Plotselinge vroeggeboorte bij 20 weken

Discussie in 'Vlindertjes van 17 - 24 weken' gestart door SusieFlower, 19 nov 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. SusieFlower

    18 nov 2018
    76
    14
    8
    Ik heb heel recent een plotselinge vroeggeboorte meegemaakt. Na 20 weken en 5 dagen zwangerschap kreeg ik plotseling bloedverlies en krampen, eenmaal in het ziekenhuis bleek dat mijn baarmoederhals nog maar 18 mm. was.
    Ik werd opgenomen en kreeg bedrust voorgeschreven en zou de volgende dag, als mijn buik rustig zou zijn een nood-cerclage krijgen. Helaas mocht het zover niet komen. Diezelfde avond ben ik heel plotseling bevallen van ons kindje, hij heeft nog even geleefd maar ze konden natuurlijk gezien de termijn van de zwangerschap niets voor hem doen. Ik mis hem echt verschrikkelijk, en kan er gewoon met mijn hoofd niet bij.
    De toekomst die we voor ons zagen in één klap weg.

    Ik zoek ervaringen van vrouwen wie dit ook zo plotseling overkomen is. Ik zie steeds alles opnieuw voor me.
     
  2. Littlegirl1989

    Littlegirl1989 Fanatiek lid

    2 aug 2015
    3.090
    2.175
    113
    Hier geen ervaring maar wilde ook niet zomaar wegklikken. Heel veel sterkte.
     
    RobinBird vindt dit leuk.
  3. Ocean83

    Ocean83 Bekend lid

    13 mei 2015
    731
    82
    28
    Ik heb er ook geen ervaring mee, maar ik wil je heel veel sterkte wensen! Wat verschrikkelijk wat jullie is overkomen :(
     
  4. Bloempje01

    Bloempje01 Fanatiek lid

    10 dec 2012
    1.034
    418
    83
    Vrouw
    Geen ervaring.... Maar ik wou je toch even onwijs veel sterkte toewensen!!:(
     
  5. Beebylove

    Beebylove Fanatiek lid

    11 mrt 2013
    1.850
    644
    113
    Vrouw
    Zelf niet mee genaakt, maar vriendin van mij wel. Ene is met 21 weken geboren en de andere is gestorven tijdens bevalling op normaal termijn.
    Ik weet van haar dat er over praten helpt. En het alles steeds opnieuw mee maken in je hoofd is een stuk verwerking.
    Schroom niet hulp te zoeken hierbij.
    Heel veel sterkte
     
  6. Picolientje

    Picolientje Actief lid

    14 mrt 2017
    301
    261
    63
    Wat vreselijk dat dit je is overkomen:(

    Ik heb geen tips, maar ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen❤
     
  7. xDaantje

    xDaantje Bekend lid

    12 sep 2017
    692
    677
    93
    Vrouw
    Hi SusieFlower,

    Allereerst gecondoleerd en ontzettend veel sterkte gewenst. Ik ben afgelopen juni mijn twee zoontjes verloren met 21 weken zwangerschap. 27 juni ging ik 's nachts naar het ziekenhuis met erge rugpijn. Daar aangekomen zagen ze dat beide kindjes overleden waren. Diezelfde dag nog ben ik bevallen van mijn prachtige zoontjes. De doodsoorzaak was TTS (Twin Transfusion Syndrom), wat voor kan komen met ééneiige tweelingen die de placenta delen. Alhoewel ik wekelijks onder controle stond om er op tijd bij te zijn, mochten ze TTS hebben, is het op een dag toch erg snel gegaan. Op maandag was de echo nog goed en zondags waren ze al overleden.

    Nu 5 maanden later gaat het nog steeds niet zo heel goed met me. Ja, er zijn dagen dat ik me best prima voel en ook vrolijk ben, maar dat kan heel plotseling omslaan en dan stort ik totaal in. Ik mis mijn kindjes ontzettend erg. Hoe gaat het nu met jou? Hoe lang is het geleden dat ze overleden zijn?

