Ik heb hier vaker gepost over onze jongste dochter, nu 17 maanden oud. Hopelijk heeft iemand zin om dit hele epistel door te lezen. In haar leven heeft onze jongste nooit stelselmatig meer dan 1 of 2 nachten na elkaar doorgeslapen. Op een gegeven moment zaten er echter steeds vaker nachten tussen dat we er om het uur uit moesten. Uiteindelijk werden er in 9 weken tijd 3 oorontstekingen geconstateerd dus toen ze 14 maanden was heeft de KNO arts buisjes geplaatst. De eerste nacht na de ingreep leek het gelijk iets gedaan te hebben want ze sliep klokje rond. Maar helaas; sindsdien gaat het weer van kwaad tot erger. Op een goede nacht wordt ze ergens tussen 1.00 en 3.30 wakker en slaapt ze na een flesje weer verder. Op een slechte nacht, zoals de afgelopen week, begin het ‘s avonds rond 22.00 uur al. Ze begint meteen te krijsen, ze jammert niet eerst even. Troosten in bed maakt haar alleen maar hysterischer dus meestal pak ik haar dan uit bed en ga met haar zitten schommelen in de schommelstoel. Ze blijft dan doorduimen en soms gaat ze rustig in je armen proberen te slapen maar vaker begint ze te ‘ planken ‘ en huilt door. De laatste nachten gaan we dan maar naar beneden met haar omdat ze een oudere zus heeft die anders ook wakker wordt. Eenmaal beneden wil ze niet bij je zitten maar rondlopen. Na verloop van tijd begint ze zelfs te spelen dus dan voel ik me behoorlijk genept. Als je dan weer terug naar boven met haar gaat en een flesje geeft, gaat ze meestal wel weer slapen. Tot ze, zoals vanochtend, een aantal uren later weer gillend wakker wordt. Ze wordt nooit gezellig babbelend wakker, het is altijd meteen gillen. Ik merk dat wij nu beiden richting een soort van inzinking gaan. We kunnen niets meer van elkaar of oudste dochter hebben, verheffen steeds meer onze stem tegen de meiden en ik ben bang dat ik weer depressief wordt (ben ik eerder geweest dus ik ben er beducht voor). Ik heb lang medicatie geslikt en ben daar nu een dik half jaar na behoorlijk knokken vanaf dus ik wil niet zonder meer weer naar die pillen grijpen. Bovendien; dit depressieve gevoel komt niet uit de lucht vallen, ik ben gewoon uitgeput. Als ik elke nacht nog een fles moet geven om slaap te krijgen; prima, ik doe het (ook al heeft ze het volgens mij echt niet meer nodig). Maar het lijkt niet meer te werken. Nachtlampje, (preventieve) zetpil, weinig prikkels voor het slapengaan, een duidelijk ritueel, badje voor bedtijd, bij ons in bed; allemaal geprobeerd en niets werkt. Soms blijft ze brullen als je haar vasthoudt, soms stopt ze even om daarna weer door te huilen en boos te worden. Je merkt aan alles dat ze eigenlijk wil slapen (ze overstrekt, ze wriemelt in je armen, wisselt wild haar duimpjes af). We blijven in de regel op haar kamertje, houden het donker en praten niet tegen haar. In haar korte leventje heeft ze nu al 7 antibiotica kuren gehad vanwege oorontstekingen. De KNOarts heeft dus buisjes geplaatst maar sindsdien hebben we alweer 3 ontstekingen gehad. Amandelen wil hij niet knippen. Ik heb ten einde raad een verwijzing naar de kinderarts gekregen en die zei: ach, 7 a 8 oorontstekingen in dit tijdsbestek bij een kind van deze leeftijd is heel normaal. Het is haar zwakke plek; andere