Al sinds de geboorte van onze jongste, nu ruim 4 jaar geleden, heb ik een heel groot verlangen naar nog een kindje. Mijn man weet hier uiteraard van. Voor hem was het goed zo en hij hoefde er geen 4e bij. Al die tijd heb ik het onderwerp af en toe ter sprake gebracht, gewoon om hem nog eens te polsen en vooral omdat mijn verlangen steeds sterker werd. Nu heeft hij, na weer een goed gesprek, gezegd dat hij er voor mij voor wil gaan als dat mijn grote wens is, ook al hoeft hem voor hem dus niet perse. Ik voel me dan best egoistisch als hij dat zegt. Ik ben echt niet bang dat hij niet van het kindje zal houden, want hij is gek met zijn kinderen. Ik krijg alleen ontzettend het gevoel dat ik ons hele gezinsleven overhoop haal doordat ik met dit verlangen zit en hij dus niet. De praktische bezwaren die hij heeft, een andere auto, 2 kids op 1 kamer, het wordt allemaal weer duurder, minder tijd voor de andere kinderen en weer niet zomaar weg kunnen ivm een baby, die bezwaren zie ik ook zeker wel. Het wordt nu net wat makkelijker sinds onze jongste naar de basisschool gaat. Dat gaat straks met een baby erbij natuurlijk weer minder makkelijk. Dit zijn de verstandelijke argumenten die mij doen twijfelen. Toch, aan de andere kant, zit ik met mijn gevoel. Ik heb het in de afgelopen jaren al proberen te negeren, er veel over gepraat met hem, maar het gaat niet weg, het wordt alleen maar sterker. Nu hij dus heeft gezegd dat hij het goed vindt dat we toch gaan proberen voor nog een kindje, maakt me dat zo ontzettend gelukkig van binnen. Toch blijf ik twijfelen of ik hier wel goed aan doe. Maar ik heb geen tijd voor twijfel, want we hebben elkaar al laat ontmoet en ik ben inmiddels 40 en hij 46. Ik ben dus eigenlijk nieuwsgierig naar jullie mening. Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Je gevoel of je verstand volgen?
Hmm moeilijk. Persoonlijk zou ik niet nog een kindje willen als mijn man dat niet écht wil, maar voor mij wil. Daarnaast wil ik elk kind echt een eigen kamer kunnen bieden, maar dat kun je misschien altijd nog realiseren. Maar..als het sterke gevoel blijft ondanks bezwaren, dan zou ik er voor gaan denk ik. Vooral als het idee je van binnen gelukkig maakt.
In jouw situatie zou ik eerst goed uitzoeken wat maakt dat ik dat verlangen zo sterk hebt. Ik ken namelijk mensen die het verlangen blijven hebben, als een onverzadigbaar gevoel. Dat zelfs na een 4e of 5e het gevoel blijft. Dan ligt de oplossing veel meer in het verlangen in jezelf op te lossen en niet met een nieuw kindje. Dan zou ik gaan nadenken of het praktisch haalbaar is en wat het betekent voor de rest van mijn kinderen. In hoeverre beïnvloed het hun leven. Ik vind het namelijk bijv belangrijk dat ik een studie kan betalen voor de kinderen, dat gaat vanzelf sprekend makkelijker bij minder dan meer kinderen. Ik wil dat ze de wereld zien; verre vakanties zijn wel heel duur met meer kinderen. Uiteindelijk zal verstand bij mij de doorslag geven. Alhoewel gevoel erg belangrijk is en naar geluisterd moet worden, ben ik ook van mening dat een gevoel soms een illusie is. Gevoel heeft niet altijd gelijk.
Ik denk dat ik op mijn 40ste niet meer aan een 4de zou beginnen.. Maar dat is persoonlijk! Als jij je fit genoeg voelt zou ik er zeker voor gaan. Hier is het trouwens de man die een 4de nog wel ziet zitten en ik die de twijfels heeft.. Ik ben 31 en man 37. Als wij ervoor zouden gaan dan zou ik ook wachten totdat de jongste naar school gaat, over 2 a 3 jaar
Als ik het onderschrift van @Liselou zie en ook mijn eigen ervaring met een meerling, wil ik toch meegeven dat die kans er ook nog is... dat je een meerling krijgt. Kan je dat ook goed opvangen? Ik zou met jullie leeftijden mijn zegeningen tellen. Ik hoop dat mijn 4e zwangerschap goed verloopt en dat we 2 kindjes mogen zien opgroeien. Maar ik denk vaak vanuit verstand en zou in sommige gevallen iets meer mijn gevoel mogen volgen.
