Als je hier samen met hem uit wil komen. Zou ik vooral blijven praten. Opties overleggen; zsm toch trouwen eventueel? Er kan makkelijk gezegd worden; laat hem maar gaan, of is het niet raar dat je zijn moeder en zussen nooit heb gezien.. Maar is allemaal achteraf gepraat, en ‘wij’ hebben er geen gevoel bij, zoals zij. Ik praat niets goed, want 4,5 jaar is lang, zonder kennis te maken met familie. Ik ben zelf ook getrouwd met een turk, en voor ik naar zijn familie ging, waren we ook al wel een jaar of 1,5/2 verder. Abortus zou voor mij ook geen optie zijn. En dat zou ik vooral heel duidelijk houden als je er zo in staat. Is zijn familie streng gelovig? Misschien ziet hij het allemaal wat moeilijker in dan dat het daadwerkelijk zal zijn. Ze zullen heus niet staan te springen als ze weten ongehuwd zwanger, maar het is niet het einde, ook niet voor een turk. Hij is tenslotte een volwassen man. Wil je sowieso sterkte wensen. Geen leuke situatie zo.
Goh een kat in het nauw maakt gekke sprongen. En natuurlijk is de vraag niet oke maar ik geloof niet dat je begrijpt dat er een verschil zit tussen samen praten en een oplossing vinden door middel van communicatie en iemand overtuigen. Overtuigen is zinloos en een zwaktebod. Ze geeft aan dat hij verward is en gevoelsmatig wel een vader lijkt te willen zijn maar aan de andere kan ook met de culturele dingen zit. Hij heeft te respecteren wat haar keus is om het kind te houden. Maar zij mag hem ook best even ruimte geven om dit onverwachte gegeven een plekje te geven. Soms is het goed om even afstand te nemen maar hoe dan ook zijn ze aan elkaar verbonden door middel van een kind. Dit heeft niks temaken met twijfel over willen binden. Dit heeft te maken met een eerkwestie waarbij hij alles dat hij geleerd heeft over familiebanden ineens moet omgooien met eventueel alle gevolgen van die in de familie. Hij wordt er op aangekeken door zijn ouders en zijn ouders en familie weer door kennissen en vrienden. Wij kennen dat helemaal niet in Nederland. Een van de redenen waarom ik destijds heb gebroken met een Syrische jongen. Bij hem zag ik heel de familie behalve zijn oudere zus, moeder en vader. Er speelde meer maar dit woog zwaar wel mee.
Wij gaan elkaar niet snappen. Hij twijfelt namelijk wél. De reden waarom is ook duidelijk. Dat zal dan een eer kwestie zijn maar hij twijfelt wel degelijk. En ik vind dat je daar niet in mee hoeft te gaan. Als iemand twijfelt of hij wel bij jou en je kind wil zijn, om welke reden dan ook, dan is praten stap 1, en iemand zelf de keuze laten maken stap 2. Het praten hebben ze volgens mij al wel down.
Waar was zijn eergevoel en zijn zogezegde angst voor gezichtsverlies toen hij seks had? Ik vind t echt schrikbarend dat er begrip is voor een reactie als “ laat maar weg halen want anders vind mijn familie mij niks meer” Misschien had hij daar over moeten nadenken voor hij een langdurige relatie aanging met een een westerse dame. Zolang begrip blijft voor het excuus “ Ja maar mijn familie / gezichtsverlies” gaat die hele houding niet veranderen. Het is absoluut niet ok om zo te denken, het is niet ok dit onderdeel van de cultuur te koesteren. Het laat zien dat een vrouw en met name een westerse vrouw en haar ongeboren kind geen moer waard zijn. Dat het ego van de man belangrijker is dan het leven van een ongeboren kind. De man kan doen wat hij wil en als het zo Ver komt dat hij verantwoording moet afleggen dan is het eerste wat in hem opkomt “ abortus!” Cultuur of niet, het zou verboden moeten zijn. En bovenstaande vind ik ook van een roomblanke Hollander die zijn carrière/ familie/vrienden of whatever excuus een kerel gebruikt om zijn verantwoordelijkheden niet te nemen. Ik ben overigens helemaal voor abortus. Maar niet omwille van gut ik had een vakantie gepland staan , het komt me beter uit over drie maanden, of sja mijn gezichtsverlies is zo belangrijk voor me, doe maar weg.
