Ik twijfel al maanden, maar ga toch mijn verhaal hier kort plaatsen.. Mijn man heeft twee kinderen uit een eerdere relatie die bij ons wonen (12 en 9). We hebben zelf ook een kindje van 3 en hebben beide altijd gezegd dat ons gezin compleet was en geen seconde getwijfeld. Ik heb alle babyspullen en kleertjes etc ook allemaal steeds al verkocht en weggegeven als ze niet meer nodig waren. Omdat het leeftijdsverschil tussen de jongste en oudste twee zo groot is, bouwt mijn kindje geen band op met de oudste twee. Maar ze is zo lief en zorgzaam, ze sociaal. Ik heb het idee dat ik haar iets moois en speciaals ontneem door haar geen écht broertje of zusje te geven. Ook voor later. Emotioneel gezien zouden we allebei nog wel een kindje willen. Maar als we met ons verstand gaan denken dan wordt het al gauw een heel gedoe. Er moet een nieuwe grote auto komen met genoeg plek. We komen dan straks een slaapkamer te kort, dus óf verhuizen (willen we echt niet) of de zolder voor veel geld verbouwen met een dakkapel en extra kamer. En daar bovenop, na de laatste zware jaren komt er nu eindelijk lucht en wat meer rust.. Dus opzich een goeie tijd om eraan te beginnen, maar aan de andere kant ook misschien juist tijd om van de rust te genieten? Verstand versus gevoel dus.... Wie kan wat licht op mijn twijfel schijnen?
Oh en liefde oprecht genoeg! Ik durf alleen het emotionele aspect niet te groot te maken omdat ik anders niet meer met mijn verstand nadenk.. want zo een hummeltje...... ohhhhh
Je wil voor elk kind een eigen kamer? Of zijn de kamers nu te klein om er twee te laten slapen? Bij ons slapen ook meerdere kinderen op 1 kamer.
Kamer delen worden ze niet minder van hoor en tegen de tijd dat de jongsye 2 dan een eigen plekje zouden moeten hebben zijn die andere 2 waarschijnlijk wel al uit huis. Verder doe ik zelf niet echt aan praktische bezwaren, die kun je oplossen (tenzij er je natuurlijk nu al niet rond kunt komen bijvoorbeeld). Als jullie het allebei zouden willen zou ik er persoonlijk gewoon voor gaan
Praktisch gezien: hier hebben we voor alles een passende oplossing gevonden bij de komst van de vierde. Daar zijn we ook wel creatief in geworden. Zo hebben we een grote kamer opgedeeld dmv een wandje en zo een extra kamer gecreëerd. Maar ik herken jouw verhaal van die band absoluut niet. En dat terwijl het leeftijdsverschil hier nog net iets groter is tussen de oudste 3 en ons nakomertje. Hij is dol op zijn zussen en vice versa en ze hebben juist een hele sterke band. Ik vind ze ook echt wel broer en zussen. En contact met leeftijdsgenootjes heeft hij dan weer op de psz. Ik vraag me dan ook stiekem een beetje af of dat niet vooral tussen jouw oren zit, omdat de twee oudsten niet biologisch van jou zijn. Ook door je omschrijving dat het de kinderen van man zijn die bij jullie wonen. Zo klinkt het toch net alsof ze er niet helemaal bij horen. Ik persoonlijk vind halfboers/-zussen namelijk ook echte broers en zussen, vooral als ze ook echt samen opgroeien.
Ik begrijp ook niet zo gied waarom leeftijdsverschil uit zou moeten maken bij een band. Ik heb twee (volledige) zusjes, eentje drie en ander 17(!) jaar jonger en ben met beiden even hecht Ik zou proberen te achterhalen waar dit gevoel (echt) vandaan komt
Ik heb andere ervaringen. Heb een (half)zus die 16 jaar ouder is en daar heb ik een veel minder goede band mee dan met mijn zusje die 15 maanden jonger is.
