nee, echt niet. Dan heb ik het uiteraard niet over een simpele beperking. Iemand die blind is of een arm mist, daar zou ik geen problemen mee hebben. Maar echt ernstige beperkingen zoals in een rolstoel zitten en niet kunnen lopen, ernstige depressie etc nee. En dat is niet omdat ik zo iemand niet aardig of zo zou vinden, maar er is dan van mijn kant geen sexuele aantrekkingskracht. Uiteraard heb ik het over het begin van een relatie, mocht iets dergelijks mijn man overkomen zou ik geen spat minder van hem houden en dus bij hem blijven en hem helpen. Mits hij qua persoonlijkheid min of meer zichzelf blijft. Zou hij door ernstig letsel zichzelf niet meer zijn, agressief worden of zwaar depressief wordt het ook weer een ander verhaal.
Maar hij leeft nu toch ook zelfstandig en krijgt verzorging? Ik zou het als eventuele potentiële partner niet aantrekkelijk vinden als al vast staat dat je zorg moet gaan bieden Dan krijg ik toch meer het gevoel dat zij geen partner maar een verpleegster wordt. Eens met iets helpen, tuurlijk. Maar de zorg over moeten nemen die hij nu van een zorgverlener krijgt daar zou ik voor passen. Maar ik zou ook al niet kunnen vallen op een man die niet meedoet in de maatschappij, op wat voor manier dan ook.
Hangt heel erg van de beperking af. Zeer ernstig zou ik niet kunnen, maar lichtere wel. Heb zelf ook meerdere lichamelijke en psychische beperkingen. Werk niet, maar functioneer verder prima. T is niet altijd makkelijk, maar heb er zelf niet voor gekozen dit te hebben. Mn man had hier gelukkig geen problemen mee. En hij is niet mijn verzorger dagelijks. Enkel eens na een operatie of iets, maar dat kan iedereen overkomen. En ik zou het andersom ook voor hem doen Ik heb trouwens wel eens een relatie gehad met iemand die taaislijm ziekte heeft. Is een best hele heftige ziekte. T is overigens niet daarop stuk gelopen. Vond het vooral vervelend voor hem als hij weer weken in het ziekenhuis lag.
Idd, ik krijg zelf vooral het idee dat de meneer in kwestie vooral een privéverpleegster zoekt dan echt een partner. Ik denk dat het voor mij afhankelijk zou zijn aan de mate van de beperking hoe snel ik ja of nee zou zeggen, en hoe degene in het leven staat vind ik dan misschien nog wel belangrijker. Iemand die gebonden is aan een rolstoel en vol levenslust zit is natuurlijk sowieso al aantrekkelijker als iemand die 3 vingers mist en zichzelf daarom gigantisch zielig vind.
Als ik het zo lees is zijn grootste beperking niet zijn aandoening / handicap, maar het feit dat hij niet werkt of studeert. Ik vind het in ieder geval fijn dat mijn man en ik elkaar iets te vertellen hebben. Nu snap ik dat het niet werken waarschijnlijk ook een gevolg is van zijn aandoening / beperking. En 'iets' gaan doen helpt hem heus niet gelijk aan een relatie. Maar het helpt denk ik wel om meer in het leven te staan, voor zover dat mogelijk is. Niet alleen om een partner te vinden, maar vooral ook om (meer) contact te hebben met anderen. Vaak word je juist door vriendschappen en contacten met collega's zelf ook een 'beter' persoon. De voldoening van die contacten en werk dat je doet, zorgt vaak voor een beter zelfbeeld. Ik denk dat dit echt wel kan bijdragen aan een spontane uitstraling en voldoende zelfvertrouwen. Uiteindelijk kun je daarmee misschien voor iemand een aantrekkelijkere partner worden. In ieder geval eerder dan iemand die voornamelijk thuis zit en in een klein wereldje leeft. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre dit mogelijk is. Maar misschieb helpt het om minder de focus te leggen op het vinden van een partner en meer op het 'vergroten' van de wereld en sociale contacten.
