Ik heb 3 kinderen, 5 jaar, 2 jaar en een baby van 5 maand. De oudste 2 zijn niet te doen... hele pittige kids al van baby af aan. Ze staan altijd aan, schreeuwen veel naar elkaar en zijn in hun doen en laten erg onrustig en druk. Al van baby af aan. Nu heb ik nog een baby en zij is zo lief... in haar hele doen en laten heel erg rustig en lief. Ik ben voor het eerst echt verliefd op mijn kind... het is niet dat ik niet van mijn oudste 2 houd... hoewel ik mij dat best wel eens heb afgevraagd hoor. Herkennen jullie dat? Voorkeur voor je kind? Ik doe mijn best het niet te laten merken maar onbewust benoem ik wel regelmatig hoe lief de baby wel niet is...
oh dat lijkt me wel vervelend als je dat zo ervaart. Nee ik heb dat eigenlijk helemaal niet met mijn kinderen. Maar je weet wel zeker dat jullie oudste twee niet ook lief varen als baby? Want mijn jongste is vijf maanden en ik vind dat zelf ook zo'n lieve en zoete fase.
Wat sneu voor je oudste 2. Vind het overkomen alsof ze een last zijn. Mijn eerste was ook een hele zoete baby en nog steeds een "makkelijk" kind. Mijn tweede was een huilbaby en nog steeds gaat dat alarm regelmatig af, hij is druk en soms ontzettend intens.. Met mijn oudste bots ik vaker, omdat we op elkaar lijken. Maar ik kan echt de een niet liever vinden dan de ander. .
Dat komt niet alleen zo over, zo ervaar ik het zelf ook. Ik heb eerlijk gezegd heel weinig leuke momenten met ze. 1 op 1 gaat het heel goed, maar als ze samen zijn, oei oei oei.. ik vind ze erg heftig.
Nee gelukkig niet herkenbaar! Vreselijk sneu voor je andere kinderen want ik ken ook iemand die precies hetzelfde heeft en dat word steeds erger nu is het zo dat ze alleen nog maar oog heeft voor de jongste en dat merken die 2 oudsten echt wel.... Elke leeftijd heeft ook zijn ding natuurlijk maar de liefde die ik voel is voor alle 3 gelijk
Mijn oudste is een ontzettend pittig meisje en kan haar jongere zusje enorm pesten en opzettelijk pijn doen. De middelste is een stuk rustiger en doet geen vlieg kwaad. En de jongste is ook heel makkelijk, maar wel wat assertiever dan de 2e. Daar waar de 2e meteen begint te huilen, mept de jongste gewoon van zich af. Maar ik hou van alle 3 evenveel. Al heb ik soms wel de neiging om de 2e wat meer te willen beschermen. Omdat ik het idee heb dat die andere 2 zich wel redden. Wel vervelend dat je het zo ervaart.
Dan denk ik dat je hierin actie moet ondernemen. Want hoezeer je ook je best doet, als je gevoel zo heftig is dan gaan je kinderen dat uiteindelijk wel meekrijgen. Ik zou aanraden om ofwel oplossingen te gaan zoeken om je twee oudsten beter te begeleiden, dat ze rustiger worden. Dus hulp zoeken in opvoeding. Ofwel werken aan jouw acceptatie van hun karakter, door zelf te gaan praten met een psycholoog bijvoorbeeld.
Ts misschien moet je hier eens over praten met een opvoedkundige bijvoorbeeld? Het is voor beide partijen zo niet echt fijn lijkt mij. De kinderen voelen jou waarschijnlijk haarfijn aan waardoor ze het gedrag spiegelen. Het is heel rot dat je het zo ervaart, misschien dat er iets aan te doen is. Dapper dat je erkent dat je het lastig vindt met de kinderen.
Dapper dat je het erkent, maar ook wel erg pijnlijk om te lezen. En je beschrijft het ook alsof het niet om je eigen kinderen gaat, maar om lastige kinderen van de buren bij wijze van. Het blijft uiteindelijk een product van jouw genen en jouw opvoeding, dus ik denk dat het goed is om daar eerlijk in jezelf naartoe te zijn. De sleutel tot verbetering ligt dus uiteindelijk ook helemaal van jou (en je man).
Het is niet dat ik niet van mijn 3 kids hou hoor! Evenveel zelfs... Maar als oma komt en vraagt of ze wast kids mee mag nemen dan zeg ik altijd; de oudste 2 graag! Ik denk zelf dat het niet zozeer komt door een gevoel van niet houden van... Maar de oudste 2 vragen zoveel aandacht dat de baby er altijd bij in schiet... en die komt absoluut aandacht te kort! Want die hoor je niet..... dus die leg ik heel snel weg om weer tussen die oudste 2 te komen.
