereiste en dat zeg ik ook niet. Wat ik zeg is dat mensen bepaald gedrag verwachten bij een bepaalde leeftijd. En een kind dat gedrag vertoont dat mensen niet vinden passen bij de leeftijd roept reacties op die een kind als vervelend kan gaan ervaren. Dus dan zou je er als ouder voor kunnen kiezen om dat gedrag af te leren of ander, wel algemeen geaccepteerd gedrag, aan te leren als alternatief. Om je kinderen te beschermen. Omdat het een leeftijd heeft waarop het prima in staat zou moeten zijn om op andere manieren rust of troost te vinden die losstaan van de moederborst. Blijkbaar is ze daar niet (goed) toe in staat en dat kan een probleem zijn als moeder er een tijdje niet is door omstandigheden bijvoorbeeld (schoolkamp oid). Ik zeg niet dat ze totaal niet zal kunnen functioneren, ik zeg alleen dat ik denk dat er andere, beter bij de leeftijd passendere manieren zijn om troost te krijgen. Het maakt niet uit in die zin dat anderen er geen last van hebben. Maar het lijkt mij voor veel mensen en kinderen van die leeftijd toch veel prettiger om dat niet nodig te hebben en dat hun ouders hun daar vanaf helpen. Het is vrij uitzonderlijk gedrag en daar is op zich niks mis mee natuurlijk. Nee, dat klopt. Als je het alleen thuis doet zegt het inderdaad niks over je dagelijks functioneren en je hoeft het ook niet perse af te leren. Niks moet. Maar ik kan me, zoals ik uitlegde, wel voorstellen dat het voor het kind prettig is om andere mechanismen te hebben, omdat dit nu eenmaal wordt gezien als vreemd en omdat je erg zwaar leunt op je moeder die er nu eenmaal niet altijd is.
Klinkt als onze opvoeding! Ik vind dat zo’n mooi proces om mee te maken, hoe hij zelf steeds meer de zelfstandigheid opzoekt! Hij is dan ook gewoon super trots! Ik ga er vanuit dat kinderen zelfstandig willen worden, soms met net een extra zetje wanneer ze het niet aandurven. Visie kan je delen of niet. Ik vind het wel heftig hoeveel er over en weer wordt gekleineerd en beledigd. Dat is toch helemaal niet nodig? Ik ben blij dat iedereen kiest wat bij hun eigen gezin past. Een wereld met dezelfde kinderen... niet veel aan toch? Ik heb heel positieve ervaringen met langer borstvoeding geven. Er zijn ook mensen die een andere visie hebben en iets anders kiezen. Ik kies samen met mijn vriend bewust voor onze manier en daarom zal ons zoontje duidelijk ‘onze waarden’ meekrijgen. Vriendinnen van mij zullen weer andere waarden aan hun kinderen meegeven. Gelukkig maar. Ik zie het een beetje als een school voor je kind kiezen. Toch ook een belangrijke opvoedkundige keuze. Sommige mensen kiezen voor de gezellige school om de hoek, anderen juist voor een montessori, vrije school of ipadschool. Ik val de buurvrouw toch ook niet aan omdat ze haar kind toevallig niet op het schooltype van mijn keuze gedaan heeft?
Dat alternatief hebben kinderen al vrij jong hè. Ze merken namelijk rap zat dat ze bij papa of opa of oma geen borst kunnen krijgen. Daarvoor zoeken en vinden ze alternatieven wanneer het om troost bijvoorbeeld gaat. De oudere kinderen die het dus niet meer voornamelijk als voeding gebruiken maar voor het oa vooral troost is en simpelweg verder gewoon een beetje extra(bijv antistoffen) kunnen dus ook prima een week of langer zonder. Dus dat hele functioneren verhaal vind ik een beetje vreemd. Het gebeurd buiten zicht, binnenshuis en niemand die er last van heeft dus. Dat naar binnen verplaatsen en steeds minder vaak is iets wat heel geleidelijk gaat. Kinderen minderen vanzelf al in het begin van het natuurlijke afbouwproces omdat ze steeds mjnder behoefte hebben aan de bv als voeding. Vervolgens minderen ze met de tijd omdat ze bijvoorbeeld gewoon snel verder willen spelen, ze denken er niet meer aan. Vervolgens vinden ze het alleen nog nodig als ze verdriet hebben of moe zijn. Enz enz. Zo wordt het steeds verder afgebouwd door het kind tot op het punt dat ze niet meer erom vragen. En al die tijd, als mama niet beschikbaar is(ook langere tijd), zoeken ze sowieso al troost op een andere manier. Het gaat zo op hun tempo en dat is juist enorm goed voor hun zelfvertrouwen en zelfstandigheid.
