Die druk voelt ze niet want we zijn er tot nu toe nooit mee bezig geweest (omdat ik dat dus fysiek nu niet aankan). Ze weet niet beter heeft een bed op haar eigen kamer met mooi woezel en pip dekbed door haar zelf uitgezocht maar tot nu toe mag alleen baby born erin slapen. Waar we haar wel in volgen is de plek waar ze ligt, de ene dag in het eenpersoonsbed naast mama en de andere nacht in het 2 persoonsbed tussen papa en mama in en dan lig ik in het 1 persoonsbed. En voor mij hoeft ze ook niet nu naar haar eigen kamer maar ik denk echt dat ze tot haar 10e blijft als ik dat niet ga stimuleren straks. (dat ga ik trouwens pas doen als ze echt snapt wat het inhoud, wanneer ze snapt dat ze snachts terug kan komen als ze wakker is en dat ze snapt dat ik bij haar ben met 1x roepen want dan is de kans van slagen ook groter denk ik)
Mijn oudste van zes sliep elke nacht nog bij mij als het aan hem lag. Ik ben ook écht voorstander van slapen en dacht na mijn oudste dat het voor ieder kind het beste was.... toen kreeg ik mijn jongste, haha. Die wil nooit bij ons in bed slapen, heeft dat misschien in zijn hele leven 2 keer gedaan. Elk kind is anders, daar zijn die van mij de perfecte voorbeelden van.
Maar dat niet alleen. Elk kind heeft een ander karakter en het ene kind zal uit zichzelf meer oppakken dan het ander. Dat is niet goed of fout, maar vereist wel een andere aanpak. Ik ben wel heel erg van het kind volgen, maar er zijn wel momenten waarop sommige van mijn kinderen wat gestimuleerd moesten worden. Ja mijn jongste was vast uiteindelijk zindelijk geworden, geloof ik echt, maar hij ging naar school en toen moest het dus. Hij was dus bijna 4 en wilde er niks van weten.
Nou dat idd!! Hier ook 3 totaal verschillende kinderen en eigenlijk ben ik voor mijzelf daarmee ook wel tot de conclusie gekomen dat opvoeding maar een heel beperkt deel is. Karakter is zoveel meer.
Oh ja zeker! Het is ook echt niet dat mijn zoon vanzelf zindelijk is geworden! Ik zag de tekenen, ging tot actie over en hij was zindelijk. Het is meer een tendens van zelfstandig worden die er is en soms moet er even een zetje gegeven worden. Je moet het als volwassene ook aanbieden.
Maar in de basis geloof ik dat alle kinderen streven naar zelfstandigheid. Daar ondersteun je ze als volwassene bij, door ze die mogelijkheden ook aan te reiken en soms ook wat extra te ‘ondersteunen’ of helpen indien nodig. Dus het gaat niet compleet vanzelf. Maar het is niet zo, naar mijn mening, dat een kind geleerd miet worden om zelfstandig te zijn. Hoogstens wat hobbels op de weg wegnemen.
Damn, bizar toch! Ik moet me altijd juist inhouden om niet te gaan staren lol, vind het altijd erg mooi om te zien. Vind het onbegrijpelijk dat mensen er zo negatief op kunnen reageren.
Dat kan. Ikzelf vind het in beide gevallen niet erg gepast maar aan de manier waarop er gereageerd werd leken er een paar nog maagd op dat gebied dus vandaar mijn vraag.
Ik snap dat hoor, er zijn inderdaad vast kinderen die er gewoon lang over doen en daarmee over je eigen grenzen gaan. Maar dan nog geloof ik dat hij op z'n 16e niet meer naast je zou liggen, maar mss idd wel nog op z'n 9e. En dan kan het inderdaad dat je zelf een grens trekt. Maar ik vind het helemaal iets anders om afspraken te maken met een 6-jarige of een 9-jzrige, dan met een baby of een peuter. Je voelt dat zelf volgens mij perfect aan bij je eigen kind. Toen in zwanger was, kon ik het niet meer verdragen dat hij eindeloos tutterde 's nachts. Ik heb nachtvpeden dan fiks afgebouwd en hij valt sindsdien ook niet meer aan de borst in slaap. We hebben hem dat uitgelegd, leuk vond hij het niet, maar het ging zonder gehuil. Voor mij een teken dat ie er klaar voor was. Zulke dingen zijn voor mij altijd een samenspel van eigen behoeften en behoeften van het kind. Maar als ik een beslissing maak vanuit mijn eigen behoefte (en dat doe ik heus wel soms!) dan vertel ik mezelf niet dat ik dat eigenlijk doe voor m'n kind. Snap je wat ik bedoel? Ik heb de indruk dat m'n uitleg wat warrig is
Wees gerust er komt een moment dat het niet meer cool is . Mijn oudste dochter lag op haar zesde bijna elke nacht bij ons. Wel op haar eigen matras. Ze is nu acht en vorig jaar werd het drastisch minder. Andere kinderen in haar klas lagen ook op hun eigen kamer en zij wilde ook. Van het een op het andere moment was het over. Nu komt ze enkel nog bij een nachtmerrie bij ons liggen. Zolang we allemaal maar kunnen slapen, maakt het mij niet uit.