Ik denk dat dit het wel mooi samenvat Er zijn weinig mensen die snel verliefd zullen worden op een huismus, die niets onderneemt en bij de pakken neer zit. Maar bij een ondernemende, vrolijke, verzorgde man, die niet bij de pakken neer zit, zal je de beperking snel ‘vergeten’. (Alhoewel de mate van beperking natuurlijk wel mee speelt, maar ik denk niet dat TS het heeft over iemand met een dwarslaesie)
Als ik geen partner zou hebben zou ik wel een relatie kunnen hebben met iemand met een beperking, maar daten doe ik niet aan. Ik vind het heel kunstmatig om af te spreken met iemand die je niet echt kent en zo elkaar leren kennen met als doel een relatie krijgen of seks hebben. Dan moet je toch mensen uitkiezen op een eerste indruk en ik kan me dan voorstellen dat mensen niet in eerste instantie iemand met een beperking uitkiezen omdat ze diegene toch nog niet kennen en ze dus niet echt voor de persoon zelf kiezen. Zelf kende ik mijn vriend al twee jaar toen we een relatie kregen, dat vind ik natuurlijker. Als jouw kennis misschien wel dingen kan doen waar hij mensen ontmoet gaat het misschien op een meer natuurlijke manier dan via een datingsite oid.
Ik zou kunnen daten met iemand met een beperking. Fysiek, zo lang communiceren, zorgen voor kind en vakanties geen probleem zijn. Mentaal kan ik me moeilijk voorstellen, bepaalde vorm van autisme misschien. Mijn man heeft geen beperking, maar zijn ex-vrouw was blind en zij hadden echt een hele goede relatie.
Als ik heel eerlijk ben zou ik zelf absoluut niet daten met iemand met een psychische beperking. Ik ben verpleegkundige in de verstandelijk gehandicaptenzorg en dan is het net alsof ik mn werk mee naar huis neem. Lichamelijke beperking vind ik een ander verhaal. Al is dat ook net in welke gradatie. Persoon mag best in een rolstoel zitten, maar moet verder gewoon kunnen functioneren in de samenleving en ook gewoon een baan kunnen hebben. Ik denk dat hij het beste tussen lotgenoten kan kijken, anders denk ik dat het hoe dan ook kapot zou lopen.
Nu ben ik wel benieuwd wat jou tegenhoudt bij een stoma. Mijn man heeft een stoma gekregen tijdens onze relatie. Maar echt niets is anders geworden tussen ons. De eerste keren dat we intiem waren na de plaatsing was natuurlijk even aftasten en wennen. Maar na een paar keer is dat ook weer normaal en weer als van ouds.
Ik zal met de meeste lichamelijke beperkingen geen moeite hebben. Psychisch of verstandelijk zal ik veel moeilijker vinden. Maar bij alles geldt dat het met name aan het karakter van de persoon ligt, hoe hij in het leven staat. Maar dat geldt ook voor iemand zonder beperking
Psychische beperkingen zouden voor mij meteen afvallen. En dan heb ik het niet over een depressieve episode of een keer een burn-out of angststoornis, maar over chronische psychische klachten... dat trek ik absoluut niet. Ik zou dan teveel 'aan het werk' zijn (ben psycholoog). En ik heb ook echt wel iemand nodig waar ik op kan steunen en wederkerigheid bij kan ervaren. Maar een lichamelijke beperking, dat zou ik niet uitsluiten. Het zou er denk ik vanaf hangen hoe diegene ermee omgaat. Als hij verder positief in het leven staat, en denkt in mogelijkheden ipv in beperkingen zou ik me zelfs geïnspireerd kunnen voelen. Ik geloof ook niet dat ik het erg zou vinden om bijv in de weekenden of vakanties de verzorging op me te nemen, als ik de kans zou krijgen om daar rustig in te groeien en als ik echt van iemand zou houden. Maar fulltime de verzorging doen (naar de wc helpen etc) dat lijkt me niet gezond, ik denk dat de relatie dan te ongelijkwaardig wordt.
