Nee dat is ook zo. Maar tot een half jaar geleden had hij 2 uur reistijd per dag. Na onze verhuizing dichterbij zijn werk en familie hebben we dus geen reistijd en dat extra uurtje. Heeeeerlijk! Ook voor mij zelf
Oh absoluut! Dat is ook een heel belangrijk punt bij mijn man zijn werk, namelijk 20 minuutjes met de auto.
Daarom vind ik het ook zo makkelijk gezegd ergens anders te gaan werken. Hij kan vast ergens anders voor 4 dagen aan het werk, maar hier in de buurt is niet veel in zijn sector. Als je dan 2 uur reistijd per dag hebt, ben je die extra dag alweer kwijt.
Tijdens het avondeten er zijn en in het weekend is tuurlijk nog best okee. Er zijn ook genoeg vaders die er niet zijn tijdens het avondeten en in het weekend ook nog weg moeten. Dan ben je toch zo goed als bijna nooit thuis....Niet elke hoge functie past binnen een gezinsleven.
Ok, dus per definitie is t niet altijd slecht als 1 van de ouders veel werkt. Zeker als je eigen baas bent kan je, ondanks de vele werkuren, t wel zelf indelen. Mijn man gaat regelmatig in de avonduren nog naar klanten. Maar pas echt als hier de spits voorbij is. Ik ga dat echt niet in mn eentje doen.
Als mijn man echt dusdanig zou verdienen dat ik weinig tot geen omkijken zou hebben naar onze uitgaven dan zou ik het denk ik niet heel vervelend vinden om thuis te blijven. Maar goed dit is niet aan de orde dus ik blijf gewoon aan het werk. Het geeft ook wel afleiding en een andere invulling aan mijn dagen maar ik vind het ook vaak intensief en ik ben aardig afgedraaid aan het einde van mijn werkdag. Ik heb wel hele fijne collega’s en we doen regelmatig iets buiten werktijd en dat is me me wel veel waard. Ik vind veel reacties wel erg hard en oordelend, voorbeeld voor je kinderen, niet afhankelijk zijn, je doet het immers in overleg met je partner en dan sta je daar beiden achter. Ik vind mezelf nu ook niet altijd zo’n geweldig voorbeeld voor mijn kinderen als ik mopperend en sjaggerijnig uit mijn werk thuis kom
Ik heb altijd gezegd dat je als vrouw onafhankelijk moet zijn, je moet jezelf ontwikkelen. Ik zou zeker geen “schoolplein moeder” worden die verder geen leven had. 8 jaar geleden, net toen ik voor de tweede keer zwanger werd was er een reorganisatie. Ik was echt niet meer gelukkig bij mijn werkgever en kwam in een mobiliteitsplan. We gingen verhuizen naar een andere stad en ik werd thuismoeder. Onze kinderen waren toen 1,5 en 3,5 jaar. Ik vond het prettig om als moeder thuis te zijn. Mijn man is toen als zzp-er gaan werken. Hij verdiende ruim genoeg voor ons twee. We hebben ook vervelende en onzekere tijden meegemaakt door zijn zzp tijd en het heeft ons veel geld gekost. Maar altijd beter dan voor een baas. Omdat ik al een hele tijd geen baan meer heb gehad is het lastiger om weer in het systeem te stappen. Ik zal niet meer op hetzelfde niveau in kunnen stappen. Qua zekerheid na deze tijd stelt het salaris weinig voor. Ik zou het voor de jongens ook moeilijk vinden want alles kan nu. Voor mezelf Ik zou het fijn vinden om weer deel van een team uit te maken, sociale contanten te hebben. Andere gesprekken te hebben en een stukje jezelf te hebben. Maar voor het gezin zal het een grote impact hebben.
