Hey dames, Ik ben alleenstaande van een geweldige 3 jarige, ik werk gemiddeld 32 uur per week. Ik heb een lieve vrienden groep en een redelijke band met mijn familie. Het valt me niet echt zwaar alles te combineren, maar toch. Er knaagt iets, al wel langer en de afgelopen dagen kon ik ineens alleen nog maar huilen. Ik ben dus gister naar de psycholoog gegaan om even alles op een rijtje te zetten. Het komt er vooral op neer dat ik niet echt aan mezelf toe kom en ook wel behoefte heb aan een warme arm en niet meer "alleen" door het leven wil gaan. Ik ben nu even niet echt in staat om lange termijn doelen te stellen. Wil het per dag bekijken en ook per dag iets voor mezelf doen. Maar dat is toch niet zo makkelijk. Ik werk bijvoorbeeld volgende week elke dag van 9 tot 5. Tja dan sta ik om 6 uur op, maak mezelf en mijn zoon klaar, spits, kdv, werk, kdv, spits, eten/ zoon naar bed brengen en dan ben ik k.o. en is het 7 uur half 8. Naast dat ik k.o. ben kan ik natuurlijk ook niet weg omdat mijn kind op bed ligt. Er is geen sprake van co-ouderschap en dat gaat voorlopig ook niet gebeuren (omdat vader dat niet wil). Wie wil er meedenken, hoe doen jullie dat met "tijd voor jezelf"? Wie heeft er bemoedigende woorden? Zo doorgaan is natuurlijk ook geen optie....
Wat ontzettend vervelend allemaal. Is er niet iemand die af en toe een avondje kan oppassen, zodat jij wat voor jezelf kan doen?
Bedankt voor je reactie. Ja dat kan wel. Ik ben gisteravond nog wat voor mezelf gaan doen. Met wat planning kan dat wel een paar keer per maand. Ik schrik er echt van. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik de hele tijd aan mezelf voorbij ga, vond dat alles wel lekker ging. Ik voel me nu ook een beetje "onder druk gezet". Ik ben nogal perfectionistisch, dus zelfs iets als "ga elke dag 30 minuten wat voor jezelf doen, voelt voor mij als extra druk. Ik maak het mezelf allemaal erg moeilijk.
Zoals ik het lees ben je inderdaad vooral bezig de hele dag en heb je echt te weinig tijd voor jezelf om jezelf op te kunnen laden. Je batterij loopt langzaam leeg en laadt niet meer voldoende op. Heel logisch met je uitleg over je dagindelingen. Zou je bijvoorbeeld eens per maand een weekend voor jezelf kunnen hebben? Heb je connecties (familie, vrienden) waar je kind kan logeren in het weekend? Dan heb je bijvoorbeeld ook de mogelijkheid om zelf een weekend weg te gaan of om juist "gewoon" wat aan te rommelen 's morgens zoals langer blijven liggen, jezelf vertroetelen met een uitgebreid bad/douche, laat ontbijten of weet ik veel wat.
Ok je bent uiteraard enorm moe als je een dag gewerkt hebt en alles eromheen gedaan hebt. Maar je zoon ligt wel vroeg op bed. Tijd voor jezelf is niet alleen buiten de deur te vinden. Waar wordt je ontspannen van? ''s avonds lekker in bad of douche? Boek lezen in je bed? Vriendin die even langs komt voor een bakkie thee? Avondjes uit plannen zijn zeker goed maar altijd lastiger te regelen. Misschien goed om het ook in de kleine dingen te zoeken die je vaker kunt doen ?
Ok, nu klink ik als een echte workaholic. Omdat ik gemiddeld 32 uur per week werk, werk ik natuurlijk in andere weken aanzienlijk minder. Ik spreek ook regelmatig af met vriendinnen maar dan meestal met kinderen erbij. Weekend logeren is een optie waar ik ook al aan heb gedacht maar vind ik wel lastig. Ik ben al best veel van huis en heb dan het gevoel dat ik mijn zoon "verwaarloos". Hoewel hij er natuurlijk ook niets aan heeft als ik straks een burn-out of een depressie heb. Misschien beginnen met een nachtje en dan de avond en ochtend voor mezelf....
Ja, dat is waar. Nu ben ik vaak 's avonds aan het opruimen, beetje ZP, televisie maar niets waar ik echt energie van krijg. Ik denk dat ik het ook wat meer in die richting moet zoeken.
