Mijn zoon van bijna 9 zit niet lekker in zijn vel. De juf valt het ook op. Hij is snel huilerig en kan heel opvliegend reageren. Mijn zoon is over het algemeen een rustig kind, leert goed en is goed in veel dingen. Zijn zelfvertrouwen is helaas wel heel laag en hij trekt zich de mening van anderen heel erg aan. Hij denkt daarnaast voornamelijk alleen aan zichzelf en staat niet open voor veranderingen/spontane dingen. Zolang we alles om hem laten draaien gaat het goed. Veel kinderen zijn gek op hem en ik kan wel zeggen dat hij erg geliefd is. Hij ontvangt dus wel maar geeft weinig terug en stoot anderen soms wel af. Ik zou het liefste zien dat hij met iemand gaat praten om aan zijn zelfvertrouwen maar ook aan zijn manier van communiceren te werken. Hij praat weinig en zal niet gauw zeggen wat hem dwars zit. Ik ken hem als mijn broekzak dus weet 9 van de 10 keer wel wat het probleem is. Als we hier dan over praten (zo lastig want hij reageert vooral door boos te zijn) lucht hem dat wel op. Hij lijkt sprekend op mijn man van vroeger. Dus mijn man herkent heel veel van hem. Mijn man vind het niet nodig dat hij met iemand gaat praten omdat met hem ook alles goed gekomen is die denkt dat het een fase is en echt wel over gaat waaien. De juf had het ook zeker over de 9 jaar strugels. Online vond ik een interessant artikel wat precies mijn zoon beschreef. https://www.dietzcoaching.nl/kinderen-van-9/ Daarnaast is hij er heel bewust van dat mijn man veel weg is voor het werk. Dit vind mijn zoon helemaal niks. Ik ga er heel nuchter mee om dat mijn man er niet is. Dit is sinds kort dus hier zal hij sowieso nog even aan moeten wennen. Dit zal ongetwijfeld ook mee spelen! Het is een heel verhaal geworden maar ik hoop eigenlijk dat iemand tips heeft om hiermee om te gaan. Of toch doorzetten en met iemand laten praten? Of hoort het echt bij de leeftijd en vind hij de veranderingen thuis gewoon niet leuk? En wat kunnen wij zelf doen om te zorgen dat hij beter in zijn vel zit?
School maatschappelijk werk is het eerste waar ik aan denk. Of een training. De juf weet hier beide meer over.
Loopt dit dan ook via school/ onder schooltijd? Misschien een gekke vraag. Maar dat zou voor hem denk wel het veiligste voelen in eerste instantie.
Het heet tegenwoordig OK-coach. Wij mochten zelf kiezen of het onder schooltijd zou gebeuren of niet. Dochter krijgt het dus onder schooltijd.
Ik zou ook kijken of je via de juf dingen kan regelen. Dan ben je in een veilige omgeving.zit hij ook op een sport? Als een uitlaatklep. Misschien een sport waar je veel contact hebt met andere maar ook voor jezelf werkt. Judo bijvoorbeeld, je moet veel dingen alleen doen maar een deel van de oefeningen samen, communiceren en je leert omgaan met een ander die groter of juist kleiner is,
Hij zit op voetbal en dit doet hij na de winterstop zeker 4 keer per week. Ook zoiets, hij is er heel goed in maar kan soms zo onzeker zijn. Judo erbij doen is geen optie (dat gaat teveel worden met het voetbal) maar ik ben wel aan het kijken naar een weerbaarheidstraining?
Dat is inderdaad wel erg veel als je 4 keer in de week al voetbalt. Je kan het altijd proberen, misschien krijgt hij dan tips. Boosheid kan ook zijn omdat je voelt dat je het fout doet of verschut staat (dat herken ik van mezelf) ik zou vragen op school wat er mogelijk is, doen ze er iets aan op school en ouders buiten school bekijken. Wat geeft de leerkracht zelf aan en wat is hun plan van aanpak? Mocht ze er zelf niet uitkomen dan kunnen ze ook de ib'er inschakelen.
Wij hebben onze dochter een smoeltjesschrift gegeven omdat ze ook geen prater is, maar zo wel alles kwijt kon. Wij konden dan lezen wat haar dwars zat. Dat heeft wel geholpen met het haarzelf leren uiten.
Gister ging het best aardig vandaag was het weer drama. Zijn broertje heeft een gebroken arm dus krijgt logisch iets meer zorg/aandacht. Van visite, zo ook met een kado’tje bijv. Hij vind dat hij geen aandacht krijgt. Nu ben ik best bereid dat serieus te nemen want dit is zijn gevoel maar het is zo niet waar.. Hij vraagt dus nu constant negatieve aandacht maar wil met ons ook niks samen doen want wij zijn stom en geven alleen zijn broertje aandacht. Hij is bijna jarig en heeft er dus geen zin in want alle aandacht zal vast naar broertje gaan.. wat kunnen we hier nou mee? Hij is zo negatief.. Maar op goede momenten gaat het echt heel goed. Is hij zorgzaam, behulpzaam. Hier geef ik ook complimenten voor enz enz.
Ik weet het pas deze week Ik laat het weten. Zoon zit ook slecht in zijn vel vanwege PTSS maar die loopt buiten schooltijd bij Psycholoog. Dat bevalt ook heel goed. En negatieve gedrag is minder maar komt wel regelmatig terug als iets anders gaat dan anders of hij moe is.
Advies is hem uit te laten razen. En dan flink te knuffelen. Heel slopend. Maar aandacht schenken maakt het erger.
Ok dan gaan we dat toepassen. Wij gaan best gauw de discussie aan en mee in zijn bui. Dan duurt het dus al gauw een uur.. Geen aandacht aan geven dus Voor ons ook echt zoeken wat wel en niet kan
Ik herken mijn zoon wel in, wellicht minder extreem maar toch. Als hij negatief doet negeren wij het of geven een kort uitleg met voorbeelden dat het niet waar is.
Dit gaan we allebei toepassen. Ben heel benieuwd wat het gaat doen de komende periode. Dank je wel voor je reactie. Ik vind het fijn dat het herkenbaar gedrag is. Dat maakt het iets luchtiger voor mij.
Het lukt hier ook niet altijd hoor, ik ben het soms zo zat! Hier al 2 jaar wekelijks therapie, maar merk wel de buien worden minder heftig. Hij weet nu langzaamaan dat hij dan even zelf tot rust moet komen. Ik vraag hem of hij erover wil praten na een minuut if 5. Soms wil ij dat , soms niet. Dan vraag ik of hij naar mij toe komt als hij daar klaar voor is. Dat doet hij nu. Dan kroel ik eerst en dan vraag ik daarna waarom hij zo extreem reageerde. Dit lijkt voor onze zoon de beste oplossing. Maar je staat niet alleen, het blijft ook zoeken. En altijd correct handelen kan niemand