    Je mag altijd met je verhalen of vragen bij mij terecht!
     
  8. Kleintjuh85

    Kleintjuh85 Fanatiek lid

    5 feb 2014
    3.983
    2.279
    113
    Noord-Brabant
    Wat vreselijk. Heel veel sterkte.
     
  9. Kolibrie2

    Kolibrie2 Fanatiek lid

    9 nov 2018
    1.332
    1.135
    113
    Vrouw
    Gefeliciteerd met de geboorte van je kindje en gecondoleerd met het verlies. Het is zo dubbel om ouder te zijn geworden, maar geen levend kindje bij je te hebben. Ik heb ook dit jaar plotseling een kindje verloren en het gaat met ups en downs. Probeer zo goed mogelijk te voelen wat jij prettig vindt en op welke manier jij wilt rouwen en proberen er mee te leven. Ik heb zelf veel aan de hulp van de POH-ggz. Het is prettig om wat ondersteuning te hebben van iemand die er emotioneel niet bij betrokken is. Ik zou zeker als je herbelevingen hebt hulp zoeken. Bij mij worden deze nu ook een stuk minder.
     
  10. Blosjes

    Blosjes Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.055
    523
    113
    Vrouw
    Provincie Utrecht
    Wat verdrietig zeg. Heel veel sterkte voor jullie ♡
     
  11. SusieFlower

    18 nov 2018
    76
    14
    8
    Wat erg dat je dit mee moest maken, gecondoleerd nog. Het is nog heel erg recent bij ons, nog geen maand geleden.
     
  12. SusieFlower

    18 nov 2018
    76
    14
    8
    Dank je wel, ook voor jou heel veel sterkte. Hoe gaat het nu met jou?
    Ik ga inderdaad wel hulp zoeken want anders ga ik hier niet uitkomen alleen.
     
  13. Wij2018

    Wij2018 Actief lid

    21 jul 2018
    465
    156
    43
    Vrouw
    Heel veel sterkte, wat vreselijk!
     
  14. Curitiba

    Curitiba Fanatiek lid

    21 dec 2015
    1.447
    393
    83
    Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhalen. Wat vreselijk, geen woorden voor. Heel erg veel sterkte
     
  15. xDaantje

    xDaantje Bekend lid

    12 sep 2017
    692
    677
    93
    Vrouw
    @Kolibrie2 Jij ook nog gefeliciteerd en gecondoleerd..

    @SusieFlower Jeetje, ja dan is het verdriet nog zo overheersend... Probeer veel steun bij je partner te zoeken, en blijf erover praten. Ik ben heel veel bezig geweest met 'dingen' maken om de kindjes zo tastbaar mogelijk te houden. Ik heb een fotoboekje laten maken, een ashangertje, foto's in het huis opgehangen, een tatoeage laten zetten... Het blijft altijd jullie kindje. Het lastigste vind ik dat ik graag over mijn zoontjes praat, maar dat de buitenwereld het vooral negeert en er niets over durft te zeggen. Sommige mensen durven zelfs helemaal niets meer te zeggen. Dat doet pijn. Als iedere andere moeder praat je vol trots over je kindje(s) en doe je dit ook graag. Gelukkig heb ik wel veel lieve familie en vrienden om me heen. Volgende maand ga ik ook gesprekken voeren met POH. Een tijd lang dacht ik het wel alleen te kunnen, maar na 5 maanden zie ik in dat het verdriet niet veel minder wordt en deels wordt het alleen maar lastiger. Mijn vriendinnen hebben baby's die even oud zouden zijn, en ik kan daar eigenlijk geen foto's of verhalen van zien/horen... Na een tijdje krijgen sommige mensen hier minder begrip voor, omdat ze verwachten dat je het wel een plaatsje gegeven hebt. Maar zo werkt het helaas niet!
     
  16. MooiMinimensje

    27 nov 2018
    9
    0
    1
    Vrouw
    Hi!

