Geen goed voorbeeld vind ik ook echt een onzinnige reden. Nogmaals, volgens mij ben je een goed voorbeeld als je je kinderen laat zien dat je doet wat nodig is met elkaars kwaliteiten. Dus moet je financieel beiden werken dan doe je dat. Moet dat niet en is 1 van beiden een een fantastische thuisblijfouder dan is dat de beste keuze. Maar is het dan een beter voorbeeld als je beiden 50-50 doet en beiden de helft van de tijd dus ongelukkig zijn?? (Omdat de 1 eigenlijk niet wil werken en de ander juist meer) De rol van mannen en vrouwen is voor mij hier totaal ondergeschikt aan. Mijn man werkt niet fulltime omdat hij een man is, maar omdat dat de beste verdeling is hier.
Als het financieel gemakkelijk kan. Dus ik win bijvoorbeeld win for life en krijg 2000 euro per maand. Natuurlijk stop ik dan met werken. Ik werk puur om te leven en leef zeer zeker niet om te werken ook al vind ik mijn baan leuk.
Ja is dat wel zo? Mijn ouders werkten beiden, mijn moeder vrij veel. Ik weet niet zo goed wat ik liever had gehad eigenlijk als kind. Ik heb ook wel veel tijd gemist met mijn moeder die andere kinderen wel hadden. Ik zeg niet dat ze het verkeerd hebben gedaan en ben ook zeker trots op ze, maar toch. Tijd is meer waard dan geld. Voor mijn moeder geldt overigens dat ze er spijt van heeft dat ze altijd is blijven werken. Ze geeft zelf aan dat ze blij is dat ik nu deze keuze heb gemaakt.
Ik denk er precies zo over. En ik ben niet gestopt met werken omdat ik een vrouw ben, maar omdat ik dat wilde en man dat niet zag zitten (buiten het financiële plaatje om). En dan kun je wel beiden parttime gaan werken, omdat het " Zo zou horen", maar als je daar dan beide niet happy van wordt ben je volgens mij verder van huis. Ik vind het overigens een goed voorbeeld richting mijn kinderen dat ik er voor gekozen heb om te stoppen omdat dat dat voor hun (en voor man en mijzelf) het beste was.
Ik vind dit nogal een ouderwetse redenatie. Je benadrukt expliciet dat DE MAN genoeg verdient. Wat gebeurt er in mijn situatie? Ga ik een beter betaalde baan opzeggen omdat DE MAN misschien ook wel genoeg bij elkaar kan sprokkelen? En vervolgens een torenhoge opleiding overboord kieperen om een bonusje te pakken in een baan die vooral niet teveel van me mag vragen? Thuis zitten en mijn wereld tien keer kleiner zien worden omdat mijn kind niet bij zijn eigen vader zou kunnen zijn? Ik vind het echt prima dat het voor jou zo werkt, en dat is niet minder goed VOOR JOU. Sterker nog, de beste optie voor jou is altijd beter dan een minder goede optie voor jou. Daarentegen, mijn situatie is heel anders, en VOOR MIJ zou dit dus juist de minder goede optie zijn. Mijn echtgenoot is juist van plan binnenkort parttime te gaan werken na een hiaat in zijn arbeidsverleden. En ergens lees ik hier overal dat de standaard is dat de vrouw minder of niet werkt. De optie die ik aandraag komt niet eens bij mensen op, zo ver lijkt hij af te staan van de beleving van mensen. Ja, ik vind dat bizar, en ja, dat zal ik zeggen ook.
Voor mij zal het echt het even zijn wie er meer thuis is... de man of de vrouw In dit geval ben ik dat omdat mijn man meer dan mij verdient (ik heb dus ook vanuit deze situatie geredeneerd ) Ook omdat carrière mij gewoon niet interesseert Overigens denk ik dat heel veel mensen er zo over denken hoor, dat het niet uitmaakt of het de man of de vrouw is Het ligt gewoon meer aan qat de juiste verdeling is. Dus nee ik vind niet dat JIJ perse moet thuisblijven, heb ik ook nergens gezegd overigens.. Ik vind alleen het goede voorbeeld geven argument een kul argument met name bij zo’n klein kind.
