Die vraag zou ik dus nooit stellen. Iedereen zijn eigen keuze. Maar dan wil ik zelf ook graag met rust gelaten worden. Maar dat lijkt in discussies als deze voor beide partijen erg lastig te zijn.
Je hele punt was dus dat sommige vrouwen geen keuzes durven maken en dat anderen die dat wel doen daarom veroordeeld mogen worden? Volgens mij speelt hier een heel ander probleem dan dat sommige vrouwen er bewust voor kiezen om tbm te zijn.
Maar het gaat ook om een algemene discussie? Hoe kan je een discussie houden als alles wat gezegd wordt altijd persoonlijk opgenomen wordt? Zoals ik eerder al zei: ik kan me voorstellen dat velen die standpunten over voorbeeld, onafhankelijkheid, keuze etc maken vanuit vele voorbeelden die iedereen kent waar dat niet zo is. Daar hoort inderdaad altijd de disclaimer «als jij het uit eigen keuze doet, en alles goed geregeld hebt met je man, hoef je je niet aangesproken te voelen» bij. Maar zo kan je nu eenmaal geen discussie voeren op een openbaar forum. Geen kritiek hoor, ik doe net hetzelfde als het gaat over werkende moeders. We doen dat allemaal. Maar zou wel handig zijn als iedereen zich daarvan bewust is.
Nou niet mee eens. Er zijn nl genoeg stellen die nooit financieel onafhankelijk van elkaar kunnen zijn, ook al werken ze beiden fulltime. Het is nl lekker praten als je met een (boven) modaal salaris op kantoor zit en dat is wel het geval bij het gros hier die zo'n grote mond hebben over onafhankelijkheid en een slecht voorbeeld. Dus een cassiere en een timmerman zouden naar jullie mening altijd een slecht voorbeeld voor hun kinderen zijn omdat zij los van elkaar het amper zouden redden, eigenlijk zijn alleen hoogopgeleide grootverdieners dus een goed voorbeeld voor hun kinderen En dit nu niet wegwuiven he dames, dit is in meerdere posts precies wat er gezegd wordt, dat je een goed voorbeeld bent als je financieel onafhankelijk bent. Misschien moeten sommige dames eens verder kijken dan hun verwende neusje lang is. Een financiële toekomst is bij velen niet zeker. Je weet nooit wat er nog gebeurd in je leven. Een partner die wegvalt en de andere partner die het geestelijk niet meer aan kan, 1 van de kinderen waar iets mee gebeurd waardoor je genoodzaakt bent te stoppen met werken. Beide in korte tijd je baan kwijt enz enz. Een beetje zekerheid is fijn, maar je kunt niet alles voor de toekomst veilig stellen, je woont in het hier en nu. En in het hier en nu besluiten sommige stellen dat het fijner/beter is dat 1 van de partners thuis is (vrijwillig of gedwongen) en daarmee ben je GEEN slecht voorbeeld voor je kinderen, maar laat je juist zien dat je moeilijke keuzes maakt om voor elkaar te zorgen. Al die onafhankelijkheid zorgt er in mijn ogen ook voor dat er soms meer individueel gedacht wordt ipv in gezinsvorm, want: ik red het toch wel zonder jou.
Een discussie is prima. Daar heb ik helemaal geen probleem mee. Ik heb wel moeite als meningen omslaan in veroordelingen. Ik heb ook duidelijk een mening over werkende moeders, voorschoolse en naschoolse opvang en kinderopvang. Maar ik voel wel aan of t gaat werken als ik dat hier ga zeggen. Soms doet mijn mening er niet veel toe als t voor een ander persoonlijk heel anders is. En dan hou ik t voor me, of pribeer t op een manier te brengen dat t niet aanvallend overkomt. Maar dat is in een discussie soms lastig.
En daarbij, ik werk 30 uur, mijn partner 40. Dus volgens sommigen een goed voorbeeld, want mama is niet alleen huisvrouw. Nu kan ik je verzekeren dat de kinderen dat zo niet zien. Zelf mijn neefje die ik opvang zei laatst: fijn hoor tante dat jij niet werkt, nu kan ik lekker bij jou zijn. En een vriendje van zoon zei toen ik vroeg waar zijn papa werkte: mijn papa werkt niet, die mag de hele dag computeren en tot zover goed voorbeeld in een hoge ict functie. Maar ondanks die 30 uur ben ik financieel niet onafhankelijk, dus ook al werk je is het nog niet goed.