    Het is voor mij ook nog heel recentelijk, zo'n 1,5 week. Ik zit dus nog niet heel lang in het rouwproces en misschien heb je er niet veel aan.

    Mijn zwangerschap (tweede kindje) begon in week 12 met bloedverlies. Dacht een blaasontsteking en kreeg tot 2 keer AB kuur. Bij de laatste kuur bleek de ontsteking weg te zijn. Maar toch bleef het bloedverlies met af en toe ook flinke buikpijn. Voelde me behoorlijk beroerd van deze zwangerschap met spugen, misselijk zijn en totaal geen energie. Dat was bij mijn eerste zwangerschap totaal anders, want toen voelde ik me kiplekker en kon alles aan. In week 15 ben ik doorgestuurd naar de gyn en echo bleek goed. Wel een licht geïrriteerde baarmoedermond, maar was geen actie nodig. Ze vertelde dat bij 1 op de 5 zwangerschappen bloedverlies hoorde. Toch bleef het bloedverlies dagelijks en ook af en toe flinke buikpijn. Er werd wel een nieuwe afspraak bij de gyn gemaakt, omdat er bij de eerste keer geen kweekje was genomen. Dit was een halve week na de 20 weken echo, die ook weer geen bijzonderheden liet zien. Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat we een zoontje zouden krijgen, zo bijzonder. Tijdens de afspraak bij de gyn die hierop volgde werden er kweekjes afgenomen, uitstrijkje gemaakt en moest m'n urine weer inleveren. Voor de uitslagen zou ik 2 weken later gebeld worden. Ergens was ik toch nog steeds niet gerust, ondanks dat iedereen vertelde dat alles er goed uitzag. Ik dacht toen bij mezelf, wanneer ik de uitslagen binnenkrijg en die zijn goed, ga ik de knop omzetten en echt genieten van de zwangerschap want dat kon wel eens de laatste keer zijn dat ik zwanger zou zijn. En toen een week later is mijn nachtmerrie uitgekomen. Ik ging met buikpijn naar bed, maar dit voelde voor mij als normaal dus er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. De duur van de pijn alleen niet, want dit hield de hele nacht aan en einde van de nacht dan de verloskundige ook maar gebeld. Toen ik opstond werd het al wel steeds duidelijker dat het toch echt weeën waren alleen doordat mijn baarmoeder nog lang niet volgroeid was voelde het anders dan de vorige bevalling. Toen de verloskundige kwam, ging ze luisteren naar harttonen maar kon deze al niet zo snel vinden. Ze heeft toen ambulance gebeld om naar het ziekenhuis te gaan. Toen ik naar de wc ging, dacht ik in eerste instantie een stolsel te zien, maar toen ik het draaide, en dit is best pittig, zag ik dat het beentje van ons mannetje inmiddels geboren was. Vervolgens dus naar het ziekenhuis en daar is de bevalling snel gegaan. Doordat het veel te vroeg in de zwangerschap was, zat de placenta erg vast en werd niet vanzelf geboren. Daarom moest die onder narcose d.m.v. curettage verwijderd worden. Dit zou 20 min moeten duren maar dit werd 1.5 uur. Hierbij ben ik 2 liter bloed verloren en heb 2 bloedtransfusies gekregen omdat mijn hb en bloeddruk erg laag bleven. Daardoor duurde het ook wat langer voordat ik naar huis kon. Wat ik ook wel spannend vond, want in het ziekenhuis zit je wel in een soort van veilige bubbel ofzo. M'n lijf ziet het echt als een bevalling, heb ook behoorlijk last van stuwing van m'n borsten gehad wat zowel fysiek als psychisch zwaar is omdat het zijn doel niet kan dienen. M'n gevoelens gaan van de ene kant naar heel nuchter, naar emotioneel naar gewoon even niet weten wat ik moet voelen. Ik was kort erna heel erg bezig met hoe groot moet ik het maken. Toen kwamen thuis alle bloemen en kaarten en werd het steeds groter. Daarnaast vind ik het heel lastig te bepalen wanneer ik weer aan het werk kan. Mijn omgeving zegt dat ik gek ben om weer te beginnen, maar ik werk zelf in de zorg en er is geen vervanging voor mij en m'n baas trekt behoorlijk aan mij en mijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn patiënten ook.

