zo komt het niet over in je post... je bent voor het eerst verliefd.. ik ben sinds dag 1 verliefd op al mijn kids je vind de jongste de liefste, de makkelijkste en de andere 2 zie je vooral als vervelend en dat je de jongste liever en leuker vind dat voelen die andere 2 heel goed aan. waarom schreeuwen ze? is het sinds de baby er is of zijn ze altijd zo geweest? is het een roep om aandacht? ik zou ook meer 1 op 1 aandacht aan ze geven
Ik schrik echt een beetje van de negativiteit in je op en de berichtjes erna. Ik denk niet dat op die manier voorkeur voelen (eerder afkeur tegen de oudste 2) echt heel gewoon is? Misschien verstandig om er eens met iemand over te praten?
Ook al Probeer ik dit met begrip te lezen het lukt me niet. Mijn eerste is altijd een makkelijk kind geweest op de nachten na, heel lang snachts wakker geweest en voedingen etc. Mijn tweede is echt heel heftig en de eerste maanden vond ik afschuwelijk. Hij had zoveel krampen, huilde fulltime. Hij is nu 8 mnd en nu steeds makkelijker aan het worden, maar alsnog een enorme handen binder. Ik ben echt even gek op allebei. Ik snap dat je voor gevoel niet kiest, maar denk dat er bij jezelf een onderliggend probleem is hiervoor. Ik denk niet dat het aan je kinderen ligt...
Ik herken het ook niet. Wel neem ik sneller alleen de oudste mee als ik naar de kapper moet of zoals vandaag wat kleding gaat kopen. Maar dat is omdat de jongste een mamaplak fase heeft en constant opgetild wilt worden en hangerig is en ik daardoor alleen maar met hem bezig ben. Vind wel dat je hier hulp bij moet gaan zoeken want uiteindelijk gaan je andere 2 Echt merken dat je een voorkeur hebt voor de jongste.
Het heeft bij mij wel even geduurd voor ik echt ontspannen was bij de oudste; ze was een huilbaby en ik hield vanaf dag 1 zielsveel van haar, maar door al het huilen zat ik altijd in een soort stress-gevoel bij haar. En dat gevoel creëerde een soort afstand. Maar het ging uiteindelijk over. Mijn jongste was geen huilbaby, tijdens de krampjes-fase was ik wel even op mijn hoede, maar doordat ik bij haar die enorme spanning niet heb ervaren, was het heel anders qua gevoel - ik heb nooit die afstand gevoeld. Dus in die zin snap ik het gevoel, het verschil in gevoel. En ook dat dat los staat van hoeveel je van je kind houdt. Maar ik lees het bij jou in een mate die ik toch wel zorgwekkend vind. Ik denk dat het voor jou goed is hier hulp bij te zoeken, bv ondersteuning in hoe je de band met je kinderen kan versterken en hoe je kan omgaan met hun gedrag onderling (zodat ze minder ruziën bijvoorbeeld). Ik zou daar echt in gaan investeren zodat het verschil in gevoel niet nog groter wordt, want je loopt het gevaar dat je enorm naar je jongste toe gaat trekken en de oudste twee er een beetje bijbungelen; dat is voor hun ook echt niet goed natuurlijk en dat gaan ze zeker merken.
Ik herken wel dat ik mijn tweede als baby enorm lief vond. Dat vond ik de oudste ook overigens maar sat was een huilbaby dus het was geen roze wolk. Toen dat bij de tweede wel zo was was ik enorm verliefd maar nog steeds vond en vind ik mijn oudste net zo lief. Ik heb niet echt voorkeur nee, wel doe ik sommige dingen liever met de een dan met de ander en is onze dreumes nu wat vaker bewerkelijker (lees pittig) maar aan de andere kant nog zo schattig en spekkig en onze oudste leent zich nu misschien wat minder voor constant kusjes geven maar daar kan je heerlijk mee kletsen grapjes maken of rustig op stap gaan.. Als je het echt zo voelt zoals jij omschrijft zou ik wel overwegen om hulp te zoeken...
