Ja lichamelijk heb ik er idd ook last van, maar weet pas sinds een paar dagen van die mogelijke afwijking en nu wijt ik ineens daar alle klachten aan en zijn ze erger geworden zeg maar. Ik kan nu zelf niet meer zo goed onderscheid maken en weet niet meer of het stress is of echt klachten die erbij zou kunnen horen. Ik weet ook nog lang niet of ik überhaupt drager ben en zie erg op tegen de komende tijd. Ik zou willen dat ik af kon wachten en ermee zou kunnen dealen als het zover is, maar ik weet niet zo goed hoe ik de komende tijd door moet komen.
Ik kan mij voorstellen dat dat enorm schrikken is en dat je hiervan gaat piekeren. De reactie van je omgeving helpt daar niet bij, dat maakt dat je voelt alsof je zorgen niet serieus worden genomen, waardoor jij hun geruststelling niet serieus kan nemen. Als voorbeeld, ik ben nu 10 weken zwanger, bij mijn 1e zwangerschap braken mijn vliezen met 23,6. Mijn 2e zwangerschap is met rust en medicatie goed verlopen. Mijn schoonouders zeggen, nee joh, deze keer gaat het allemaal gewoon goed! Dit is niet geloofwaardig voor mij, want waarom ging het de eerste keer dan niet goed? Mijn ouders luisteren, erkennen dat het spannend is maar zeggen wel, iedere zwangerschap is anders, je hebt grotere frequentie aan controles en medicijnen, dus de kans dat het weer goed verloopt is heel groot. Dat geloof ik wel! Heb je goede informatie over de hartafwijking, heb je hier met een cardioloog over gesproken? Dat helpt mij ook wel. Wanneer zou hier meer duidelijkheid over kunnen komen? De beste ontspanningsmogelijkheid voor mij is in bad gaan. Heb je daar rust voor?
Ik weet het pas sinds een paar dagen. Mijn moeder wilde niet zeggen waar het over ging en heeft mij dan ook volledig erbuiten gehouden. Ik heb dus ook nog niet met een cardioloog hierover kunnen spreken. Kop wordt in het zand gestoken en we doen alsof er niks aan de hand is. Ik zit er momwnteel even goed doorheen. Zowel bij mijn moeder als man aangegeven dat ik niet meer kan (en dat kostte mij echt heel veel moeite), maar echt een rotgevoel nu. Man zei dat ik me niet zo druk moet maken (duh) en mijn moeder opperde dat ik een cursus moest gaan doen. En dan weet ik het niet meer.. stel ik me dan een zo aan? Ik geef aan dat ik het niet meer trek, maar wordt gewoon genegeerd.
Heftig zoiets en helemaal niet gek dat je klachten verergeren. Ik kan me voorstellen dat je jezelf gek aan het maken bent met de gedachte of het van stress komt of van de mogelijke afwijking. Wachten op uitslagen is echt slopend.. Ik lees net dat je omgeving er makkelijk mee omgaat. Wat lastig en verdrietig. Je stelt je zeker niet aan en aangeven dat je het niet meer trekt is heel sterk van je. De woorden van je man helpen zoals ik het lees ook niet echt. Zou hij hierin meer kunnen betekenen? Dat je dit wellicht kunt aangeven in een gesprek?
Ja dat heb ik net ook gedaan. Ik weet van mijn man dat hij het niet slecht bedoelt. Hij is gewoon sociaal niet de meest handige persoon, maar bedoelt het gelukkig niet verkeerd. Ik heb aangegeven dat ik er erg verdrietig van wordt als hij zo reageert en hij geeft aan dat hij niet weet wat hij anders moet doen. Uitgelegd dat een knuffel soms al genoeg kan zijn (er bestaat een vermoeden dat hij mogelijk een autistische afwijking heeft). Als ik dat eenmaal zelf ook weer even realiseer gaat het ook weer prima.
