Vind de vooroordelen over thuis zitten wel heel kortzichtig. Ik zit al sinds mn 18e "thuis" door mijn handicaps. En geloof mij ik heb een druk leven hoor. Ik zie genoeg mensen en heb genoeg sociale contacten. Niet iedereen kan werken, maar betekend niet meteen dat iemand altijd maar saai thuis op de bank zit.
Het ligt eraan wat de beperking is. Kijk (mooie woordspeling voor het nu komende stukje), ik heb maar één oog waardoor ik kan zien. 3 jaar geleden een ziekte in m’n oog gekregen en daardoor geheel blind aan rechteroog. Maar daar is heel goed mee te leven weet ik uit ervaring en als ik me heb laten opereren dan zie (nóg zo’n leuke woordspeling) je er aan de buitenkant niets van. Nu ook al niet heel erg hoor maar voor mij storend. Bij mijn partner zou dit mij niet storen of bij een toekomstige. Zou het ook erg vinden als ik hierop door een man afgekeurd zou worden. Maar heel eerlijk? Een ernstige lichamelijke beperking zoals al eerder genoemd hier zou mij wel in de weg staan bij een toekomstige relatie. En eigenlijk vind ik det best erg, maar ik zou me gewoonweg (ook seksueel) niet aangetrokken voelen tot die persoon. Maar als mijn man iets zou overkomen wat hem ernstig zou beperken? Geen haar op m’n hoofd die eraan denkt bij hem weg te gaan! Daarvoor hou ik teveel van hem en daar komen we wel uit.
@ike ik vind t prachtig dat jullie elkaar zo hebben gevonden. Maar ik zou daar zelf niet bewust voor kiezen, zeg ik nu. Ikzou het heel zwaar vinden om er alleen voor te staan wat betreft verzorging en huishouden. En zeker met een progressieve spierziekte is het ook bewust voor een situatie kiezen die achteruit gaat. En ik vind daar niets helemaal niets mis mee. Maar ik zou er zelf, zoals ik er nu in sta, niet bewust voor kiezen. Andersom weet in ook dat liefde geen grenzen kent. Mijn man is 30 jaar ouder dan ik en daarvan zou ik van te voren ook hebben gezegd. Ben je gek, daar begin ik niet aan Ik vind iemand met een beperking absoluut niet minder dan iemand zonder beperking. Maar ik vraag me af of ik daadwerkelijk verliefd zou worden op iemand met een beperking. Hoe kortzichtig ik dit eigenlijk van me zelf ook vind..
Ik ben degene met de beperking . Ik werk niet meer, maar ik kan heel goed mezelf vermaken buitenshuis. K heb een rolstoel lift in mijn auto en moet regelmatig even liggen maar ik kan ook gewoon mee feesten ( soms in stoel soms met krukken) en spelletjes doen en voor de kinderen zorgen en het huishouden doen en ja de ene dag gaat dat makkelijker en er zijn dagen dat ik niet zoveel kan. Maar heb het volledig geaccepteerd en verwacht ook niet meer hulp als af en toe wat zwaardere dingen tillen omdat me dat teveel energie kost. Maar dat is nog nooit een heikel punt geweest. . Door mijn rolstoel"armen" til ik nl met gemak 20 kg. Alleen soms is iets te lomp of moet het te verweg gebracht worden. Tja dat gaat niet zo makkelijk... En moet het wel echt nu dan zet ik het in mijn rolstoel en duw ik het naar de juiste plek. Grote boodschappen laat ik bezorgen en ik zal meer rust dagen hebben als iemand anders en anders mijn dagen in delen. En ja het kan zijn dat iemand moeite heeft met mijn rolstoel, dan is diegene niet voor mij bedoeld. Sowieso al niet qua denkwijze want het is voor mij echt een hulpmiddel om het mezelf makkelijker te maken en niet iets waar ik zo snel mogelijk weer uit wil.
Op een forum als dit. Het begon met reageren op topics en merken zelfde denkwijze te hebben. Toen werden het prive berichtjes, later mails, etc etc. Ik werd dus echt verliefd op de persoon en zn innerlijk. En de spierziekte die hoort erbjj. Net zoals dat bij mij grijs haar hoort
Leuk, mijn vriend en ik kennen elkaar ook via een forum! En inderdaad, het maakte toen ook niet meer uit dat hij 19 jaar ouder is dan ik. Als je elkaar zo leert kennen val je echt op de persoon
Hij doet dus zelf niets in de maatschappij (baan, vrijwilligerswerk, scholing) en hij zoekt een partner die hem in een en ander steunt? Maar ze mag zelf niets mankeren want dan wordt het te lastig allemaal? Nou dat klinkt wel erg ikke ikke ikke, niet als een gelijkwaardige relatie- eerder een ouder-kindrelatie. Misschien zou je kennis eens stil kunnen staan bij wat hij een ander te bieden heeft, ipv vooral oog te hebben voor wat een partner hem biedt.
Denk dat je “thuis zitten” wat letterlijk opvat. TS heeft het hier over iemand die constant thuis zit (“kluizenaar” is waarschijnlijk wat overdreven) en niet over iemand die niet werkt. Dat zijn imo 2 heel verschillende dingen. Natuurlijk betekent geen werk niet dat je alleen maar op de bank zit te hangen. Maar zodra je niet verder komt dan die 4 muren, terwijl dan wel kán, geeft dat in principe wel aan hoe iemand in het leven staat.
Met thuiszitten wordt ook vooral bedoeld dat iemand niks doet. Dus ook geen sociaal leven, hobby's etc. Alleen maar passief zijn.
