Doe dit niet snel, maar moet even van mij afschrijven. Gisteren en vandaag een test gedaan, en ook nu bleef het schermpje waar een mooie roze teststreep zou moeten verschijnen, weer 'angstvallig' wit, zoals de afgelopen jaren. Alleen die stomme controlestreep knalde er vanaf. Dit was ronde 32, IUI poging 3 met hormooninjecties. Nu ben ik gestopt met de utrogestan en wacht op mijn menstruatie. Ik kan er niet meer om huilen, maar jeetje, wat doet het pijn van binnen! Volgende maand is het 3 jaar geleden dat ik stopte met de pil. Zal er ooit nog een kindje van ons samen gaan komen? Zou mijn man ooit zelf vader mogen worden? Er is nu weer een jaar voorbij zonder resultaat. Heb een kijkoperatie gehad waarbij wat endometrioseweefsel is verwijderd, 2x HSG welke goed waren. In principe hebben we nog 3 IUI 's voor we overgaan op IVF. Bij mijn man is alles goed, helaas heb ik op en in mijn beide eierstokken (endometriose) cysten en is er een vermoeden dat er misschien een poliep in mijn baarmoeder zit. Dus het is nog maar de vraag of we komende ronde door mogen gaan. Ben het zo zat. Mijn lijf dat faalt keer op keer. Ik weet niet meer waar ik de hoop nog vandaan moet halen
Ach meid... Ik kan me zo voorstellen hoe je je voelt. Hier 2 jaar gedaan over onze zoon. En ook hier hebben de pannen door het huis gevlogen van frustratie.. Vrienden van ons hebben er 6 jaar over gedaan. Ze konden in eerste instantje niet vinden waarom het niet lukte. Ook van alles geprobeerd. Van inseminatie tot ivf en alles wat er tussen zit. Uiteindelijk kwamen ze er achter dat haar eicellen te 'stug' waren om doorheen ge komen. Toen heeft ze 3 behandelingen gehad waarbij de eicellen weg werden gehaald. Behandeld dat het omhulsel een beetje zachter werd. En vervolgens buiten de baarmoeder bevrucht en weer terug gezet. Na 6 jaar hadden ze ook de hoop opgegeven. Maar ze is nu toch eindelijk zwanger. Je hebt waarschijnlijk niet veel aan dit verhaal. Maar ik wil maar aangeven dat er veel kan. De aanhouder wint...
Wij hebben vijf jaar op onze zoon gewacht en ik weet nog precies hoe ik me die vijf jaren heb gevoeld. Pure wanhoop, verdriet, boosheid, angst, frustratie, pijn.. En dat allemaal tegelijk. Een achtbaan van emoties, elke dag opnieuw. Maar, onthoud dat jouw emoties er mogen zijn! Als iemand je vraagt hoe het gaat en je hebt een schijtdag, zeg het gewoon. Jij hoeft dan geen toneel te spelen, en de ander kan rekening met je houden. Doen hoor! Ik heb destijds veel te lang met een masker op gelopen, daar had ik uiteindelijk alleen mezelf maar mee. Bij deze een hele dikke virtuele knuffel voor jullie!
Heftig zeg.. en heel begrijpelijk.. ik weet niet of je er iets aan hebt of mee kan, maar ik heb ook endometriosecystes in mijn eierstokken. Mijn zkh zag dat niet als probleem om natuurlijk zwanger te worden, maar het wilde maar niet lukken. Toen voor een second opinion naar een ander zkh gegaan en die zeiden dat ik direct met ivf had moeten beginnen. Daar zouden de kansen met endometriose liggen (iui had dus ook geen zin). Toen idd snel zwanger geworden. En nu voor de tweede keer met ivf heel snel (na het tegen beter weten in toch weer even zelf geprobeerd te hebben, werkte niet). Heel veel succes!
Ik weet precies hoe jij je voelt. Heel veel sterkte.... Ikzelf ben sinds donderdag 28e ronde ingegaan. IUI 1 mislukt. Ik kom net pas kijken ( medische stappen),maar het voelt als een verloren zaak. ik ben bang dat het nooit gaat lukken. We moeten hoop houden ooit is het onze beurt....
