12 weken zwanger vermoeden hygroma colli

Dank jullie meiden. Mja je hoopt t nooit te moeten doen. Zoveel makkelijk is t als t kindje zelf de keuze maakt dat dit een strijd is die hij niet kan winnen.

Nu moeten wij, net als anderen, afscheid nemen van een nog levend kindje wat nog dapper doorvecht in een gevecht wat niet te winnen valt. Beetje zuur dat ik in mn buik allemaal gedartel voel, wel beseffende dat hij t enorm zwaar heeft met zo ontzettend veel vocht, en dat dat gedartel straks stopt. Een mini mensje met alles er op en er aan geboren gaat worden uitsluitend met het doel te sterven.

Ja ik had al gelezen van stichting Still maar mn man wil geen poespas. Ik laat de verpleging me wel even helpen. Klein ziekenhuis waar dit gaat plaatsvinden met onze dochter maakten ze ook veel foto's.

Wel laat ik me die kleine eerst beschrijven, want als je zoekt op hygroma colli en dan wat foetus foto's ziet...mja weet niet of je dat als laatste blik op je zoon wilt hebben...

Sommige dingen kan je niet ongezien maken, alhoewel ik vermoed dat ik me daar gewoon overheen zet, het is mn kindje die gebukt gaat onder ellende en toch dapper doorstrijdt waar anderen t al opgaven.

 

Ja meis, de dagen duren lang en de spanning springt op alle zwakke plekken van je lijf. Dagje bijtanken wordt lastig met een spring in t veld. Op hun goede peuter daagjes is t een hartverwarmende afleiding en je rondstuiterende bundeltje hoop. Op peuter puber dagen kan je t gewoon allemaal ff behoorlijk wat slechter hebben en wordt je leeggetrokken van t weinige beetje fut die je nog had.

Ze voelen als een magneet aan dat er wat is ook zonder traan te zien. Dat kan in extreem geknuffel of in baldadigheid uiten merken we aan die van ons.

Vandaag toen we t nieuws aan de opa's en oma's gingen vertellen keek ze heel ernstig en een beetje bedroefd naar iedereens gezicht, dat stond op bedroefd uiteraard, en kreeg iedereen een kus en wel heel dikke knuffel en liep ze vervolgens heel lief een halve show op te voeren om ons aan t lachen te krijgen.

Als je je enigszins goed voelt, ga vriezermaalten maken want vroeg of laat gaat dat verslonzen en dan heb je echt geen fut meer over. Het is al een enorm energie vretende tijd. Het laatste waar je op zit te wachten is dat t hele span door slechte voeding ook nog eens ziek wordt. Licht verteerbare dingen werken hier t beste. Ik heb toch geen trek maar zal toch ook moeten eten.

Ga je nu dan voor de vwp gelijk? Die geeft onomstotelijk namelijk het aan, juist omdat je placenta al een behoorlijke vals positief in de hand hielp. Bij mij leverde de vt met de sneltest onduidelijk beeld door teveel van mijn cellen (komt in 2% vd gevallen voor). Die mislukte dus de verwachting was weer een week in spanning te moeten zitten. Met de array kwam deze ineens naar boven piepen dus gyneacoloog kreeg m binnen en hing gelijk aan de lijn. Volgende keer ga ik gelijk voor een vwp, (nipt gooien we er ook nog door omdat vwp weer langer duurt om op te kunnen starten) kleine kans dat die mislukt tenzij ukkepukje die naald wel heeeeeeel boeiend vind.

Hier ga ik maar weer eens op zoek naar recepten en ideeën voor vriezermaaltijden pasta uit de vriezer vind ik echt zo vies. Ik voel me nu nog goed maar er gaat een dreun komen en hoe dichterbij die bevalling gaat komen hoe rotter mn maag en darmen gaan worden. Krijg dan weer geen hap door mn keel en ik ga niet weer een bevalling op 1 banaan doen.

Dus huishouden hier ff weer bijtrekken (loopt al aardig uit de pas inmiddels), eten in bulkvoorraad voorbereiden, boodschappen inslaan. Wat er ook gebeurd ik wil de komende twee weken niet mn huis uit MOETEN tenzij t een noodzakelijk kwaad is, voor controles oid, maar echt niet om bij de kassa in de rij te gaan staan voor een lullige boodschap. Bekkeninstabiliteit zit er al in, ben zo instabiel als de pest, na een bevalling ongeacht of dat t een mini is zal dat wel weer ff een tikkie erger zijn.

Gesprekken over een nr 3 zijn ook al begonnen. De horde van uitbreiding is genomen, heb nu een ontzettend lieve vk en die bevalling komt wel goed. Als t stof een beetje gedaald is, cyclus weer voorbij gekomen is voor de grote schoonmaak en we zo ver zijn proberen we t gewoon nog een keer (tenzij blijkt dat t een zware erfelijke versie blijkt te zijn met meer dan 50% kans van herhaling). Klinkt heel vroeg, nog geen afscheid van de ene en al spreken over z'n kleine broertje/zusje maar tis net als wat ik mn dochter leer "opstaan en weer door". Ben nu 33 binnenkort 34, heb tot 35 nog kans en dan is t over en uit. Dat klokje tikt gewoon onverbitterlijk door.

