Deze keer echt op de testdag, ik ben eigenlijk best akelig geweest alle andere keren. Ondanks dat ik mijn BF beloofd had niet eerder te testen deed ik het toch en dan was hij er niet bij en dat vond hij echt niet leuk. Afgelopen MK (3 Aug) had ik na 9 dagen getest puur omdat ik in paniek schoot en dacht bruin verlies in mijn afscheiding te zien. Paniek sloeg toe omdat dat bij mijn eerste MK ook was gebeurd. Ben op stel en sprong van me werk vertrokken naar de Kruidvat. 100% procent overtuigd dat het weer mis was, thuis getest en deze was positief, was blij maar zakte wel door de grond want weer had ik met mijn ADHD brein impulsief gereageerd. In paniek me vriend gebeld, die was best teleurgesteld en dat heeft me echt geraakt. Paar uur later lag ik in het ZH met een acute niersteen, ik ben echt een harde tante hoor. Verging van de pijn thuis, moest spugen niet normaal. Dacht dat het erbij hoorde, gek he, never nooit aan een niersteen gedacht. Mijn vriend heeft geen rijbewijs dus die kon mij niet weg brengen, ben zelf naar ZH gereden, eerst HA daarna gelijk doorverwezen, ben met helse pijn de snel weg opgegaan (gek). In het ZH naar de verloskunde gebracht, dachten eerst dat me eileider was gedraaid, wilde me geen medicatie geven ivm positieve test. Toen echo gehad en beebje zat prima dus heb de pijn geaccepteerd. Na 5 uur een paracetamolletje en een soort van lichte medicatie naar huis gestuurd. S'morgens steen uitgeplast. 1 hele week geen klachten gehad en pats, bloeden zette door, MK Lang verhaal op je korte vraag, maar heb er wel van geleerd. Moet echt niet zo spastisch doen, natuurlijk kriebelt het maar na ervaring maakt het toch geen donder uit, kan net zo goed wachten, zie wel of mijn menstruatie doorbreekt, ik ga bloeden, of deze uit blijft. Zegt niet dat ik niet ongelofelijk twijfel over wat ik niet meer voel.
Ik wou vanmorgen gaan testen idd is test dag van het Z-H. Maar was al begonnen met testen op 12 dpo dus wist al dat de duivels kwamen alleen niet nu al. Heb morgen de 1e echo om te kijken hoe het eruit ziet, en ws start met menopur weer.
Ergens begrijp ik het, maar ik denk dat je als vrouw toch er anders instaat omdat het in jouw lichaam moet gebeuren. Jij weet wat je voelt en je vriend niet. Natuurlijk is samen testen een mooie gedachte, maar alleen is soms ook fijn. Even die klap verwerken of juist een verrassing bedenken voor je vriend. Maar wie weet is het in deze beter om voortaan samen een testje te wagen. Ik moet je eerlijk zeggen dat mijn vriend en ik er nog helemaal geen afspraken over hebben gemaakt met testen en dergelijke, niet met de IUI's in ieder geval. Wie weet dat het met het aankomende traject een ander verhaal gaat worden, omdat je dan een testdatum mee krijgt. En ik ben eigenwijs en ga eerder testen, omdat ik weet dat het kan. Wat vervelend dat die niersteen tegelijk was met de zwangerschap en al helemaal omdat een week erna het mis ging.. je zou bijna denken dat de niersteen daar de boosdoener van was, maar daar valt niks over te zeggen denk ik. Ik hoop dat je gauw duidelijkheid hebt en duim ook heel hard voor je dat je een positieve test in handen mag hebben en daaropvolgend, ongeveer 8 maandjes later een wolk van een baby in je armen. Je mag altijd je verhaal kwijt bij ons, soms is het even heerlijk om te spuien en te ventileren. Dikke knuffel!♡
Oh dat snap ik prima hoor. Het is een ontzettend zwaar traject en je moet oppassen jezelf/elkaar niet te verliezen. Daar kan / mag niemand over oordelen. Jullie grenzen, zijn jullie grenzen. Bij ons is de zaad kwaliteit ook goed, maar mijn eicel kwaliteit wat minder (harde schil), waardoor er bij IVF weinig tot geen bevruchtingen zijn. Met ICSI Kreeg ik toen meer hormonen (voor meer eitjes beter te laten groeien) en doen ze de zaadcel in de eicel prikken, waardoor je ook meer bevruchtingen kan hebben als er iets met de eicel schil is! Misschien een idee om er met de arts over te denken mocht het nodig zijn als laatste optie.
