Idd zoals hierboven, kan jij je moeder niet eens benaderen zonder kees erbij? Als hij aan het werk is? Of tijdens haar boodschappen doen? Je weet misschien nog wel genoeg gewoontes van je moeder waarbij misschien een mogelijkheid is om haar eens te spreken? En nee, dan kan je haar niet van Kees afpraten. Maar je kan haar wel laten weten dat je van haar houdt en dat zij altijd welkom is?
Misschien inderdaad een keer met je moeder bespreken hoe en wat. Als ze bij haar mening blijft, dan lijkt me dat heel lastig...maar ik zou ook voet bij stuk houden en die man dus niet bij mijn kind willen. Wel zou ik bij haar aangeven dat ze, zonder hem, altijd contact op kan nemen. Wie weet ziet ze ooit het licht en dan is het wel fijn als ze weet dat de deur open staat. Het zal dan al lastig genoeg zijn... Als je twijfelt over de situatie bij je moeder thuis, zou je ook contact op kunnen nemen met haar huisarts. Hij of zij kan niet met jou over de situatie praten, maar het signaal wel registreren en het in de gaten houden. Of eventueel Veilig Thuis inderdaad, maar dat gaat misschien nog weer wat verder/moet je nog wat meer vermoedens/aanwijzingen hebben.
Wat heb ik een ontzag voor jouw zeg, dat je na alles(!) nog in gesprek wilt gaan petje af hoor! Mijn grens zou wel bereikt zijn, waarschijnlijk zou ik al meer als 30 keer mijn grens verschoven hebben maar nee genoeg is op een gegeven moment ook wel echt genoeg. Zelf vraag ik mij ook geregeld af of ik situatie met mijn schoonfamilie wel wil voor mijn zoon en ik begin steeds meer te twijfelen. Ik vind het knap van je dat dat je het gesprek aan wilt gaan ik zou alleen wel zelf bedenken of het verstandig is dat weer te moeten doen.
Aargh wij hebben in onze familie zo een "Truus". En ik zie dus hierdoor mijn vader niet. We appen een paar x per jaar en hij blijft dan vragen of hij en Truus hier een x mogen komen of wij naar hun komen. Maar ik heb gezegd heb eerst maar eens de ballen om zonder Truus te komen en je kleinkinderen te ontmoeten. Maar dit gaat nooit gebeuren. Ik heb me erbij neergelegd en ondanks dat ik soms een vader mis, vind ik het nu oke om het allemaal te beperken tot appcontact.
Misschien is het handig om, als je je zorgen maakt, een afspraak te maken met haar huisarts en je zorgen te uiten. Ik weet niet of het wat gaat opleveren hoor, maar het zou fijn kunnen zijn om je zorgen in ieder geval te delen en in een dossier te laten zetten.
Ik zou, zoals eerder al geopperd, proberen je moeder alleen ergens te zien. Gaat ze niet naar een sportclub of andere vereniging ofzo waarvan je weet wanneer je haar daar kunt treffen? Zo kun je haar onverwachts zelf spreken zonder kees erbij.
Zoals je beschrijft begrijp ik goed dat je de man van je moeder niet wil zien. Je hebt daar goede redenen voor en je moeder moet dat respecteren net als dat jij moet respecteren dat ze bij hem wil blijven. Ze is volwassen en ze kiest er dus voor om jullie en je kind niet te zien, je zult je er bij neer moeten leggem want anders ben je zelf ongelukkig. Mijn zus heeft gekozen (al heel wat jaren geleden ) dat ze me niet wil zien. Heb er alles voor gedaan om het te laten werken maar op een gegeven moment was het klaar, kon niks goed doen, het maakte me diep ongelukkig. Zij heeft haar leven en ik met mijn gezin ons eigen leventje. Het is wat het is. Sinds ik het neergelegd heb ben ik gelukkiger.
Ja en nee. Mijn zus heeft Kees jarenlang niet willen zien. Hierdoor ook mijn moeder een paar jaar niet gezien. Maar uiteindelijk ging mijn moeder wel in haar uppie naar mijn zus. Ook hier weer totdat zus haar huidige partner tegenkwam, toen moest Kees ook zo nodig kennismaken. Sindsdien is hij er bij. Zus kan Kees niet uitstaan maar gaat expres zitten praten over haar promotie, hun (dure) nieuwe auto etc kortom dingetjes waaraan Kees zich ergert maar waarvan hij niet kan laten merken dat hij het haar misgunt. Ook laat ze alleen haar "sterke ik" zien, alles gaat altijd fantastisch zeg maar, om hem geen munitie te geven. Ze heeft geen kinderen maar als ze die ooit krijgt wordt Kees ook geen opa, en ze zal hen zeker niet alleen laten met/bij Kees. Kees heeft zelf een kind dat inmiddels volwassen is. Kind wil geen contact met Kees. Kees heeft ook broers en zussen (nooit geweten, kwam mijn man achter) maar daar heeft hij ook geen contact meer mee.
En wat bereik ik daar mee? Mijn moeder is stekeblind voor Kees' wangedrag, dus die zal tegen Veilig Thuis zeggen dat haar dochter ze ziet vliegen. Kees zal waarschijnlijk die opmerking subtiel, quasi-bezorgd aanvullen tot "maar dat iemand zoiets in haar hoofd haalt zou toch niet zomaar zijn, zou het wel goed gaan thuis bij Spikkeltje?" en in het gekste geval heb IK dan straks Veilig Thuis op de stoep staan. Wie mijn moeders huisarts is, ik heb geen idee. Ik weet zoveel niet van haar. Een paar jaar terug kwam ik erachter dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen zonder dat mijn zus of ik dat wisten.
Met die man valt dus eigenlijk echt niet te leven. Ik denk dat ik persoonlijk nog 1 poging zou doen om contact te leggen met jouw moeder maar dan wel wanneer ze alleen is (wellicht haar een brief overhandigden en weglopen) en anders denk ik dat je weinig kunt doen zonder er zelf enorm aan onderdoor te gaan.
Je kan weinig anders doen dan wachten tot de oogkleppen van je moeder haar hoofd vallen helaas. Tot die tijd is het denk ik niet anders. Ik hoop dat die oogkleppen heel snel af gaan vallen zodat ze nog van haar kinderen en kleinkinderen kan genieten zonder dat die bullebak er steeds tussen zit.
Is het niet een optie voor jou om te gaan praten met iemand? Je bent je moeder verloren terwijl ze er lijfelijk nog is, wat zal dat veel emoties met zich mee brengen! Misschien kan je het door middel van gesprekken het een plekje geven? Sterkte!
Geen contact zoeken . Die man gaat niet veranderen. Kwestie van afwachten of je moeder ooit tot inkeer komt.
Lief van je, dankjewel. Ik heb er inderdaad veel moeite mee, ben er vaak mee bezig in mijn hoofd. De ene keer ben ik boos, denk ik "joh bekijk het lekker met je k..Kees" en de andere keer verdrietig. Soms bel of mail ik een paar dagen achter elkaar, de andere keer laat ik her weken min of meer los. Het schrijven helpt wel, soms denk ik er wel over om met een prof te gaan praten, maar aan de andere kant is dat dan ook weer tijd die van ons als gezin afgaat. En dat vind ik dan weer extra sneu voor mijn zoontje.