Dag allemaal, Ik ben toch benieuwd of dit bekend is voor mensen. En wat jullie er van vinden. Mijn jongste , nu 9 mnd, krijgt beduidend minder aandacht van m'n ouders dan m'n oudste. Bij m'n oudste waren ze vanaf 't begin erg betrokken. Met 6 mnd ging hij Logeren en nu nog regelmatig. Ze zijn stapelgek op hem en hij op hen. Ze kwamen zeker in de eerste maanden vrij regelmatig langs etc. Bij m'n jongste is dit vanaf 't begin minder. In de kraamtijd zijn ze 2 x langsgeweest. Verder hebben ze nog maar 2 x even opgepast en omdat ik het vroeg, niet omdat ze 't uit zichzelf wilden oid. Nu is de jongste een enorme huilbaby geweest en ik snap wel dat dat wat minder aantrekkelijk is. Maar 't breekt m'n hart. Inmiddels is 't heel vrolijk leuk mannetje, maar nog is er weinig interesse. Dit weekend gaat de oudste logeren, naar hem vragen ze niet. Ik heb nu gevraagd of ze zondagmiddag dan een paar uurtjes hem erbij willen nemen, zodat wij even samen weg kunnen. Dat doen ze dan wel, maar ik mis zo 't enthousiasme naar hem toe. Ook als we bij hen zijn met beide, laten ze hem een beetje gaan en krijgt de oudste alle aandacht. En omdat ze zo doen, vertrouw ik hem ook minder makkelijk toe. Ze vinden vaak dat ik hem te snel bij me neem oid als we daar zijn en hij huilt in bed etc. Ik vind 't echt heel lastig, maar durf ze er ook niet zo op aan te spreken ofzo. Wil niet dat ze geforceerd leuk gaan doen naar hem toe. Nouja ik weet niet wat ik er mee wil, maar word er wel verdrietig van. 't zijn allebei echt schatjes van kinderen en ik vraag me echt af hoe dit moet als de jongste groter wordt en 't door gaat krijgen...
Helaas herkenbaar bij mijn schoonfamilie. Bij mijn dochter kwamen ze destijds heel vaak langs en vroegen ze dagelijks foto’s via app. Bij mijn zoontje is er beduidend minder interesse. Zo hebben mijn schoonouders hem weleens 7 weken (!) niet gezien, terwijl ze het bij mijn dochter al verschrikkelijk vinden als ze haar een week niet zien. Mijn schoonzusje is overigens voogd voor onze dochter indien er iets met ons gebeurt. Voor mijn zoontje moeten we nog iemand aanwijzen. Mijn man wil dat zijn zus ook voogd wordt voor ons zoontje. Maar aangezien er weinig interesse naar ons zoontje is vanuit mijn schoonzus wil ik dit liever niet. Dit heb ik ook verteld aan mijn man. Hij begrijpt dat, maar ja we kunnen moeilijk voor ieder kind een andere voogd aanwijzen . En een andere voogd voor beide kinderen is zo lullig voor mijn schoonzusje. Een heel verhaal weer, haha. Maar ik begrijp je dus heel goed! Het is ook echt moeilijk en klote. Je ouders erop aanspreken is natuurlijk lastig. Dat snap ik. Waarschijnlijk voelen ze zich dan mega schuldig en gaan ze inderdaad geforceerd doen. Iets wat je te allen tijde wilt voorkomen. Ik heb helaas geen tips voor je. Ik hoop dat je ouders nog bijtrekken en uiteindelijk even enthousiast naar jullie zoontje zullen doen.
Het zijn je ouders en ik vind zeker dat je zulke dingen moet kunnen bespreken met ze. Dus op een rustig moment, niet aanvallend gewoon eens vragen of er een rede is dat ze minder naar je zoontje omkijken, misschien verbeeld je het je wel en is er niets aan de hand..
