onverwachts zwanger... Partner blijft herhalen ‘ ik wil het niet’ ‘Ik wil de kinderen niet uitleggen dat je er niet meer bent als het wel fout gaat... ‘ ‘Ik sta hier niet achter’ ‘Ik ben doodsbang dat het mis gaat en ik alleen zonder jou verder moet’ Ik wordt hier zo ontzettend verdrietig van.. ik weet niet wag ik hier mee moet Ter info: de tweede bevalling ging vreselijk mis, placenta zat vast. Naar meermaals opspuiten en eraan trekken, brak de placenta met als gevolg dat het bloed er uit spoot. Rennend gingen de artsen de gang over met mijn bed, naar de spoed ok.
Wat heftig wat je hebt meegemaakt! Ook voor je vriend. Kun je erachter komen hoe groot de kans is dat dit weer gebeurt? En gefeliciteerd met je zwangerschap. Ben je er zelf wel blij mee?
Heftige bevalling heb je gehad! Maar de eerste en derde bevalling is dus wel goed verlopen? Zou het helpen als jullie een gesprek hebben met de gyn hierover. Zodat hij/zij de angst bij je partner kan wegnemen/minderen?
Kans is aanwezig, arts zei ook als ik in een ander land was geweest had ik het niet overleefd. bij de derde bevalling was er extra toezicht. OK personeel werd van huis gebeld zodat deze al klaar stonden net zoals de extra nodige materialen. Ook zou er snel ingegrepen worden als bleek dat het niet soepel los liet. Omdat ik veel angsten had wat betreft de derde bevalling is deze begeleid en is dit uiteindelijk een top bevalling geworden. Met ruggenprik en was het binnen 6 uurtjes een soepele bevalling. Geen spoed ok nodig geweest en ook niet veel bloed verloren. Ook heb ik tijdens mijn derde zwangerschap emdr therapie gehad, omdat ik volgens de psych ptss klachten er aan over had gehouden. Dit heeft voor mij echt heel goed geholpen. Deze zwangerschap is onverwacht, maar ik had er een rustig gevoel over. Mocht het oké zijn, had ik voor mij zelf besloten te kijken naar de mogelijkheden inplaats van alle beren op de weg. Mn partner heeft liever dat ik het weg haal.. ik wordt hier eigenlijk heel verdrietig van
Eerste ging redelijk, had PE/Hellp toen. Tweede bevalling was een hel en de derde ging soepel. Daarnaast hebben wij drie kindjes met een medisch rugzakje, waar zij wel overheen kunnen groeien. (Pas rond de 10 jaar ongeveer)
Je vertelt dat jij EMDR hebt gehad. En je partner? Want ik kan me voorstellen dat dit voor hem evengoed een traumatische ervaring was. Ik begrijp dat jij verdrietig wordt van zijn reactie, maar ik kan me ook heel goed indenken dat er bij hem weer een hoop bovenkomt nu. Heeft hij hier ooit hulp voor gehad?
Nee, hij wilde dit niet. Heeft na gesproken met de Gyn die er bij was. Meerdere keren, hij zei toen dat hij het een plekje kon geven. Hij heeft er voor die gesprekken vreselijk last van gehad, sliep niet en herleefde het. Ik zei ook vanavond: misschien is het tijd dat jij er emdr voor gaat volgen. Daarna heeft hij niks meer gezegd...
Een andere reden voor het niet willen geeft hij ook niet, alleen dat hij niet alleen wil achterblijven met de kinderen. Ik denk dat hij vreselijk bang is dat het mis gaat..
Kun jij zijn angst begrijpen? Jullie zullen met elkaar in gesprek moeten. Ik denk dat het een goed begin is als jij in ieder geval kunt laten merken dat je zijn gevoelens wel snapt. En ik denk ook wel dat het verstandig is als hij emdr of andere therapie gaat volgen. Maar ik denk wel dat het moet beginnen met het erkennen van zijn emoties en angsten. Als je daar overheen fietst en meteen doorgaat naar 'je moet er iets aan doen', voelt hij zich misschien ook niet serieus genomen. Althans: dat je zijn angst niet serieus neemt, terwijl hij natuurlijk wel daadwerkelijk heeft meegemaakt dat hij je bijna kwijt was.
Het klinkt inderdaad alsof hij gebaat zou zijn bij ondersteuning om het te verwerken. Want het klinkt alsof hij het nog geen plekje heeft kunnen geven. Sterkte met jullie beslissing!
