Ik vind het echt moeilijk om dit topic te starten maar ik doe het toch om van me af te schrijven.... en andere meningen te horen en advies te krijgen.... Ik ben nu 7 weken zwanger Afgelopen maandag een echo gehad met een kloppend hartje. Goed nieuws dus. Echter, doordat mijn man drager is van een chromosoomafwijking hebben wij iedere zwangerschap ongeveer 80 procent kans op een miskraam. Zoals jullie zien aan mijn onderschrift, hebben wij tussen onze 2 gezonde kinderen in, 4 miskramen gehad. Erg heftige verdrietige periode.. December vorig jaar bevallen van de 2e, dus net iets langer dan een jaar geleden. Bij mij was het nog altijd zo van: hmm weet niet of ik nog wel een 3e wil. Weer die eventuele ellende van miskramen, 3 kids is druk... hebben best wel temperamentvolle kinderen... zijn niet de makkelijkste met slapen.. dochter van 4 komt elke avond moeilijk in slaap, zoon slaapt nog niet door en mijn man werkt avond en nachtdiensten dus sta er dan alleen voor. Mijn man heeft eigenlijk steeds gezegd: ik wil wel graag 3 kinderen. Doordat ik nog steeds borstvoeding geef aan de jongste, bleef mijn menstruatie lange tijd uit. Pas in oktober ben ik weer voor het eerst gaan menstrueren. En ja, ik had gewoon al aan de anticonceptie gemoeten zolang ik niet zeker wist wat ik wilde. Maar ik dacht er eerlijk gezegd iets te makkelijker over, zo van: zo storm zal het niet lopen (stom!) En.. als ik zwanger word, zal het toch wel misgaan.... enz enz... loopt wel los... Tot ik vorige maand niet ongesteld werd en een test deed en ja hoor: zwanger. Maar ik dacht ook gelijk: ik voel me totaal niet zwanger. Net zoals bij alle miskramen.... zo heb ik me een paar weken gevoeld dus toen ik maandag een echo had met een kloppend hartje,schrok ik behoorlijk... ik ben me ervan bewust dat het nog steeds mis kan gaan maar shit, ik heb nu wel een beginnend levend kindje in mij.... en ik weet het gewoon niet... Ik ga van links naar rechts. Ene moment denk ik: leuk 3 kids,andere moment zie ik 100 beren op de weg en huil ik omdat ik het niet wil... en bang ben dat het me niet gaat lukken omdat ik deze 2 al behoorlijk zwaar vind.. en ik al zwaaaar slaaptekort heb enz enz.... we hebben onze zomervakantie al geboekt, ik was lekker bezig met afvallen, ging eindelijk weer eens na al die jaren wat makkelijker de deur uit, naar feestjes enz.... ik weet het gewoon niet en voel me zo schuldig dat ik me zo voel.. maar enerzijds weet ik niet of het me gelukkig gaat maken 3 kids en zie ik mezelf echt als moeder van 2... maar anderzijds is het ook leuk... Moest het even van me afschrijven...
Goed dat je even van je afschrijft Ik kan me niet inleven in jouw situatie en ik snap jouw argumenten om het bij twee kindjes te houden. Maar inderdaad, dan had je wel aan de anticonceptie gemoeten. Dat is niet gebeurt en nu heb je een kindje wat in je groeit, plus de verantwoordelijkheid daarvoor. Denk je aan een abortus?
Daar ben ik me ook heel erg van bewust Nee abortus absoluut niet, zou ik nooit doen.. Ik weet ook zeker mocht dit kindje er komen, dat ik er onvoorwaardelijk van ga houden, net zoals mijn andere 2 kinderen... waar je er 2 groot kan brengen, kan je er ook 3 groot brengen denk ik dan maar... maar het lijkt mij gewoon erg zwaar... dat vind ik nu al, en dan werk ik nog geeneens.. ja ben daar gewoon eerlijk over.. ga het niet mooier maken dan het is.
Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat fijn dat het nu goed lijkt te gaan! Ik snap je beren op de weg en vrouwen zijn keien in schuldgevoelens hebben, dus dat is zeker niet raar. Natuurlijk ga je straks net zoveel van deze frummel houden als van de andere 2 en ja, er komen momenten dat het gewoon heftig en pittig is. Maar naast alle mindere momenten, mag je ook gewoon alle fantastisch mooie momenten nog een keer meemaken Blijf lekker van je afschrijven en praten, dat helpt om te relativeren.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is wel even schrikken ja. Vooral met jullie achtergrond is het extra spannend. We hebben nog samen in een groepje gezeten van onze kindjes in december 2017. Die leeuwen en beren op de weg, ik herken ze. Dochter was bij ons wat sneller onderweg dan gedacht. En ik moest heel erg aan het idee wennen en heb er ook wel wat tranen om gelaten. Maar nu kunnen we echt niet meer zonder haar. Het is heel druk, maar ook heel erg leuk. Het is pittig maar het komt vast goed!
Gefeliciteerd! Ik denk je gevoel wel te herkennen. Ik ben onverwachts zwanger van nr 3, bam door de anticonceptie heen en ik zal straks 3 kinderen onder de 4 jaar hebben. De eerste weken heb ik gebaald, me kut gevoeld want hoe kon dit nou. Na wat goede echo's heb ik geprobeerd me erbij neer te leggen. Ja, de eerste jaren gaan zwaar worden. En ja we hebben een slaapkamer te weinig. En ja we zullen nog wat zuiniger om moeten gaan met geld. Zo zijn er nog 10000 andere beren op de weg. Maar nu (14 weken zwanger) heb ik mij erbij neer kunnen leggen en ben ik onwijs trots en blij dat ik straks mama van 3 mag zijn! Wat ik probeer te zeggen is; ookal voelt het nu even niet zo, het gevoel gaat komen. Ik hoop dat je er snel blij mee mag zijn en je een fijne zwangerschap zult hebben!