Met kleinere handicaps zou ik ook geen moeite hebben. Grotere handicaps, waarbij iemand meer gehinderd wordt in deelname aan de maatschappij lijkt me wel lastig als je iemand nog niet goed kent. Disabilities zijn toch een beetje als minder leuke of lastige kantjes van een persoonlijkheid ofzo, als je van iemand houdt neem je ze voor lief, maar als je iemand net leert kennen ze je ziet ze, dan maakt het de persoon toch minder "leuk". Heel naar voor mensen met een zware handicap, maar de meeste mensen kiezen, op de momenten dat ze zelf kunnen kiezen toch liever voor "de makkelijke weg" in het leven. Met verstandelijke beperkingen (als in = IQ <80) lijkt het me niet haalbaar om een relatie te zoeken met iemand die deze handicap niet heeft. Er moeten nou eenmaal niet al te grote intelligentieverschillen tussen partners zitten om het te laten werken. Ik denk dat een gemiddeld of boven gemiddeld intelligent persoon, vrijwel nooit een gezonde relatie kan hebben met iemand met een verstandelijke beperking .
Een lichte beperking zou ik niet erg vinden. Maar iemand die echt afhankelijk van mij is en waar ik veel voor zou moeten zorgen dan niet. Ik ben alleen met 2 kinderen en vind het al druk genoeg met werken.huishouden en de tuin er nog bij. Als ik dan een man krijg die zelf niet veel kan of nergens mee kan helpen dan red ik het zelf denk ik niet meer.
Ik wil een gelijkwaardige relatie, en dat kan prima met iemand met een beperking. Maar dus wel een zelfstandig iemand. Wat hij wil gaat ie nooit krijgen denk ik. Zodra er structurele zorg verwacht wordt van de partner vind ik het geen gelijkwaardige relatie meer, maar net zoiets als ouder-kind. Dit zal ik alleen accepteren van mijn huidige partner mocht hem iets overkomen.
Zal ik reageren of niet, ja ik doe het toch. Als ik hier de berichten lees denk ik: ik ben getrouwd met een zeer zeer zeer ernstig gehandicapte man maar O wat ben ik gelukkig! Mijn man heeft een progressieve spierziekte (wat wil zeggen dat het verder achteruit gaat). Toen ik mijn man leerde kennen zat hij al in een elektrische rolstoel, had al beademing in de nacht. Toch heb ik mijn man nooit als hulpbehoevend gezien. En dat terwijl hij anderen nodig heeft voor alle adl (algemene dagelijkse levensbehoeften: aan- uitkleden, eten klaar maken). Ik las dat iemand schreef dat ze niet thuis en op het werk wil zorgen. Ik werk in de verstandelijke gehandicaptenzorg, maar dat is zo anders dan thuis. Thuis ben ik vrouw, geen verzorger. Er zijn in Nederland genoeg oplossingen waardoor dat mogelijk is. Ik ben er trots op de vrouw te mogen zijn van iemand met een zeer ernstige lichamelijke beperking. Hij is mijn man, ik ben zijn vrouw. Net als dat een andere man en vrouw dat van elkaar zijn. Onze relatie is ook even gelijkwaardig als dat van een ander. (Nogmaals ik was hem niet. Het enige wat ik voor hem doe is de was (kleding) en koken. Zoals heel veel vrouwen dat doen.) En samen hebben wij een prachtige eenjarige dochter. Papa kan haar niet optillen, Papa kan haar niet wassen/aankleden, Papa kan wel heel veel liefde geven. En liefde heeft papa genoeg. Blijkbaar vond dochterlief dat ook want met 7 maanden zei ze al PAPA. Bedankt voor de reminder waarom ik zoooo van mijn man houd.
Ja zo denk ik ook wel idd dat als iemand alleen maar thuis zit dat je daar idd niet snel verliefd op wordt Maar iemand die dingen onderneemt ed en positief in het leven staat dat is een heel ander verhaal
@ike wat mooi dat jullie zo'n relatie hebben! Ik denk dat het helemaal niet uitmaakt of iemand gehandicapt is als je van elkaar houdt inderdaad. Maar met de datingsites van nu is het makkelijk om iemand weg te klikken als de eerste indruk niet gelijk bevalt en voor daten zijn mensen denk ik vaak onzeker, het is dan iets engs en onbekends en dan is het makkelijker om met iemand anders een date te hebben. Ik ben wel benieuwd hoe jullie elkaar ontmoet hebben.