Ik zou juist wel proberen het bespreekbaar te maken. Niet op een verwijtende manier en ook niet op een manier waarmee je het idee geeft dat ze geforceerd enthousiast moeten doen, maar meer gewoon verkennend oid of aangeven wat je fijn zou vinden, dus bv. dat je het zo leuk vond dat de oudste regelmatig bij ze ging logeren en dat je het leuk zou vinden als de jongste dat nu ook kan doen ofzo. Het kan natuurlijk ook dat zij het idee hebben dat ze niet in staat zijn je jongste te geven wat hij nodig heeft of dat ze bang zijn dat ze het in jouw ogen fout zullen doen, omdat jij anders handelt dan zij zouden doen? Je geeft zelf ook al aan dat je hem hen minder makkelijk toevertrouwt, wat ik heel logisch vindt, maar ik denk dat je ouders dat ook wel voelen? Dat is vervelend, maar niet het belangrijkste bij zo iets belangrijks, toch?
Ik merk het ook een beetje bij mijn ouders, nu wat minder, maar in de babytijd wel. Bij mijn eerste kwamen ze wekelijks langs en was alles wat hij deed geweldig. Bij mijn tweede was de interesse minder.
Klopt, vind ik ook. Maar mijn man wil dit absoluut niet . Misschien moet ik mijn gevoel maar bespreekbaar maken met mijn schoonzusje. Edit: we hebben overigens ook geen ander goed alternatief, dus vandaar dat mijn man niemand anders wil.
Ik zou het vooral ook bespreekbaar maken met je man. De keus voor een voogd vind ik iets waar je beiden achter moet staan. (Bij ons was mijn zusje in eerste instantie aangewezen als (tweede) voogd, maar dit hebben we een aantal jaar later ivm omstandigheden aan laten passen.) Maar goed, dat is wat offtopic.
was de oudste hun eerste kleinkind? dan kan ik me nog indenken dat het voor hun ook allemaal nieuw en spannend is geweest en daarom zo vaak kwamen ik zou je gevoel wel bespreekbaar maken het zijn je ouders en als je een goede band met ze hebt dan kan je ze gewoon je gevoel uitleggen en dat je niet wilt dat de jongste er straks wat van mee krijgt.
@Lana1986 zo raar he... M'n zusje en broer zijn wel 't zelfde naar allebei toe gelukkig. Wbt de voogdij: ik snap jou helemaal. Enige watikdan denk.. Stel er gebeurt iets met jullie, zou je niet willen dat ze dan iig bij elkaar blijven? 2 voogden is allebei een ander huis.. Verder bedankt iedereen. Ik heb niet zo een heel goede band met m'n ouders. Dingen met hen bespreken is altijd moeizaam, ze zijn erg dominant en moeilijk tot rede vatbaar als zij er anders over denken... Dat is niet vaak een probleem omdat ik hen verder weinig nodig heb. Maargoed. Misch moet ik het indd maar proberen, want dit irriteert me mateloos..
Ik vraag me af hoe je dit in de praktijk voor je zou zien ook, voor elk kind een andere voogd zou toch niet wenselijk zijn mocht er echt Iers gebeuren? Als je met dit soort dingen te maken hebt móét je het wel bespreekbaar maken met de betreffende persoon. Ik denk trouwens dat een gesprek met je ouders verrassend goed kan uitpakken ts, dit hoor je namelijk ontzettend veel. Een eerste kleinkind zet je wereld in positieve zin op zijn kop, bij een eerste zwangerschap of geboorte is de aandacht misschien overweldigend en bij een tweede al veel minder en bij een derde nog veel minder. Niet omdat men het tweede of derde kindje minder leuk vindt, maar omdat het nieuwe er af is (denk ik?) of misschien wel omdat men denkt dat rust gewenst is wanneer er een tweede kindje geboren wordt, ook voor het oudste kindje is dat wenselijk. Allemaal speculatie hoor, maar ik denk dat veel moeders dit herkennen. Bovendien hebben je ouders met je oudste kindje toch ook al een hele geschiedenis en zij met hen dus is het zo gek niet dat ze haar veel aandacht geven. Ik zou er vooral vanuit gaan dat het niks te maken heeft met minder houden van, en het gesprek aangaan. Grote kans dat ze het prima kunnen verklaren en dat je dan volledig gerustgesteld wordt.
