Dat heb je met internet. Je wordt heel hard beoordeeld op wat je schrijft. Je kunt niet de hele geschiedenis in een berichtje zetten en ook lees je maar 1 kant van het verhaal. Vaak de druppel of de escalatie. En dat kleine stukje uit een situatie, daar moet je het mee doen. Echt goed advies geven is daarom ook wel moeilijk. En ook vergelijken mensen het verhaaltje met hun eigen leven. Mensen die bijvoorbeeld pijn gedaan zijn door hun ouders zullen sneller zeggen dat je het contact maar moet verbreken, anderen die het niet of anders of minder heftig hebben meegemaakt zullen sneller zeggen: probeer dit of dat eens. Hard, ja. Je kent de persoon niet en de situatie niet dus het is makkelijker om hard of duidelijker je zijn. Ik ben op het internet ook harder/duidelijker dan in het echt.
Ik had al een keer eerder in een ander topic aangegeven dat het makkelijk roepen en oordelen is anoniem van achter het scherm... Ik heb dat reltopic ook amper gelezen. Word er gewoon een beetje depri van en herken het algemene gevoel totaal niet in mijn (schoon)familie.
Dat ouders dat soort dingen niet kunnen zeggen of voelen over hun eigen kinderen is bullshit. Wees blij als je er zelf niets in herkent want er zijn genoeg gezinnen waar dit soort situaties spelen en vaak heb je er geen weet van. Mijn moeder heeft letterlijk tegen mij gezegd dat ze me nooit heeft gewild en dat mijn zusje haar prinses was en is. Niemand zou dit van haar verwachten maar toch heeft ze dit gezegd. Ouders zijn niet heilig, echt niet.
Jammer genoeg ken in situaties waarbij ouders inderdaad express hun kinderen kwetsen dus ja die ouders bestaan
@Mimosa, ik snap wat je zegt. Dit forum is net als een hoop andere plekken op t internet een (grotendeels) venijnige plek geworden, waarin men meer op zoek is naar conflict dan het voorkomen ervan. En dan vooral de Lounge. Is ook een reden waarom ik zelden nog ergens op reageer, want als ik zoveel gezeik wil, klop ik wel bij mn familie aan! Heb nu alweer spijt dat ik dit post, maar ik kom na mijn reactie meestal niet eens meer terug naar t topic. Terwijl ik in het echte leven toch best wel bekend sta als een ruziemakertje, maar ben er niet zo heel trots op (omdat het vooral negativiteit brengt). Er is gewoon niet zo heel veel aan te doen, behalve voor jezelf te bepalen dat je bepaalde topics maar gewoon vermijdt.
Volgens mij lezen hier een paar dames niet goed. TS zegt niet dat er geen ouders bestaan die hun kinderen met opzet pijn doen. Ze zegt alleen dat het haar opvalt dat hier wel vaak vanuit wordt gegaan. Een voorbeeld daarvan is de situatie van Fennec.
Ja, ik denk dat ik het forum ook ga verlaten. Ik word een beetje depri van al die felle ik-denk-vooral-aan-mezelf-en-sla-om-me-heen-als-het-me-niet-zint-meiden. En nogmaals, daarmee doel ik dus zeer zeker niet op de lieve Fennec die een rotsituatie heeft met haar ouders. Ik hoop dat je het los kunt laten, van je lieve meisje kunt genieten en ja, ook dat het straks met je ouders weer goed komt!
Wat een vreemd en beetje ongepast topic. Het wordt toch betrokken op het andere topic. Als het mij was overkomen had ik ook zo gereageerd. Maar wellicht heb je nog weinig meegemaakt in het leven mimosa. Ook je reactie over dat je het forum gaat verlaten getuigt daarvan.
