Vermoedens prenatale depressie

Vandaag de follow up bij de psychiater gehad en dit keer mijn man meegenomen voor mental support.
Ze hadden natuurlijk aangegeven dat zij denken dat de antidepressiva voor mij de meest snelle en effectieve manier van behandelen van de depressie zou zijn.
Dit wil ik absoluut niet, maar ik vind nee zeggen heel erg moeilijk. Al merk ik dat deze depressie mij op dit moment heel erg helpt om mijn grenzen te bewaken en het nee zeggen heel erg goed gaat!
Vandaag dus vertelt dat ik mij de afgelopen weken een stuk lichter voel, de hele donkere gedachten er niet meer zijn geweest. Ik op dagen dat ik inderdaad weer overgaf het ook iets slechter ging, maar ik het redelijk kan relativeren en weer meer plezier in dingen ervaar.
Ook mijn man mocht nog even vertellen hoe hij het vond gaan ten opzichte van een paar weken terug, ook hij ziet wel degelijk een verschil!
Dat vond de psychiater wel heel positief.
Toen moest ik vertellen waarom ik wel of niet voor de antidepressiva koos. Dat vind ik heel moeilijk. Ik benoemde alle neveneffecten op, waar ik over had gelezen en daarna ging zij de feiten weerleggen. Toen voelde ik mij heel erg aangevallen, alsof er niet naar mij geluisterd werd.
En zo typisch niet mij heb ik toen echt gezegd dat ij het idee had dat er geprobeerd werd om mij om te praten en dat ik het heel moeilijk vond grenzen aan te geven en nu het idee had dat dit weer gebeurde.
Ze was heel begripvol en zei vind door het verhaal van mijzelf en mijn partner dat het inderdaad beter ging dan 2 weken terug. Er dus niet gaan beginnen met de Antidepressiva, maar dat we een preventieplan moeten opstellen.
Mocht het toch weer misgaan, dat er dan wel wordt ingegrepen.
Over 2 weken mag ik weer langskomen om dat plan te maken, en te bekijken welke handvatten aangereikt gaan worden.

Hoe gaat het met jullie @Mila27 en @L0nneke?

 

Wat goed dat je zo goed kon aangeven wat voor gevoelens het gesprek bij je opriep. Fijn dat het wat beter gaat.

De reden dat mijn vriend ontbijt op bed brengt is dat het spugen soms wat minder is als ik iets eet voor ik overeind kom. Deze week vaak om half 8 naar bed gegaan.

Op één of andere manier voel ik me ook niet echt zwanger zoals de vorige keer. Ik weet dat ik zwanger ben maar de vorige keer was er een soort van gevoel wat het ziek zijn minder erg maakte. Mijn buik begint nu wat te groeien, misschien veranderd dat wat

 

Ja, er is te lang over mijn grenzen heengelopen. En dat is mijn eigen schuld, er gebeurt niks als ik nee zeg.

Haha ik moet ook echt op tijd eten. Maar mijn vriend doet het echt niet meer
Ik herken het vele slapen!
Hier slaap ik vaak overdag en dan 's avonds ga ik 22.00 naar bed.
Maar ik zit dan ook in de ZW en kan de hele dag door slapen..

Mijn enige gedachte was in het begin alleen maar, het is dat ik zo ziek ben omdat ik zwanger ben. Maar daar houdt het ook echt bij op.
Nu met 21 weken pas ik EIN-DE-LIJK mijn eigen broeken niet meer. Tenminste van boven.. mijn buik groeit, maar de rest niet.

 

Ik ben heel benieuwd wat zo'n preventieplan gaat doen en over eventuele gesprekken die gaan volgen. Ik ben ook echt heel opgelucht dat het ook zo kan, want ik zag echt even het aanknopje niet meer.

Wat vind ik het vervelend te lezen dat jij dan weer precies de andere kant opgaat!
Goed dat je een vriendin meeneemt. Laat je alsjeblieft niet afpoederen!
Laat je ook iet ontmoedigen, jij neemt nu de juiste stappen, wat ontzettend slecht dat de hulpverlening hier in tekort schiet.
Hopelijk ben je morgen wat wijzer!
Zet hem op ❤

 

@L0nneke wat rot dat het zo loopt! Laat morgen goed weten aan huisarts hoe het gaat en dat het nu niet meer gaat. Wat goed dat je een vriendin meeneemt. Sterkte

 

@L0nneke hoe is het gegaan?

 

Ik lees hier mee. Ik vermoed dat ik een flinke winterdepressie/prenatale depressie heb. Weet het eigenlijk wel zeker. Heb dit ook aangegeven bij de intake bij de verloskundige.

Maar deze week is echt zwaar. En ik weet niet zo goed of ik nou aan de bel moet trekken, want wat dan?

Wel bemoedigend om te lezen dat jullie wel een werkzame modus hebben gevonden.

Als jullie gesprekken hebben, waar heb je het dan over als ik mag vragen? Want als ik ergens geen zin in heb is dat oeverloze gesprekken over (de oorsprong van) mijn gevoelens...

 

Bij mij gaat het redelijk!
Spuug 's ochtends nog wel redelijk vaak.
Volgende week wordt er een preventieplan opgesteld bij de psychiater, mocht ik terugvallen naar hoe ik mij 2 weken terug voelde. Dan wel aan de medicatie. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet kan genieten van de drukte in mijn buik.
Ik vind het fijn om even geruststelling te hebben dat ze er is, maar dat is met 2 beweginkjes wel voldoende, maar het gaat helemaal los. Ik merk dat ik het vervelend vindt.
Ook wil de verloskundige dat er op de POP-poli een plan van aanpak wordt gemaakt voor tijdens de kraamweek. Dus ik moet even kijken of de psychiater nu wel of niet samenwerkt met de pop-poli want dat is mij niet helemaal duidelijk. Maar anders verwijst de vk mij door!