Ik vind het erg knap dat alle dames hier die minder werken dat volledig uit eigen keuze doen, en dat ze ook duidelijke afspraken hebben met hun man over geld nu en later. Zo'n situatie is natuurlijk ideaal. Maar wat velen wel lijken te vergeten, is dat dat lang niet overal zo is. In een land als Nederland, waarin kinderopvang verschrikkelijk duur is, school pas op vier jaar start en dan ook nog eens zo snel gedaan is elke dag, is de nood aan zelf zorgen voor kinderen best hoog. En in onze maatschappij (ook in België) ligt de zorgende taak nu eenmaal vooral bij vrouwen. Daar bestaan studies over, cijfers, en iedereen die een beetje rond zich kijkt, ziet dat ook. Bovendien verdienen mannen over het algemeen nog steeds meer dan vrouwen, dus als iemand moet stoppen, is het meestal logisch dat dat de vrouw is. Niet per se omdat de vrouw dat wil, maar omdat het vanzelfsprekend is. En helaas betekent dat voor vele vrouwen wél afhankelijkheid van hun man. Want die is de kostwinner. En helaas betekent dat dat hun financiële toekomst ook echt onzeker is, zonder man. Het is niet voor niets dat weduwen en gescheiden moeders het grootste risico hebben op armoede. Met kinderen om voor te zorgen, geen inkomen en geen carrière om op terug te vallen. Dus opnieuw: erg fijn dat dat bij de dames in dit topic prettig geregeld is, maar dat betekent niet dat dat voor iedereen zo is. Verre van zelfs. En natuurlijk kunnen jullie daar individueel niets aan doen. Maar ik denk dat dat wel een reden is waarom sommige mama's in dit topic zo stellig zijn over die afhankelijkheid, die toekomst, dat voorbeeld. En het zou toch prettig zijn als een maatschappij daar als geheel wat meer over nadenkt en oplossingen zoekt. Is het niet nodig voor jou, dan wel voor je buurvrouw en die alleenstaande moeder op de speelplaats.
Het wordt tijd dat werk en prive beter op elkaar aansluiten. Ik had werk waarbij ik in principe prima thuis kon werken. Kon vanuit huis inloggen en gewoon werken want alle dossiers waren digitaal. Maar, mijn werkgever wilde dat per se niet. Die dacht vertrouwen is goed, controle is beter. Flexibiliteit moest altijd van 1 kant komen. Zo zijn veel werkgevers. Mijn man geeft leiding aan een compleet bedrijf plus fabriek. Bij hem is thuiswerken lastig.
Ik ben een paar jaar geleden gestopt met werken en ik vind het ideaal. Mijn man kreeg toendertijd de kans om intern een opleiding te volgen waardoor hij weer een stapje hoger kon qua functie. Deze kans hebben we met beide handen aangepakt. Het had echter één nadeel, hij zou dus 1,5 jaar extra hard moeten blokken blokken naast zijn ploegendiensten, wij hebben toen samen besloten dat ik de volledige zorg over de kinderen en huishouden zou nemen zodat hij zich volledig zou kunnen richten op de opleiding. Mijn salaris was sowieso niet echt een top salaris en wij zagen dat toen ook op gaan aan de opvang kosten dus was de keus ook snel gemaakt, dat kleine beetje wat we dan die 1,5 jaar zouden missen qua salaris zouden we weer terug kunnen verdienen op het moment dat hij was geslaagd en een salaris verhoging zou krijgen. Ja ik ben op dit moment afhankelijk van mijn man en ja ik heb geen inkomsten maar wij leven in het hier en nu. Heel af en toe krijg ik eens een opdracht van een lokaal bedrijf waar ik wat extra's verdien maar daar zou ik niet van kunnen leven mocht onze relatie op de klippen lopen. Op dit moment zitten wij in de beste situatie, hij krijgt de kans om hogerop te komen en ik help hem om die kans te verwezenlijken en ik vind het leuk. Ik doe veel vrijwilligers werk op de voetbal van mijn oudste en help zo nu en dan op school. We zijn gelukkig, doen de dingen die we graag willen en genieten van het leven. En wat er in de toekomst gebeurd? Geen idee, dat zien we dan wel weer. We zijn nu 15 jaar bij elkaar en genieten nog iedere dag van en met elkaar. Als we moeten gaan leven in het '' Wat als '' dan kun je dus helemaal niets meer doen, althans zo denken wij er over. We zijn nu inmiddels een paar jaar verder en heel toevallig zitten wij weer met de zelfde kans, mijn man kan weer een stapje hogerop door een interne opleiding te volgen dus daar gaan we weer voor. Uiteindelijk zijn we er als gezin allemaal alleen maar op vooruit gegaan, en nee het was absoluut niet altijd even makkelijk maar we zijn enorm blij dat we toen hebben doorgezet. Dus ja, als ik alles zou terug draaien en ik de kans weer zou kunnen krijgen om te stoppen met werken dan zou ik dat meteen doen.
Nee.. Ik ben ermee gestopt begin januari. Had het na lang nadenken besloten in oktober. Maar ik vind het helemaal niks.