kinderen worden verkouden als ze een verlaagde weerstand hebben, zij krijgt oorontstekingen. Geen aanleiding om nader onderzoek te doen. ‘ Ze groeit er wel overheen mevrouw’. En dan sta je weer buiten. De huisarts zegt: het is gedrag, je moet haar laten huilen. Dat hebben we 1x gedaan; na 45 min kon ik het niet meer. De volgende nacht zaten we bij de huisartsenpost; conclusie: zware middenoorontsteking. Ik kon wel janken dat ik haar zo lang had laten brullen.. Osteopaat zijn we 2x geweest met als resultaat dat de nachten nog tien keer zo erg werden. We zijn nu al een tijdje bezig met homeopatische druppels maar sindsdien lijkt het dus ook verergerd te zijn. We zijn ten einde raad. Wellicht zit ze nu in een sprongetje, want ze is overdag ook erg huilerig. Maar het punt is dat we eigenlijk nooit een rustige periode hebben gehad. Is het geen oorontsteking, tanden of gewone buikgriep (wat ze rond Oudejaarsdag had) dan zijn het wel oorontstekingen of sprongetjes. We weten niet meer hoe we haar nu op een goede manier kunnen (leren) laten slapen. Familie woont ver weg of zijn behoorlijk op leeftijd dus je doet ze ook niet zo makkelijk uit voor een nachtje uit logeren, bovendien vind ik het nogal wat om iemand je kind te overhandigen met de gedachte dat zij dus de hele nacht wakker zullen zijn vanwege hun logee. We proberen echt wel af te wisselen (man en ik) maar omdat ze zo hard brult is het meestal zo dat de een de fles maakt en de ander houdt haar alvast rustig. Bovendien merk ik dat we beiden soms in de paniek schieten en dan is het toch fijn om het met zijn twee het hoofd te bieden. Daarbij: ik merk dat ik zo langzamerhand toch niet meer slaap, in zijn geheel niet: ook als ik haar niet hoor, hoor ik haar, zeg maar. Laten huilen? Blijven troosten met fles/eruit halen/uren rondlopen of beneden zitten? Toch terug naar de dokter (kinderarts/KNO/consultatiebureau)? Accepteren? Ik weet t niet meer..
Oh ik voel met je mee. Onze jongste had een identiek verhaal. Ook oren. Ook buisjes. Ook nog steeds ontstekingen en etter. Ook brakke nachten. Eerste vraag die ik me stel: ben je zeker dat de buisjes er nog zitten? Zitten ze nog goed? Heb je dat recent nog laten controleren door de NKO? Wij moeten owv de problematiek om de vier maand naar de NKO op controle. Nu, op twee jaar en vier maand, lijkt er eindelijk verbetering in te zitten. Buisjes helpen meestal, maar soms moeten ze er gewoon uit groeien. Dat is toch wat mijn NKO ook moest toegeven. Een ding wat volgens mij geholpen heeft, is Broncho Vaxom. De NKO schreef het voor als laatste redmiddel, toen hij het zelf ook niet meer wist. Het is een soort licht vaccin tegen luchtweginfecties, dat in sommige gevallen kan helpen. Hier lijkt het echt iets gedaan te hebben. Misschien eens overleggen?
Vorige week heeft de huisarts geconstateerd dat ze nog op hun plek zaten..Bij de KNO arts hoeven we pas in september weer te komen; een jaar na het plaatsen van de buisjes. Ik zal eerder om controle vragen, hoewel ik eerder denk dat ik misschien een second opinion bij een kinderarts moet vragen..
De huisarts kan normaal enkel zien dat ze er nog zijn, niet dat ze nog goed zitten of niet verstopt zijn. Daarvoor heb je preciezere apparatuur nodig.