Heb ook tegen mijn man gezegd dat ik naar de huisarts wil en dat hij mij daaraan mag houden (voor het geval ik morgen weer gelijk terugkrabbel). Klein beetje zelfkennis.
Ah ja kijk, dan snap ik zijn reactie beter. Fijn dat jullie er wel over kunnen praten, wat de ander nodig heeft. Een knuffel kan inderdaad enorm helpen. Goed van je dat je naar de huisarts wil. Ik hoop dat dat een beetje gaat en je niet weer een mindere ervaring hebt met de huisarts.
Ja mijn man is heel lief, maar in dit soort dingen niet altijd even handig. Gelukkig weet ik dat ook wel weer als ik even een beetje ben bijgekomen. Hier even een beetje van me afschrijven was al fijn. Iets minder fijn was dat de oudste ons gehoord had (en ja zo moeder zo zoon), zich gelijk druk maakte en wél een knuffel uit kwam delen. Even lekker bij hem in bed gekropen en uitgelegd dat het piekeren (wat hij helaas heel goed kent) soms even te erg wordt en dat je dan even hulp nodig hebt en dat dat prima is. En nog even lekker geknuffeld en gekletst, wat al veel te lang geleden was. Voelt meteen een stuk beter.
Zijn je schildklierwaarden al eens getest? Zo niet, laat dit a.u.b. zo snel mogelijk doen. Ik heb met exact dezelfde klachten rondgelopen en uit wanhoop naar de huisarts gegaan, waarna bleek dat mijn schildklier ernstig vertraagd was (Hashimoto). Nu met de juiste dosering medicijnen ben ik de rust zelve...
Ik had ook eenzelfde soort klachten als jij. Ik dacht dat er ook psychisch iets niet goed was met me. De huisarts wilde gelukkig eerst uitsluiten dat het niets lichamelijks was. Dat was het dus wel, ik had een veel te snelle schildklier. Daardoor stond mijn lichaam constant in de stressmodus met een hartslag in rust van >100. Daardoor gingen mijn gedachten vanzelf mee. Toen mijn schilklier behandeld was was het gepieker ook weg! Het kan dus ook zeker wat lichamelijks zijn, mocht de huisarts dat niet willen onderzoeken zou ik daar toch echt op aandringen. Beterschap! Het is verschrikkelijk. Het was bij mij zo erg dat ik niet meer op vakantie wilde/durfde. Met als reden dat ik de oppas voor de katten 2x maal per dag langs komen niet goed genoeg vond. Dat was voor mijn man de druppel om me maar de huisarts te sturen, was niet eens mijn eigen idee.
Nou een jaar of 8 geleden wel, maar dit stond toevallig wel op mijn lijstje om nog eens te doen.Mijn moeder heeft dat ook namelijk en ik heb het altijd koud, veel aangekomen in korte tijd. Had geen idee dat het dit ook nog eens kon veroorzaken. Bedankt voor je bericht. Dat laat ik dan zeker checken!
Snap wel dat het soms even moeilijk is dat je man hierin niet zo heel handig is. Wat een lieverd zeg je oudste! Ook al is het tuurlijk niet leuk dat hij het herkent. Hopelijk kunnen die momentjes je er wat doorheen helpen. En anders kun je hier natuurlijk ook altijd van je afschrijven inderdaad.
Haha nou zo ben ik dus ook. En ik twijfelde al over mijn schildklier, maar dankzij jouw reactie en die van bestek laat ik dat zeker controleren.
Alle symptomen vallen binnen het plaatje. Echt laten testen hoor! Ik had exact hetzelfde (gewichtstoename, vermoeidheid, kouwelijkheid), maar het was de stress/het gevoel dat ik gek werd/niet kunnen slapen vanwege het piekeren die me uiteindelijk bij de huisarts heeft doen aanbelanden. En het is grotendeels echt op te lossen met de juiste medicatie...