Kijk dat geeft hoop Niet dat ik nu niet ook nog best fijn vind, maar op gegeven moment mag het wel een keer stoppen.
Stiekem vond ik het ook niet leuk dat de oudste plotseling stoer wilde zijn . De jongste wist daarentegen niet hoe snel ze bij ons van de kamer af moest komen. Zij wil echt nooit bij ons liggen, heeft nooit nachtmerries, slaapt altijd door. Niks aan.
Hier is het in het weekend helemaal feest want als het aan zoon van 10 ligt slaapt ook hij nog bij ons elke nacht. In het weekend schuiven we allemaal een beetje in en slapen we met zijn 4en op de 3 slaapplaatsen. Voor zijn zusje werd geboren werd elk weekend het matras hierheen verplaatst.
Haha dat doen wij vaak als mijn man op zakenreis is, dan slaapt mijn oudste meestal er ook. Dochtertje zou ook mogen, maar dat is ook zo'n koele kikker, van haar hoeft het allemaal niet zo.
Waarschijnlijk mosterd (moet de rest van de pagina's lezen), maar tot een bepaalde leeftijd is het voor kinderen natuurlijk volkomen vanzelfsprekend en natuurlijk. Vanaf een jaar of 8 gaan kinderen anders kijken naar het lichaam en naar zichzelf. En misschien niet op dat moment, maar achteraf wel. In mijn naaste omgeving ken ik een jongen (en zijn moeder) die volledig ap is opgevoed wat geweldig is, maar tegelijk ook het jongste kind in het gezin was met een moeder met een behoorlijke lege nest syndroom. Hij heeft tot zijn 12de bij zijn ouders geslapen, was toen heel natuurlijk, niet gedwongen ed. Maar toen hij 15 was zat ie volledig in de knoop want het bleek dat hij de fase van bewustwoording van eigen sexualiteit (11 of zo?) had doorgemaakt liggend naast zijn moeder. Achteraf heeft hij dit echt vreselijk gevonden, met heel veel woede en onzekerheid als gevolg. En dit is een extreem voorbeeld, maar niet ieder kind kan zichzelf 100% reguleren in de ontwikkelingsfases. Sommige kinderen hebben daar steun in nodig, een liefdevol duwtje, en kunnen niet volledig zelf de verantwoordelijkgeid dragen daarin. Mwa, als je een foto laat zien van een gezonde 9jarige bijna tiener melk drinkend uit een babyfles zouden de reacties echt niet anders zijn hoor.
Ik ben het helemaal met je eens en ik baseer mijn mening natuurlijk ook op mijn eigen ervaring. Het lijkt mij persoonlijk ook niet ‘gezond’ dat een jongen van 9 nog uit de borst drinkt of samen met de ouders slaapt als je al richting de leeftijd gaat dat je een natte droom kan krijgen. En élk kind is natuurlijk verschillend én uiteindelijk zal een kind (meestal) accepteren wat er gebeurd omdat het niet beter weet, en daar later pas de consequenties van voelen/zien/merken. En dat kan 2 kanten op gaan...
Juist! Pychologie is ook vrij eensgezind dat de wijze van (op)voeding veel minder impact heeft op hoe het kind uiteindelijk uitpakt dan menige ouders willen geloven. Ouders kunnen wel sturen en normen en waarden geven, maar de karakter van het kind is leidend. En in een opvoeding waar weinig wordt gestuurd wordt veel meer geleund op het aangeboren karakter van het kind.