Ik ben 3 jaar geleden gestopt. Was niet echt een keuze, mijn gezondheid dwong ertoe. Ik zou nu niet meer willen hervatten met werken. Daarbij ben ik gespecialiseerd een internationaal vakgebied dus ik zou moeten reizen. Dat gaat part-time niet. Ook vind ik het wel fijn dat ik nu zelf mijn dag kan indelen.
@tuc zo jammer dat je er zaken bij sleurt waar het niet over gaat. Natuurlijk heeft niet iedereen financiële onafhankelijkheid. Het ging hier toch over de vraag om zelf te kiezen een inkomen op te geven voor het gezin? Ik probeerde twee kanten te verzoenen en kader te bieden. Duidelijk geen goed idee
Als je het nieuws een beetje volgt weten we dat toch? De overheid stimuleert samen blijven werken omdat vrouwen dus te weinig of niets hebben geregeld. En een diepe armoedeval maken als het inkomen van de kostwinner wegvalt.... Ook als dat tijdelijk is komen mensen vaak al enorm in de problemen. Aan de ene kant geven mensen hoog op over hun keuze. Aan de andere kant houden ze hun hand op als het verkeerd gaat. En ik lees het niet alleen. Ik zie het ook in mijn directe omgeving. Partners die geen of weinig alimentatie betalen. Vrouwen die na een overlijden opeens weer een baan moeten vinden (terwijl ze daar niet aan toe zijn en geen cv meer hebben). Of Zzp'ers die een inkomensdaling niet kunnen opvangen (vaak niet of niet goed voor verzekerd). En nogmaals ik heb het niet over vrouwen die niet kunnen werken of die voor kinderen met een beperking moeten zorgen.
Nee hoor ik sleur er niks bij. Ik leg uit dat het niet zo simpel is als sommigen het stellen. Die ouders in armoede op het schoolplein die jij noemt gebeurt dus ook als een cassiere en timmerman samen fulltime werken en 1 van beiden zn baan verliest. Wat sleur ik er dan bij?? Die zijn dus ook niet financieel onafhankelijk van elkaar, wat hier o.a. gebruikt wordt om te stellen of je een goed voorbeeld bent.
Maar hoe weet iedereen dat dan? Ik ben nooit gevraagd hoe ik het heb geregeld financiëel hoor. Weet de overheid van jou hoe je alles bij de notaris hebt vastgelegd? En verder zie ik het dus niet in mijn omgeving. Mijn vader heeft jaren alimentatie betaald voor mijn halfzus en zijn ex vrouw. Vind ie normaal, ze hadden samen die keuze gemaakt. Zelfde geldt voor mijn zwager, betaalt maandelijks 1200 euro aan alimentatie. Klaagt nooit, hoort erbij.
Ik krijg echt t idee dat jij er van overtuigd ben dat t niet kan dat je als moeder thuis blijft en je de financiële dingen goed geregeld hebt met je partner/echtgenoot. Misschien ligt t aan de omgeving waar je in opgegroeid bent en waar je je in bevind? Ik heb hele andere ervaringen, gelukkig. Misschien dat t voor ons daarom normaal is dat wij deze keuze (weloverwogen) gemaakt hebben.
Dat spijt me dan echt. Ik begrijp het ook niet. Kan je vertellen waarom? Ik probeerde gewoon aan te geven dat er ook vrouwen in andere situaties dan jullie leefden?
Ja en dat risico lopen mensen die weinig verdienen samen ook als 1 van beiden de baan verliest. Heb je überhaupt door dat niet iedereen een modaal of bijna modaal salaris in zn eentje verdient. Heel veel gezinnen verdienen dat als ze samen fulltime werken.
Ik ben gestopt toen onze jongste (derde kindje) geboren werd. Nu bijna 2 jaar geleden. Heerlijk! Was iedere keer zoveel gestress. 's Morgens om iedereen optijd op de juiste plek te krijgen. 's Avonds was iedereen moe en konden onze kids alleen nog maar huilen zodra ze bij de opvang vandaan kwamen. Bij ziekte gedoe, omdat ze dan niet naar de opvang konden en er op mijn werk niet geaccepteerd werd dat ik thuis bleef als we geen alternatief konden vinden. Nu in niet meer werk, geeft dat zoveel rust in ons gezin! Oké, ik mis echt wel eens uitdaging en iets voor mijzelf. Heel soms breng ik de jongste onder schooltijd daarom even naar een vriendin, om lekker m'n eigen ding te kunnen doen. Maar dit alles weegt niet op tegen de rust die het ons heeft gebracht.