Het gevoel dat je geleefd wordt.

Helaas heel herkenbaar. De afgelopen jaren zo ontzettend druk gehad, dat ik af en toe wel kon gillen. Een aantal maanden geleden had ik nergens meer zin in, vond het allemaal wel best eigenlijk. En natuurlijk heb ik daar zelf ook schuld aan gehad, ik had vaak genoeg nee kunnen zeggen. Maar toch heel veel gedaan om een ander plezier te doen. Mijn man heeft me vaak genoeg terug gefloten, maar dan nam het schuldgevoel weer de overhand. En dan aan het einde van de dag had ik het idee dat ik mijn gezin tekort had gedaan.
Een maand of twee geleden kon ik alleen maar huilen. Zonder dat het echt een reden had, ik vermoed pure uitputting. Na een goed gesprek met mijn man (oké, hij hield een preek en ik moest vooral mijn mond houden) heb ik alles rigoureus gestopt. Geen dingen meer voor anderen doen als het niet uit komt en meer tijd voor mijn gezin en vooral dingen doen die IK leuk vind.

Zo ben ik ruim een maand geleden begonnen met het schrijven van een boek. Ik loop emotioneel door diverse redenen vast, dus het herschrijven en editen gaat niet zo snel, maar dat komt wel. Mijn doel was bereikt en daar ben ik trots op.

Ik heb jaren aangegeven dat ik weer een studie wil doen, maar genoeg mensen die zich afvroegen hoe ik dat voor me zag, of ik dat wel aan kon en hoe zit het dan met mijn kinderen etc. Mijn man staat achter me, dus dat is fijn en twee weken geleden had ik er ineens schijt aan. Ik heb 50.000 woorden geschreven voor mijn boek en nu gaan we wederom iets doen wat IK graag wil en dat is de studie psychologie. Ik heb me ingeschreven aan de open universiteit en ga beginnen met sociale psychologie en vanaf 11 feb start de complete opleiding.

Ik heb niet echt tips, als mijn man niet onwijs kwaad op me was geworden was ik rustig zo doorgegaan denk ik. Maar bedenk je wat jij graag wil. Je hoedt niet alles te doen wat een ander wil. Jij bent ook belangrijk (zeg ik nu heel stoer)

 

Vervelend heb je ook het idee dat anderen wel alles kunnen combineren maar jij niet? Nee leren zeggen is super belangrijk.. heel veel meer dan (1) werk (2) kinderen (3) familieverplichtingen past er bijv niet in onze week. Hobby’s, vrienden, sport, uitjes, enz bekijken we wel van week tot week. Teveel (willen) doen is funest, ik ben er echt van af gestapt.

 

Ik herken het wel! Zeker als je steeds naar het ziekenhuis moet wordt je echt geleefd, dat heb ik ook ervaren. Is er ook een mogelijkheid dat je bv iemand vraagt om jullie een keer naar het zh te brengen of op te halen, of tijdelijk een schoonmaakster inhuurt? Dat geeft jou al iets meer lucht denk ik. Verder: kijk kritisch naar afspraken. Ik loop zelf ook (weer) op mijn tenen, dus ik plan momenteel door de week eigenlijk niks. Werk/school/opvang, en daarna lekker thuis. Zondags maken we altijd een lange wandeling of fietstocht met zijn allen en elke avond na het eten komen de spelletjes en/of puzzels op tafel. De sjoelbak is favoriet Deze momenten zijn inmiddels gewoon onderdeel van het dagritme geworden, we genieten hier allemaal volop van. Zelf ga ik een aantal avonden per week wandelen. Yoga helpt ook goed om te ontspannen! Misschien zit er een yoga studio bij jou in de buurt?

 

Hier is nr 3 juist helemaal niet belangrijk, het klinkt al negatief: verplichtingen. Wij gaan meer voor de uitjes, vrienden, sport en hobby's, want dat is waar we het meest van ontspannen.

Vervelend dat het zo voelt ts! Waarom moet je met ov? Kan vaker iemand je brengen?

Vooral het weekend is hier ontspanning. We plannen weinig verplichtingen en doen waar we zin in hebben. Daar vallen bv geen verjaardagen van ome wie dan ook onder.

 

Ik ken het gevoel en heb een aantal jaren geleden een nogal rigoureus besluit genomen. Ik ben gestopt met televisie kijken. Ik keek zeker twee uur per dag tv en dat betekende elke week minimaal 14 uur over. Nu heb ik elke avond tijd voor hobbies, sporten, af en toe een klusje etc. in plaats van gedachteloos voor een tv te zitten. Overdag als ik thuis ben met de kinderen, bewaar ik sommige verplichte klusjes voor de avond. Door leuke dingen in de avond te doen, krijg ik juist extra energie. Nu kijk ik heel af en toe wel Netflix. Soms een paar uur per week en vaak ook weken niet.