Nu een reactie op jouw verhaal Het is zwaar, ik herken alles wat je schrijft. Niks meer van elkaar kunnen hebben en niet van je kinderen. Zelfs bij de kleinere dingen ontplof je al terwijl er eigenlijk niet zoveel aan de hand is op dat moment. Ik zou terug gaan naar de huisarts en vragen/smeken/eisen dat er verder gekeken wordt. Niet alleen door de KNO arts maar ook door een kinderarts. Zo vaak zo ziek is niet normaal en haar gedrag ook niet. Anders nodig je de huisarts een nachtje uit? Zijn jullie ook al bezig met extra vitamines geven? Dat werd voor mijn zoontje ook geadviseerd. Zo vaak ziek dat zijn immuunsysteem nooit kans had om zich te herstellen. Toevallig vandaag in de lounge enkele goede tips gelezen: https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/tips-gezocht-om-verkoudheid-te-stoppen.687408/ Osteopaat hebben jullie geprobeerd, wat naar dat het daarna alleen erger is geworden. Wat werd er door hem/haar gezegd? Wat je nog kan proberen is een kinderfluisteraar, ik zit daar nu ook over na te denken. Verder: Laat iemand een nachtje oppassen. Je moet er even uit. Ja het is nogal wat terwijl je weet dat diegene amper zal slapen maar aan de andere kant: zij kunnen de nachten erna wel weer doorknorren. Sterkte en het zal hoe dan ook, op een dag, echt beter worden.
Allereerst: stuur haar een week uit logeren. Je moet je niet schuldig voelen tegenover diegene; ze willen vast helpen. En zij zijn er na een week weer vanaf. Je moet echt bijtanken nu, voor jullie allebei instorten. En verder over het vele ziekzijn: heb je al eens gedacht aan een voedselallergie? Dat kan zich soms op deze manier uiten. Dat deed het bij mijn zus vroeger: altijd ziek, nooit fatsoenlijk slapen en veel huilen. Maar geen diarree, eczeem of dat soort dingen. Zij bleek allergisch voor koemelk en aardappelen, toen mijn ouders daar eenmaal achter waren, waren de meeste problemen opgelost.
Een week? Ik zat in exact dezelfde situatie als TS, maar ik zou echt niet weten hoe ik mijn kind een week elders zou kunnen onderbrengen. Geen kandidaten daarvoor. Ikzelf trouwens ook niet. Maar vooral: bij mij zou dat compleet tegendraads gewerkt hebben. Ik zou veel slechter slapen dan. Was het maar zo eenvoudig om slaapgebrek bij te benen..
Jeetje wat slopend. Allereerst: denk goed om jezelf. Breng haar een nachtje uit logeren of wissel af met je man als logeren niet kan. De 1 heeft nachtdienst, de ander slaapt met oordoppen in op een andere kamer. Doe dat echt want dan kunnen jullie elkaar beter steunen en houd je het beter vol. Ik ziou ook weer naar de huisarts gaan, benadrukken hoe zat je dit bent en eisen dat er meer onderzoek gedan word naar de oren en evt allergien oid. Vraag een doorverwijzing naar een andere kinderarts. En als dat niets oplevert: al eens aan een slaapcoach gedacht? Als er medisch niets is lijkt dat me geen overbodige luxe.
Hier na bijna een jaar slaapdrama een orthopedagoog via het cb gehad. En godzijdank ging zoontje met het inzetten van de tips die ik kreeg eindelijk slapen. Na 3 bezoeken was 90% van het probleem opgelost. .. En we sliepen weer. De onmacht, het verdriet, de uitputting.... We kunnen nu weer ademhalen. Veel sterkte, het valt echt niet mee.
Één nachtje logeren , zoals veel wordt aangeraden , is in elk geval zinloos . Voor ts niet meer op scherp staat en überhaupt kan slapen, zelfs al huilt er niemand , daar gaan wel een aantal dagen overheen . En aangezien familie niet in de buurt woont is langer logeren dan logisch. Ik begrijp ook wel dat het probleem dan niet is opgelost, maar je moet ergens beginnen voor je instort.
Ik kreeg een wazig verhaal over dat de medicatie die ik tijdens mijn zwangerschap heb gebruikt tegen de extreme zwangerschapsmisselijkheid (hield zelfs geen water binnen en viel 15 kg af, uiteindelijk bleek alleen Prednison te helpen, maar de gyn verzekerde mij ervan dat het voor het kindje geen kwaad kon), had gezorgd voor een overbelastte lever bij dochterlief. En daardoor zou ze slecht slapen. Ze begon ook over rare ontlasting maar die heeft ze helemaal niet. Al met al had ik er een vreemd gevoel bij en toen de klachten erger werden, heb ik besloten niet meer terug te gaan.