Ik zou er niet voor gaan als het is ‘vooruit schat, omdat jij dat zo graag wil’. Want inderdaad, stel dat het er 2 zijn, of een kindje met een grote zorgbehoefte? Een zwangerschap met complicaties waar jij blijvende schade van krijgt? Ik zou niet het risico willen lopen dat mijn partner dan zou kunnen zeggen of denken: jij wilde dit toch zo graag? Ik vind persoonlijk dat je er samen voor 100% voor moet willen gaan. Dat gezegd hebbende: het gevoel snap ik zo goed. Ik ben wel 1 van de vrouwen waarbij het verstand moet ingrijpen, want in mijn hart is er altijd ‘nog 1’ welkom. Succes met je beslissing!
Tsja... dit ga ik ook krijgen. Want ik krijg nu mijn derde. Super leuk! Maar ik denk dat ik ook kriebels zal krijgen voor een vierde. Toch hoop ik dat ik sterk genoeg ben om mijn verstand de overhand te laten nemen. Buiten het feit dat mijn man het ook moet willen natuurlijk. Maar het is financieel een extra belasting, er moet inderdaad een andere auto komen, ik werk volledig voor niks met opvang die we nodig hebben... er zijn praktisch gezien teveel nadelen om simpelweg te denken: “waar er 3 eten kunnen er ook 4 eten”. En heb je dat gevoel dan niet voor een vijfde? Ik gok van wel... dus dat zou betekenen dat het verdriet dat er geen kindje meer bijkomt hoe dan ook in het verschiet ligt.. en als je het zo bekijkt kun je dus beter naar het verstandelijke stukje kijken hoeveel kinderen voor jullie beide “past”.
Ik ben juist een gevoelsmens, ik zou echt vaker mijn verstand moeten volgen. Ik ga dat in dit geval dus ook doen, hoe moeilijk ook. Ik heb gisteren de pil weer genomen, na nog een keer met mijn man gesproken te hebben. Ik wil inderdaad ook dat hij enthousiast is, het ook zelf wil. Ik weet alleen niet hoe ik van dat gevoel afkom. Het zal waarschijnlijk vanzelf wel slijten, maar ik zal het nog wel een tijd blijven knagen
Moeilijk he @Kaatje13.. het heeft echt tijd nodig. Hier gaat het ook met vlagen. Geef jezelf ook die tijd, het gaat echt slijten, maar niet van de ene op de andere dag. Wat mij wel helpt is dat ik het er af en toe gewoon over mag hebben. Met mijn vriend, met mijn moeder en zus. Dan voel ik me minder alleen met dat gevoel ofzo. Nou ja, voor jou ook veel sterkte met het proces van loslaten.
Poeh! Kan me echt voorstellen hoe moeilijk dat is. Denk dat het uiteindelijk vanzelf slijt. Onze methode is overigens het goed te overleggen met elkaar na onze derde (zijn eerste!) en als we beiden besluiten dat het goed is zo, ook al zal dat bij mij dan misschien meer verstandelijk zijn dan gevoelsmatig, dan laat hij zich steriliseren. Want mijn ex heeft dat na onze twee dochters ook laten doen omdat hij vooral echt zeer zeker geen derde meer wilde. En dat hielp echt met het verwerken.
Herken het gevoel. Hier pas bevallen van de 4e en het gevoel voor een 5e is er... Mijn man geeft aan echt klaar te zijn. Ik heb dit niet. Hopelijk gaat het gevoel weg en kan ik accepteren dat we klaar zijn.
Echt? Heb je nog steeds dat gevoel? Mijn man is ook bang dat het gevoel bij mij ook niet ophoudt na een 4e.
Bij de 3e had ik echt na de bevalling we zijn klaar. Tis mooi zo, maar na een aantal jaren ging het toch kriebelen. En nu na de 4e heb ik wel heel sterk het gevoel zou graag een 5e willen. Miss zijn het mijn hormonen dat kan ook. Mijn man roept nu al tis mooi zo dus of die 5e er gaat komen geen idee. Ik ben 37 dus kan ook geen jaren wachten.
Zucht...nu zegt mijn man ineens out of the blue dat nog een kindje hem toch wel leuk lijkt als de kids vanavond op bed liggen toch nog maar een goed gesprek. Mannen.....
Ahh wat ingewikkeld voor je! Helaas wel herkenbaar, zo gaat het hier ongeveer ook. Hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid samen, succes!
Ja, mijn gevoel stuitert in ieder geval alle kanten op. Ga ik hem vanavond ook zeggen, dat hij wel duidelijk moet zijn, want ik wil wel weten waar ik aan toe ben.