Hier duurde het 10 jaar voor we een kindje kregen. Ontelbare behandelingen gehad, en 8 miskramen. Wanhoop pas als de artsen er geen vertrouwen meer in hebben. Zolang de artsen hoop hebben, moet je hoop houden.
Och meissie *knuffel*. Ik wou dat ik je garanties kon geven, of iets kon zeggen om je verdriet wat dragelijker te maken, maar daar zijn geen woorden voor. Wat vind ik t moeilijk voor jullie
Wat een traject.. Zo oneerlijk, zo verdrietig en zo teleurstellend, keer op keer. Hele dikke knuffel lieverd. Hou vol al weet ik zelf ook niet meer zo goed waar ik het moet vinden. Alleen dat de wens zoveel sterker dan opgeven.
Ik krijg kippenvel van de wanhoop die klinkt ik je tekst.... ik wens met heel mijn hart dat je snel zwanger mag zijn.
Ach meid; ik ken het. Ik heb 2 kinderen mogen krijgen maar daar heb ik in totaal 10 jaar over gedaan. Eerste lukte na 6 jaar spontaan met nieuwe partner nadat ik de hele MMM had doorlopen met ex. Tweede was er wel in ronde 2. Maar wat is het verdrietig hè. Iedereen om je heen lukt het wel, altijd dat afwachten, de ‘stomme’ adviezen... Nu 2 kindjes rijker, maar nóg krijg ik een wee gevoel van binnen als iemand in m’n buurt vertelt dat ze zwanger is en moet ik mezelf er even aan herinneren dat dat gevoel er niet meer hoeft te zijn... Sterkte!
Wat is het toch ook een oneerlijk iets he?! Respect voor jou dat je elke keer weer de kracht kan vinden door te gaan. Ik hoop dat in 2019 jullie wens mag uitkomen.
Ach wat verdrietig. Zo’n wens zit zo diep, het is zo oneerlijk verdeeld. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Oh meid, de wanhoop spat uit je berichtje. Maar geef de hoop niet op! Hier na 5 jaar ziekenhuis in en uit zwanger en bevallen van een zoon. Neem af en toe even pas op de plaats, evalueer en pas aan.. en dan weer door. Heel veel sterkte meid!
Ik weet nog hoe wanhopig ik was en hoe ik er psychisch aan onderdoor ging die 4 jaar vol teleurstellingen. En toen ineens bij de allerlaatste ivf poging raakte ik zwanger! Nu redelijk snel dmv ivf weer zwanger. Hou hoop!!
Bedankt voor jullie berichtjes. Deze ronde helaas even geen IUI en ook geen hormonen. De artsen denken dat er misschien hoog in mijn baarmoeder een poliep zit, wat ik al zei. Krijg volgende week vrijdag een hysteroscopie. Uiteraard gaan we er zelf wel voor, mag gelukkig ook. Toch dat inieminie sprankje hoop hè
Herken mijzelf een beetje in jouw woorden... Het duurt allemaal zo ontzettend lang en mentaal is het o zo zwaar Toen december naderde was ik extra verdrietig omdat er 3 jaren zijn verstreken zonder (blijvende) zwangerschap. We hebben net 5 iui-pogingen gehad zonder resultaat. Hormonen die je anders maken dan je bent. Je probeert gewoon alles in de hoop dat het gaat lukken! In principe hebben wij ook nog 1 iui voordat eventueel het IVF-traject begint. Ik hoop dat 2019 een prachtig jaar voor jou, mij, en alle andere wensmoeders mag worden!
Ik weet nog hoe het voelt. De nietsontzienende angst dat het nooit zal lukken. De wanhoop van wat kan ik nu nog proberen. Het is vreselijk. En het is ok om je zo te voelen.. laat het toe, schreeuw en huil.. en morgen ga je er weer voor. Uiteindelijk is het het waard om voor te vechten...