Moeilijk. Gevoelsmatig zou ik zeggen, wat een lul. Eerst abortus voorstellen en dan vragen te liegen over wie de vader is. Je zou denken dat een volwassen man die seks heeft ook de consequenties daarvan zal dragen. Anderzijds heb ik begrepen dat binnen de Turkse cultuur familie en eer belangrijk zijn. Maar... hij heeft seks met je gehad voordat jullie getrouwd waren en ik dacht dat dit zelfs binnen de Turkse cultuur niet goed is. Ik zou niet liegen over wie de vader is. En abortus deed ik al helemaal niet. Dat jullie het gesprek aan moeten blijven gaan lijkt me wel duidelijk, maar ik zou een derde partij vragen, iemand waarvoor je man respect zal hebben... een imam misschien? Kan geen kwaad om een moskee te betreden en inlichtingen in te winnen. Wellicht dat het oordeel van een geestelijke zwaarder weegt dan het oordeel van zijn familie. Volg je hart. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
@Izzie7676 geen idee of je op mij doelt maar volgensmij heeft helemaal niemand hier iets gezegd over het rechtvaardigen van een abortus. Waar ik het over heb is dat je de man best even wat tijd mag geven om aan het idee te wennen dat hij vader wordt en dat je hier als twee volwassenen door middel van communicatie toch een weg in moet vinden. TO stelt hem voor het onvoldoenden feit dat ze zwanger is en de baby graag wil houden. Dat hij daar zelf bij is geweest wil niet zeggen dat hij niet even mag slikken of in paniek kan raken. Dat had mijn ex ook. Daar heb ik uiteindelijk wel mee gebroken toen hij aangaf dat een abortus net zoiets was als het trekken van een kies met 16w zwangerschap. Inmiddels ziet hij zn kind wel met enige regelmaat.
Paniek prima. Maar fikse ruzie en abortus voorstellen omwille van gezichtsverlies vind ik echt niet prima. Totaal nul begrip voor. En je ex is een zak hooi met “ kies trekken” . Heel verstandig dat je gekozen hebt om daar niet mee door te gaan en ontzettend fijn dat hij alsnog een band heeft met jullie kind
Los van het feit dat hij abortus wil of wil liegen over wie de vader is, zou ik me meer zorgen maken over het feit dat to nog niet is voorgesteld aan de familie... daardoor zie ik het niet erg rooskleurig in dat hij nu ineens zijn zwangere niet-turkse vriendin voor gaat stellen aan die familie...
Een abortus mag altijd een overweging zijn, niet enkel van de vrouw. Zo lang er geen dwang of manipulatie bij komt kijken uiteraard. En eigenlijk doet de beweegreden er niet toe. Is het leuk, nee natuurlijk niet. Ik snap de verbolgenheid in je reactie echt niet. Maar goed ik snap heel de situatie niet, waarom 4,5 jaar kiezen voor een ‘geheime’ relatie. Is het dan überhaupt slim om sex met zo’n man te hebben wetende dat een zwangerschap in de situatie absoluut geen goed idee is. Je kan niet verwachten dat een man dan ineens als een blad aan de boom omdraait. Ze zullen dus samen een oplossing moeten vinden in het hoe nu verder. En die oplossing is geen abortus maar wel hoe kunnen we ouders zijn, speelt hij wel of geen rol in het leven van het kind.
Ik vind dat abortus niet altijd een overweging mag zijn, wanneer het gaat om gezichtsverlies of ow het komt niet uit want vakantie geboekt. Maar dat is mijn mening.
Dat is dan duidelijk een meningsverschil. Want waar partner A zegt ik wil het houden mag partner B zeggen ik wil het liever niet. En gelukkig leven we in een land waar beide kan en mag. Wil niet zeggen dat het heel sjiek is om te doen.
Ik heb alle reacties gelezen en ik merk dat er wel veel vraagtekens zijn over het niet officieel voorgesteld zijn. Dit had er vooral mee te maken dat bij de stap er een ring bij zou moeten komen en daar waren we nog niet in onze relatie. We hadden sinds kort het plan om te gaan samenwonen om de stap naar trouwen te verkleinen. Inmiddels heb ik wel beslotenom wat afstand van mijn ex te nemen. Het contact tussen ons was heel intensief en hij dacht er elke dag weer anders over, had elke dag een andere sterke emotie. Helemaal na het praten met zijn zus over de situatie, waarbij zij helaas heeft gezegd dat ze niet begrijpt waarom ik de baby houd als hij het niet wil (ik kon dit moeilijk begrijpen, want zij is zelf net zo ver als ik in haar zwangerschap). Na dit gesprek sloeg hij weer om naar het niet willen en smeekte hij me om het niet door te zetten. Dit laatste was voor mij de druppel. Zolang hij zijn emoties en gedachten nog niet op een rijtje heeft houd ik afstand. Het is emotioneel te heftig voor mij om nu mee om te gaan. In ieder geval bedankt voor alle reacties
Los van alle reacties hier boven, vind ik dat je er op een hele sterke en volwassen manier mee om gaat! Heel veel sterkte en ik zou het even de tijd geven, misschien moet hij ook alles even een plekje geven en trekt hij weer bij. Is het niet een idee om met iemand te gaan praten die ervaring heeft met deze kwesties/multiculturele relaties?
