Uitgerekend: 1- 15 mei 2019! Deel 2!

Uhm om 8 uur ‘s avonds vk gebeld, die was er half 9. Hehe eindelijk echt de bevalling bezig na al die weken van loze voorweeën, maar pas op 3 cm. Zat al wel tegen uitputting aan dus meteen naar het zkh voor pijnstilling (remifentanil).
Half 10 in t zkh, toen eerst een uur aan de ctg gelegen.
Toen half 11 zat ik op 4/5 cm en hebben ze mn vliezen gebroken (mannnn helllll). Ben ik nog even gaan proberen te plassen voor t niet meer zou kunnen maar lukte niet en die weeën op de wc en/of staand waren al helemaal geen succes
Gauw weer gaan liggen, kwart voor 11 remifentanil pomp in werking toen stoned haha heeeeeeelijk
Half 12 man op de knop laten drukken, verpleegkundige kwam er op haar gemakkie aan
‘De weeën veranderen, ik kan ze niet meer wegademen’

‘Ja, dat is wel normaal hoor voor ontsluitingsweeën na de 5cm dat ze anders voelen’

Toen kwam er weer een wee en ze wist niet hoe gauw ze weg moest rennen om de verloskundige te halen

‘Zo zegt ze, ik ga even kijken hoe ver je bent’
‘Nou meid, je zit op 10 cm! Ik zie het hoofdje al!’

‘Bij de eerstvolgende wee mag je zachtjes al meepersen, doe maar wat goed voelt’
Knopje van de remifentanil ging nog op groen dus heb ik gauw nog een x gedrukt

Hun gauw schorten om en weet ik t wat allemaal
Kwartier later lag ze al lang en breed bij me *hearteyes*

Werd tijdens t persen nog beschuldigd dat ik inhield (maar mn adem was gewoon steeds op ), ja ws van de pijn joh! Helemaal niet pijnlijk ofzo hoor was nog even verdoving gezet in de hoop dat ik dan daarna wel doorzette.
Heb braaf geluisterd maar wel volledig zonder lucht eruit gekregen.
En wat een opluchting zeg toen dat hoofdje eruit was! Dat lijfje flubberde er voor mijn gevoel gewoon beetje achteraan haha

 

Dus om 1 uur ‘s nachts hebben we ouders gebeld. Die wisten van niks maar mn moeder had t wel aangevoeld al. Dus ze waren blij met t verlossende telefoontje

Vroegen ze in t zkh of we nog wilden dat ze langs kwamen en beschuitje eten enzo en enige wat ik kon denken was hallo t is midden in de nacht... ik ben moe, ik wil douchen en daarna wil ik volgens mij vooral slapen (niet dat dat gelukt is overigens maar goed).
Ze komen maar als we thuis zijn hoor morgen

 

Ik word wel een beetje zenuwachtig van al die bevallingsverhalen. Ik hoor sommige dingen denk ik liever niet voelt nu echt zo van oja shit dat moet ook nog gebeuren...

 

Haha ik hield ook in met persen. Dat moment dat het hoofdje staat . Bij m'n laatste bevalling zei de verloskundig: door de pijn heen persen. Beste wat ik ooit heb gehoord....beetje jammer dat ik dat pas hoor tijdens mijn '''laatste'' (teminste dat dacht ik) bevalling.

Mijn moeder, broers & zussen wisten ook van niks hoor trouwens. Was alleen het zwpagina appje die op de hoogte was en dat deed m'n man. Ja mijn moeder wist wel dat ik bezig was ivm oppas maar verder niet. Ze was zelfs een beetje pissig dat ik pas na 1,5 uur a 2 uur na de bevalling haar pas op de hoogte heb gesteld dat ik bevallen was. Uhhh ja ik had na de bevalling een compleet medische team etc aan mn bed staan ivm ineens heel veel bloedverlies. Dan heb ik wel wat anders aan m'n hoofd.