Precies! Niet werken kan ook een krachtige keuze zijn he van een vrouw. Het is niet zo dat je pas geëmancipeerd of gelijkwaardig bent als je allebei 50-50 werkt...
Precies, goed dat je die opties wel als mogelijkheid wilt overwegen, dat is ook bij ons ook een optie (ik werk 28 uur) maar dat is niet in iedere sector mogelijk, netzoals thuiswerken voor bepaalde mensen gewoon niet kan.
Volgens mij lees je helemaal niet goed. Helemaal niemand beweert dat de vrouw per se thuis moet blijven. De enige met oordelen daarover (ook al zeg je van niet) ben je zelf. Met het goede voorbeeld enz.
Ik werk niet, al sinds de geboorte van de oudste niet. Ik verdien soms wat bij met de verkoop van tweedehands kleding (ook voor anderen). Mijn man is ondernemer in een branche waar het doseren van uren lastig is. Hij werkt dan ook veel en ouderschapsverlof bestaat alleen in loondienst, anders zou hij zijn tent ook kunnen sluiten. We kunnen hier heel comfortabel van leven, hoeven niet echt dingen te laten dus wat dat betreft is het makkelijk. Echt makkelijk vind ik het niet hoor om veel alleen te doen met 2 kinderen die nog niet naar school gaan en je huishouden met 2 kinderen elke dag thuis is natuurlijk veel intensiever dan met kinderen 5 dagen op de opvang. De vrijheid vind ik wel heerlijk en als ze over 4,5 jaar allemaal op school zitten blijf ik ook thuis, indien mogelijk. Ik heb Pedagogiek gestudeerd dus ik gebruik mijn kennis elke dag gelijkwaardigheid zit voor mij veel meer in de omgang met elkaar dan in de verdeling van taken. Mijn man is veel weg maar ik kan gerust een weekend weg plannen, of hij gaat alleen met de kinderen naar de dierentuin. Zonder lijstjes en vragen. Hij gaat er ook uit nachts zonder morren, etcetera. Hoeveel vrouwen er niet net zoveel werken als de man en dan alsnog alles doen voor de kinderen. Dat is het voorbeeld dat ik wil geven, twee liefhebbende ouders die het zo verdelen dat het bij hun situatie past. Ik merk wel dat het bij veel stellen zo niet werkt, dat andere taken toch ongelijkheid geeft. Dat was hier wel de voorwaarde. Ik vraag niet of ik iets mag kopen. Ik had een nieuwe auto nodig (nouja nodig). Ik rijd heel weinig, gewoon voor naar school en uitstapjes. We hebben een hele mooie luxe auto voor mij gekocht. Een paar dagen later heb ik tegen hem gezegd dat ik het zo fijn vond dat hij geen asjeblieft schat heeft gezegd, juist omdat we gelijk zijn ondanks dat we financieel ongelijk zijn. Wij hebben ook verschillende rekeningen, voornamelijk voor het overzicht. Ik zou gek worden met alleen een gezamenlijke. Ik vind het heerlijk om verschillende potjes te hebben. We zijn getrouwd, hebben goede voorzieningen getroffen voor bij overlijden en scheiding. Ook zal ik een redelijk inkomen kunnen verdienen in m'n eentje, zal geen vetpot zijn. Er zijn geen ex vrouwen/mannen of andere kinderen en we zijn al samen sinds we 19 waren, dat maakt natuurlijk ook uit. Verder vind ik dat ieder stel moet doen wat ze willen, vrouwen zeiken al genoeg op elkaar.