Ik vind wel de een makkelijker te begrijpen dan de ander. Mijn oudste 2 waren/zijn ook heel pittig, terwijl de jongste 2 wat makkelijker zijn. Zeker mijn oudste dochter heb ik soms echt moeite om haar te volgen. Ik ben een denker, zij een doener. Maar oh ik vind ze allevier even lief en geweldig. Ze hebben allemaal hun leuke en minder leuke kanten. En dat ik ze niet begrijp moet ik iets mee, niet zij. ZIJ zijn niet lastig, nee IK weet niet hoe ik met ze om moet gaan. Bij mijn oudste hebben we hulp gezocht en daar is al zoveel duidelijk geworden nu Dus ik zou ook hand in eigen boezem steken TS, en als je er zelf niet uitkomt hulp bij zoeken.
Op verschillende momenten heb ik verschillende voorkeuren. Mijn jongste is ook heftig. Mijn oudste juist weer erg zachtaardig. Meer mijn karakter, ik begrijp haar veel beter. De jongste is zo druk en impulsief en wisselend dat ik het niet kan bijhouden en altijd het idee heb een stap achter te lopen. Bij de oudste kan ik altijd verdriet of boosheid voor zijn omdat ik haar 1 stap voor ben omdat ik haar begrijp. Bij de jongste ben ik altijd te laat omdat ik hem niet altijd kan volgen, hij is voor mij te onvoorspelbaar. Mijn man heeft dat overigens andersom, hij begrijpt de jongste beter omdat hij zichzelf er meer in herkent. Máár de jongste is wel een fantastisch jong, zoveel humor en kan zich zo gemakkelijk aanpassen. Vindt alles maar leuk en grappig. Waar de oudste al snel ergens om gaat huilen, moet de jongste er om lachen. Wat dat betreft is de jongste wel vele malen makkelijker, daar hoef je minder voorzichtig mee te zijn omdat hij overal wel voor in is, bij de oudste moet het wat meer in haar straatje passen of anders moet ze meer voorbereid worden op veranderingen. En hoewel ik het wel begrijp (ik heb namelijk hetzelfde en was hetzelfde als kind) vind ik dat wel soms lastiger.
Ik heb de afgelopen tijd gemerkt dat ik soms wel voorkeur heb maar het wisselt elkaar heel erg af. De jongste was een super lieve, makkelijke baby. De oudste begon toen vreselijk te peuterpuberen en vooral richting mij, veel minder naar mijn man toe. Ik had toen echt voorkeur voor de jongste. Inmiddels is de jongste een hele opvliegende, driftige dreumes en de oudste wordt zo wijs. Hij zegt zulke bijdehante dingen dus dat resulteerde weer in een voorkeur voor de oudste. Al is dat inmiddels weer weg. Ik denk dus dat het met de fases te maken heeft waar ze allebei doorheen gaan en niet zo zeer met het kind zelf. Wat vervelend dat jij dat zo voelt! Ik hoop dat je er iets mee gaat doen want ik denk dat kinderen zoiets toch aanvoelen.
Mijn jongste is ook heel anders dan ik, vaak heel onbesuisd. Dat gaat wel eens ‘mis’; ze rent bv ineens weg, of is gewoon ineens kwijt ergens. Daar word ik zo ongerust van dat ik dan ook echt boos ben, en ik was als kind ook écht niet zo. Mijn oudste lijkt weer veel meer op mij, als zij afwachtend en verlegen is, dan begrijp ik haar - want dat was ik als kind ook. Ik zie haar blik en snap het. Maar mijn jongste... dan zie ik haar bv van een afstandje op school met de juf kletsen, of súper vrij en open op het podium staan, of gewoon zonder enige aarzeling in een restaurant naar de bediening lopen om te vragen waar de wc is etc. En dan ben ik ook weer zooo trots. Andersom begrijp ik de oudste dus vaak goed, maar zit ik zelf ook ‘vast’ in haar manier van denken; dan kan mijn man er doorheen orikken, maar ik niet. Dus het is bij ieder kind heel anders qua gevoel, echt ook een andere band, maar niet dat ik de een verkies boven de ander.