 

Haha ik ging juist alleen maar horrorverhalen lezen van te voren...Dan kan het alleen maar meevallen. Het moet er hoe dan ook uit

 

Zal ik mn bevallingsverhalen ook neerzetten. 1e uiteraard niet goed dus als je daar niet tegen kan even overheen lezen.. voor mij is het ook gewoon mn zoon dus hij en het verhaal hoort erbij.

Week lang voorweeen.. uiteindelijk 1 nacht in t zkh geslapen omdat ik uitgeput was. Erna naar huis.. ctg was prima. Ik thuis nog heel lang kunnen slapen en dezelfde nacht ook. Volgende ochtend inmiddels 41 weken en ik voelde me uitgerust dus vk gebeld dat ik wilde dat het vandaag ging gebeuren. Ze kwam om nog een strip poging tendoen.. om half 7 in de avond zetten het eindelijk door. Meteen heftige weeen. Om half 9 heeft de vk mn vliezen gebroken. Uiteindelijk al een helse weeenstorm. Om half 10 naar t zkh, de weeen bleven inmiddels op de piek hangen en gingen niet meer weg. Aan de ctg en wachten op de ruggenprik ik had krap 4 cm ontsluiting.. uiteindelijk was de ruggeprik niet mogelijk.
De ctg liet een strakke hartslag zien maar er waren nog geen zorgen.. uiteindelijk rond 11 uur in de avond ging alles erg snel. Ik werd in eens in volle vaart naar de ok gereden en een keizersnede gedaan. Mn zoontje had geen hartslag meer. Na 5 min reanimeren was het terug. bijna 3 dagen lang veel onderzoeken en leven tussen hoop en vrees. Complicaties bij mij en ook bij mn zoontje.. uiteindelijk vertelde de artsen dat ze niks meer voor hem konden doen en hebben ze de behandeling gestopt. Hij is in onze armen overleden. Tja... en dan is het ineens over. Vreselijke tijd en nog altijd moeilijk. Maar we hebben ons leven in zoverre goed opgepakt.

Uiteindelijk na 12 weken weer zwanger. Doodeng natuurlijk. Maar vol goede moed. Met 20 weken een erg onrustige buik dus kreeg een tabletje om mn buik rustig te krijgen.. met 27 weken opnieuw. Met 33.6 weken kreeg ik weeen en ben ik opgenomen. Keizersnede stond gepland met 37 weken. Na 2 weken in het ziekenhuis konden we het niet meer tegenhouden en met 36.0 weken is er een keizersnede gedaan. Meteen erg goede start en alles ging meteen goed.

Nu zijn we alweer bijna 2 jaar verder.. zo spannend weer . Maar gaat goed komen!

 

Vond het verhaal van de jongste nog terug. De andere 2 heb ik niet meer.

Mijn kindje is geboren op: 14 juni 2016
Duur van de bevalling: 3 uur en 11 minuten vanaf gebroken vliezen
Type bevalling: Natuurlijk op de baarkruk
Complicaties: Ja fluxus post partum (Overmatig bloedverlies na de bevalling).
Bevallen na: 40 weken & 3 dagen
Gewicht bij geboorte: 3720 gram
Lengte bij geboorte: 50 cm

Maandag 13 juni 2016:
Ik moest om 16:00 op controle bij de verloskundige. Ik was op dat moment 40 weken en 2 dagen zwanger. Terwijl ik nog werd gewogen en mijn bloeddruk werd gemeten mocht mijn man al doorlopen met de verloskundige het kamertje in. Toen ik het kamertje in kwam zei de verloskundige dat ze samen al en plannetje voor me hadden gemaakt. Toen ik vroeg wat dat plannetje dan was zei ze: Je man gaf aan dat je graag gestript wilt worden dus dan gaan we dat maar is even doen. Zo gezegd zo gedaan. Ze gaf nog wel aan dat ze niet zeker wist of het goed gelukt was aangezien mijn vliezen al voor een deel los zaten. Na de tijd had ik wat bloedverlies en krampjes wat normaal is. Naarmate de avond vorderde werden de krampjes minder en dacht dat het net zoals bij L. (mijn oudste dochter) wel niets zal uithalen.