Dank je wel Bloem, ik hoopte iemand te vinden die iets soortgelijks heeft meegemaakt, maar ik zou verder niet zo goed weten waar ik terecht kan, wie er ervaring zal hebben met zulke situaties
Ik heb zelf een multiculturele relatie en ik kan zijn reactie wel snappen. De angst om verstoten te worden door zijn familie zit er diep in. Geef hem even tijd en als hij jou echt graag ziet, draait hij wel bij. Hij moet echt sterk in zijn schoenen staan om weerstand te bieden aan zijn familie. Mijn man heeft dat jaren moeten doen, ik kan me echt niet voorstellen wat een last dat toen voor hem was, je zit echt tussen twee vuren in. Ik denk dat jullie sowieso wel moeten trouwen wanneer jullie verder gaan. Dat hij fantaseert over de toekomst zegt wel al heel veel hoor... De reactie van je schoonzus, tjah, het zou één van mijn schoonzus kunnen zijn, dus daarin schrik ik ook niet. Hier ben ik ook pas officieel voorgesteld aan mijn schoonfamilie toen we gingen trouwen, maar ze wisten wel af van mijn bestaan. Wij hadden toen ook een relatie van vijf jaar, dus ik vind dit echt niet raar. Alles gaat nu overigens prima, mijn schoonouders accepteren mij en houden ook wel van mij! Veel sterkte, het is echt niet makkelijk!
Lijkt mij een hele goede beslissing! Als hij voor jou kiest en met je verder wil zal hij dat besluit nemen. Ook nu. Ik snap de reactie van je schoonzus ook niet... hoezo zou jij je kind moeten weghalen omdat je man het niet wil. Die zou bij mij 1-0 achter staan.
Interessante reacties allemaal! En @Shashabi erg moedig dat je dit verhaal hier vertelt. Niet iedereen heeft evenveel begrip voor de situatie. Ooit had ik zelf twee jaar een relatie met een Hindoestaanse moslim. Na 2 jaar had ik nog steeds zijn moeder (vader was overleden) niet ontmoet. In het begin kon ik daar begrip voor opbrengen, maar na een jaar vond ik het weleens tijd worden. In diezelfde tijd werd de zus van mijn ex door haar moeder uit huis gezet, omdat ze een Nederlandse vriend bleek te hebben. Mijn ex zag het verdriet bij zijn moeder en besloot toen mij nooit voor te stellen tenzij ik me zou bekeren. Ik kon dat niet, ik ben nooit gelovig geweest en zou iedereen dan voor de gek houden. Dus we gingen uit elkaar. Hiermee wil ik onderschrijven dat de situatie lastig is. Maar zwanger worden van iemand die op deze manier in de relatie staat, is nooit bij me opgekomen. Een cultuur of geloof dat een liefde verbiedt is in mijn ogen niet juist. Nu zeg ik niet dat je niet zwanger had mogen worden, maar ik vraag me af hoe je de toekomst had gezien op het moment dat je 'voorzichtig' was, maar niet voorzichtig genoeg. Dat geldt voor hem idem dito. Geen condoom of geen pil betekent: risico en dat moet hij ook hebben geweten. Toen ik in april 'per ongeluk' zwanger werd van mijn scharrel zeiden mensen 'er is geen per ongeluk'....en misschien was dat in mijn geval ook zo. Wilde ik onbewust toch heel graag een kindje met hem. Maar mannen staan daar sowieso anders in dan vrouwen . Ik wens je in ieder geval een gezonde en genietbare zwangerschap toe! Je komt er wel uit, met of zonder hem.
Een ding voor jouw ex... grow a pair... grote jongen in de avond, grote jongen in de ochtend. Dus hup naar paps en mams, vertellen dat ze opa en oma worden, en dat je verwacht dat ze het kind en de moeder respecteren en een opa en oma zijn voor hun kleinkind. Mijn man en zijn ouders zijn ook islamitisch van achrergrond. Zijn moeder had het direct door toen hij verliefd was en wist binnen een avond alles . Aan zijn vader vertellen vond hij iets moeilijker, maar ik heb het gewoon afgedwongen. Hij moest na een week of 6 naar het ziekenhuis en een nachtje blijven, en ik heb meegedeeld dat ik langskwam en dat het dus handig was om hem van tevoren in te lichten. Ze hebben me altijd geaccepteerd, en noemen me nu gewoon een van hun vijf dochters (de vier zussen van mijn man hebben ook allemaal een Nederlandse partner) Wij zijn na 3,5 jaar verloofd en na 7 jaar voor de wet getrouwd.