 

Goed van je dat je wel je gevoel al benoemd hebt! Hoe lang ben je zwanger?
Of het inderdaad een prenatale depressie of een winterdip is kan alleen een vk of psychiater voor je bepalen natuurlijk.

Wat ik merkte is gewoon een afkeer tegen de zwangerschap, ik wilde een abortus en voelde er niks voor. Daarbij had ik ook wel gedachtes dat het zonder mij beter was. Al zou ik niet actief iets ondernemen.
Ik zou zeggen bel de VK! Dat is wat ze tegen mij hebben gezegd op de praktijk. Ik heb het via de ha gespeeld en ze wisten er niks van terwijl ik al 2x bij de psychiater had gezeten.
Een vk kan je vaak iets sneller naar een pop-poli sturen dan een huisarts.
Al moet ik zeggen dat ik heel veel geluk had met mijn huisarts!

Het eerste gesprek bij de psychiater moest ik vertellen hoe ik mij voelde, of er in het verleden wel eens depressies of angsten en dergelijke zijn geweest.
Aan de hand daarvan kijkt beslissen zij of dit iets prenataal is en zo ja, komt dat daadwerkelijk door de zwangerschap of door de hormonen?
Een week later moest ik een vragenlijst invullen.
Een vervolggesprek heb ik niet echt gehad nog. Aankomende week dus een preventieplan opstellen. En kijken hoe nu verder.

Maar als ik jouw mag informeren, trek nu aan de bel! Er zijn wachtlijsten, wie weet voel je je al snel beter en is het niet nodig. Maar het lucht wel op.
En je hoeft geen masker naar de buitenwereld op te zetten!
Dat heb ik losgelaten! Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik niet meer dat het goed gaat omdat mensen dat willen horen. Ik zeg dat ik mij niet goed voel. Er volgt geen gesprek, dat is prima.
Vaak volgen er de bemoedigende woorden, maar je krijgt er iets moois voor terug. Dat leg ik naast mij neer, daar kan ik helemaal niets mee.

 

Fijn dat je hebt kunnen slapen. Hoe gaat het met de medicatie? Soms heb je aan het begin meer bijwerkingen dan dat het positief helpt. Hopelijk slaat het aan.

Hier gaat het wat beter. Ik ben minder ziek en dat is beter voor mijn stemming. Ik kan ook meer vooruit. Slapen blijft moeilijk. Veel wakker 's nachts en onrustig in mijn slaap, veel rare dromen. Overdag dus erg moe. Ben nu 17 weken. Voel heel af en toe de baby. Hoop dat de 20 weken echo over twee weken iets los maakt waardoor ik er meer mee bezig zal zijn.

 

@Suthern goed dat je aan de bel getrokken hebt. Heb je vaker een winterdip gehad? Ik heb begrepen dat als je eerder depressies hebt gehad je ook meer kans hebt op nog een depressie en veranderingen zoals zwangerschap en straks je kindje kunnen daar helaas ook in triggeren. Er zijn ook mensen die het juist goed doen op die hormonen maar ikzelf helaas niet.

Een roze wolk heb ik niet gehad, vorige keer niet en nu ook nog niet. Ik vind het lastig dat mijn vriend wel zoiets heeft en juist al vanalles wil doen terwijl ik er helemaal niet zo mee bezig ben en kan zijn. Zorgt aan twee kanten voor irritaties (mijn vriend wil de zolder leeg en die verbouwen met een extra slaapkamer, waar oudste naartoe kan. De badkamer meteen ook verbouwen als we toch bezig zijn en dit allemaal voordat de baby komt). Ik vind alles maar gedoe. We hebben drie slaapkamers dus ik heb hier geen haast mee al waren dit plannen die al langer liggen en wel praktisch zijn. Ik wil eigenlijk alleen maar rust.

 

Dit herken ik wel ja, ik ben zo moe van het zeggen dat het goed gaat ook. Ik ben nu bijna 17 weken (net als @Repesteeltje en @L0nneke ?) En ja, ik heb al vaker fikse winterdips gehad (neigend naar depressie denk ik, maar nooit een stempel op gezet) en mijn broer is chronisch depressief.

 

Ook herkenbaar. Kun je wel kwijt dat je er niks voor voelt? Misschien een soort compromis sluiten? Dit wél aanpakken en dit niet? En hem zijn gang laten gaan, zonder dat hij jou er perse bij moet betrekken (want dat stoot mij bijvoorbeeld juist alleen maar af).

 

Ik merkte bij mijn eerste zwangerschap dat die echo wel wat meer losmaakte, omdat ik toen echt op de helft was en het geslacht wisten. Ook moest ik toen diezelfde dag nog naar het ziekenhuis, er leek wat mis te zijn. Achteraf toch niet, maar daardoor besefte ik wel dat ik toch liever had dat die wél bleef.

Fijn dat je ook wat minder ziek bent, dat scheelt ook in je sombere gevoelens lijkt me. Elke 'goede' dag is er weer 1. Kleine stapjes zijn ook stapjes..

 

@L0nneke hoe is het nu?

 

Ik heb vandaag bij de psychiater een preventieplan gemaakt voor de weken voor en na mijn bevalling! Ik hoef niet meer langs te komen. Tenzij ik toch weer terugval. Maar er is best mee om te gaan op het moment.
Nog wel een telefonische afspraak gepland in april, en een terugkom afspraak 6 weken na mijn bevalling. Of eerder mocht dit nodig zijn.

 

@Lesliefje klinkt goed. Fijn dat het nu niet nodig is. Ik hoorde pas dat 1 op de 8 pas bevallen vrouwen post partum depressie krijgen. Vond dat wel heftig hoor