Dinsdag 14 juni:
Om 04:15 ging de wekker van mijn man . Hij vroeg me nog zoals hij elke ochtend deed hoe ik me voelde en of hij gewoon weg kon gaan. Ik antwoorde dat hij gewoon naar zijn werk kon gaan want ik voelde niks van een naderende bevalling. Mijn man vertrok naar zijn werk en ik viel vrijwel gelijk weer in slaap. Om 07:30 werd ik echter wakker van krampen en stuurde mijn man een appje dat ik nu toch wel iets voelde maar dat ik niet wist of dit voorwerk was of het echte werk. Om 07:45 ben ik onder de douche gaan staan en heb ik L. op een stoeltje in de badkamer gezet met mijn telefoon met daarop een weeëntimer "Als mama ja zegt moet jij drukken". Ik had toen om de 2 minuten een wee (ik dacht toen nog dat het voorweeën waren) van een halve minuut. Dit konden geen echte weeën zijn dacht ik....ze duren veel te kort. Om 08:10 stapte ik onder de douche vandaan en heb na aandringen van mijn man om 08:30 toch maar de verloskundige gebeld. Ik moest naar het ziekenhuis komen. Ik heb gelijk mijn man en mijn moeder gebeld. Mijn moeder stond hier na enkele minuten en heeft toen L. naar school gebracht. Ik heb ondertussen nog de afwas gedaan met af en toe een pauze tussendoor wanneer ik een wee had. Toen mijn man eenmaal thuis was zijn we nadat hij zich had omgekleed gelijk vertrokken en heeft mijn moeder E. (middelste dochter) meegenomen naar haar huis. Rond 10:10 stonden we op de verloskamers en om 10:20 werd ik getoucheerd. Ik had dezelfde verloskundige als de dag ervoor en ze zei gelijk: het voelt heel anders aan dan gisteren (ik had toen net genoeg ontsluiting om te kunnen strippen) je hebt 5 centimeter ontsluiting, ik ga je vliezen breken. Ik was stomverbaasd.....mijn man en ik keken elkaar is aan.....Ik had amper pijn of weeën. Ik belde de kraamhulp dat ze iemand moesten sturen en zij was er dan ook snel. Na het breken van de vliezen leken mijn weeën alleen maar af te nemen in plaats van toe te nemen. De kraamhulp had ook echt een beetje het idee van wat doe ik hier? (Ik zei nog ik wil voor 3 uur bevallen zijn! Achteraf zei de kraamhulp dat ze niet had verwacht dat ik dat zou redden, ze vroeg zelfs nog tijdens een wee of ik me niet gewoon groot hield). Wanneer ik ging staan leken de weeën toe te nemen. Ik was daar best bang voor dus ik bleef maar gewoon zitten. Rond 12:30 werden de weeën iets pijnlijker en om 13:00 nam de pijn weer iets toe, vanaf toen moest ik echt mee puffen. De kraamhulp haalde vast de baarkruk. Enkele minuten later voelde ik dat ze er bijna aan kwam. Het waren geen persweeën maar ik voelde gewoon dat het hoofdje eraan zat te komen. Ik zei dat de verloskundige moest komen maar die was natuurlijk net bij iemand anders. Toen ze terug kwam ging ze wederom toucheren en toen heeft ze het laatste randje weg gemasseerd. Ik mocht op de kruk gaan zitten en bij de eerstvolgende wee gaan persen. Bij de eerste wee kwam haar hoofdje al de wee erop riep ik: het doet pijn! Waarop de verloskundige zei: gewoon door de pijn heen drukken. Dat liet ik me natuurlijk geen tweede keer zeggen haha. Na 3 minuten persen kwam ons meisje Y. ter wereld. Mijn 2e bevalling stelde al niets voor maar dit? Ik kijk er heel goed op terug. Uiteindelijk wel een nachtje moeten blijven aangezien ik tijdens de bevalling 1 liter bloed ben verloren en na de bevalling nog eens 400ml maar daar heb ik gelukkig totaal geen last van gehad ondanks mijn te lage HB.

