Vind het echt bizar dat een baby van 7 weken zoch uberhaupt kan vervelen. Ze kan helemaal niks. Ze kan niet eens zitten. Maar madam kan zich wel vervelen...
Ah dat is toch net het punt van verveling? Ze kan wel beleven en ervaren, maar nog niets zelf in gang zetten...
Nou, het is toch een drama. De mobiel interesseert haar niet. De wipper is te groot voor haar (ookal stond er vanaf newborn). Vanaf 13.15 tot 15.30 heeft ze weer lopen spoken. Was met haar gaan wandelen rond een uur of 11 na de voeding. Dat ging goed. Maar toen we bijna thuis waren begon ze te huilen. Luiertje gedaan, schone kleertjes aan, flesje gegeven en geprobeerd ingebakerd in bedje te leggen. Na drie kwartier heb ik het opgegeven. Beneden in de box gelegd en zelf gaan lunchen. Steeds speentje gegeven, maar die spuugde ze uit of bleef niet steken, omdat ze aan het krijzen was. Was ik klaar met lunchen, viel ze in de box in slaap, maar ze was niet meer ingebakerd, dus na tien minuten sloeg ze zichzelf wakker. Ik denk, nou, ze is in elk geval moe. Mee naar boven genomen, ingebakerd, in bedje, gillen. Uit bedje. Luier gedaan, klein flesje gemaakt, gillen. Weer ingebakerd, in bedje gelegd en inmiddels was drie uur. Ik heb haar toen laten krijzen in bed, met mijn hand tegen haar wang en mijn gezicht in de buurt, zodat ze wel wist dat ik bij haar was. Uiteindelijk na 5 minuten toch maar gaan sussen (wel in bed laten liggen) en toen viel ze in slaap. Ik snap er echt niks van en mijn man en ik zijn aan het einde van ons latijn. We kunnen gewoon niet elke dag 8 uur lang (want zolang is ze dan wakker) haar vermaken. We willen ook een keer een kop koffie kunnen drinken in rust of normaal kunnen eten. We hebben hier gewoon elke middag en avond een gillende baby, waar niks mee aan de hand is, anders dan dat ze zich verveeld. Ze heeft geen kma, ze heeft geen krampjes etc. Want wat ik al zei: als we haar vermaken met speeltjes en liedjes (waar ze na 3 minuten steeds op uit is gekeken) dan huilt ze. Ze kan niet wakker zijn en stil zijn, behalve als ze eet of in bad zit. Ze wil ook niet vastgehouden worden of knuffelen. De draagdoek is een strijd om haar in te krijgen, maar als ze eenmaal zit is ze stil. Maarja, ik kan dan niet eten (straks valt er heet eten op haar hoofd) en niet zitten, want dat wil ze niet. Ik moet lopen en staan. Als ik ga zitten gaat ze huilen en zich tegen me afzetten. Pfff.... zijn alle babies zo? Dit is echt geen leven voor ons. Kan helemaal niets meer.
Mijn oudste had dit ook. Box stond hier voor de sier want er in liggen op spelen deed hij niet. Rondlopen en kijken, luisteren naar wat ik zei. Dat wilde hij. En inderdaad veel meer dan hij kon, maar dat is nog. Ik vond dat ook doodvermoeiend maar dit gaat (denk ik tenminste) wel over als ze wat meer zelf kan.
Maar wat doe je dan? Wij zitten met haar en elke keer dat ze gaat brullen dan pakken we haar anders vast, of we geven haar van mijn man naar mij of andersom. Maar wegleggen, ho maar. Ik weet gewoon niet meer wat we kunnen doen. We kunnen dit spelletje niet wekenlang blijven volhouden. We hebben gewoon niks meer aan elkaar want ze begint rond vijf uur, als mijn man thuis komt, weer tot we naar bed gaan rond 9 uur (we staan altijd heel vroeg op, rond 6.30, dus we willen op tijd slapen). Ik spreek mijn man nog amper, want savonds zijn we alleen maar bezig haar te sussen.