Bespreek dit gewoon op een open en eerlijke manier met je schoonouders. Misschien zijn ze hier niet eens van bewust. Of zijn ze doordat hij een huilbaby was wel wat angstig dat hij nog onrustig kan zijn. En wat ook kan zijn is dat ze alles al een keer hebben meegemaakt. Het nieuwe is eraf zeg maar.
Dit is niet zo hè. Voogd zijn betekent niet automatisch dat je de kinderen in huis neemt (tenzij je dat uitdrukkelijk notarieel hebt laten vast leggen). Voogd zijn betekent dat je keuzes maakt over wat er met het kind gaat gebeuren, zoals waar het zal gaan wonen. Dat kan ook ergens anders dan bij de voogd zijn. Overigens lijkt mij twee voogden dan sowieso nog niet praktisch. On topic kan ik niet mee praten want ik ben nu zwanger van de tweede.
Ja, ik ga het binnenkort weer bespreken. We moeten er beiden achter staan inderdaad. Nu is dat in ieder geval niet zo tot gevolg dat er voor ons zoontje nog niks is geregeld. Sorry TS, dat we even off-topic gingen!
Het gebeurt hier ook!!! Mijn moeder heeft echt weinig interesse in ons tweede kindje. Is zelfs niet langs geweest op de dag van de geboorte!!! Het is peuter voor en peuter na. Het steekt, en het steekt heel diep. Ik heb het wel een keer hardop uitgesproken dat het net lijkt alsof er geen interesse is. Dat heeft een beetje geholpen
Herkenbaar.... helaas! Oudste is onwijs vaak te logeren geweest. En nog steeds elke keer. Jongste 2 vinden ze te bewerkelijk. Jongste 2 worden binnen afzienbare tijd 4 jaar. Zij zijn nog nooit te logeren geweest bij hun opa en oma.... Jongste had toen toch al minstens 5 tien-rittenkaarten logeren opgemaakt... helaas!
Lijkt me heel vervelend! Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, hoewel mijn kinderen ook de enige kleinkinderen zijn van mijn ouders. Ze zijn gek op mijn oudste, maar net zo gek op mijn jongste. In zijn babytijd ging mijn dochter wel eens alleen logeren bij mijn ouders, zodat ik ook wat tijd alleen had met mijn jongste, dat vond ik alleen maar fijn. Nu gaan ze regelmatig samen logeren. Wel paste mijn vader eerst een vaste dag in de week op mijn dochter en later ook met mijn zoon erbij, maar daar is hij nu mee gestopt, omdat het voor hem te zwaar werd. Zoiets zou het ook nog kunnen zijn natuurlijk, dat je ouders het zwaar vinden om op twee kinderen tegelijk te passen, helemaal als de kleinste ook nog een baby is. Ik zou gewoon een open gesprek aangaan met je ouders. Ik ben nu zwanger van de derde, hun derde kleinkind, en ik verwacht eigenlijk weer net zoveel enthousiasme als bij de oudste twee
Kan het bij jullie allen niet zo zijn dat grootouders opnieuw een baby te zwaar vinden? Ze worden natuurlijk ook ouder. En niet iedereen kan natuurlijk 2 kinderen aan. Misschien vinden ze het te zwaar?
Bij ons was het juist andersom, 1e kleinkind van mijn ouders was dochter nu 6 jaar. Alle interesse bij haar natuurlijk. Na geboorte van mijn zoontje nu 2,5 jaar was alle interesse naAr hem gegaannen nog steeds ook