Ik stond dus met 5 cm gewoon de afwas nog te doen .

 

Mijn bevallingsverhaal even uit Mn oude groepje gepikt, is wat korter dan mijn uitgebreide:

Gisteravond ben ik om 21:14 bevallen van onze prachtige zoon! Buikgriep bleken toch echt weeën. Daar kwam ik achter toen ik savonds rond half 7 ging douche en het niet meer hield van de pijn, leek me niet normaal bij buikgriep dus toch maar timen en ja hoor ze kwamen al om de minuut. Vriendlief gebeld dat die naar huis moest komen en uur later de verloskundige toch maar gebeld omdat ik het niet meer hield van de pijn. Toen ze bij ons was aangekomen bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben en lieten die andere 2 niet lang op zich wachten. Geracet naar het ziekenhuis daar aangekomen om 20:30. Door mijn koorts en dat het zo snel ging ging het niet goed met m'n kleine man dus is uiteindelijk met de vacuümpomp en knip (auw!) gehaald. We moeten nu nog z'n 2 daagjes blijven tot we ons beter voelen.
M'n ventje weegt 3240 gram.

 

100% weten we het niet. We weten wel dat op de avond dat ik in t ziekenhuis sliep tijdens de ctg een dip in zijn hartslag is gemist. De ctg was afgekoppeld door een verpleegkundige terwijl deze nog niet was beoordeeld door de gyn. Uiteindelijk is er tijdens de bevalling een miscommunicatie geweest met de gyn die thuis mee kan kijken om eventueel in te grijpen. Ze hadden het niet goed verwoord waardoor de gyn besloot af te wachten. Toen ze de ctg bekeek kon ze alleen maar denken hij moet er accuut uit. Maar dat was al te laat. Er is dus iets misgegaan in de laatste 24 uur. Maar wat weten we niet precies..

 

Ik word hier echt verdrietig van. Knap van je dat je dit durft te delen met ons. Lijkt me ook dat die gevoelens weer naar boven komen als je het leest. Ik hoop dat je wel weer geen angst krijgt door de zwangerschap. Een vriendin van me heeft haar tweeling zoontjes verloren 8 jaar geleden. En bij elke zwangerschap kan ze moeilijk genieten ook al heeft ze drie gezonde kinderen met de vierde onderweg.. Ze zei ze probeert dan te genieten Als het kindje schopt en de gender reveal, zwangerschapsfotoshoot en babyshower dat helpt wel een beetje. Dus misschien een tip. Maar weet niet of jij van die feestjes houd babyshower enzo.

 

Echt onwijs heftig en verdrietig dat het dan zo gelopen is en ze wat gemist hebben en sprake was van miscommunicatie

 

Jeetje, wat onwijs verdrietig en heftig @xxmamaxx2016! Vreselijk..

 