Heel veel sterkte meis, ik hoop dat jullie een gezond kindje mogen verwelkomen en dat alle zorgen voor niets zijn.

 

Ja zal voor jullie ook een zware tijd zijn geweest. Maar je ziet maar voor de zoveelste keer, je bent niet de enige en het is en blijft botte pech.

We hebben hier al ruim 2.5 week in spanning gezeten dus heel veel scenario's zijn al besproken en keuzes daarbij zijn ook al gemaakt.

Curretage wordt m niet, ik kreeg de keuze (die loopt niet via t ziekenhuis dan) maar krijg dat echt niet over mn hart.

Vrienden laten een ballonnetje op voor de kleine man en iedereen brand een kaarsje voor een voorspoedige en waardige bevalling.

Wikkeldekentje maak ik zelf voor de kleine. Ik heb nog stof en spullen van mn trouwjurk bewaard die toen ingekort moest worden dus ik ga, als de maaltijden in de vriezer zitten, voor die kleine aan de gang. Dat is t meest waardige wat ik voor die kleine tere frummel kan doen. Gelijk een therapeutische bezigheid. Die draag ik voortijdig op mijn huid voor t luchtje en de warmte (geen idee of t luchtje helpt maar warmte is altijd goed). De omslag neem ik mee terug, de inleg blijft hij in achter in t ziekenhuis.

Man heb ik voorbereid op kans op levend geboren worden, gezien de vechtlust. Tuurlijk kan hij t ook ineens opgeven voor of tijdens de bevalling maar tot nu toe is t verbazingwekkend hoe hij door blijft vechten. En ergens voelt t dan weer super crue. Hij vecht dapper door en wij zeggen dat hij genoeg heeft gevochten. Maar arts zei al, kans dat ie t a terme gaat redden met alles waar hij mee belast is, is heel erg klein en nu werkt dat pijncentrum nog niet. In hoeverre dat pijncentrum verhaal klopt weet ik niet, bij orgaandonatie spreekt iedereen ook elkaar tegen, maar vroeg lijkt me dan toch beter dan later.

Ook weet hij nu dat de placenta kan blijven hangen omdat we in een vroeg stadium zitten en dat de kans bestaat dat ik onder narcose moet en de ok in voor verwijdering daarvan. Wist ik wel maar heb t hem maar even bespaard zolang t nog niet aan de orde was. Niu werkte die injectie voor afstoten van de placenta de vorige keer wel heel erg goed (placenta kwam binnen 1 minuut na de bevalling) dus het kan meevallen.

Foto's en voetafdrukjes laat ik maken als daar enige gelegenheid voor is. Stichting Still of andere derden wil mn man er niet bij hebben (is echt een introverte verwerker, wil zo min mogelijk poespas) dus dat lossen we dan wel anders op.

Crematie gaat, na obductie (indien dat zinvol geacht wordt, deze omvang van hygroma colli is kennelijk erg substantieel), via t ziekenhuis. Na uitstrooing krijgen we dan bericht.

Kleine krijgt een naam (zijn we sinds vanmiddag ook over uit welke namen dat worden) en zal bijgeschreven worden in de burgerlijke stand en in ons trouwboekje. Hij hoort er gewoon bij, dochter is straks gewoon grote zus van een broertje, helaas wel eentje die ze niet zal meemaken maar dat leg ik haar wel uit als de tijd daar is. In vroeg stadium zal dat t verhaal van een sterretje zijn, als ze ouder is leg ik dr uit dat dr broertje heel ziek was en tegen de pubertijd wanneer zwangerschap en abortus voorbij komen krijgt ze t volledige verhaal pas. Zitten daar ook fatsoenlijke foto's bij dan mag ze die dan ook zien van dr broertje, het is een beetje afwachten hoe hij er uit ziet door al die zwellingen. Als je er tegen kan (het is echt niet niks!) moet je maar eens zoeken op een afbeelding van een foetus met hygroma colli. Plaatje van een onbekend kindje is wat minder impactvol dan dat t je eigen kindje of je broertje/zusje is. Maar t is geen prettig gezicht en kan wat weg hebben van een alien.

Is het heel heftig dan maak ik een tekening van die kleine zonder de zwellingen, als ze dan dr broertje zou willen zien heb ik ook een "veilige" versie, kan gelukkig redelijk goed tekenen.

Alle spulletjes, echo's, foto's, omslagdoek zwangerschapsboek etc gaan in een doosje. Denk dat er echt wel een moment komt dat ik daar ff in moet neuzen.

Ik kijk nog even wat de mogelijkheden zijn van een stukje navelstreng oid voor tzt een ashangertje, dat droogt toch vanzelf in desnoods in een bakkie zand of rijst. Heb nog niemand gelezen die ook zoiets deed of overwoog maar ik ga t gewoon proberen. Er komt een dag dat ik oud en sentimenteel wordt en daar behoefte aan kan hebben. Dat mn man me tzt voor gek verklaard is zijn pakkie aan, daar heb ik spontaan maling aan. Door uitstrooing met andere kindjes krijg je namelijk geen as mee en separate crematie gaat ons ook weer te ver eigenlijk. Dat zou wat anders zijn voorbij de 24 weken maar daar zitten we nog wel behoorlijk voor.

