Dat vermoed ik wel ja. En dat vinden ze echt niet raar. Ze hebben liever dat je belt dan dat je je zorgen zit te maken. Ik moest om 17 uur bij de gyn zijn, maar zitten nog te wachten en ben al zo moe
Inmiddels klaar. Iets kleiner dan gemiddeld, maar alles ziet er goed uit. Mn zoontje was ook niet groot. En als mn rug En t spugen zo ellende blijven gaan we over week of 7 kijken of er misschien een inleiding kan.
Gelukkig dat het er allemaal goed uit ziet! Het is misschien niet de ideale situatie, maar een inleiding zal voor je lijf wel fijner zijn dan nog langer zo doorgaan. Anders ben je helemaal uitgeput, voor zover je dat nog niet was...
Ja de pijn word met de week erger. Waar ik eerst nog liggend redelijk de pijn onder controle had is dat nu ook niet meer. Mn moeder die zei van ja Nouja daarom gaan ze echt niet inleiden hoor. Maar ik hoefde dus niet eens moeite te doen om t te vragen. Ik vroeg enkel van, als mn zo blijft of erger word laat u me de hele zwangerschap uitlopen. Waarop hij zelf zei dat we met 37 a 38 weken dan wel wat kunnen proberen om in te leiden. Terwijl mn eigen voorstel 38 weken zou zijn. Dus ben erg blij met zn antwoord, want zul je zien dat ik over tijd zou lopen. En ben idd nu al uitgeput. De hydrotherapie zorgt er gelukkig nog voor dat ik redelijk soepel blijf ipv stijf word dus dat blijf ik door doen. T is goed voor me
Nou precies. En bij mn zoontje Heb ik t ook niet als vervelend ervaren het inleiden. Heb zeker wel weeënstorm gehad, maar t was te doen. De gedachte dat je er met zoveel uur vanaf bent helpt toch
Jeetje dames wat een verhalen! Ik heb al een tijd niet meer gereageerd, maar lees wel regelmatig bij Bloedverlies is echt niet leuk. Dat geeft je zoveel zorgen als zwangere. Het hoeft natuurlijk niks ernstigs te betekenen, maar de gedachten aan dingen die wel erg zijn sluipen toch je hoofd in. En je loopt de hele dag rond met je lijf dus je kunt er ook niet even afstand van nemen. Ik heb het de laatste tijd ook even lastig. Ik ben in een hele vervelende discussie verwikkeld met de vk. Ik ben nu op het punt gekomen waarop ik heb besloten om over te stappen. Er is een te grote vertrouwensbreuk ontstaan. De druppel was dat ze me een ‘overeenkomst’ wilde laten ondertekenen waarin ik op voorhand afstand doe van enkele zelfbeschikkingsrechten in ruil voor een thuisbevalling. Zo moet ik vooraf tekenen voor het doen van afstand tot het voeren van discussie op het moment van bevallen en de vk vindt dat ik om wat voor reden dan ook alsnog naar het ziekenhuis zou moeten. Er is geen fijn gesprek mogelijk en ik voel me met mijn rug tegen de muur gedrukt. Reden voor dit alles was dat ze niet op de hoogte was van mijn dossier en ik haar heb verteld over mijn vorige bevallingen. Bij de geboorte van mijn tweede zoontje was er sprake van een lichte schouderdystocie. Met mijn vaste vk (die die geboorte ook heeft gedaan) had ik al afgesproken dat ik thuis zou bevallen en er twee vk’s bij zouden zijn. Verder was er geen probleem. Ze vond het prima. Deze tijdelijke vk (mijn vaste vk is met verlof, deze tijdelijke is 23 jaar en net afgestudeerd) kwam daar dus op een nare manier op terug. Alleen maar herhalen: “ja, maar dan moet je in het ziekenhuis bevallen.” Laat ik vooropstellen dat een gezond kindje uiteraard het aller belangrijkste is en ik echt geen onverantwoorde risico’s wil nemen, maar dit wordt schromelijk overdreven. Ik heb contact gehad met twee andere vk’s en die geven aan dat ze zich echt geen zorgen maken om een thuisbevalling. En ook dat het tegen de wet is om een dergelijke overeenkomst te laten tekenen door een zwangere. Ik sta er sowieso iets anders in dan de meesten, dat merk ik hier ook. Ik ben erg van het natuurlijke en ik heb veel vertrouwen in mijn eigen lijf (in het kader van de baring) en de bevalling. Uitgangspunt is voor mij ‘hands-off’. Ik kijk ook weer uit naar de bevalling, het is voor mij een van de mooiste momenten in mijn leven om een kindje te baren. Daar wordt nu aan getornd en dat doet me pijn. Overstappen vind ik echt een ding, omdat deze praktijk me al met twee zwangerschappen heeft begeleid, maar toch denk ik dat het nu het beste is. Heel verhaal, maar dat houdt me momenteel bezig
Ik snap heel goed dat het lijnrecht staat tegenover je gevoel. En zo'n grietje die dan net komt kijken even alles beter weet en dingen vraagt die je niet wil. T is jammer dat je vaste vk met verlof is, maar ik denk dat ze je echt wel zou snappen. Is er geen mogelijkheid dat je nog contact met haar kan hebben en kijken wat er mogelijk is? En anders ja toch over stappen vrees ik.