Er zijn meerdere die letterlijk zeggen dat ze van hun partner verwachten dat deze werkt en niet "thuis" zit. Daar was mijn reactie op
Dit. Maar ik denk daarnaast dat heel veel mensen die zeggen niet te kunnen werken, maar die wel een sociaal leven hebben, hobby's uitvoeren en erop uit kunnen trekken ook best kunnen werken. Al zou het part-time, zo nodig aangepast werk zijn. En ik zeg veel mensen, zeker niet allemaal, dat hangt erg van de situatie af. En ook dat vind ik dus zeer onaantrekkelijk.
Ik vind wel dat een gezonde man hoort te werken ja. Je kan natuurlijk besluiten dat de man thuis blijft en huisvader word als de vrouw een erg drukke functie/ambitie heeft. Al lijkt mij dat persoonlijk als vrouw zijnde moeilijk om mijn thuispapa man dan nog enorm sexy te vinden. Ik zeg het maar eerlijk. Als man niet volledig gezond is, een beperking heeft die arbeid moeilijk maakt etc, dan word het een ander verhaal. Maar dat lijkt me voor zich spreken.
Waarom zou een man thuis die kids niet kunnen verzorgen en huishouden kunnen doen en niet sexy zijn? Ik vind dat juist wel schattig en stoer dat er papas zijn die dat kunnen en doen en de mama werkt. Waarom niet.
Ik denk dat dat ergens diep van binnen bij mij niet past bij het beeld van een stoere sterke man-man. Ik val op mannelijke mannen. Vind het zelf ook een beetje jammer. Maar je seksuele voorkeur is nou eenmaal moeilijk te sturen denk ik?
Mijn man staat op dit moment te stofzuigen. Sexy? Mwah, niet bepaald. Nou stoot ie ook nog zijn hoofd tegen de hanglamp. Maar hij is wel grondig, moet ik zeggen. Dat hoekje sla ik meestal over. En hoewel een stofzuigende, hoofdstotende man niet het eerste is wat in me opkomt als ik aan 'sexy' denk, zal ik eerder zin krijgen van hem zien stofzuigen dan dan van zelf stofzuigen. Haha. Het gaat er bij mij niet zozeer om of een man werkt of niet. Maar ik wil graag een gesprek met elkaar kunnen voeren. En een gesprek kan over veel dingen gaan. Maar in alle eerlijkheid, gaat het bij ons toch het meeste over wat je op de bepaalde dag hebt gedaan of meegemaakt. Mijn man en ik werken allebei in het onderwijs. Wel ieder op een ander niveau en in andere functies. Maar het is wel prettig om dingen te kunnen uitwisselen. Hij snapt mij als ik ergens bijzonder trots op ben of ergens over klaag. En hij heeft zelf ook verhalen die ik interessant vind. We kunnen ook heerlijk samen sparren over ons werk. Dat vind ik gewoon belangrijk in een relatie. En dat hoeft niet per se over werk te gaan. We hebben ook ieder onze eigen hobby's en andere activiteiten die we naast ons werk doen. Ik zou mezelf niet prettig voelen als ik iedere dag aan het einde van de dag alleen maar kan vertellen over wat ik heb gedaan in het huishouden of wat ik op tv heb gezien. En in een man vind ik dat ook niet aantrekkelijk. Trouwens, ook in vrouwen niet. Als het gaat om vriendschappen, ga ik ook liever om met mensen die actief in het leven staan. Je hoeft heus geen betaalde baan te hebben. Dat hebben mijn ouders bijvoorbeeld ook niet meer. Maar die zijn wel heel actief, bijvoorbeeld door te sporten of uit te gaan. Daar heb je gewoon leuke gesprekken mee. Mijn schoonmoeder heeft een lichamelijke beperking waardoor ze van anderen afhankelijk is. Ik merk gewoon dat het met haar ook gewoon leuker en makkelijker kletsen is op het moment dat ze geregeld dingen heeft kunnen doen. Anders worden de gesprekken al gauw eenzijdig: ik heb dan van alles gedaan en te vertellen, zij heeft thuis gezeten en een puzzel gemaakt. Nog los van weinig te vertellen hebben... ze wordt er zelf ook niet vrolijker van zeg maar. Lossen we zo weer op hoor, gaan we samen iets leuks doen! Maar ik herken echt wel het beeld dat dames hier schetsen: het is gewoon leuker om om te gaan met mensen die iets te vertellen hebben. En vaak heb je pas iets te vertellen als je iets anders hebt gedaan dan thuis zitten en het huishouden doen. Jeetje, zelfs mijn oma van 87 heeft hele verhalen als ik haar bel. Ik houd ervan. Die gaat met de zonnebloem op stap of is met de onderbuurvrouw gaan sjoelen in het bejaardenhuis om de hoek. Heerlijk. Ik gun de kennis van ts dus in de eerste plaats een actief (actiever) leven. Gewoon: omdat het je eigen leven leuker maakt. En ook omdat het je vervolgens ook gewoon een interessanter persoon maakt voor anderen. Want in alle eerlijkheid: als je zelf een leuk persoon wilt om je tijd mee door te brengen, moet je er wel voor zorgen dat je zelf ook wat te bieden hebt.
Maar ook een sterke mannelijke man kan thuis papa zijn. Mijn man werkt en hij is best wel een sterke en sowieso mannelijke man. Hij zou wel thuis willen blijven maar ik heb niet zulke goede diploma's en zou nooit zoveel kunnen verdienen als hij nu doet.
Ik heb een tijd een vriend gehad die aan zijn linker zijden licht spastisch was. Ik had daar geen problemen mee echter toen ik zelf ziek werd maakte hij het uit omdat hij niet met mijn ziekte kon dealen.