Verder hebben wij qua werkverdeling heel veel veranderd, maar ik snap dat dit niet voor iedereen haalbaar is.

 

Misschien helpt een andere mindset. Toen mijn opa in het ziekenhuis lag en ik met mijn zoon 6 uur op en neer moest rijden in mijn vrije weekend had ik het er met mijn psycholoog over dat ik het lastig vond dat mijn zoon in "ons" weekend ook nog zoveel uur in de auto en het ziekenhuis moest doorbrengen. De psycholoog zei toen "maak er een uitje van". Ik heb toen lekkere pakjes drinken bezorgd en wat te eten, leuke spelletjes meegenomen etc. We hebben er ondanks de trieste situatie toch nog het beste van gemaakt.

Ik denk daar nu vaak aan. Als ik veel verplichtingen enzo heb dan probeer ik er gewoon het beste van te maken. Als ik moet wachten gewoon een leuk boek of een tijdschrift mee waar in anders niet aan toe kom om te lezen. Of na de afspraken mezelf belonen met een lekker bakje koffie met iets lekkers bijvoorbeeld.

 

Herkenbaar. Met een eigen bedrijf en 2 kleine kinderen kom ik chronisch tijd tekort voor mijn gevoel. En dan zitten we nog niet eens in de fase met in de weekenden sport en kinderfeestjes etc. Wat wel echt helpt, is prioriteiten stellen. Ik verkies een uitje met mijn kinderen boven een opgeruimd huis. Ik krijg simpelweg meer energie van het eerste. En ik maak dus wel tijd voor mezelf in kleine momenten. Als ze slapen, ga ik niet opruimen maar op de bank zitten. Boodschappen worden bezorgd. En ik maak tijd voor ontspanning. Als dat betekend dat ik 's avonds om 23u nog even een half uurtje ga hobbyen, dan is dat maar zo. Ik ga liever vrolijk en ontspannen wat later slapen, dan direct van allerlei taken vroeg mn bed in.

 

Haha ik bedoel het niet negatief maar in mijn geval woont familie ver weg en door de reis enz ben je er een hele dag mee bezig. Dan heb je minder tijd voor andere zaken.

 

Ik herken het deels.
Doordeweeks heb ik dat gevoel ook.
Mijn vriend werkt veel en komt soms thuis, eet, doucht em gaat weer naar bed.
Alles komt dan op mijn schouders terecht.

Kno, logopedie voor de oudste, dansen voor de oudste, fysio met de jongste, 3 dagen werken en dan het huishouden nog.

Boodschappen laat ik tegenwoordig bezorger want ik weet niet eens meer wanneer ik die moet doen

 

Heel herkenbaar! Ik ben een alleenstaande moeder. Gelukkig met een fijne bezoekregeling!, maar de meeste dingen vallen wel in mijn dagen. Ik volg een studie, loop stage en ben mantelzorger. Mijn dagen beginnen om half zeven 's morgens en ik ga pas rustig zitten om een uur of negen 's avonds. Ik ben altijd maar onderweg. Kind naar school, ik naar werk, kind uit school, naar huis of spelen, dan naar sport, tussendoor naar huis om te koken, kind halen, eten, naar bed, de afwas, het huishouden... en dat gaat maar door. Ik probeer honderd ballen tegelijk in de lucht te houden. Ons luie weekend bestaat vaak uit boodschappen doen met mijn moeder en dus wederom op de tijd letten. Gek genoeg lukt me dat niet en ik heb het gevoel achter de feiten aan te lopen. Onlangs was ik bij de overgangsconsulent en daar kreeg ik een schema mee met de dagen van de week en daarop moest ik invullen wat ik deed op een dag en wat mijn gevoel daarbij was. Dan is het best balen om te zien dat alles voelt als moeten, haasten, jagen. Zelfs de leuke dingen. Mede hierdoor heb ik een belangrijk besluit genomen voor de toekomst. Ik wilde na mijn opleiding het liefst meteen door met mijn vervolg opleiding, maar deze duurt vier jaar en om eerlijk te zijn; ik heb er de energie nu niet meer voor. Ik ben blij als dit klaar is en ik eerst eens aan het werk kan. En daar heb ik werkelijk bij gedacht, dat als ik dan genoeg ga verdienen, ik daadwerkelijk op zoek ga naar een huishoudelijke hulp eens per twee weken voor de klussen als de ramen en de badkamer.
Het doen van de boodschappen verplaats ik nu soms naar een ander moment, zodat ik de weekenden echt vrij heb. Dat vraagt een wekelijkse planning. Kijken wat ik allemaal heb die week en dan invullen. Dat helpt wel iets.