Ik kan me nog herinneren dat wij ook vanaf 17u veel bezig waren met onze dochter toen ze nog zo klein was. Mijn kraamhulp zei dat het huilen tot een week of 8 toeneemt en dan het dan weer langzaam minder wordt. Wij hebben ook echt aaaaavonden met haar in onze armen rondgelopen en gewiegd. Steeds als ook maar 1 haar dr bedje voelde begon ze weer te huilen. Je moet hier doorheen. Ik hoor dit ook bij vriendinnen om me heen. Mijn ervaring is dat je deze verhalen gewoon niet zo veel hoort. Als mensen je vragen hoe het gaat vertellen veel mensen dit niet in geuren en kleuren. Nou kan het natuurlijk zo zijn dat jullie dochter wel meer dan gemiddeld huilt en zich echt verveelt, maar wilde mijn ervaring wel even met je delen
Met 6 weken had ik ook nog niet het gevoel dat ik ooit tijd had maar het is na een week of 10 toch goed gekomen. Daarvoor had ik elke x het gevoel dat het een lot uit de loterij was als hij een x sliep in de box. Geef jezelf ook wat rust waarom sta je om 6.30 op? Mijn man staat ook vroeg op maar als ik kan slaap ik dan nog even verder.
Ik gaf er maar aan toe. Weinig keus. En dan kijken of je een oppas kunt vinden zodat je samen eens uit eten kunt bijvoorbeeld. Bedenk je ook dat dit tijdelijk is, van die huilmomenten. Met 6 a 8 weken zit je op een piek en het kan best zijn dat het bij jullie wat langer duurt en heftiger is... echt, ooit stopt dit
Al lijkt het onmogelijk als je er zo middenin zit. Maar echt, deze periode gaat over. Hoe ouder baby's worden, des te makkelijker het wordt. En het klopt, de eerste maanden kom je gewoon nergens aan toe. En hoe vervelend ook, je moet het proberen los te laten. Dit kleine mensje is volledig afhankelijk van jou en snapt niks van deze wereld. Houd vast aan de gedachte dat het echt wel makkelijker wordt allemaal.
Ik sta dan op omdat zij wakker wordt door zijn wekker, dus dan geef ik haar eten. Meestal is het slaapje daarna de laatste die ze doet tot het einde van de middag, dus die gebruik ik om te eten en te douchen.
Is zo'n babynestje voor in de box misschien een idee? Dan heeft ze toch een wat meer geborgen gevoel. En douchen zou ik doen met baby op badkamer. Eventueel in wipper, mocht ze daar zoals je zegt nog niet inpassen dan op verzorgingsmatje met deken erover. Je wordt vanzelf creatief met een baby die niet slaapt. En zoals er meer schrijven, maar nu je er middenin zit lijkt dat niet waar en eeuwig te duren, dit gaat over!
@Suus2910 ik leg haar nu vaak op het voedingskussen in de box, dat trekt ze wel voor een minuut of 2 voordat ze gaat huilen. Overigens was ze vandaag, op de laatste voeding na, poeslief. Geen kik heeft ze gegeven, heerlijk geslapen alle slaapjes. Schiet mij maar lek...
De gouden tip heb ik helaas niet voor je, en het lijkt me enorm zwaar dat ze constant huilt. Mij helpt het tijdens de zware momenten wel om stil te staan bij de reden van dit babygedrag. Het niet mogen zitten, gewiegd willen worden (vaak echt rondlopen, niet eens wiebelen), niet alleen willen liggen, contact met ouders willen houden, allemaal door moeder natuur bedacht om de overlevingskans te vergroten. Zodat de baby niet vergeten wordt in een hoekje. Het is zo bekeken veel vreemder en onnatuurlijker als ze wel in hun bedje willen slapen en zichzelf vermaken. Het helpt waarschijnlijk geen fluit, maar denk alsjeblieft niet dat er iets niet goed gaat of dat je iets verkeerd doet!