Nou hier ging alles prima, maar hele dagen thuis met 3 kleine kindjes vond ik ook niet héérlijk. We zijn nu niet eenmaal gelijk en dat een ander het anders ervaart als jij wil nog niet zeggen "dat het ergens vandaan komt".
Ik denk puur hun gedrag. Ik lees op dit forum bijv ook wel eens “mijn kind kan heerlijk met speelgoed x spelen”, nou ik heb mijn kinderen nog nooit langer dan 5 minuten met iets zien spelen. Ze zijn de hele dag in de zeurstand en spelen niet. Knutselen of iets samen doen lukt ook niet, in de speeltuin loopt mijn oudste met zijn handen in zijn zakken doelloos rond. Oh ja, kinderen pesten kan hij dan wel heel goed, dat is zijn enige hobby geloof ik ze zijn 3 en 1. Oh en ik ben van mezelf wel rustig met ze, wordt niet snel boos en ben wel consequent, kinderen krijgen een waarschuwing en anders naar boven of op strafstoeltje. Dus ik heb niet het idee dat het door mezelf komt.
Ooh ja dat klinkt inderdaad pittig. Ik kan mijn kinderen beide rustig even alleen laten spelen, zelfs de kleine inmiddels wel 20 min. En dan natuurlijk gewoon als ik in de buurt ben maar hoef er niet bovenop te zitten. Peuter kan wel flink opstandig zijn maar ook wel erg lief spelen. Wat een verschil hé! Ik snap wel dat 't dan minder makkelijk is!
Dat scheelt inderdaad. Ik lees hier bijv ook vaak over peutergedrag of verschil in gedrag thuis/creche/speelzaal. Maar mijn peuter was eigenlijk altijd al onhandelbaar en gefrustreerd en is dat overal. Dus hij zal wel straks een diagnose krijgen, of straks op school gaat het ineens veel beter, hoop dat laatste Maar het is wel duidelijk gewoon karakter, als je het als baby al ziet valt er weinig mee te doen en als je zelf heel andere kinderen hebt is dat lastig voor te stellen. Al denk ik dat ieder kind zijn uitdagingen heeft en het nooit ‘makkelijk’ is om op te voeden. Maar ik snap ts, kinderen die de hele dag druk/lastig zijn, daar is lastig mee om te gaan. Dan wil je liever met je baby’tje knuffelen.
Hier eentje waarbij het in elk geval veel beter gaat sinds hij op school zit. We gaan nu een traject in, dus mogelijk wel een diagnose, maar het is al wel veel makkelijker dan als peuter. Al blijft het een enorme driftkop..
Ze zijn altijd zo geweest. De oudste 2 waren typische huilbaby's. Mijn dochter heeft 1.5 jaar lang onverklaarbaar veel gehuild, zeker wel 10 uur per dag. Ze sliep nooit goed en alles was een strijd. Nu is ze 5 en wel echt heel lief, maar de combi met haar broertje gaat niet goed. Hij is 6 maand lang aan het huilen geweest en slaapt nog o.a. nog steeds weinig en is erg onrustig. Hij gooit veel met spul en maakt veel kapot, veelal van zijn zus. Ze kunnen gewoon niet samen spelen. Verliefd? Nee... ik vond de baby tijd zo heftig met ze... maar ik hield zeker wel van ze. En nog steeds!!
Nouja, misschien is het inderdaad ook meer de leeftijd en inderdaad niet zozeer het kind.. Ik vind onze zoon van bijna 3 ook niet te doen.. zo driftig...Ik denk inderdaad dat het meer zijn gedrag is waar ik niet van hou
Lieve dames, Ik denk dat het wellicht een wat onhandige woordkeuze is geweest. Ik wil ze geen van 3 missen en de liefde voor de 3 is voor allemaal evenveel. Ik hou alleen niet van dat gekibbel tussen de oudste 2 die ik nog geen 5 minuten in 1 ruimte alleen kan laten. Ik onderneem het liefst wat met de baby want die hoor je niet en die knuffelt veel. Vandaag ben ik met de oudste de stad in geweest en dat was ook heel erg leuk, maar dat kost mij gewoon veel energie omdat ze veel vraagt/zeurt. Met mijn zoon idemdito. Ik ben daar gewoon heel erg druk mee. Maar ik hou wel van ze!