 

O ja, dat wel herkenbaar. Mijn vader en rest familie woont 1.5 uur rijden hier vandaan. Elke 2 weken op zondag gaan we daarheen, dan zijn zus en zwager er ook. Maar dat willen we zelf. Ik zie ze al zo weinig. Dat voelt niet als verplichting. Wij gaan bv bijna nooit naar volwassenenverjaardagen. Scheelt ook al een hoop.

 

Ja herkenbaar uiteraard. Wat je ermee moet weet ik verder ook niet. Ik zeg tegen veel dingen nee en probeer het mezelf makkelijk te maken. Verder is het maar een beetje de rit uitzitten tot ze wat ouder zijn denk ik dan maar.

 

Oja herkenbaar maar heb nu actie ondernomen. Dat gehaast van kdv naar werk. Van werk naar kdv. Geen tijd voor de kinderen hebben. Man die je halverwege de avond ergens tegenkomt in huis mensen die energie uit je zuigen.
Heb een nieuwe baan waarbij ik een dag minder werk maar wel mijn huidige salaris houd. Meer tijd voor de kinderen en het huishouden. Mensen die energie zuigen laten vallen, ja helaas mijn eigen moeder maar die is t ergste.

Voel me een stuk beter nu. Is mijn leven en had er even geen controle meer over. Nu al weer een stuk meer.

 

Ziekenhuis afspraken is ook een drama he.
Ik loop nu bij uroloog (mogelijk nog nierstenen).
Dan moet je eerst naar de uroloog. Zit je daar: ja je huisarts heeft het correct gedaan. Loop maar naar de afdeling radiologie voor een Ct-scan afspraak te maken.
Daarna een paar dagen wachten en weer terug naar de uroloog. Oftewel ik moet 3x heen en weer naar het ziekenhuis.

In België doen ze dit soort dingen in 1x keer, dus alles op 1 dag. Dat is een stuk effincienter.

 

Ik sla laatste jaar geregeld verjaardagen over, zal vast niet altijd goed vallen maar ik kan me er niet meer druk over maken. Werk, vriend drukke baan, kinderen, hond, paard, huishouden en dan elke zondag nog op verjaardag zowat. Om daarna vol stress te zitten en migraine te krijgen want moet nog zoveel.

Inmiddels leef ik wat egoïstischer, heb stukken minder migraine en voel me beter. Alle ballen hooghouden trek ik niet en dat heb ik nu geaccepteerd.

 

Ik probeer altijd tijd te maken voor ons als gezin. Huishouden hebben we een hulp voor aangenomen, die eens per 2 weken het grote werk doet zodat dit ons verlicht.

Sommige dingen komt gewoon niemand aan, zoals zondagochtend lekker relax tijd door als gezin lekker lang in bed te liggen en gezamenlijk ontbijten. De andere 6 dagen gaat de wekker vroeg ivm school en zwemles en we hebben na school op sommige dagen sport en fysio, dan zorg ik ervoor dat ik op andere dagen vrij houd voor spelen en samenzijn na school. We hebben een familyplanner en ik plan iedere week opnieuw rust in.

Sommige verplichtingen doe je niets aan, maar zorg dat waar het kan, dat je je eigen tijd en dat met het gezin pakt.

 

Ik heb helaas ook ziekenhuisbezoeken voor mezelf, mn jongste zoontje en mn vader. Het helpt idd door wat al eerder is gezegd, het als een uitje te zien. Ik zorg dat we net naar de bieb zijn geweest; verse boeken, pakje drinken, wat lekkers mee. Dan daar lekker voorlezen en snoepen. Bij afspraken voor mezelf neem ik de ipad ook mee, hebben ze afleiding terwijl ik rustig kan praten. Ik heb speciaal voor de zkh -bezoeken toch een autootje gekocht... erg he? Hij staat dus ook heel veel stil, maar geen gestress meer met openbaar vervoer. Als het financieel haalbaar is, is het (tijdelijk) toch wel erg fijn.

Verder ben ik gaan schrappen in verjaardagen , visites en vriendschappen. Als ik niet blij wordt van een afspraak zeg ik ‘m af. Bijna al mijn vriendinnen hebben afgelopen jaren burn outs gehad, dus we snappen elkaar als we een keer afzeggen.