Welkom. Spannend! Ik denk dat je nu al wel een vroege test kunt doen. Vind het knap dat je kunt wachten haha!
Ik ben helemaal niet zo chagrijnig geloof ik. Toen ik ongesteld was en de week erna was het wel echt hysterisch. Misschien werkt de progesteron voor mij dan wel positief.
Hier ook helemaal niet chagrijnig. Als ik ongesteld moet worden ben ik een week tot een paar dagen ervoor vaak dat ik zit te katten, maar nu totaal niet. Tenminste manlief er nog niet over gehoord. Verder van die symptomen die op allebei kunnen wijzen. Ik weet inmiddels dat je lichaam je goed voor de gek kan houden: - duizelig - gevoelige borsten - winderigheid (kan ook de bonen in het eten komen) Wat me wel op viel is dat de kat deze week bij de eettafel op mijn schoot kwam zitten. En de andere kat kwam gisteravond uitgebreid dauw trappen op mijn schoot.
Wat mij vooral nu heel erg opvalt dat ik echt niet normaal buiten kan lopen zonder pijn in mijn borsten te hebben. Echt een snijdend gevoel. Alsof iemand met naalden er in steekt. Breinaalden wel te verstaan. En ik moet vaker plassen voor mijn doen sinds gisteren. Normaal plas ik hooguit 3 keer per dag (heel weinig i know) maar gisteren zeker 7 zeker en vandaag zit ik ook al op zo’n 6 keer Waarschijnlijk gewoon een blaasontsteking
Ik ben al een week stikchagrijnig. Ben zo nerveus deze ronde. Wil er graag over praten met vriendlief, maar hij vindt: afwachten..en positief blijven. Heeft hij ook gelijk in, maar is na alle rondes knap lastig. Verder weet niemand het en soms twijfel ik of ik het tegen mijn ouders zal vertellen, ter meer omdat wij na deze ronde de MMM in gaan..
Mijn zusje heeft er ook lang over gedaan met de 1e en liep idd ook bij het ziekenhuis. Ze heeft ons (ik en mn ouders) er niet over verteld, pas toen ze zwanger was van de 1e. Ik vond het heel erg dat ze zo'n zwaar moment niet met ons heeft gedeeld. Dan hadden we er voor haar kunnen zijn en juist die moeilijke momenten delen. Dus vanuit m'n eigen ervaring zou ik het zeker adviseren om het je ouders vertellen.
Dank je wel, lieve reactie! Ik merk inderdaad dat het moeilijker wordt en dat , als we starten met mmm , ik hoogstwaarschijnlijk ook behoefte heb om mijn hart te luchten..
Hoe was het bij de dok?? Tijdens mn zwangerschappen voelden mn borsten vooral heel beurs aan de zijkanten en werden ze bovenop steeds voller. Als ik mn bh uit deed dan leken ze gevoelsmatig wel het gewicht van bowlingballen te hebben.
Dankjewel Kost me wel al mijn zelfbeheersing hoor haha Heb wel test van action in huis maar is volgens mij geen vroege test
Hoe staat je partner er tegenover om het met bijv jullie ouders te delen? Ik zou het zo erg vinden om achteraf te horen dat iemand waar ik veel van hou zo'n moeilijke en onzekere tijd heeft doorgemaakt zonder de kans te krijgen om er voor diegene te zijn. Mijn moeder weet dat we bezig zijn voor nr 2 en dat was heel fijn toen het mis ging en ik even verdrietig kon zijn bij haar
Dat stukje over breinaalden heel herkenbaar zo niet leuk meer dit. Kan me zelfs niet voorover bukken of het doet al verschrikkelijk zeer erg vervelend die gevoelige borsten
Staat hij er wel voor open als je het eventueel wil delen met je ouders? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit toch wel iets is waar je met iemand over wilt praten, buiten je partner om. Waar je ook even alles eruit kunt gooien als het je teveel wordt, of even tegen zit.
Ik ben ook niet de gezelligste met progesteron poeh!!! Dan kan ik ook heel prikkelbaar zijn en op andere mensen foeteren Haha, vooral vreemden ook. @mommyof1 hoe was het bij de dokter?
Hoewel ik verder nergens last van (geen gevoelige borsten, oid), ben ik wel wat kribbiger dan normaal, maar ik vraag me af of dat niet gewoon door de korte nachten komt.
Bij ons weet alleen mijn mama het, héérlijk vind ik het om haar na mijn ziekenhuisbezoekjes te kunnen overladen met mijn drama
Ik ben ook blij dat ik het kon delen met mijn moeder. In eerste instantie hebben we niks gezegd, toen het mis dreigde te gaan heb ik het verteld. Op het moeilijkste moment kon ik dus lekker tegen haar aan zeiken, zodat ik m’n ei kwijt kon.