Het enige wat ik bij je manier van denken kan bedenken is dat je nooit hebt mee moeten maken hoe het voelt om door je eigen ouders diep gekwets te voelen, niet weet hoe het is om als volwassene gekleineerd te voelen in je eigen huis omdat je ouders denken dat ze nog steeds diegene zijn die beslissen hoe het leven van hun volwassen kinderen uit moet zien en de regels denken te kunnen bepalen in het huis van de volwassen kinderen. en als het volwassen kind nogmaals de grens aan geeft, de ouder het volwassen kind een standje probeerd te geven door publiekelijk het volwassen kind probeerd te kakken te zetten.(zoals in de app of door leugens over vervelende kinderen die hun niet waarderen te verspreiden) In mijn verhaal vond mijn vader het nodig 2 uur te laat op een verjaardag te komen, mét de metershoge hond terwijl hij wéét dat de oudste en dus de jarige doodsbang is voor honden en ik dus in míjn huis géén honden wil hebben. De opmerking dat ik niet wist dat de hond mee kwam was voldoende om de kado's van de jarige onder de neus uit te graaien (5 jaar) en weg te lopen. Maar voordat stiefmams ook vertrok moest ze er nog ff invrijven dat dat míjn schuld was en dat ik maar vaker had moeten langskomen ( dat ik zeer regelmatig belde en altijd te horen kreeg dat ik niet langs mócht komen, want te druk, want stiefmoeder is er niet, want we komen niet langs want jullie wonen veeeel te ver, ook al woont mijn broer 10x verder weg, dat is natuurlijk heel anders) dat deed er niet toe. De radiostilte duurt nu al anderhalf jaar. En ik weet dus dat de familie te horen heeft te kregen dat ik hún er uit zou hebben gegooid en ik de ondankbare dochter ben die zich niet bekommerd om haar vader. Maar ik ben geen ja en amen knikker. Het kan niet alleen maar zijn; het is zijn manier of géén manier, ik ben nu volwassenen en als ik iets even NIET wil dan mag ik dat gewoon beslissen zonder dat een volwassen vent zich gaat gedragen als een stamvoetende kleuter die dreigt dat ik móet luisteren want anders.... Dus als je je familie niet herkent in het bovenstaande, en je weet dat dingen gewoon bespreekbaar zijn zonder meteen strond in de knikker te te hebben, knijp dan maar in je handjes want dan bof je. Want ik ben het zwarte schaap. Simpelweg omdat ik het lef had tegen mijn vader in te gaan om mijn dochter te verdedigen/beschermen in mijn eige huis.
Ik denk niet dat welke reactie van mij op het forum dan ook jou ook maar een schijntje van inzicht kan geven in wat ik heb meegemaakt. En als dat al zo zou zijn, zou je eerder moeten concluderen dat ik al heel veel heb mee gemaakt. Zoveel, dat ik moeite heb met al die onnozele ruzie-reacties. Waar maken jullie je druk om? Focus nou eens op de leuke dingen, in plaats van op alle wonden zout te leggen. Er zijn zoveel ergere dingen, dat ik oprecht geen begrip kan opbrengen van al die dames die zich bij het minste of geringste aangetast voelen in hun recht of gevoel. Bah. Jouw reactie maakt het er niet beter op. Lekker simpel.
Onnodig topic dit. Heb het ook gemeld. Wat een onzin om een topic over de reacties op een ander topic te beschrijven. Reageer dan daar. En idd ik vond het ook een €&@& reactie van haar ouders.
Ik denk dat de topicstarter het niet zo zeer over deze situatie uit het andere topic heeft, maar dat er in het algemene gewoon hard gereageerd wordt op internet. Dus niet over het feit dat er ouders zijn die hun kinderen al dan niet bewust pijn doen. Maar dat mensen op internet vaak hun ongenuanceerde mening uittypen.
Exact dit. Als ik die topic schrijfster was had ik voorlopig niks meer met die ouders te maken willen hebben, ik vind hun gedrag enorm kwetsend. Ik heb zelf geen ervaring met dit soort familie issues. Maar ik denk inderdaad dat ik ook zo hard zou reageren als anderen in hun reacties op het topic schrijven. Ik ben namelijk wel goed in het bewaken van mijn grenzen en mijn eigen geluk, en zou het zeker niet bagatelliseren voor de lieve vrede.
Lees anders nog eens het stukje dat ik heb geqoute in mijn andere reactie hierboven. Daar zegt ze dat dus echt wel.
Het is niet dat ik niet weet dat er zulke ouders bestaan, maar het kan onmogelijk zo zijn dat het er zooooooo veel zijn. Tel nou eens de positieve reacties in het topic en de negatieve. Overal op dit hele forum is het een grote negatieve bende. Vreselijk. Blegh. Altijd maar in de aanval, het is nooit goed, altijd maar gezeur. Bah. Er wordt zo gefocust op het negatieve, van alle situaties. Zo gezeurd. Er zou best een beetje positiever en minder hard gereageerd mogen worden. Als ik de gemiddelde reactie op het voorbeeld dat ik gegeven heb zo lees snap ik inderdaad dat er zoveel familieruzies zijn. Want voor een foutje of onhandigheid is geen ruimte.
Dan heb jij geluk dat je je dat niet kunt geloven. Blijkbaar zelf nooit meegemaakt gelukkig. Ik was ook zo naïef voor ik mijn schoonmoeder ontmoette. Maar helaas is het waar, sommige ouders zijn heel, heel erg goed in staat hun eigen kinderen (en aanhang) keer op keer enorm te kwetsen. Oh en na je volgende stukje te hebben gelezen. Geen onnadekendheid of klunzigheid, gewoon bewust proberen je kind zo hard mogelijk te kwetsen.
Niet om nou lullig te doen maar ik vind je knap veroordelend voor iemand die juist pretendeert dat mensen niet altijd slechte bedoelingen hebben. Waar is dit nou helemaal voor nodig?
Nee. Duh. De reacties over die ruzie zijn onnozel. Met termen als walgelijk, triest, enz., wat moet ze ermee?