Echt heel verdrietig @xxmamaxx2016

Ik heb vrij weinig behoefte om mensen te informeren als de bevalling begint. Omdat ik weet dat mensen zich dan toch zorgen gaan maken. Nu moet het wel vanwege oppas dochter.. Na dr bevalling hebben wij ook geruime tijd genomen voordat we pas familie gingen bellen. Niemand wist tenslotte dat ik ging bevallen, dus geen druk van buitenaf. Omdat onze dochter op de nicu lag de eerste nacht en ik daardoor op standje overleven stond.. heb ik geen moment gedacht laat ik dit nieuws eens delen met andere. Mijn aandacht en gedachte waren alleen bij mijn meisje, pas nadat we hoorde dat ze naar de kraamafdeling mocht en ze er ook echt daadwerkelijk was, bij ons toen zijn we langzaamaan mensen gaan informeren. Maar het had van mij niet gehoeven, ik zat echt in een bubbel met mijn man en we waren beide nog de bevalling aan t verwerken. Bewust ook geen bezoek laten komen in het ziekenhuis, we wilde ons meisje echt even voor ons eigen houden, ze was tenslotte al een aantal uur van ons weggeweest. Bij thuiskomt wel vrij snel visite voor de deur, ik ben op bed gaan liggen, slapen.. Ik had al 2 dagen en nachten niet geslapen.. weinig behoefte aan bezoek, voor mijn man was het puur even zijn hart luchten en trots zijn dochter laten zien. De eerste week sowieso weinig bezoek gehad, heel prettig vond ik dat. En als er bezoek kwam voelde ik me zo onbegrepen, ik vond de afloop van de bevalling best traumatisch. Dochter kwam blauw en levenloos ter wereld, meteen meegenomen aan de beademing en andere toeters en bellen. Meteen afgevoerd na de nicu, niet meer langs mij. Pas na 2 uur kon ik haar eindelijk echt ontmoeten. Ik zelf bijna 1 liter bloed verloren en sub totaal ruptuur waardoor ik me echt niet lekker voelde. Maar als ik dat dan liet merken, was het vaak: dat hoort erbij. Bevallen is nou eenmaal zwaar. Ik vond dat zo jammer, ik wilde geen medelijde maar wel herkenning van andere. En dat kreeg ik niet. Daarom kraambezoek.. dat is gewoon niet mijn ding. Maar voorlopig maak ik me daar maar even niet druk om.

 

Begrijpelijk dat je mensen even niet de hele tijd op de hoogte wil stellen. Ze moeten er begrip voor hebben. Wat jij hebt meegemaakt is ook heftig. Lijkt me ook voor jou spannend om weer een zwangerschap mee te moeten maken omdat het traumatisch was. Probeer je wel een beetje te genieten.. Het hoeft niet altijd slecht af te lopen namelijk..

 

@Kenikela , klopt niet elke bevalling is hetzelfde gelukkig. Ik heb dankzij mijn oude vk, direct na de bevalling veel kunnen praten. Hierdoor heb ik het echt heel goed kunnen verwerken. Ik durfde eigenlijk na 9 maanden alweer een nieuwe zwangerschap aan. Ik kijk nu zelfs een beetje uit naar de bevalling, probeer echt angsten los te laten. Wie weet krijg ik nu wel een bevalling met een goed eind, als ik alleen al mn dochter dalijk op mn borst kan hebben en ze mag bij me blijven liggen, is het voor mij goed. Daar kan ik nu al van dromen

 

Heel verdrietig @xxmamaxx2016 en mega heftig. Lijkt mij echt het ergste om mee te maken. Maakt dit je nu ook nog angstig voor deze baby? Ook al ging het met de tweede wel goed?

 

Ik lees vandaag veel verhalen niet omdat ik me nog niet druk wil maken over de bevalling. Dus zodra er weer een ander onderwerp aan bod komt klets ik weer gezellig mee

 

Begrijpelijk hoor, ik was blij dat ik er bij de eerste nog zo heerlijk onervaren in stond. Ik liet het lekker allemaal op me af komen en heb ook geen moment zorgen gehad voor of tijdens de bevalling. Gelukkig zijn er ook heel veel goede verhalen

 

Goed dat je steun hebt gehad aan je oude verloskundige. Ik hoop dat we met ons allen een goede zwangerschap mogen hebben. Dit word mijn eerste dus heb niet erg veel ervaring maar ben sowieso al medisch. Ik heb diabetes en slik ook medicijnen tegen schizofrenie dus loop ook bij de Pop-poli. Vanwege mijn suiker kan het zijn dat de longen van het kindje niet volledig goed ontwikkeld kunnen zijn. Maar tot nu toe gaat het goed met mijn suiker. Dus verwacht niet dat het mis kan gaan. En vanwege de medicijnen tegen de schizofrenie kan het zijn dat het kindje misschien moeite kan hebben met ademen maar dat is niet bij iedereen zo. Dus hoop dat het goed mag gaan. Vind dit zelf ook spannend.