Dat is het ook natuurlijk. En wellicht dat dit voor jouw kind ook prima werkt, geen idee. Maar op een gegeven moment moet hij naar school en dan moet hij zindelijk zijn. Als hij dat dan niet is, dan is dat wel heel vervelend voor hem. Als je hem dat had kunnen besparen door een stickervelletje of beloningssysteem had dat voor hem wellicht veel fijner geweest. Maar misschien lukt het ook wel zo, dat kan. En op een gegeven moment moet je kind bij anderen thuis eten of naar een zakendiner oid. En als het dan nooit geleerd heeft dat het dingen moet proberen te eten of uberhaupt heeft leren eten, omdat hij dat nooit hoefde, dan kan hij daar wel last van krijgen, omdat mensen dat irritant vinden. Mijn schoonvader en ex zijn daar voorbeelden van. De vreten amper wat, omdat ze dat nooit hoefden als kind. Ik sta hier dus altijd apart te koken voor mijn schoonvader, want die lust amper wat. En die kan dus soms ook niet mee met etentjes naar een sushi restaurant ofzo, want dat lust meneer allemaal niet en wil het ook niet proberen/leren. En je zoon zal op een gegeven moment naar school gaan en een baan krijgen waar het niet zelf mag bepalen wat goed voor hem is en waar hij zal moeten luisteren naar wat anderen zeggen en willen. En als hij dat van huis uit nooit meegekregen heeft, omdat hij altijd alles zelf mocht bepalen, dan kan dat voor hem best slikken worden. Jouw kind, jouw opvoeding, jouw keuze. En wellicht werkt het allemaal perfect natuurlijk, daar kan ik niks over zeggen. Maar je mag ook wel een beetje ruimte laten voor anderen die daar kritisch op kunnen zijn of anders over denken. Je merkt denk ik wel aan mijn reactie dat ik er een andere opvatting op nahoudt.
Dat inderdaad, ik vraag me af waar het idee vandaan komt dat borst gevoede peuters niet zonder hun mama kunnen? Mijn zoon gaat al sinds z'n 3 maanden naar de crèche. Hij wordt daar gewoon getroost zonder borst, en valt in slaap zonder borst. Papa kan hem ook prima troosten, al zal hij als ik erbij ben eerder naar mij trekken, hij is ee' echt mama's kindje. Het is echt een mooi proces om je eigen kind zo te zien zelfstandig worden als je niks forceert. Mijn zoontje moest bijvoorbeeld tot 18 maanden weinig of niks van andere mensen hebben. Ik heb me daar wel druk in gemaakt, kwam dat door de borstvoeding? Ik zag andere kindjes zo leuk spelen met hun opa/oma/tante/... En die van mij hing alleen maar aan mijn been (of aan mijn borst) en huilde als hij door iemand anders dan mij of z'n papa werd gepakt. En plots veranderde dat, op een maand of twee. Hij is nog steeds verre van een allemansvriend, maar alle mensen die hij vanuit zijn veilige mama-cocon heeft leren kennen tijdens die eerste 18 maanden, die horen er plots allemaal echt bij. Hij speelt met oma, met bompa, met z'n nonkels,... Kruipt bij hen op schoot, geeft iedereen knuffels,... Als ik dat zie dan denk ik, goed dat ik hem daar nooit in geforceerd heb...
Ik sta ook volledig open voor anderen die kritisch zijn over mijn opvoeding, als dat kan als een respectvolle uitwisseling van meningen waarin begrip en respect is voor alle manieren van opvoeden. En waarin geen meningen als feiten gesteld worden. Je mag namelijk prima geloven dat ik met mijn opvoeding een verwend, gepest kind creëer dat pas zindelijk wordt op z'n zevende, daar heb ik geen probleem mee. Maar dan moet je er wel begrip voor hebben dat ik daar natuurlijk een ander idee over heb, en dat ik bepaalde keuzes niet zou maken als ik zou denken dat ze dat effect hadden. De teneur die hier soms in het topic hangt, is alsof de langvoedende moeders hier, er bewust voor kiezen om afhankelijke, psychologisch ongezonde kinderen op te voeden. Nog los van het feit dat daar geen enkel bewijs voor is, ik ken geen kinderen met psychologische problemen omdat ze borstvoeding kregen, lijkt het me logisch dat wij dat niet geloven. Anders zouden we niet zolang borstvoeding geven.
Heb niet alle reacties gelezen. Rationeel gezien kan ik me heel goed vinden in leven en laten leven, maar emotioneel gezien vind ik het er niet prettig uitzien. Waarschijnlijk gewoon omdat het zo tegen de standaard normen van de maatschappij indruist en ik die normen geinternaliseerd heb. Vind het niet echt vies ofzo, maar gewoon raar en "onnatuurlijk". Even voor de mensen, die dit volkomen normaal vinden: is er een leeftijd waarop je het wel ongepast of raar zou vinden?
Maar je geeft geen antwoord van hoe je dat practisch voor je ziet. Er zijn nl legio peuters die richting de 4 jaar echt wat lichte dwang nodig hebben om zindelijk te worden, een overgroot deel geeft dit dus zeker niet vanzelf aan en zou dus idd op het vierde jaar anders nog niet zindelijk zijn, wat doe je dan als dat bij jullie ook niet is?
Ik dacht altijd 2 jaar, maar die van mij is bijna 2 en het ziet er nog niet naar uit dat hij wil stoppen. Ik denk dat niet een bepaalde leeftijd raar of ongepast is omdat een kind zelf wel aangeeft wanneer het niet meer wil/genoeg gehad heeft. Zo lang een kind dat niet doet, voelt het in ieder geval normaal.