Maar dan nog: zou het niet leuker voor jou én de kinderen zijn als je wat meer relaxed met hen kan omgaan? Hetzij door tips qua opvoeding, hetzij door bijvoorbeeld een gesprek met een hulpverlener voor jou om hun karakter beter te accepteren?
Heb je wel tijd genoeg voor jezelf? Zijn er meer dingen die veel energie kosten die je wel leuk zou moeten vinden? Kan het zijn dat je burn-out klachten hebt? Onze oudste zoon is zeer zorg-intensief, diverse handicaps, en op het moment dat ik me aan hem ga irriteren en het niet meer trek, ligt dat soms aan hem, maar ook vaak aan mij, dan is bij mij de energie op dat moment gewoon op.
Er wordt hier af en toe gesuggereerd dat het een geluk of pech is als je kind wel of niet goed zelf kan spelen of wel of niet ruzie met zijn broer of zus maakt, maar ik geloof daar zelf niet zo in. Ik denk dat het in de meeste gevallen toch een gevolg is van de interactie met elkaar binnen het gezin ( ouders met elkaar en ouders naar de kinderen toe) Dingen die in mijn ogen belangrijk zijn: Genoeg positieve feedback geven, genoeg aandacht (als je eerst een half uur samen met je kind heb gespeeld, en daarna aangeeft dat hij zelf verder kan gaan spelen is die kans groter denk ik dat dat lukt dan dat je kind de hele dag weinig aandacht krijgt), genoeg slaap voor het kind (en voor ouders), genoeg beweging, niet overprikkeld/oververmoeid zijn,(als een kind bijvoorbeeld drie dagen naar de crèche is geweest is het logisch dat het dan op de vrije dag meer aandacht vraagt, en overigens ook logisch dat papa of mama dan juist moeten bijkomen, waardoor je misschien eerder conflicten krijgt) , ruzies tussen ouders,enz Ook lees ik hier af en toe dat er wordt gezegd dat een kind als baby al moeilijk/lastig/huilerig was. Ook al begrijp ik heel goed dat dat heel heftig is! daar kan een baby natuurlijk niets aan doen! Als je dat gevoel echter in je achterhoofd blijft ehouden kan ik me voorstellen dat dat een negatieve stempel blijft drukken binnen de interactie
Ik kan het echt niet meer met je 1e deel oneens zijn. Karakter speelt een enorme rol vind ik juist. Ik heb 3 kinderen, zelfde opvoeding, zelfde manier van interactie en wat een wereld van verschil. Ik vind echter wel dat je je daaraan aan moet passen, kinderen kunnen er zelf niks aan doen en een negatieve houding helpt in elk geval niet.
Ik ook (mee oneens) Wij hebben 3 dames. Allemaal anders, allemaal (redelijk) dezelfde opvoeding. Als de oudste er niet is, kunnen de andere 2 zoooo leuk spelen samen. Maar met alledrie? Dat is zo ontzettend wisselend. Met een vriendinntje kan de oudste uren boven spelen. Maar met haar zussen? Zo lastig. En wat het is? Ik noem het de chemie. Op vakantie gaat het beter, dan hebben ze elkaar nodig
Hier is er ook veel rivaliteit tussen de oudste 2. Ze willen altijd met precies hetzelfde speelgoed spelen. Het maakt niet uit wat het is, de ander heeft het dus het is interessant. Maken ze geen ruzie dan smeden ze samen stoute plannen. Naar de baby toe zijn ze beiden heel lief en gelukkig niet jaloers. Als de oudste op school is of als de jongste even met papa mee is voelt het alsof er 5 kinderen weg zijn. Als ze echt vermoeiend bezig zijn probeer ik ze uit elkaar te halen. Of ik neem ze mee naar boven (waar geen speelgoed ligt) om tv te kijken terwijl ik de was doe.