Dit vind ik wel een erg eenzijdige reactie. Onze kinderen schreeuwen ook tegen elkaar, en ik geloof toch echt niet dat ze ons daarin spiegelen. Volgens mij komt rivaliteit tussen opgroeiende kinderen heel vaak voor, hoe vervelend ook. Dat een kind "zo niet geboren wordt" is volgens mij meer een wens dan werkelijkheid. Punt twee is dan natuurlijk hoe je daar als ouders mee omgaat, daarbij kan deskundig advies heus wel helpen, maar ik geloof echt niet dat "het allemaal aan de ouders ligt". Ik vind dat TS hier veel te makkelijk wordt afgebrand. Als mensen zich niet herkennen in de moeite die ze heeft met haar oudste twee is dat super fijn, maar daarmee is niet gezegd dat dit in alle gezinnen hetzelfde is / zou kunnen zijn.
Ik heb een tijdje nagedacht hoe ik jouw berichten moest lezen. Onhandige woordkeuze of het even op een bepaalde manier schrijven omdat het even zo voelt kan een heel ander beeld geven. De oudste veranderde mijn leven, was een makkelijke baby. Maar het was nieuw, ik was onzeker en ik had nog het 1 en ander te verwerken waardoor het lastiger was om die gevoelens bewust te voelen. De bevalling van de tweede heb ik ervaren als heftig. Voor zijn lichaam was het ook heftig. Het duurde maanden voor hij rust en ritme kreeg en ondertussen had de oudste (toen nog maar 16mnd) het moeilijk met zijn komst. Ik voelde mij in 2en getrokken en na die bevalling duurde het heel lang voor ik kon genieten. Deze 3e bevalling was een eitje, ik had al ervaring als moeder en de dingen waar ik eerder doorheen moest zijn redelijk verwerkt. Dat maakt het makkelijker om te genieten. Dat ligt niet aan het kind zelf maar aan een samenloop van omstandigheden en timing. Met 3 kinderen is het hard werken om een balans te vinden en te behouden. Ik probeer per kind vooral een activiteit eruit te picken waarvan ik weet dat het het meest soepel loopt. Dan is het veel makkelijker om ervan te genieten. En ook als ze extra aandacht hebben gehad kunnen ze nog net zo goed etteren samen hoor. Een kind kan zich ook uiterst lief gaan gedragen in de hoop meer aandacht te krijgen. Gedrag alleen verteld echt niet alles.
Ik vind je uitspraken vrij heftig. Ik heb echt wel momenten gehad dat ik mijn kinderen even minder leuk vond en dat ik knettergek van ze werd. Maar het meerendeel van de tijd voel ik enorm veel liefde voor ze, ook als ze vervelend doen. Ik zou hiervoor echt hulp zoeken. Ze zullen de eerste kinderen niet zijn die terugkijken op hun jeugd en altijd het gevoel hebben gehad minder te zijn dan één van hun broertjes of zusjes. En ik kan mij ook niet voorstellen dat je dit gewoon op een slecht moment opschreef. Ik denk dat er maar weinig moeders zich kunnen afvragen of ze ooit wel het verliefde gevoel bij hun kinderen hebben gehad. En aan je gevoel kun je weinig doen, je kiest er ook niet voor om het zo te voelen. Maar als je dit op zijn beloop laat kies je daar wel voor.
Ja, dat vind ik wel een belangrijk punt; dat je dit zo voelt en ervaart is geen keuze, het overkomt je. Maar je kan er wel voor kiezen er mee aan de slag te gaan om zo de situatie te veranderen. En ik denk echt dat dat kan. Ik vind het ook heel sterk dat je dit gevoel erkent, want ik kan me goed voorstellen dat er ouders zijn die dit wegdrukken omdat ‘het niet hoort’, maar er dan dus tóch mee worstelen en mogelijk kinderen er de dupe van worden.