Ja en in de kern heeft ze gelijk: het reguliere advies volgens het protocol is dat er altijd moet worden geadviseerd om in het ziekenhuis te bevallen als je wat voor schouderdystocie dan ook hebt gehad. En als je geen ervaring hebt om een gedegen en weloverwogen besluit op te nemen als professional, dan grijp je uit angst terug op het protocol. Ik ga inderdaad proberen met mijn eigen verloskundige in contact te komen, maar ik denk niet dat ik daar blijf. Volgens mij is het besluit om mij die overeenkomt onder de neus te schuiven wel ‘in overleg’ genomen, althans dat zei die tijdelijke vervangster.
Ja als dat in overleg is geweest Zou Ik overstappen, maar dan zou ik t ook graag van je eigen vk horen idd. Lastig dingetje dit
Ik snap je helemaal! En ik zou ook absoluut bij je standpunt blijven en overstappen. Bevallen is het meest natuurlijke wat er is. Ik sta er zelf zo ook in en het liefst ook de "hands off" instelling. Bij een paar ook gelukt. Hou dat dus zeker vast. Ik hoop dat nu ook weer te doen. Laat mij mijn gang maar gaan. Al snap ik dat nu i.v.m. de complicaties die bij mij aan de hand zijn, dat onnodig risico nemen is dus ik ga er even goed over nadenken. Komt vast goed Nainen!
Oh dames hopelijk blijft alles goed gaan tot nu toe wel, houden zo. Al snap ik dat de spanning niet fijn is. Onze oudste dochter is plotseling geboren met 28w4d zwangerschap zonder dat wij weten waarom precies. Alles is gelukkig goed gekomen snap de spanning/angst ervan. Morgen voor controle naar het ziekenhuis, 30 weken zwanger. Heb een apart gevoel soort voorgevoel maar voor wat geen idee, hoop dat alles goed is. Herkennen jullie dat als je loopt en die kleine draait dan ofzo dan je dan ineens een heel apart gevoel krijgt alsof je eigenlijk niet verder kan lopen. Steek onderin en de kleine beneden duwt. Beetje lastig uitleggen
Ja dat is van het indalen hahaha raar gevoel he. Die van mij zit op haar billen ingedaald. Lijkt mij ook niet lekker voor haar. En ben benieuwd naar je voorgevoel. Hoop dat alles goed gaat met jou en baby
Hier nog niet bezig met indelen. Dr hoofd zit onder mn rechter rib en dan zit ze zeg maar op mn blaas. En benen net hoe t gaat uit komt haha. Maar soms doet ze me wel pijn met rare steken
Heel raar, maar heb steeds zo'n rare angst. Misschien doordat het mijn wens was voor een 2e en niet van mn man en dat door een wonder ik door de pil zwanger ben. Maar ben steeds bang dat het me alsnog niet gegund is. Dat er iets mis gaat. Was 2,5 jaar geleden ook. Toen gebruikte we enkel condoom tot een dronken bui en die genoeg was en ging het na 10 weken fout. En dan denk ik waar om zou het nu allemaal wel goed gaan? De baby doet t vanaf begin perfect. Alleen mijn lijf alles behalve. Het Zijn gewoon gedachten en angsten die me dat gevoel geven. En een vriendin van mij die 2x achter elkaar pech heeft gehad en 2 kkndjes (bijna) voldragen verloren is. Dat ik denk, Ja dat kan kan mij ook gewoon gebeuren. Stom eigenlijk he, maar krijg het niet uit mn hoofd. Moet gelukkig woensdag naar de psycholoog dus ga ik dat meteen maar eens op tafel gooien
Dat herken ik heel goed! Een soort rare druk van binnen waardoor je inderdaad echt het gevoel hebt niet verder te kunnen lopen. Zo apart!
Vandaag op controle geweest. Alles ziet er goed uit. Geen ontsluiting dus het is rustig. Ik ben opgelucht! Wel heb ze het buikje van de kleine gemeten en daarbij kwam ze op 29 weken uit ben nu 30. Het is geen grote baby zegt ze, volgende week met de groeiecho weten we weer. En ze houden het goed in de gaten en als het nodig is plan van aanpak
Ik heb dit gevoel ook echt heel lang gehad.. Dat het te makkelijk is gegaan en het niet zo mag zijn.. Heb er nu (gelukkig) geen last meer van, maar snap het wel. Denk inderdaad dat het belangrijk is om erover te praten. @Silvetris Fijn dat alles goed is!
Ja ze doet t te goed zeg maar. Maar weet zelf gelukkig wel dat het geen reële gedachten zijn, maar er over praten gaat wel nodig zijn. Vooral dat iemand het mn hoofd uit gaat praten. P