Ik vind dat er wat goede vragen zijn gesteld. O.a. of je wel genoeg tijd voor jezelf hebt. Herken mij niet in jouw verhaal, maar wel dat ik ze samen vaak vermoeiend vind. Onze dochter is 5, maar speelt vrij zelfstandig en was als klein kindje erg makkelijk en braaf. Zoontje is 1,5 en kan zich nergens mee vermaken, behalve met spullen waar ie niet aan mag komen. Een ontzettende handenbinder, gevaar voor ons huis en voor zichzelf Als ik je wat tips mag geven: - Zorg voor voldoende rust en ontspanning voor jezelf - Praat erover met bijvoorbeeld een pedagoog. Via het CB kun je opvoedondersteuning krijgen en dat is zéker niet iets om je voor te schamen! - Misschien werkt een beloningenbord goed voor je kinderen? - Verzin bijvoorbeeld taakjes voor ze die ze samen (of los van elkaar) kunnen uitvoeren. Hier merk ik bij allebei, zelfs bij die van anderhalf, dat ze daar heel trots op zijn als ze een taakje krijgen.
Hier heeft het echt te maken met het karakter; de oudste is gewoon heeeel anders dan de jongste. De oudste heb ik positief gestimuleerd tot zichzelf vermaken tot ik een ons woog; het zit er gewoon niet in. Af en toe is het ineens 30 minuten stil, maar dat is echt een uitzondering. Als baby kon ze het al niet, nu met bijna 7 nog steeds niet. De jongste lag met 6mnd al vrolijk tegen een speeltje te meppen, beetje kruipen, meppen, en zo was ze wel even zoet. Nu met 4 kan zij heeeel goed zelf spelen, totaal anders dan de oudste.
Ik heb 2 kinderen en heb soms een voorkeur voor de 1 en soms voor de ander en soms kan ik ze allebei achter het plafond plakken. Volgens mij @Babyopkomst kan jij niet zo goed tegen drukte en komt die verliefdheid/voorkeur voor je jongste vooral doordat zij zo lekker rustig is. Misschien komt de voorkeur ook doordat je bij haar wel een fijne babytijd hebt, terwijl je die bij de andere 2 niet had en misschien neem je dat hun nu ook onbewust kwalijk. Even wat tips/opmerkingen/overpeinzingen van mij: - zorg goed voor jezelf en zorg dat je uitgerust bent, ik weet dat ik veel minder kan hebben en slechter tegen drukte kan (ook die van mijn kinderen) als ik moe ben - meer 1 op 1 tijd met de oudste 2 en ga wat doen wat jullie allebei leuk vinden dus niet als oma vraagt welke kinderen ze mee mag nemen de oudste 2 meegeven, maar de jongste en 1 van de oudere mee en ga wat leuks met die andere doen, of als oma dat niet trekt geef 1 van de oudste 2 mee (heeft die 1 op 1 tijd met oma) - zijn de oudste 2 echt druk of vind jij ze druk? - probeer (al dan niet met professionele hulp) een manier te vinden om met drukte om te gaan. Dat je jongste nu rustig is, wil nog niet zeggen dat ze dat ook altijd blijft. De echte drukte moet nog komen denk ik, want over 3 maanden tot een half jaar is ze aan het kruipen en gaat ze het speelgoed van de andere 2 ontdekken
Precies. In de redenering van @julia80 lijkt er totaal geen plaats te zijn voor karakter van kinderen. Niet alles is opvoeding hoor, vaak moet je als ouder toch echt zien te werken met het kind (incl karakter) dat je gekregen hebt.
Natuurlijk, dames ik ben het ook wel met jullie eens hoor. Mijn bericht was wat ongenuanceerd, maar ik wilde wel even een tegengeluid geven, dat het gedrag waarover gesproken werd echt niet alleen maar geluk of pech hebben is.