Ik vind het op zich een positieve ontwikkeling. Ik vind het echter een negatieve ontwikkeling dat je schijnbaar in een hoge functie geen 4 dagen kunt werken. Vaders worden dan bij voorbaat al benadeeld. Ik vind het ook erg ouderwets dat dat niet kan. En de vrouw zal dan zowat wel moeten stoppen of veel minder gaan werken. En prima als ze dat wil, maar er zijn natuurlijk legio voorbeelden van vrouwen die als ze uit elkaar gaan, toch echt flink veel financieel inleveren.
Het salaris van mijn man is geen bonusje, dat is een zeer reële bijdrage. En een keuze uitleggen aan de hand van de behoeftes van je kind vind ik altijd een goede uitleg. 'Werken hoeft voor mij niet zo' vind ik een slecht voorbeeld of het nu om mannen of vrouwen gaat. En dat zie ik hier iets te vaak voorbij komen. Overigens, als jij het beter weet voor mijn kind en gezin dan ontvang ik graag een persoonlijk plan, zowel op financieel gebied als op het gebied van persoonlijke ontwikkeling van ouders en kind.
Dat eerste stukje ben ik het overigens helemaal mee eens. Op veel plaatsen kan dat niet. Mijn zwager heeft het wel kunnen regelen gelukkig, maar bij mijn man zou het nooit kunnen als hij dat zou willen. De 5 dagen is een niet onderhandelbare eis.
Weet je waar het goed voor is om beide te gaan werken? Voor de economie... nu hebben mensen geld zat om onzinnige rommel te kopen zodat er duizenden vrachtschepen met spullen over de zee varen, de wereld vervuilen, bossen te kappen en de sociale interactie tussen mensen verarmen. Want idd die thuisblijfmoeder vroeger (en ja van mij mag dat zeker ook een thuisblijfvader zijn, graag zelfs!) had niet alleen de rol van poetsvrouw. Kinderen konden op straat spelen omdat er altijd iemand een oogje in het zeil hield, de oude mensen werden in de gaten gehouden en geholpen. Nu klagen we dat de zorg verschraald, mijn vader die naast zijn werk eerst zijn stervende vader en nu zijn dementerende moeder nog moet helpen en daardoor helemaal bekaf is en tegen een burn out aan loopt. Ik vind het geweldig dat mensen zich kunnen ontwikkelen, maar dat brengt echt niet alleen goede dingen met zich mee. Niet voor het grote geheel. Maar mensen worden steeds individualistischer en kunnen dat plaatje helemaal niet zien. En wat betreft voorbeeld: mijn moeder was vroeger thuis maar heeft mij altijd gestimuleerd een goede opleiding te volgen. Ja ik zit nu thuis, maar dat is een evolg van onze zorgkinderen. Zeker niet van het voorbeeld dat ik gekregen heb
Waarom voel je je zo aangevallen? Ik zeg nergens hoe jij het zou moeten doen. Het lijkt jou heel hoog te zitten. Mij niet hoor. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt, wat een ander daar van vindt maakt mij niet uit. Ik vind het alleen raar als er over ongelijkwaardigheid en slecht voorbeeld wordt begonnen. En wanneer is iets een "bonusje "? Het is niet goed genoeg als je niet veel verdient?
Bij mijn man is het ook niet "mogelijk ". Dat wil zeggen als hij het vraagt krijgt hij het vast wel voor elkaar, maar dan moet hij alles in 4 dagen doen en dat is alleen maar drukker. Hij is ook de enige die die functie uit kan oefenen (ze zijn druk op zoek naar een extra iemand, maar nog niet kunnen vinden).
Als je mijn reden om mijn keuzes op mijn manier een kulreden noemt dan komt dat nogal aanvallend over ja. Maar mijn visie blijft staan hoor. Ik vind dat heel veel mensen hier een gruwelijk ouderwets denkbeeld hebben van mannen en vrouwen. Vaders werken fulltime, en hebben een hoge functie. Moeders werken niet of parttime, en hebben een bijbaantje. En dat blijkt niet alleen uit toevallige voorbeelden gebaseerd op eigen situatie.