Gaandeweg komen we waarschijnlijk nog wel wat dingen tegen maar ik geloof dat ik zo wel de hoofd dingen een beetje heb. Mocht ik nog wat missen hoor ik t graag, kan dit maar 1x voor mn zoontje doen, weg is weg en wil m niet tekort doen en mn man is alles behalve sentimenteel (ja op zijn manier) maar met dit soort dingen is t net een hork dus ik heb input van mama's nodig, die snappen dat gevoel en sentiment wel.

 

Hartje opnemen is inderdaad een goeie, zal eens kijken of we nog een mogelijkheid daarvoor hebben moet toch de verloskundige nog ff bellen. Gyneacoloog heeft dr gisteren gebeld maar ik wilde ff niemand spreken over de lijn. CTG met hartpatroon zal denk ik niet meer gemaakt worden, als dat al kan in deze termijn.

T ziet er inderdaad echt gruwelijk uit. Dus ik denk dat mn man t echt niet aandurft. Ik ga kijken of ik een wikkeldoekje kan maken dat mn man misschien nog wel zn gezichtje zou durven zien en ik die verdikking misschien wat kan verbergen zodat het er minder eng uitziet. Ben al wel voorbereid dat t gezichtje ook helemaal aangetast is en t huidje snel scheurt, dus als dat het geval is kan hij t beter niet doen. Zal t alleen zeggen als t mij positief verrast en ik een gewoon een als menselijk herkenbaar gezichtje zie. Misschien wat plofferiger maar die alien versies wil ik hem besparen. Die kleine is al rood als een kreeft dus dat is zonder die zwellingen denk ik al lastig zat. Misschien later op de foto's, als de tijd daar is voor hem. Ik bundel de foto's als zwart wit in een boekje, dat is laagdrempeliger. De originele heb ik ook maar dan wat verder weg verstopt.

Ik ben t naar mezelf verplicht. Op de echo's heeft ie een mooi koppie en aan die verdikking kan hij niets doen. Ik draag hem, hij rolt voelbaar in me en ookal lacht t leven m niet toe, voor de tijd dat wij twee samen zijn geweest heb ik veel van m geleerd en hou ik toch van m.

 

Ik ben straks ook geheid zo stoned als een garnaal van de pethydine. Ken niemand die t over schatrovers heeft tijdens de persweeën. Was de vorige keer uiteindelijk zo. Geen idee hoe ik daar bij kwam, dat vroeg ik mezelf toen ook hardop af tot grote hilariteit.

Dus t loopt zoals t loopt. Voor t zelfde geld rijden ze me met spoed richting de OK voor die placenta, geen idee.

Tot nu toe gaat niks zoals verwacht, dus waar t kan hoop ik mn lijstje af te kunnen lopen en ik hoop vooral dat dit gedeelte wel voorspoedig gaat lopen...Voorlopig zit ik alweer achter een dossiertransfer aan...

 

@Sterretjeindenacht die watermethode hou ik inderdaad even in de gaten. Ik weet van mezelf dat ik spijt ga krijgen dat ik m niet heb gezien dus kijken doe ik zowiezo.

Jij hebt ook een fikse nasleep inderdaad. Hopelijk binnenkort schoon en uit de hold stand dat je weer verder mag.

Wij hebben lang lopen hikken of we wel of geen tweede aandurfde na die horrorbevalling van mn dochter. Deze kleine man kwam als een verrassing dus we moesten er ineens mee leren dealen en heb nu een super lieve verloskundige dus over die angst voor de bevalling zijn we nu wel grotendeels heen. We hebben uit meerdere disciplines nu gehoord dat wat bij ons is gebeurd absoluut niet kan en mag, dat stelt wat meer gerust.

En de overtuiging dat onze dochter geen enigskind moet blijven, als moeder natuur meewerkt, zit er inmiddels wel goed in. Zo klein als dat hij is, zoveel toch van m mogen leren.

Mede door mijn leeftijd (nu 33) en een familieafwijking in de vrouwelijke lijn moeten we daarmee niet te lang wachten, vandaar dat we toch graag snel voor een derde willen proberen. Niet ter vervanging van t verdriet want dat blijft toch dat slijt allicht wat met de tijd maar blijft toch een gemis, maar om mn dochter de kans op een broertje of zusje te gunnen.

Maar eerst dit achter de rug hebben, afwachten of dit de erfelijke variant is en de boel weer even tot rust laten komen.

Kwam nog t liedje "Winter Bear" tegen, vond t wel heel treffend. Misschien heb jij er ook wat aan. Heb me een partij zitten brullen, ook dat hoort erbij. Tis niet allemaal analytisch tenslotte. Hormonen en emoties hebben ook hun plaats nodig. Al probeer ik t vooral weg te stoppen als mn dochter in de buurt is.