Bah, wat naar dat je zoveel angsten hebt. Ik heb zelf ptss type 2. ( even makkelijk gezegd chronisch dus) Ik kan zo 1 paniek aanval hebben die 2 uur duurt en ik wil het niet over mezelf hebben, maar dan heb je een idee. Ik heb altijd een soort van mantra in mijn hoofd : de angst komt, maar gaat ook weer weg. Iemand zei jaren terug heel wijs tegen mij dat je de angst toe moet laten, dus de deur open moet zetten. Misschien is het een beetje zweverig gezwets, maar hier helpt het te relativeren. Wat vooral ook helpt is er soms grapjes over te maken, het is allemaal al erg genoeg denk ik dan. Wat je zou kunnen doen is in therapie gaan. Ik weet natuurlijk niet precies hoeveel last je er van hebt maar als dit iets dagelijks is, is het wel iets om voor aan de bel te trekken en het serieus te nemen. Als je meer wilt weten over mijn therapie die echt geholpen heeft of als je even je hart wilt luchten mag je mij altijd een pb doen!
Ik heb ook een trage schildklier, en dezelfde klachten. Mijn huisarts vind de waardes overigens wel kunnen maar op bijvoorbeeld het schildklier forum staat duidelijk dat de waardes niet correct zijn en dat huisartsen vaak hun eigen waardes hanteren. Mijn huisarts wou dat ik naar ontspanning/adem therapie ging. Heb een afspraak gemaakt en ben nu vier keer geweest. Die mevrouw geeft ook aan dat die klachten van schildklier en echte spanning veel op elkaar lijken ( hyperventilatie). Ik heb zeker wat aan haar oefeningen, maar blijf toch klachten houden. Duizelig, hartkloppingen, slap voelen. Vrijdag moet ik er weer heen, zal dit met haar bespreken. Ze gaf aan dat als haar oefeningen te weinig doen voor mij ze contact op zou nemen met mijn huisarts om toch verder te gaan met mijn schildklier
Bedankt voor je reactie. Heftig zeg 2 uur! Ik heb er inderdaad dagelijks last van en ik heb ook het idee dat ik nu extra op bepaalde klachten ga letten dat het erger wordt. Ik heb besloten naar de huisarts te gaan, maar wil dat mijn man meegaat. Dus even kijken naar een goed moment.
Ja dat heb ik idd vaker gehoord. Dat je waardes eigenlijk niet goed genoeg zijn, maar dat het toch niet erg genoeg is volgens de standaard zeg maar. Heel vervelend. Zeker als je zelf echt denkt dat het daardoor komt.
Laat ik voorop stellen dat ik al ptss heb sinds mijn 7e, het was - in iedergeval voor mij- een heel lang proces. Ik ben rond mijn 23ste in behandeling gegaan (alweer aangezien ik vroeger zoveel therapie heb gehad als kind) maar deze keer koos ik er zelf bewust voor, daar begint het voor mijn gevoel al. Je erkent dat er een probleem is die je graag op wilt lossen. In de therapie die ik vervolgens kreeg besefte ik opeens dat het niet persee was dat na de therapie ik zonder paniekaanvallen en zonder ptss door het leven zou gaan. Het was niet mogelijk, het was niet het doel van die therapie. Het doel was dat je handvaten kreeg om het voor jou leefbaar te maken, het te kunnen accepteren. Ik was super gefrustreerd toen mij dat even duidelijk vertelt werd. Maar langzaam ( pas na de therapie) dacht ik opeens “ Ik draag dit omdat een ander het niet kan dragen en ik wel. “ Besef dat je paniekaanval begint, maar dat het op een gegeven moment ook weer ophoud. De ptss is in mij verweven, een deel van mij geworden alsof het een extra karakter eigenschap is geworden na al die tijd. En ik heb gewoon erg het gevoel “ alsof ik er geen tijd meer voor heb. “ Ik heb geen tijd meer om telkens te moeten voelen alsof ik dood ga, want dat ga ik gewoon niet door die paniekaanval.