Ik begrijp je gevoel, maar ik zou proberen te voorkomen dat je jezelf nu een probleem aanpraat wat er misschien helemaal niet zo is. Ik heb Wel een man, maar wel drie kinderen dus uiteindelijk ook wel 1 1/2 kind per persoon, als je het zo kan bekijken. Ik ga zelf ook maar Hooguit een paar keer per maand ‘s avonds weg, dus het feit dat jij daar De mogelijkheid voor hebt vind ik al best OK klinken hoor. En zoals mijn voorganger al zei, de avond voor jezelf hebben is ook al lekker vrij toch? Ik zou dit moment vooral even aangrijpen om te kijken wat er binnen de mogelijkheden eventueel anders zou kunnen. Je geeft aan dat je de avond spits uur vindt, probeer eens te kijken wat het precies is dat dit gevoel voor jou geeft. Is het per se elke avond in bad doen, is het per se elke avond vers koken? Misschien zitten er binnen je huidige schema mogelijkheden om iets meer ruimte te ervaren
Zoals al eerder genoemd, je maakt een probleem dat er niet is. Ik heb weliswaar een echtgenoot maar we hebben wel drie kinderen en ook nog een hond erbij en ik werk ook nog part time en mijn man zit het grootste deel van de winter in het buitenland en dan sta ik er toch echt helemaal alleen voor. De jongste ligt om acht uur in bed maar ik zit wel de hele avond met twee pubers om me heen en moet ook nog naar buiten met de hond. Ik kan daar wel heel zielig over gaan doen en mezelf een complex aanpraten maar als alles toch verder draait dan is het toch goed zoals het is. Je hebt vanaf half 8 de hele avond voor jezelf, ik zou er spreekwoordelijk een moord voor doen om weer heerlijke lange avonden voor mezelf te hebben. Kijk gewoon eens naar wat goed gaat en maak geen problemen die er niet zijn. Klinkt misschien een beetje hard maar een schop onder je eigen kont kan ook geen kwaad
Zou het kunnen zijn dat jij je voornamelijk eenzaam voelt? Dat je daardoor minder voldoening krijgt van de rust momenten.
@Anouk2005 en @julia80 in begrijp dat jullie het vast goed bedoelen maar ik vind een "probleem aanpraten wat er niet is" een beetje hart. Ik vond namelijk tot voor een paar dagen ook nog dat alles super ging met mij, dat alles goed geregeld was etc. Toen ging ik me steeds verdrietiger voelen (voor mijn gevoel opeens/ zonder enige aanleiding), met hele verdrietige gedachten die ik hier niet neer wil zetten. Mensen zien mij als iemand met heel veel energie die alles goed geregeld heeft. Ik zag mezelf ook zo, voelde het zo en zou willen dat een schop onder mijn kont zou helpen. Maar ik weet niet meer wat ik moet doen zodat dat huilen stopt, ik weet niet meer wat te doen om me beter te voelen, vandaar mijn vraag. @Zonnestralen ja ik voel me misschien wel erg eenzaam.
Is het mogelijk om op een vast moment een oppas te hebben? Zodat jij je bijvoorbeeld bij een clubje kan aansluiten. Dan heb je op de momenten dat jij je eenzaam voelt iets om naar uit te kijken. Misschien ontmoet je er ook een leuk iemand.
Zo kan dat zeker voelen, dat je nog eens iets extra's moet. Echter, als je niks plant zal je in je oude gewoonten blijven vastzitten. Probeer het plannen om te buigen naar iets positiefs: Van dan tot dan heb ik tijd voor mezelf (wat het ook is, in bad zitten, met een vriendin afspreken of sporten). Juist omdat het ingepland is hoef je niks anders. Ik heb heel vaak dat ik, als ik niks plan, toch nog maar even ga opruimen of iets regelen en dan ineens is mijn avond om en heb ik eigenlijk nog niet echt iets voor mezelf gedaan. Juist door dat te plannen pak je je moment. Kijk eens of je zoontje ergens een weekendje kan logeren. Nee, je doet hem niet tekort, Zo is hij er op zijn manier uit, krijgt hij een betere band met familie en jij zal je ook beter voelen. Als je er een keer 's avonds uit wil, een wandeling maken of sporten, kan een lieve buurvrouw met de babyfoon oppassen? Of een oppas zoeken? Ik snap overigens heel goed waar je gevoelens vandaan komen. Maak tijd voor jezelf zodat je niet alleen maar leeft voor het werken en het huishouden.