Oh heftig zeg! Maar enorm knap dat je dit durft te erkennen. Ik kan zeggen dat ik de jongste een veel leukere baby vond dan de oudste, ze is makkelijker, vrolijker, slaapt beter etc etc. Maar ik kan ook oprecht zeggen dat ik de oudste zo leuk vind! Ze is zo begripvol, zelfstandig, lief, grappig (ok zo gek als een deur soms) en een geweldige grote zus! En nu is de jongste enorm aan het draken.. Ik denk dat het bij mij eerder periodes zijn die ik leuk of minder leuk vind dan het kind. Is het bij jou de periode of het kind?
Ik heb geen voorkeur voor kind, maar wel voor leeftijd. Baby's vind ik heel makkelijk. Peuters vind ik heel pittig. Ik merk dat ik vaak op mijn tandvlees loop bij mijn 3 jarige. Want als hij zijn kont in de krib gooit, of een driftbui krijgt, kan ik er niks meer mee. Thuis vind ik het niet zo erg, maar als ik met alledrie op pad ben kom ik letterlijk handen tekort en staat het zweet op mijn rug. Maar om nou te zeggen dat ik een voorkeur heb voor mijn kleuter/baby? Nee, absoluut niet. Ik vind zijn gedrag soms moeilijk, maar hem zelf ben ik helemaal gek op.
Nav je andere poetst denk ik eerder dat je dit zou willen of probeert, maar dat de werkelijkheid anders is. Ik zou zeggen; zoek hulp! Het is geen gezonde situatie en je kinderen merken dat haarfijn op, waardoor het alleen maar erger wordt. Jij wordt tot het uiterste gedreven, waarin je misschien dingen zegt of doet waar je spijt van krijgt. Ze worden ouder, en dan is er geen beginnen meer aan als dit gevoel blijft. Bekijk voor jezelf waar het mis gaat. Welke momenten gaat het wél goed? Probeer die momenten te pakken en het ervan te nemen. Geef ze complimenten, beloon ze, peobeer het positieve te benoemen en jet negatieve te negeren (als het iets kleins is). Nog een vraag; sta je er alleen voor of is er een partner aanwezig? Hoe staat hij erin? Voelt hij hetzelfde? Wat vind Hii van jouw gevoel? Sterkte iig!
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik heb geen voorkeur, ik ben stapelgek op allebei mijn dochters en juist de verschillen tussen die twee vind ik enorm leuk. Wat ik wél herken is dat mijn jongste nog echt mijn baby is. <3
Ik herken de voorkeur niet, ik zou ook nooit kunnen kiezen tussen mijn kinderen. Moet wel zeggen dat ik bij bepaalde activiteiten voorkeur heb, bijvoorbeeld bij boodschappen doen heb ik liever de jongste mee. Maar dat is gewoon omdat hij makkelijker is en de oudste snel overprikkeld raakt en dan heel vervelend wordt. Niet omdat ik haar minder leuk vindt. Met zwemmen heb ik weer liever haar mee in het kleedhokje en de jongste bij papa omdat de oudste lekker alles al zelf kan Toen de jongste net geboren was was onze oudste 2,5. En onuitstaanbaar af en toe. Dan is het makkelijk om je jongste 'leuker' te vinden. Een baby is nog niet brutaal en probeert je niet uit. Vooral als ze weinig huilen en lekker kunnen slapen. Maar ook je jongste krijgt die leeftijd. Als je werkelijk het idee hebt dat je je oudste twee kinderen minder leuk vindt zou ik gaan investeren in 1 op 1 tijd. Beide af en toen alleen ergens mee naar toe nemen, even quality time. Belangrijk hoor!
Ik kan @ikkie97 daarin helemaal volgen. Met de een doe ik liever boodschappen en met de ander weer klusjes en de volgende weer iets anders. Maar kinderen die tegen elkaar schreeuwen spiegel de ouders, geen enkel kind heeft een negatieve inborst. Dus zoek hulp want een kind word zo niet geboren. En ja ik heb 4 kinderen in 3 jaar tijd, ik weet wat aanpoten is.
Niet herkenbaar. Ik zou ook zeker hulp zoeken. Wat @Anna009 inderdaad zegt: Je kinderen voelen dat ook aan en dan wordt de afstand alleen maar groter. Dat zou echt heel sneu zijn.
Ik zou hier zo snel mogelijk hulp bij zoeken. Dit ligt niet alleen aan je kinderen. Ik denk dat je wat hulp kan gebruiken. Hulp die je hier niet gaat vinden op een forum.