Natuurlijk! Ik heb het zo getypt, maar heb altijd begrip gehad voor zijn emoties. Ook na mijn bevalling die zo mis ging, het ging in de periode er na niet goed met hem. Maar ik zal hem dit zeker voorleggen, goed dat je dit nogmaals benoemt. Ik werd erg verdrietig door de manier hoe het overbracht en sloeg compleet dicht. Sinds wij dit weten maakt hij er alleen maar nare opmerkingen over. Ik zal als hij wil samen met hem opzoek gaan naar passende hulp. Hopelijk staat hij hiervoor open.
Ik snap het. Hier zit voor jullie allebei zoveel emotie bij! Ik hoop dat als jij begrip toont voor jou gevoel, hij het ook op zal kunnen brengen om begrip te hebben voor jouw gevoel. Dat is dan in ieder geval een begin. Het is echt een hele nare situatie voor jullie beiden. Ik zou voor mijzelf abortus niet over mijn hart kunnen krijgen. Ik snap jou dus heel goed dat je gewoon wilt kijken naar mogelijkheden en dat het jou verdriet doet als hij laat merken dit kindje niet te willen. Toch kan ik me zijn angst heel goed voorstellen. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor de drie kinderen die er al zijn. Zeker met de wetenschap dat zij ook wat meer zorg nodig hebben, Natuurlijk wil je en moet je kijken naar het kindje van deze zwangerschap. Maar je moet evengoed kijken naar de kinderen die er al zijn. Ik denk dus dat het ook verstandig is om samen met een arts in gesprek te gaan om de risico's in kaart te brengen. En daarbij niet alleen aan jouw eigen gezondheid en veiligheid te denken, maar ook aan drie kinderen die hun moeder nodig hebben. Als is dat ergens een duivels dilemma natuurlijk. Ik hoop in ieder geval dat jullie met elkaar in gesprek zullen blijven.
Wat een heftig verhaal!ik snap heel goed dat dit heel wat los maakt! Maar hoe heeft hij zich er voor de derde zwangerschap dan wel over heen kunnen zetten? Wat was er toen anders? Misschien biedt dat nog aanknopingspunten?
Toen sliep hij bijna niet.. hij was elke dag doodsbang. Op het moment dat ik moest bevallen hield hij alles in de gaten.. toen het goed ging was hij enorm blij dat het goed ging. Ik heb volgende week de eerste echo, als dat oké is zal ik contact zoeken met de Gyn die mijn laatste twee bevallingen heeft gedaan. Kijken of er een gesprek mogelijk is, ook zal ik onze kinderarts benaderen die onze drie kids onder zijn hoede heeft.
Enige wat hij al de hele ochtend uitbrengt: ik wil best met je in therapie, maar mijn mening en standpunt zal niet veranderen. Ik wil het gewoon niet...
Lastig. Het klinkt alsof jouw man echt al aan zijn maximaal zit van kunnen, ook doordat jullie al 3 zorgenkindjes hebben. Speelt dat ook mee mss? Is er een reële kans dat het nogmaals gebeurt?
Kans is reeel. Bij onze oudste zeiden ze dat het niet erfelijk was, pas toen nr 2 en de derde er waren bleek dat ook zij het hadden. Het is pittig dat geef ik toe, maar partner gaf aan dat dit niet de reden is. De reden voor hem is dat hij bang is, bang om mij kwijt te raken. Qua onze kinderen en de zorgen is alles op de rit. We nemen onze rust waar kan en nodig is. (Gestructureerd)
Vooropgesteld ik snap zijn angst. Maar het is de 3e keer ook goed gegaan? Er komen neem ik aan weer extra maatregelen voor je als het zover is? Mss wat tijd geven en wachten tot hij echo's ziet? Hoop voor je dat hij er ook blij mee gaat zijn.
Ik snap je partner wel. Maar misschien een goed gesprek met een arts voeren en een plan opstellen voor als het wel weer mocht gebeuren. Ik zelf heb bij mijn eerste bevalling een ernstige fluxus gehad. Placenta kwam ook niet los en verloor veel bloed. En moest met spoed naar OK. Maar dat is voor mij geen reden geweest om geen kinderen meer te krijgen. Mij werd ook verteld dat de kans op herhaling groter was daarom was er bij mij ook ter preventie al infuus aangesloten enz Maar 2de bevalling ging super snel en goed. Ze hebben wel via infuus 2 keer medicatie gegeven voor het loslaten voor de placenta. Na 15 minuten werd ook die geboren en had ik zelf amper bloedverlies.