Ik ken iemand waar dit als kind gespeeld heeft. En dit werkt levenslang door. Het heeft gezorgd voor onbegrip, problemen en een zeer slechte relatie tussen ouders en kind en tussen de kinderen onderling. Ook ken ik een gezin waarbij een van de kinderen echt heel vervelend en irritant is (waarschijnlijk een stoornis). Hoewel hij er misschien niet alles aan kan doen vind bijna zijn hele omgeving hem veel minder leuk. Of ronduit vervelend. Hij mag dus vaak niet mee terwijl de andere kinderen in het gezin dat wel mogen. Je kunt hem er gewoon heel moeilijk bijhebben. Ouders ondernemen daardoor ook minder met hem. En mensen benoemen ook dat de andere kinderen zoveel liever en rustiger zijn. Dat is misschien ook zo. Maar erg moeilijk voor hem om te horen.
Ik heb het nog een paar keer gelezen. Heb je dan zelden een 1 op 1 moment? Hoe komt dat? En is het mogelijk om meer 1 op 1 tijd te pakken?
Dat is ook zoals wij erin staan. Ik heb geen voorkeur. Ze zijn alledrie op hun eigen manier goed zoals ze zijn en ze hebben alledrie hun eigen, unieke, fantastische (mag je als moeder zeggen toch) karakter. Wel merk ik dat het contact met de jongens "makkelijker" gaat, ze zijn opener. Maar daarmee heb ik geen voorkeur voor ze, het betekent alleen dat ik harder moet werken voor mijn dochter. Dat verdient ze namelijk. Zoals alle kinderen dat verdienen.
Ik herken wel een klein beetje wat je zegt. Ik houd van allebei mijn jongens evenveel, maar de hele dag met beiden doorbrengen alleen? Liever niet, omdat het sowieso dan een ellendige dag wordt. Dat is niet echt leuk voor jezelf als moeder om te constateren, maar het is helaas wel zo. Hier is de oudste ook vanaf baby al erg pittig, en de jongste is wat liever maar een huilbaby waardoor we ook van hem heel gefrustreerd zijn. Denk wel ook dat het slim is om pedagoog oid in te schakelen zodat de situatie thuis beetje houdbaar is. Bijv dat je leert welke afspraken je met je kinderen kunt maken, hoe je ze uit elkaar kunt houden en hoe het gezelliger thuis is. Ik hoorde laatst van kennissen dat hun oudste ook in therapie is geweest vanwege haar gedrag en de ouders apart ook, en dat ze nu veel meer liefde en rust thuis hebben. Gaat ook om jong meisje, 5 jaar oid. Misschien ook dat eens proberen?
Hoe oud zijn ze dan? Ik vind de dage. Met hen alleen thuis juist zo heerlijk. Hier zijn ze 8 mnd en 3 jaar. Druk, ja zeker, geen tijd voor mezelf. Maar ik vind 't echt heerlijk. Ik vind 't best wel schrikken dat TS en jij ook dat gevoel hebben, ik bedoel 't ook niet verwijtend maar ben wel benieuwd waar 't vandaan komt.
Eigenlijk vind ik het vrij normaal wat je schrijft. Als het constant herrie in de tent is met de oudste 2 en de jongste is rustig dan snap ik heel goed dat je liever tijd met haar doorbrengt. Als je met de oudsten een moeilijke babyperiode had en deze baby is makkelijk dan is het toch logisch dat je nu (veel meer) die roze wolk ervaart? Mijn oudste zit momenteel in een fase... een draak is het. Uitproberen, grenzen opzoeken en eroverheen. Jongste hebben we een lastige periode mee gehad maar dat gaat nu goed. Ben zo blij wanneer de oudste een dagje naar school gaat en er wat rust in huis is. Vind het ook heel fijn dat ze een paar dagen uit logeren gaat na de Kerst. Kan er niks aan doen, het is gewoon zo. Maar ik hou van beiden evenveel. Enige waar je om moet denken is dat je ze regelmatig wat individuele aandacht geeft. Gisteren heb ik met mijn dochter zitten verven en ik merkte dat de aandacht haar goed deed.