Mag ik vragen wat er dan bij jullie zoontje aan de hand was, en wat voor tips jullie kregen? Ik neem aan dus iets in de trant van slaaptraining? Want dat wil ik echt pas doen als ik 100% zeker weet dat er medisch niets aan de hand is..
Idd, 1 nachtje doet niets. We zijn in december een nachtje samen weggeweest. Was geen succes, we waren allebei half ziek en werden gebroken wakker En ik hoor dochter zelfs nu, ik zit op mijn werk, huilen dus het zit inmiddels in mijn lijf..
Ik lees jouw verhaal en herken onze zoon, alleen hij is 11 maanden. Wij hebben het volgende kunnen afspreken en het helpt redelijk. - om de dag naar de huisarts om te kijken of hij oorontsteking heeft; - zo niet, ben ik hem gecontroleerd laten huilen. Eerste dagen duurde het 2.5-3 uur voordat hij in slaap viel, en na 3 uur wakker werd en weer in slaap viel. Nu gaat het iets beter. Mijn oudste doe ik regelmatig even uit logeren. Niet ideaal voor haar, maar ook wij konden/kunnen niet meer en we moeten naar een oplossing; Waarschijnlijk weet je dochter ook niet meer wat slapen is en vooral hoe het moet. klinkt stom, maar ze zal moeten leren (in)slapen. Wij kregen van de kinderarts het voorstel om hem op te nemen ter observatie en voor zijn gedrag, en uiteraard om ons lucht te geven. Ik wilde eerst het bovenstaande proberen maar anders had ik daarop ingegaan.
Hier idd eerst al het medische uitgesloten. En daarna zijn we gestart met 1 slaapje ipv 2 overdag. En vaste momenten samen spelen met uitdaging en alleen spelen. Vaste structuur qua eetmomenten etc. En dan idd een soort training gedaan. 2 min laten huilen. Troosten en als ie weer rustig was instoppen en weer weg. Ging ie huilen dan 4 minuten laten huilen. En dan weer terug. Troosten tot ie rustig was. Instoppen en weer weg. Dan 6 min laten huilen. Mocht ie dan nog niet slapen weer beginnen met 2 min en weer 4 min en naar 6. Nooit langer dan 6 min laten huilen... Ik had de kookwekker erbij. Maar zoontje ging meestal na 2 of 3x troosten slapen. Ik ging te vroeg heen en hij sliep overdag teveel waardoor hij het ging omdraaien dat dag en nachtritme. En zodra er een sprong is, is het weer even drama met slapen. Ik grijp dan terug op de 2-4-6 methode. Ik vind laten huilen vreselijk en deze tijden vind ik acceptabel. En het fijne vind ik dat je niet steeds langer laat huilen maar na die 6 min weer terug gaat naar 2.
Oh hier sliep zoontje overdag het 1ste slaapje goed en vanaf dat punt werd slapen drama. Hysterisch krijsen tot overgeven toe. Met veel moeite en gekrijs 2de slaapje en daarna was ie tot savonds laat op, en begon halverwege de nacht weer.
Maar dan moet je ook wel zonder issues je kind een week elders laten logeren. Hoe moe ik ook was, dat kon ik toch echt niet hoor. En ik kan me ook echt niet inbeelden dat mijn ouders, hoe lief en betrokken ook, mijn kinderen een week bij hen zouden houden. Zijn er veel mensen die hun kind zo lang kunnen uitbesteden?
Als ik het zo lees, en ik heb al eerder posts van je gelezen, krijg ik het gevoel dat die buisjes niet goed zitten. Een extra controle bij de KNO? Je bent voor haar al bij de KNO geweest, dus je hoeft geen nieuwe verwijzing van de huisarts om een afspraak bij de KNO te maken! Als ze wel echt goed zitten... Misschien een tijdje een onderhoudsdosis antibiotica vragen? Het klinkt sowieso echt als pijnklachten. Niemand wordt voor zijn lol zo vaak schreeuwend wakker.