Ja bij ons checken ze eerst de eierstokken en baarmoeder en afhankelijk daarvan wordt besloten wel of geen rustmaand. En ik vind het lastig, wil liever zo snel mogelijk door, maar natuurlijk niet als dat kansen verkleint.
Ik test ook altijd alleen hoor. Vind ik veel prettiger. Mijn man vind het ook prima zo. De teleurstelling of blijdschap is bij hem niet meer of minder en ik moet de teleurstelling ook altijd even alleen op mijn manier verwerken.
Die van mij wilt het gelijk met mij delen, en dat moet ik ook respecteren. Meid ik heb zoveel gedaan je wilt niet weten. Nu naar de laatste MK zat ik er helemaal doorheen en heb ik hulp gezocht. Ik heb natuurlijk al wat therapie gehad vanwege de ADHD maar niets wat echt heeft geholpen mijn gedachten onder controle te krijgen en om te gaan met teleurstelling. Ben nu met Regressie/Hypnotherapie bezig, daarmee word je onderbewustzijn aangepakt. Ben sindsdien veel rustiger met dingen, natuurlijk maak ik me wel zorgen maar mijn lichaam slaat niet meer in kramp en dat scheelt. Op dit moment blijf ik er ook redelijk rustig onder maar analyseren is nou eenmaal iets wat ik graag doe Even een symptomen lijstje tot gister en vandaag: Dag van de TP (donderdag 8 Nov) beetje zwaar gevoel in me buik maar zal de irritatie van de eierstokken wel zijn. Zondag en maandag menstruatie krampen en pijnlijke borsten. Dinsdag gingen krampen over naar steken, borsten bleven, beetje misselijk in de ochtend, heel veel behoefte aan zout. Thuis gooi ik geen extra zout in het eten. Woensdag, zout behoefte blijft, ben toch weer meer gaan drinken in verband met die steken dacht misschien toch de eierstokken en het is inderdaad een beetje afgenomen, ineens lage onderrug pijn maar in vlagen (heb ik anders nooit alleen bij 1ste MK). S'avonds hoofdpijn (heb ik alleen dag voor menstruatie), lage rug pijn, menstruatieachtige kramp. S'nachts menstruatie kramp. Vanmorgen niks meer, geen zere borsten, geen kramp, nu borsten ietsjes, buik helemaal stil, af en toe een beetje lage onderrug pijn, zeurende lichte hoofdpijn, probeer het een beetje weg te drinken maar ook dat helpt niet. Dus tja we zien wel.
Ik test samen met mijn man en pas echt op de datum van het ziekenhuis. Kan er toch niks aan veranderen dus waarom dan eerder testen
Inderdaad heb je eigenlijk een heel goed punt. En scheelt ws ook een heleboel stress/onzekerheid met tuurstreepjes. Test zelf ook altijd samen met m'n man. Alleen durf ik ook niet goed. Voelt voor mij niet eerlijk. We zijn samen in dit traject. Dan ook samen juichen of huilen. Dank je wel ! Ja is even teleurstellend. Maar je moet door haha. Heb het nu wel even zwaar en dipje
Dat idd hij doet het samen met mij ondanks hij niet veel hoeft te doen leeft hij wel enorm mee. Dus kan het niet over mijn hart krijgen om het dan alleen te doen. Ja ik wil die stress idd niet dus vandaar wacht ik mooi haha