    Ik kreeg als tip twee boeken; stille baby's en altijd een kind tekort. Mijn huisarts bood POH aan. Het ziekenhuis een maatschappelijk werker. Dus hulp genoeg, nu nog bepalen (of toegeven) of ik het nodig heb.

    Weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt...

    Hoe gaat het nu met je?
     
  17. Robijn89

    Robijn89 VIP lid

    1 feb 2015
    7.726
    4.689
    113
    Vrouw
    Wat vreselijk verdrietig dat je dit mee hebt moeten maken. Ik heb geen ervaring met een onverwachtse vroeggeboorte, ik ben bevallen met de wetenschap dat ons kindje niet meer leefde. Maar het verdriet, de onmacht en de pijn ken ik maar al te goed.
    Voor ons is het nu ruim een jaar geleden en het verdriet gaat niet over. Tijd heel alle wonden niet. Je leert er alleen mee omgaan en er gebeuren dingen die de pijn verzachten.

    Heel veel liefs en sterkte.
    Ook voor de andere meiden hier, ik lees verdrietige verhalen.
     
  18. Kolibrie2

    Kolibrie2 Fanatiek lid

    9 nov 2018
    1.332
    1.135
    113
    Vrouw
    Lief dat je het vraagt. Ik ben nu voorbij mijn uitgerekende datum en dat was best pittig. Ik zit nu niet meer in de tijd dat ik eigenlijk zwanger zou zijn geweest. Qua emoties is het heel wisselend. De scherpste randjes zijn er af en ik kan er er goed over praten al vind ik het nog wel spannend om het te zeggen tegen mensen die het nog niet weten.
    Wat mij heeft geholpen is dat mijn vriendinnen op "kraamvisite" zijn geweest en het fotoalbum hebben bekeken dat we gemaakt hebben. Ik heb ook haar urntje in huis staan. Altijd een kind te kort vond ik trouwens ook een fijn boek.
    Ik ben het een met @Robijn89 dat tijd de wonden niet echt heelt, maar ik hoop op een litteken dat hoewel zichtbaar en soms gevoelig wel leefbaar is.
    Ik heb nu sinds kort dat ik af en toe weer van dingen kan genieten.

    @SusieFlower hoe gaat het nu? Heb je hulp gezocht en gekregen?

    Ook voor de andere meiden knuffel en sterkte. Zo stom dat zo veel mensen dit mee moeten maken.
     
  19. MooiMinimensje

    27 nov 2018
    9
    0
    1
    Vrouw
    @Kolibrie2 hoe lang na de geboorte heb jij hulp gezocht bij POH? En waaraan merkte je dat je dat nodig had?

    Ik heb nu ook al wel momenten dat ik kan genieten, heb al een dochtertje, maar voel me daar achteraf dan weer schuldig over.

    Wanneer zijn jullie weer begonnen met werken?
     
  20. SusieFlower

    18 nov 2018
    76
    14
    8
    @ Kolibrie, ja dat is heel pittig die uitgerekende datum.
    Helaas heb ik vorig jaar een miskraam gehad (met 13 weken), en je blijft toch denken aan "zo lang zou ik zwanger geweest zijn".
    Wat fijn dat je een fotoboek gemaakt hebt, dat wil ik ook nog doen. Ik krijg er nu de moed nog niet voor. Kijk wel elke dag de foto's die we gemaakt hebben, en we hebben deze week de foto's ontvangen van Stichting Still, die zijn ook zo waardevol.

    Ik ben nog op zoek naar juiste hulp, tot dusver nog niet gevonden.
     

Deel Deze Pagina