@Debaky, wij hebben precies de zelfde stappen doorlopen. Het is dan gewoon het meest logisch dat de andere tijdelijk een stapje terug doet in werk. Zo kan de ander zich volledig richten op zijn opleiding en werk. Mijn man geeft het veel rust dat ik de taken thuis op pak. En als hij thuis is dan doen we alles volledig samen.
Je mag best stellig over zoiets zijn. Maar kijk ook eens verder als je neus lang is. Dat er heus wel mensen zijn die t wel goed geregeld hebben. Mij maakt t niet zoveel uit wat anderen van mij vinden. Maar k snap best dat je er doodmoe van kan worden om gezien te worden als profiteur van je man/de maatschappij, slecht voorbeeld voor je kinderen, weggegooide opleiding, zonder eigen leven enz. Luister eerst eens naar verhaal van een ander en geef daarna je mening (Is algemeen bedoeld trouwens)
Ik word wel moe van die vooroordelen trouwens. Volgens sommige heb je geen sociale contacten, is je leventje erg klein, zit je altijd alleen maar binnen, geef je een slecht voorbeeld aan je kinderen en bla die bla die bla. Boeit mij op dit moment een stuk minder dan in het begin maar het blijft vermoeiend. Als ik aangeef dat ik niet eens tijd heb om te gaan werken omdat ik dus altijd met van alles en nog wat bezig ben, dat ik een enorme leuke vrienden groep heb waarmee we als volwassenen apart maar ook samen met de gezinnen leuke dingen doe, dan word je door sommige nog steeds met een scheef oog aangekeken. Maar hey, ik noem dat gewoon jaloezie, ik vind dat ik juist een super goed voorbeeld geef aan mijn kinderen, niet alleen maar aan jezelf denken maar ook aan hoe je er als gezin voordelig uit kan komen. Dat gezeik altijd over '' denk aan de toekomst '' '' wat als je uit elkaar gaat '' ja dat zien we dan allemaal wel. Als ik straks de deur uit stap en onder een auto kom, wat heb ik dan aan die toekomst? Helemaal niets. Leef zoals je het wilt maar laat ons leven zoals wij het willen.
Helemaal mee eens (al werk ik wel parttime). Vooral dat je geen goed voorbeeld zou geven als tbm, vind ik zo’n kul argument. Alsof werken/carrière maken het hoogst haalbare is in het leven. Inderdaad, veel tijd en aandacht in je gezin investeren en het op nummer 1 zetten, kan ook een heel goed voorbeeld zijn. Dat is ook wat ik zelf thuis erg gewaardeerd heb aan mijn moeder, dat ze dus letterlijk die moeder was die thuis met thee op mij wachtte om mijn verhaal aan te horen.
Dat snap ik. Je hebt gelijk. Maar de keerzijde is ook waar: sommige dames lijken hier erg naïef te stellen dat het om keuzes gaat voor iedereen. Een positieve keuze voor je gezin om te stoppen met werken, of minder te gaan werken. En dat is helaas écht niet zo. Heel wat vrouwen hebben die luxe van een keuze niet. En dat mag ook gezegd worden.
Maar het kan dus ook anders. Mijn moeder is ook thuisgebleven voor de kinderen. Niet uit eigen keuze, en niet met plezier. Ze is er nog steeds bitter over, en dat heeft een immense impact op ons als kinderen gehad. Dus als ik (en sommigen met mij misschien) het hebben over een voorbeeld zijn voor je kinderen, dan gaat het dus daar over. Niet over die moeders die bewust en vrolijk kiezen voor hun gezin.
Dat jij het toevallig goed geregeld zou hebben is vrij nietszeggend. Dat gaat helaas niet op voor het overgrote deel van de huisvrouwen. En je moet maar afwachten of het daadwerkelijk echt zo uitpakt. Daarbij zou ik er niet aan moeten denken om na een scheiding alsnog afhankelijk te moeten zijn van een partner terwijl je niet voor niets uit elkaar bent.... Dat huisvrouwen meer vrijwilligerswerk zouden doen dan werkenden is ook niet bewezen. Het gros van de vrijwilligers is gepensioneerd of kindervrij. Huisvrouwen hebben het vaak druk met huis en kinderen (Die je niet mee kunt nemen naar je vrijwilligerswerk). Ik zie hier op school (om een voorbeeld te geven) voornamelijk werkende ouders helpen.