Het kan ook zijn dat je nu even een mindere periode hebt in je leven gewoon 'omdat'. Het hoeft niet per definitie een 'probleem' te zijn wat opgelost moet worden. Ik heb ook periodes dat ik minder goed in mijn vel zit zonder aanwijsbare reden. Nu is er bij jou wel vastgesteld dat je meer tijd voor jezelf wilt en ook een schouder om tegenaan te kroelen kan gebruiken, dat kan ook simpelweg een periode zijn waar je even doorheen moet. Iemand noemde het al, 's avonds heb je in principe tijd voor jezelf. Je kunt dan wel niets buiten de deur ondernemen omdat je kleintje op bed ligt, maar je zou wel dingen voor jezelf kunnen doen die je leuk vind. Misschien een studie in de avonduren of een hobby die je online kunt (inloggen op een website en met anderen via webcam gezamenlijk iets maken)?
Ik denk dat je hiermee mogelijk (een deel van) de kern te pakken hebt. Weet je waar je energie van krijgt? Is dat uitvoerbaar ‘s avonds als je zoontje in bed ligt of als er een keer oppas is? Denk dat dat al best veel kan schelen. En als je niet weet waar je energie van krijgt, dan zou ik dat proberen uit te zoeken! Dit is iets dat je relatief makkelijk kan veranderen. Een partner vinden ofzo is een stuk minder eenvoudig... En met partner voor kinderen zorgen is echt anders dan alleen, al heb je er samen zes en dus ‘per persoon meer’, dan is dat nog anders. Je draagt samen de verantwoordelijkheid en je hebt zelf ook die partner naast je staan. Dat lijkt mij een wezenlijk verschil. Psychische klachten zijn bovendien zelden een dingetje van dat dat alleen kan als je niets hebt ofzo. Ook mensen die alles hebben kunnen er last van krijgen.
Het kan toch ook gewoon de tijd van het jaar zijn? Ik ben ook nooit volop happy in de januari maand, de feestdagen zijn weer voorbij en het is somber en donker buiten. Pas medio februari ga ik weer een beetje opbloeien maar ik probeer niet aan dat gevoel toe te geven want dan is het einde helemaal zoek. Mensen zien mij ook altijd als een hele sterke zelfstandige vrouw die alles voor elkaar heeft maar ik zit er ook weleens doorheen als de kinderen elkaar weer de tent uitvechten en ik naar de zoveelste ouderavond alleen moet omdat mijn man weer eens voor zijn werk aan het andere einde van de wereld zit. Dan kan je wel een partner hebben maar met iemand samen kan je je ook heel alleen voelen, misschien nog wel meer.
Ik hoop het echt, dat het de tijd van het jaar is. Mijn vitamine D gehalte is heel laag dus neem ik nu wat extra en hoop echt dat het me helpt. Ik schrik hier echt van. Bedankt voor je bijdrage.
Ik denk inderdaad niet dat het nog niet heel erg is, maar wel dat het tijd is om nu actie te ondernemen. Ik denk dat het een signaal is dat er iets niet goed is. Aangezien ik een leuke baan, leuk kind etc heb ben ik gaan kijken wat er misschien anders kan. Ik denk dat misschien 1 avond per week een hobby en wat vaker alleen op stap een goed idee is. Ik ga hiermee aan de slag.
Oh wat rot dat het verkeerd overkwam, want het was inderdaad goed bedoeld! Ik bedoelde meer van, probeer niet in een kramp/stress modus te schieten zo van, ik moet meer tijd voor mezelf hebben, maar dat lukt helemaal niet en dan gaat het vast nog slechter met me. Want dan kom je juist misschien in een negatieve spiraal. Probeer te accepteren dat je je gewoon nu zo even voelt. Dat mag, het is wel vervelend en je mag ervan schrikken ervan balen , maar iedereen heeft wel eens ups en down’s (niet om het te bagatelliseren natuurlijk), maar laat het over je heen komen en probeer in de komende tijd eens wat vragen aan jezelf te stellen om er achter te komen wat precies de oorzaak is van dit gevoel Sterkte!
Ik zou inderdaad ook iets zoeken wat je leuk vind, misschien kun je binnenhuis iets creatiefs oid doen, zo nu en dan vrienden uitnodigen en kijken of er iemand is die zo nu en dan kan oppassen zodat je ook is wat leuks buitenshuis kunt doen. Ik denk dat het ook wel de tijd van het jaar is en een stukje eenzaamheid. Tevens denk ik dat er een hoop zijn met hetzelfde probleem/gevoel en de 1 zal misschien meer de behoefte hebben om er iets aan te doen dan de ander.