Nee hoor zo bedoelde ik het absoluut niet. Ik ben meer moeder voor hun dan hun eigen moeder. Ik benoem ze ook altijd als mijn eigen kinderen en ik zeg ook altijd dat ik er drie heb. Ik ben gek op ze en ken de jongste al vanaf baby af aan. Maar ze hebben allebei geen enkele interesse in hun kleine zusje (ik zeg ook nooit halfzusje, we zijn één gezin). Ze vinden haar vooral erg vervelend. Vandaar dat ik dat verschil zo benoemde. Als mijn dochter dan super enthousiast over het cadeautje in haar schoen begint dan willen de twee oudste niet eens luisteren. Dat vind ik zo sneu.. (het zit gewoon in hun aard ben ik bang, ze hebben een moeilijke start gehad bij hun moeder en lopen sociaal nog ernstig achter. Ze kunnen samen niet eens overweg)
Nu hebben alle drie de kids hun eigen kamer. Idealiter zou de eventuele vierde ook een eigen kamer krijgen. (Maar goed eerst een jaar zwanger dan een jaar co sleeper dus je bent al gauw twee jaar verder eer dat speelt..)
Ik zou voor nog een kindje gaan! Ik heb ook een broer en zus die beiden 10 en 8 jaar met mij schelen en ik heb altijd heeeel graag een broertje of zusje gewild. Hun twee deden altijd alles ‘samen’ en ik was ‘maar’ het kleine zusje. Nu nog steeds niet een super band maar we zien elkaar wel gewoon. En toch heb ik altijd een broertje/zusje gemist rond mijn eigen leeftijd.
Ah oké, dan snap ik het. Mijn excuses dat ik dat verkeerd erin las dan. Ik denk dan inderdaad dat dat meer in hun aard zit en of er wel of geen klik is. Dat is zeker wel jammer voor je jongste.
Geen probleem dat kon jij ook niet weten. In eerste instantie wilden wij dus geen vierde. (Biologisch voor mij de 2e). Ik ben er alleen over gaan nadenken vanwege mijn dochter, het idee van enig kind vind ik toch wat sneu voor haar.. ook (en misschien wel juist) voor later. Is dat echt een goeie basis om voor een vierde kindje te gaan? Daar twijfel ik zo over. Gevoelsmatig kan ik niet wachten tot er weer zo een kleintje op mijn borst ligt, we hebben liefde genoeg en natuurlijk wordt het aanpassen maar we komen nu ook makkelijk rond.
Als alleen de reden zou zijn om nog een broertje/zusje voor je dochter te willen, zou ik dat niet genoeg vinden als reden. Ook omdat je dus vooraf toch niet kan zeggen hoe hun band wordt en of ze wat aan elkaar hebben. Maar juist wat je als laatste zegt (je eigen gevoel over het in je armen houden van weer een kindje en dat er genoeg liefde is) is een steengoede reden. En het zal zeker aanpassen zijn, maar dat hoeft niet altijd lastig of een probleem te zijn.
Dat laatste is zo.. Hoe meer ik erover nadenk hoe meer positieve kriebels ik krijg. Er is niets in het leven dat ik mooier vond dan moeder worden, borstvoeding geven, zorgen voor zo een hummeltje, haar zien groeien.. Kan me niet voorstellen zoiets voor een tweede te voelen. Pfff dit zet mijn toekomstbeeld wel even op zijn kop. Ik dacht écht de laatste drie jaar dat ons gezin compleet was..
Dat laatste gevoel is herkenbaar. Wij waren ook al heel lang klaar, tot 3 jaar geleden. Niemand was eigenlijk meer verbaasd dan ik zelf dat het weer ging kriebelen. En de liefde is steeds weer evenveel, maar het genieten vond ik bij de laatste wel groter. Omdat ik me er bewuster van was hoe snel de tijd gaat, dat het echt de laatste was en er nu grote kinderen meegenieten. Ik kan het eigenlijk alleen maar aanraden!
Hier een zelfde situatie! En uiteindelijk is er zelfs een derde van ons samen gekomen terwijl we het eigenlijk ook bij 1 zouden laten van ons samen. Maar vind het zo mooi, ik zou er dus ook gewoon voor gaan!
ik scheel 10 en 6 jaar met mijn broers. Ik had/heb ondanks het leeftijdsverschil wel een goede band met ze. Ik baalde soms wel dat ik geen broertje of zusje had, maar alleen omdat ik niet de jongste wilde zijn. Niet echt door het gemis ofzo. Hebben de oudsten dan geen klik met de jongste?
Edit: Lees in een ander berichtje dat je uitlegt dat er helaas geen klik is vanuit de oudste 2. Dat lijkt me wel moeilijk om te zien.